Άντζελο Τάσκα
 |
Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. |
| Άντζελο Τάσκα | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 19 Νοεμβρίου 1892[1][2] Μορέττα |
| Θάνατος | 3 Μαρτίου 1960[2] Παρίσι |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ιταλία (1946–1960) Γαλλία[3] Βασίλειο της Ιταλίας (1892–1946) |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Μητρική γλώσσα | Ιταλικά |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Ιταλικά[4][5][6] Γαλλικά[5][6] |
| Σπουδές | Πανεπιστήμιο του Τορίνο |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | πολιτικός[6] δημοσιογράφος ιστορικός[6] πολιτικός συγγραφέας[6] |
| Πολιτική τοποθέτηση | |
| Πολιτικό κόμμα/Κίνημα | Γαλλικό Τμήμα της Εργατικής Διεθνούς και Ιταλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Liliane Tasca (από 1946) |
| Τέκνα | Κατρίν Τασκά |
Ο Άντζελο Τάσκα (Angelo Tasca, 19 Νοεμβρίου 1892 - 3 Μαρτίου 1960), ήταν Ιταλός σοσιαλιστής. Ήταν ανάμεσα στους ιδρυτές του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος, από τo οποίo τον διέγραψαν το 1929. Αφού μετανάστευσε στη Γαλλία, όπου ηγείτο των σοσιαλιστών, έγινε σημαντικός αξιωματούχος του καθεστώτος του Βισύ, και εντούτοις κρυφός συνεργάτης της βελγικής Αντίστασης και της γαλλικής. Στη μεταπολεμική περίοδο διακρίθηκε εξαιτίας της πρόσβασης του στο αντισταλινικό κίνημα. Ήταν συγγραφέας πολυάριθμων γραπτών πάνω στον φασισμό, ενώ το βιβλίο του, "Η Γέννηση και η Έλευση του Φασισμού", θεωρήθηκε από τον Λεόν Μπλουμ σημαντική προειδοποίηση για τους κινδύνους του φασισμού στη Γαλλία.
Βιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ήδη ως μαθητής του κλασικού Λυκείου Βινσέντζο Τζομπέρτι του Τορίνου, ήταν γραμματέας της Ομοσπονδίας Σοσιαλιστικής Νεολαίας και επομένως της Ομοσπονδίας του Ιταλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος στην πόλη, στην πρώτη δεκαετία του 20ού αιώνα. Στη συνέχεια συνδέθηκε με τον Αντόνιο Γκράμσι, τον Ουμπέρτο Τερατσίνι και τον Παλμίρο Τολιάτι, με τους οποίους ίδρυσε την εβδομαδιαία εφημερίδα "Η Νέα Τάξη" (1919-1920). Ο πεθερός του τού δάνεισε το 50% του αναγκαίου κεφαλαίου για να ιδρύσει την εφημερίδα. Αντίθετα με τους Τολιάτι και Γκράμσι, είχε αντιταχθεί από την αρχή στις παρεμβατικές θέσεις στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Στα ίδια χρόνια εξελέγη γραμματέας του Εργατικού Κέντρου στο Τορίνο, ενώ το 1921 στο Λιβόρνο ήταν ανάμεσα στους ιδρυτές του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ιταλίας. Ήταν μεταξύ των 15 μελών της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος και το 1926 έγινε μέλος στη γραμματεία του κόμματος. Εκείνη την εποχή είχε περάσει η ρήξη του με τους Γκράμσι και Τολιάτι, και θεωρήθηκε ως σημείο αναφοράς της δεξιάς παράταξης του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος, υποστηρίζοντας τη συγχώνευση με τους πιο αριστερούς τομείς Ιταλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος και την επανεξέταση ορισμένων θέσεων που υπήρχαν από τη γέννηση του κόμματος. Όπως και πολλοί άλλοι κομμουνιστές, διώχθηκε από το φασιστικό καθεστώς και συνελήφθη δύο φορές, πρώτα το 1923 και στη συνέχεια και το 1926. Εκείνη τη χρονιά αποχωρίστηκε την οικογένεια του και κατέφυγε στη Γαλλία, όπου πήρε την υπηκοότητα το 1936.
Συμμετείχε στο προεδρείο της Κομμουνιστικής Διεθνούς (γνωστής και ως Τρίτη Διεθνής) το 1928-1929, όπου και πλησίασε τις θέσεις του Μπουχαρίν. Τον Σεπτέμβριο του 1929 εκδιώχθηκε από το κόμμα εξαιτίας του δηλωμένου του αντισταλινισμού. Μεταξύ 1930 και 1933 έγινε αρχισυντάκτης της εβδομαδιαίας εφημερίδας Monde (1928-1935), που ιδρύθηκε και διευθύνθηκε από τον Ανρί Μπαρμπύς. Το 1935 ενεγράφη ξανά στο Ιταλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα με θέσεις ξεκάθαρα αντισταλινικές, αντίθετες στον συγκεντρωτισμό της δράσης του Κομμουνιστικό Κόμματος της Ιταλίας, ανάμεσα στο 1934 και το 1939. Κατά τη διάρκεια του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου, υποστήριξε την POUM (Ισπανικά: Partido Obrero de Unificación Marxista, POUM Καταλανικά: Partit Obrer d'Unificació Marxista) σε αντιπαράθεση με το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ισπανίας. Κατά τα ίδια έτη (1934-1940), ο Λεόν Μπλούμ τού εμπιστεύτηκε τα άρθρα της εξωτερικής πολιτικής της καθημερινής εφημερίδας του γαλλικού τμήματος της Διεθνούς των Εργατών (SFIO), "Le Populaire".
Τον Αύγουστο του 1939 η υπογραφή της Συνθήκης Μολότοφ-Ρίμπεντροπ, προκάλεσε σύγχυση σε έναν μεγάλο αριθμό κομμουνιστών και οι θέσεις του Τάσκα βγήκαν ενισχυμένες από αυτό. Μετά την παραίτηση του Πιέτρο Νέννι ήταν ο επικεφαλής στο Ιταλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα μαζί με τον Τζουζέπε Σάραγκατ και τον Οντίνο Μοργκάρι. Το καλοκαίρι του 1940 ήταν μεταξύ των σοσιαλιστών που προσχώρησαν στο καθεστώς συνεργασίας του στρατάρχη Πεταίν και διεύθυνε το κέντρο σπουδών του Γάλλου Υπουργού Πληροφοριών Πωλ Μαριόν. Κατά την απελευθέρωση της Γαλλίας, το Σεπτέμβριο του 1944 συνελήφθη με την κατηγορία της συνεργασίας και αφέθηκε ελεύθερος μετά από ένα μήνα, χάρη στη παράλληλη συνεργασία που είχε από το 1941 με μία βελγική αντιφασιστική οργάνωση.
Στο τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου παρέμεινε στο Παρίσι, όπου είχε δημιουργήσει μια νέα οικογένεια. Συνέχισε, ωστόσο, να συμμετέχει στην πολιτική συζήτηση, να συνεργάζεται με διάφορες εφημερίδες, όπως "Ο Κόσμος" (Il Mondo), "Κοινωνική Κριτική" (Critica Sociale), Le Figaro και το περιοδικό της άκρας δεξιάς Est et Ouest, μεταξύ 1948 και 1954 ήταν σύμβουλος στο Γραφείο Ευρωπαϊκών Ερευνών του ΝΑΤΟ για θέματα που αφορούσαν το κομμουνιστικό κίνημα. Δημοσίευσε εκτός αυτού πολλές εργασίες πάνω στα κόμματα που προσκολλήθηκαν στην Τρίτη Διεθνή. Πιο σημαντικό του βιβλίο είναι Nascita e avvento del fascismo (Η Γέννηση και η Έλευση του φασισμού),που δημοσιεύθηκε στη Γαλλία το 1938, ένα κλασικό της ιστοριογραφίας του φασισμού. Η κόρη του, Κατερίνε Τάσκα (Catherine Tasca), γεννημένη στη Λυών στις 13 Δεκεμβρίου του 1941, ήταν γερουσιαστής του Σοσιαλιστικού Κόμματος των Γάλλων από το 2004. Πριν ήταν βουλευτής της Εθνικής Γαλλικής Συνέλευσης και διετέλεσε σε κυβερνητικές θέσεις κατά τη διάρκεια της προεδρίας του Φρανσουά Μιτεράν και Ζακ Σιράκ.
Γραπτά
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- I valori politici e sindacali dei Consigli di fabbrica,(Οι πολιτικές και συνδικαλιστικές αξίες των Συμβουλίων των εργοστασίων), Βιβλιοθήκη εκδόσεων :"Alleanza coop. torinese " Τορίνο, 1920.
- I Consigli di fabbrica e la rivoluzione mondiale,(Τα Συμβούλια των εργοστασίων και η παγκόσμια επανάσταση). Διαβάστε έκθεση, Συνέλευση της Σοσιαλιστικής Ενότητας του Τορίνο το βράδυ της 13 Απριλίου του 1920, Βιβλιοθήκη εκδόσεων: "Alleanza coop. torinese " Τορίνο 1921.
- L'unità socialista,(Σοσιαλιστική ενότητα), Imp. ouvrière, Νάνσυ 1937.
- La Naissance du fascisme(Η γέννηση και η έλευση του φασισμού), Gallimard, Παρίσι 1938,La Nuova Italia (Η Νέα Ιταλία,) 1950 και 1995 και Εκδότης Gius. Laterza & Sons 1965.
- Due anni di alleanza germano-sovietica(Δύο χρόνια γερμανό-σοβιετικής συμμαχίας). Αύγουστος 1939-Ιούνιος 1941, Η Νέα Ιταλία, Φλωρεντία 1951.
- In Francia nella bufera,(Στη Γαλλία, στην καταιγίδα), Guanda, Modena, Πάρμα 1951.
- La Guerre du papillon, 1940-1944, Les Iles d'or, Παρίσι 1954.
- Le Pacte germano-soviétique. L' histoire et le mythe, Ditions Liberté de la Culture, το Παρίσι, το 1954, Il patto germano-sovietico. La storia e la leggenda, a cura (Το γερμανικό-σοβιετικό σύμφωνο. Η ιστορία και ο θρύλος), επεξεργασία από M. Millozzi, Εκδόσεις του Πανεπιστημίου της Ματσεράτα, Ματσεράτα 2009.
- Autopsia dello stalinismo (Αυτοψία του σταλινισμού), Εκδόσεις της Κοινότητας, Μιλάνο, 1958.
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 12342100j. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 (Γαλλικά) Babelio. 82603. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ LIBRIS. Εθνική Βιβλιοθήκη της Σουηδίας. 6 Νοεμβρίου 2012. 64jmq7bq4jn64t4. Ανακτήθηκε στις 24 Αυγούστου 2018.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data
.bnf .fr /ark: /12148 /cb12342100j. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015. - ↑ 5,0 5,1 Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. jn19990008427. Ανακτήθηκε στις 1 Μαρτίου 2022.
- ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 6,4 Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. uk2015889698. Ανακτήθηκε στις 8 Ιουνίου 2022.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Άγγελο Τάσκα, από την Ιταλική Εγκυκλοπαίδεια, σε απευθείας σύνδεση έκδοση, το site Treccani.gr, ανακτήθηκε: 17/07/2011.
- Άγγελο Τάσκα, Συνέντευξη πάνω στο φασισμό[νεκρός σύνδεσμος] κείμενο διαθέσιμο στην ιστοσελίδα του Feltrinelli Ιδρύματος, σε μορφή PDF, URL πρόσβαση στις 17/07/2011.
- Ντάριο Φερτίλιο, Άγγελο Τάσκα, Η αγάπη στα χρόνια της εξορίας και της επανάστασης, άρθρο στην Corriere della Sera, 13 Σεπτεμβρίου 2001, σελ. 37, το site, το ιστορικό Αρχείο, URL πρόσβαση στις 17/07/2011.