Αλφρέδος του Ηνωμένου Βασιλείου
Ο Αλφρέδος του Ηνωμένου Βασιλείου (Alfred of the United Kingdom, 22 Σεπτεμβρίου 1780 - 20 Αυγούστου 1782) από τον Οίκο του Αννόβερου ήταν μέλος της βρετανικής βασιλικής οικογένειας ως το δέκατο τέταρτο παιδί και ο ένατος γιος του Γεώργιου Γ΄ και της συζύγου του, Καρλόττας του Μεκλεμβούργου-Στρέλιτς. Ο Αλφρέδος αρρώστησε μετά τον εμβολιασμό του κατά του ιού της ευλογιάς. Ο πρώιμος θάνατός του σε ηλικία σχεδόν δύο ετών, μαζί με τον θάνατου του αδελφού του, Οκτάβιου έξι μήνες αργότερα, ήταν ένα σοκ για τους γονείς τους. Σε μεταγενέστερες κρίσεις τρέλας, ο Γεώργιος Γ΄ φανταζόταν συνομιλίες με τους δύο νεκρούς γιους του.
Η ζωή του[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Αλφρέδος γεννήθηκε στις 22 Σεπτεμβρίου 1780 στο Ουίνσδορ της Αγγλίας.[2] Ο πατέρας του ήταν ο Γεώργιος Γ΄ και μητέρα του ήταν η Καρλόττα του Μεκλεμβούργου-Στρέλιτς. Ο πρίγκιπας βαφτίστηκε από τον Φρέντερικ Κορνουάλλις, Αρχιεπίσκοπο του Καντέρμπουρυ, στην Αίθουσα του Μεγάλου Συμβουλίου στο Παλάτι του Αγίου Ιακώβου στις 21 Οκτωβρίου του 1780. Ανάδοχοί του ήταν ο Γεώργιος, Πρίγκιπας της Ουαλίας (ο μεγαλύτερος αδελφός του), ο Φρειδερίκος, Δούκας της Υόρκης & του Ώλμπανυ (ο δεύτερος αδελφός του) και η Καρλόττα (η μεγαλύτερη αδελφή του).[3][4] Ως δέκατο τέταρτο παιδί των γονέων του και ένατος γιος, η γέννησή του δεν ήταν έκπληξη, αλλά έφερε χαρά στην οικογένειά του, ειδικά στην μεγαλύτερη αδελφή του, Σοφία, η οποία, σύμφωνα με την αδελφή τους, Ελισάβετ, αποκαλούσε το νέο μωρό «εγγονό» της.[5]
Το τέλος και επακόλουθα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το 1782, ο πρίγκιπας Αλφρέδος εμβολιάστηκε κατά της ευλογιάς. Η ασθένεια αποδείχτηκε πάρα πολύ βαριά για το παιδί και τον Ιούνιο οδηγήθηκε στο Ντηλ του Κεντ με την γκουβερνάντα του, Σάρλοτ Φιντς, για να ανακάμψει.[6][7] Ήλπιζαν ότι ο αέρας της θάλασσας, η κολύμβηση και η ιππασία θα βελτίωναν την κατάστασή του. Ενώ ήταν εκεί, ο Αλφρέδος γοήτευσε πολλούς, συμπεριλαμβανομένης μιας ηλικιωμένης γυναίκας την οποία χαιρέτησε. Παρά τη γοητευτική του διάθεση, συνέχισε να έχει εξανθήματα και πονούσε στο στήθος[8]. Όταν επέστρεψε στο Ουίνσδορ τον Αύγουστο του 1782, οι γιατροί τον εξέτασαν και συνειδητοποίησαν ότι το αγόρι είχε μόνο λίγες εβδομάδες ζωής. Αφού υπέφερε από πυρετό και συνεχιζόμενα προβλήματα με το στήθος του, ο Αλφρέδος πέθανε στις 20 Αυγούστου 1782 στο Παλάτι του Ουίνσδορ, πριν γίνει δύο ετών.[9][10]
Παρόλο που δεν πενθήθηκε από το βασίλειο (κάτι που δεν γινόταν για βασιλικά παιδιά μικρότερα των δεκατεσσάρων ετών)[11], οι γονείς του πήραν την απώλεια πολύ βαριά. Σύμφωνα με την Λαίδη Σάρλοτ Φιντς, η Βασίλισσα "έκλαιγε πολύ" και "στεναχωρήθηκε πολύ για την απώλεια, όπως και ο βασιλιάς."[12] Αργότερα κατά τον Αύγουστο το 1782, η Βασίλισσα έστειλε στη Φιντς μια μπούκλα από τα μαλλιά του Αλφρέδου "ως αναγνώριση για την πολύ αγάπη σας και τη φροντίδα για τον μικρό μου άγγελο, τον Αλφρέδο, και κρατήστε το κοντά σας, όχι μόνο για να θυμάστε το αγαπημένο αυτό παιδί, αλλά και ως δείγμα εκτίμησης από την αγαπημένη σας βασίλισσα."[13] Ο Αλφρέδος θάφτηκε στο Αββαείο του Ουέστμινστερ[14], αν και τα οστά του αργότερα μεταφέρθηκαν στο Παρεκκλήσι του Αγίου Γεωργίου στο Κάστρο του Ουίνσδορ στις 11 Φεβρουαρίου 1820.[15][16][17] Ο πατέρας του συνέχισε να υπεραναλύει τον θάνατό του και η θέα του μεταθανάτιου πορτρέτου του Αλφρέδου σε ένα οικογενειακό πορτρέτο του Τόμας Γκέινσμπορω σχεδόν ένα χρόνο μετά το θάνατό του έκανε τις τρεις μεγαλύτερες αδελφές του να κλάψουν[18]. Έξι μήνες μετά το θάνατο του Αλφρέδου, ο μεγαλύτερος αδελφός του, Οκτάβιος υπέκυψε στον ιό της ευλογιάς, καταστρέφοντας περαιτέρω τον βασιλιά.[19][20] Κατά τη διάρκεια μιας από τις κρίσεις τρέλας του το 1812, ο Γεώργιος είχε φανταστικές συνομιλίες με τους δύο νεότερους γιους του.[21]
Η νεότερη αδελφή του Αμαλία γεννήθηκε σχεδόν ακριβώς ένα χρόνο μετά τον θάνατό του.[22] Το πρώτο από τα παιδιά του Γεώργιου Γ΄ και της Καρλόττας που πέθανε, ο Αλφρέδος πέθανε σχεδόν εβδομήντα πέντε χρόνια πριν από την μεγάλη αδελφή του, Μαρία, η οποία ήταν το τελευταίο επιζών παιδί του Γεώργιου Γ΄ και της Καρλόττας. Ο Αλφρέδος είναι επίσης μοναδικός μεταξύ των πρώτων δεκατεσσάρων παιδιών του Γεώργιου Γ΄ που ήταν το μικρότερο τέκνο όσο ζούσε, καθώς το μόνο παιδί μικρότερο από αυτόν γεννήθηκε μετά το θάνατό του.[23]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage.
- ↑ Weir 2008, p. 300.
- ↑ Sheppard 1894, p. 59.
- ↑ Watkins 1819, p. 276.
- ↑ Fraser 2004, p. 70.
- ↑ Fraser 2004, p. 75.
- ↑ Watkins 1819, p. 282.
- ↑ Fraser 2004, p. 75.
- ↑ Weir 2008, p. 300.
- ↑ Holt 1820, p. 251.
- ↑ Fritz 1982, p. 305.
- ↑ Fraser 2004, p. 76.
- ↑ "RA GEO/ADD/15/443a-b - Letter from Queen Charlotte to Lady Charlotte Finch, probably August 1782". Georgian Papers Project. Royal Collection Trust. Retrieved 3 February 2017.
- ↑ Panton 2011, p. 39.
- ↑ "Royal Burials in the Chapel since 1805". College of St. George. Archived from the original on 27 September 2011. Retrieved 29 October 2011.
- ↑ "Royal Burials in the Chapel by location". College of St. George. Archived from the original on 22 January 2010. Retrieved 18 November 2011.
- ↑ Holt 1820, p. 256.
- ↑ Fraser 2004, p. 77.
- ↑ Black 2006, p. 156.
- ↑ Fraser 2004, pp. 74-77.
- ↑ Jeremy Black lists these conversations occurring in 1812,[17] while Kenneth Panton believes they happened the previous year, in 1811.[12] The King's last bout of madness occurred from 1811 until his death in 1820, so either date is possible.
- ↑ Fraser 2004, p. 78.
- ↑ Fraser, Flora (2004). Princesses: The Six Daughters of George III. London: John Murray. ISBN 0-7195-6109-4.
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Black, Jeremy (2006). George III: America's Last King. Yale University Press. ISBN 0-300-11732-9.
- Fraser, Flora (2004). Princesses: The Six Daughters of George III. London: John Murray. ISBN 0-7195-6109-4.
- Fritz, Paul S. (1982). «The Trade in Death: The Royal Funerals in England, 1685-1830». Eighteenth-Century Studies 15 (3): 291–316. doi:.
- Hibbert, Christopher (2000). George III: A Personal History. Basic Books. ISBN 0-465-02724-5.
- Holt, Edward (1820). The public and domestic life of His late Most Gracious Majesty, George the Third, Volume 1. London: Sherwood, Neely, and Jones.
- Panton, Kenneth J. (2011). Historical Dictionary of the British Monarchy. Scarebrow Press, Inc. ISBN 0-8108-5779-0.
- Sheppard, Edgar (1894). Memorials of St. James's Palace, Volume 2. London: Longmans, Green, and Co.
- Watkins, John (1819). Memoirs of Her most excellent Majesty Sophia-Charlotte: Queen of Great Britain, Volume 1. London: Henry Colburn.
- Weir, Alison (2008). Britain's Royal Families, The Complete Genealogy. London: Vintage Books. ISBN 978-0-09-953973-5.
 
|
Στο λήμμα αυτό έχει ενσωματωθεί κείμενο από το λήμμα Prince Alfred of Great Britain της Αγγλικής Βικιπαίδειας, η οποία διανέμεται υπό την GNU FDL και την CC-BY-SA 4.0. (ιστορικό/συντάκτες). |