Ανδρέας Παβίας

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ανδρέας Παβίας
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Ανδρέας Παβίας (Ελληνικά)
Γέννηση1440
Ηράκλειο
Θάνατος1512
Ηράκλειο
ΚατοικίαΗράκλειο
ΕθνικότηταΈλληνες[1]
Ιδιότηταζωγράφος και καθηγητής
ΚίνημαΚρητική λογοτεχνία της Βενετοκρατίας
Είδος τέχνηςicon painting και εικονογραφία
Καλλιτεχνικά ρεύματαΚρητική λογοτεχνία της Βενετοκρατίας
Σημαντικά έργαΗ Σταύρωση
Υπογραφή
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Ο Ανδρέας Παβίας (1440 - 1504/1512) ήταν κορυφαίος Έλληνας ζωγράφος και διδάσκαλος, ένας από τους ιδρυτές της Κρητικής Σχολής. Τα έργα του επηρέασαν αμέτρητους καλλιτέχνες στην Ελλάδα και την Ιταλία, βρίσκονται σε αμέτρητες εκκλησίες και ιδιωτικές συλλογές και στις δύο χώρες. Σήμερα σώζωνται επτά από τα έργα του που φέρουν την υπογραφή του, το πιο διάσημο είναι η Σταύρωση.[2][3][4][5][6] Ο διδάσκαλος του ήταν ο Άγγελος Ακοτάντος και συνδέθηκε άμεσα με τον Ανδρέα Ρίτζο, πειραματίστηκε με πολλές πρακτικές και τα έργα του έχουν άμεση επίδραση από την Βενετική Σχολή. Ο Άγγελος Πιτζαμάνος ήταν μαθητής του Παβία και δίδαξε κορυφαίους ζωγράφους στην μετέπειτα Κρητική Σχολή όπως ο Θεόδωρος Πουλάκης, ο Γεώργιος Κλώντζας και ο Μιχαήλ Δαμασκηνός.

Έδρασε στον Χάνδακα (Ηράκλειο Κρήτης) κατά το δεύτερο μισό του 15ου αιώνα. Ήδη το 1470 μαρτυρείται ότι δίδασκε ζωγραφική σε παιδιά ευγενών. Πέθανε μεταξύ 1504 και 1512. Όπως και άλλοι σύγχρονοί του Κρητικοί ζωγράφοι, φιλοτέχνησε εικόνες ακολουθώντας διαφορετικές τεχνοτροπίες και αποδίδοντας ποικίλα εικονογραφικά θέματα στα βυζαντινά και "ιταλοκρητικά" του έργα. Τα έργα του απευθύνονταν και στο ορθόδοξο αλλά και στο καθολικό δόγμα. Τα τελευταία, που απευθύνονταν στην καθολική πελατεία του ζωγράφου, μαρτυρούν γνώση της υστερογοτθικής τέχνης. Κύριο μέσο έκφρασης του αποτελεί η εικόνα, ένα αντικείμενο ευλάβειας που έβρισκε θέσεις τόσο σε εκκλησίες και μοναστήρια όσο και σε αστικά σπίτια.

Καλλιτεχνική και οικονομική δραστηριότητα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Θρήνος του Ιησού

Θεωρείτο ''μάγιστρος'', διδάσκαλος της τέχνης, αλλά και των γραμμάτων, και η εκλεκτή του πελατεία αποτελείτο από πλούσιους αστούς και ευγενείς. Το έργο του είναι ολιγάριθμο αλλά ποιοτικά υψηλό, ωστόσο η καλλιτεχνική του δραστηριότητα ήταν μακρόχρονη οπότε είναι πιθανόν να υποθέσει κανείς ότι ακόμη λανθάνουν έργα σε δυτικές κυρίως εκκλησίες ή σε ιδιωτικές συλλογές.

Τα αρχειακά έγγραφα στη Βενετία παρέχουν πολλές πληροφορίες για τη ζωή του ζωγράφου στο Ηράκλειο της Κρήτης, οι οποίες καλύπτουν το διάστημα από το 1470, που εμφανίζεται ως διδάσκαλος ζωγραφικής, έως το 1512 που μνημονεύεται ως ήδη νεκρός.

Τα έτη 1471, 1473 και 1479 ο ζωγράφος εμπλέκεται σε οικονομικές υποθέσεις στο Ηράκλειο, όπου και κατοικούσε. Στις 23 Απριλίου 1480 υπέγραψε ως μάρτυρας: magister Andrea Pavia, penctor. Το 1481 ενοικίασε ένα σπίτι (στον Georgio Grin) στο Βούργο του Χάνδακα. Το 1482 υπέγραψε συμβόλαιο με τον πατέρα του Άγγελου Πιτζαμάνου να διδάξει το γιο του ζωγραφική για πέντε χρόνια. Κατά τα έτη 1482, 1483, 1486 και 1491 το όνομα του αναφέρεται σε πράξεις αγοραπωλησιών και ενοικιάσεων στο Ηράκλειο, από τις οποίες διαφαίνεται ότι διέθετε αξιόλογη περιουσία. Στις 24 Οκτωβρίου 1492 ο Andrea Pavia pentor υπέγραψε συμβόλαιο με τον πατέρα του Μανούσου Κούκου, κατοίκου Ηρακλείου, να διδάξει το γιο του ζωγραφική για πέντε χρόνια. Το 1493 εμπλέκεται πάλι σε οικονομικές υποθέσεις στο Ηράκλειο. Κατά το διάστημα των ετών 1493-1505 γνωρίζομε ότι ο καθολικός επίσκοπος Τζιοβάνι Μπατίστα Λάνι παρήγγειλε στην Κρήτη μια εικόνα της Πιετά, που βρίσκεται σήμερα στο Ροσάνο.

Στις 23 Μαϊου 1499 συμφώνησε να διδάξει ζωγραφική για τρία χρόνια τον Νικολό Ντα Νάπολι και στις 16 Ιουλίου του ίδιου χρόνου ο Andrea Pavia depentor υπέγραψε συμβόλαιο μαθητείας για τέσσερα χρόνια με τον Ιωάννη Πλωραίο. Στις 19 Νοεμβρίου 1499 ο maystro Andrea Pavia depentor συμφώνησε με τη μητέρα του Εβραίου Aquilo (Σουλουμά) να διδάξει στο γιό της όχι μόνο ζωγραφική αλλά και τα γράμματα για οκτώ χρόνια.

Στις 7 Μαϊου 1500 ζήτησε να του επιστραφεί μία εικόνα της Γεννήσεως του ζωγράφου Αγγέλου. Τον Μάρτιο της ίδιας χρονιάς αναφέρεται πάλι για οικονομικές υποθέσεις. Στις 26 Ιουλίου 1500 ιδιόχειρες υπογραφές σε διαθήκη αναφέρουν: "Εγώ ο Ανδρέ(ας) ο Παβί(ας) μάρτυς" χωρίς να προσδιορίζεται εάν πρόκειται για τον ζωγράφο.

Το 1502 ο Α. Παβίας αναφέρεται σε έγγραφο σχετικό με χρηματική υπόθεση και στις 8 Ιουλίου 1503 υπογράφει ως μάρτυρας, magister Andreas Pavia, μαζί με τον ζωγράφο Μάρκο Αμάραντο. Σύμφωνα με έγγραφο του 1504, είχε αγοράσει αποθήκη στο Ηράκλειο, τον ίδιο χρόνο ο ζωγράφος, κάτοικος Βούργου Χάνδακα, υπόσχεται να δώσει στη θετή κόρη του Αγνή σημαντική προίκα: 500 υπέρπυρα και 10 χρυσά δουκάτα, στα οποία συμπεριλαμβάνεται η αξία μιας οικίας στον Χάνδακα, χρυσάφι, ασήμι, πολύτιμοι λίθοι, ενδύματα, κλίνη και κοσμήματα.

Στις 8 Νοεμβρίου 1512 ο ζωγράφος έχει ήδη πεθάνει, επειδή σε έγγραφο αναφέρεται η χήρα του, Μαριέτα. Το 1514 αναφέρεται πάλι ως διαχειρίστρια της περιουσίας του ζωγράφου η χήρα του, η οποία παραχωρεί έκταση της μονής του Αγίου Πνεύματος, που της ανήκε και βρισκόταν έξω από το Βούργο του Χάνδακα. Η ίδια Μαρία αναφέρεται και σε έγγραφο του 1516.

Επιρροή στους μεταγενέστερους[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Ανδρέας Παβίας είχε την ικανότητα να ζωγραφίζει σε ποικίλες τεχνοτροπίες. Δημιούργησε εικονογραφικούς τύπους –πρότυπα για τις επόμενες γενιές (Σταύρωση –pieta).

To έργο τoυ χαρακτηρίζεται συχνά από έντονη ρεαλιστική διάθεση, πoυ οφείλεται σε μία παλαιότερη τάση, αντικλασικού χαρακτήρα, της Παλαιολόγειας ζωγραφικής. Στα «ιταλοκρητικά» έργα του ακολουθεί την υστερογοτθική τεχνοτροπία, που ο ρεαλισμός της ταιριάζει με την καλλιτεχνική του ιδιοσυγκρασία.

Η εγκατάσταση του μαθητή του, Αγγέλου Πιτζαμάνου, στην Ιταλία δεν είναι άσχετη με τις τάσεις της ζωγραφικής του δασκάλου του Ανδρέα Παβία. Προσαρμογή σε πιο σύγχρονες ιταλικές επιδράσεις (Μπελίνι), αναγνωρίζονται στην τέχνη του Νικολάου Τζαφούρη, λεπτολόγου μικρογράφου με «λυρική διάθεση», που δημιουργεί και αυτός νέους εικονογραφικούς τύπους (Άκρα Ταπείνωση).

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ «Greek painters after the fall (1450-1830) Volume B» (Ελληνικά) Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών. Αθήνα. 1997. σελ. 259-263.
  2. ↑ Richardson, Carol M. (2007). Locating Renaissance Art. London UK: Yale University Press. σ. 200
  3. ↑ http://pandektis.ekt.gr/pandektis/handle/10442/163993
  4. ↑ Kondi, B. (1989). The Family Names of People Residing in Crete from the 12th-17th Century (PDF). Athens GR: The Public Research Foundation of Byzantine Research. σ. 258
  5. ↑ Χατζηδάκης, Μανόλης & Δρακοπούλου, Ευγενίας (1997). Eλληνες ζωγράφοι μετά την άλωση (1450-1830) Τόμος Β. Κέντρο Νεοελληνικών Ερευνών Ε.Ι.Ε. σσ. 259–263
  6. ↑ http://pandektis.ekt.gr/pandektis/handle/10442/163993

Βιβλιογραφία- Τύπος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Η καθημερινή, Επτά ημέρες, Αφιέρωμα "Η Κρητική Σχολή Ζωγραφικής"

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ανδρέας_Παβίας&oldid=10206591"