Φραντσέ Πρεσέρεν

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Φραντσέ Πρεσέρεν
Πορτραίτο του Φραντσέ Πρεσέρεν από τον Φραντς Γκόλντενσταϊν
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		France Prešeren (Σλοβενικά)
Γέννηση3  Δεκεμβρίου 1800[1][2][3]
Vrba[4]
Θάνατος8  Φεβρουαρίου 1849[1][5][6]
Κραν[4]
Συνθήκες θανάτουφυσικά αίτια
Χώρα πολιτογράφησηςΑυστριακή Αυτοκρατορία
Ιλλυρικές Επαρχίες
Δυναστεία των Αψβούργων
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΣλοβενικά[7][8]
Γερμανικά[8]
ΣπουδέςΠανεπιστήμιο της Βιέννης
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταποιητής[9]
δικηγόρος
συγγραφέας
ποιητής-νομικός
Αξιοσημείωτο έργοBaptism on the Savica
Επηρεάστηκε απόΒιργίλιος
Καρλ Βίλχελμ Φρίντριχ Σλέγκελ
Φρίντριχ Σίλερ
Γιόχαν Βόλφγκανγκ φον Γκαίτε
Λουίς δε Καμόες
Άνταμ Μιτσκιέβιτς
Οικογένεια
ΣύντροφοςΆνα Γέλοβσεκ
ΤέκναΕρνεστίνα Γέλοβσεκ
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Φραντσέ Πρεσέρεν (France Prešeren, [fɾanˈtsɛ pɾɛˈʃeːɾən], 2 ή 3 Δεκεμβρίου 1800 – 8 Φεβρουαρίου 1849) ήταν ρομαντικός[10] Σλοβένος ποιητής του 19ου αιώνα, τα ποιήματα του οποίου έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες.

Θεωρήθηκε ο μεγαλύτερος Σλοβένος κλασικός ποιητής και έχει εμπνεύσει τη μεταγενέστερη σλοβενική λογοτεχνία.[11] Έγραψε την πρώτη σλοβενική μπαλάντα και το πρώτο σλοβενικό έπος. Μετά το θάνατό του, έγινε το κύριο όνομα του σλοβενικού λογοτεχνικού κανόνα.[12]

Έδεσε τα μοτίβα της δικής του δυστυχισμένης αγάπης με εκείνη μιας δυστυχισμένης, υποταγμένης πατρίδας. Ειδικά μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο στις Σλοβενικές Χώρες,[12] ένα από τα μοτίβα του Πρεσέρεν, η «εχθρική τύχη», υιοθετήθηκε από τους Σλοβένους ως εθνικός μύθος, και ο Πρεσέρεν έχει περιγραφεί ότι είναι τόσο πανταχού παρόν όσο ο αέρας στη σλοβενική κουλτούρα.

Ο Πρεσέρεν έζησε σε σύγκρουση τόσο με το πολιτικό και θρησκευτικό κατεστημένο, όσο και με την επαρχιακή αστική τάξη της Λιουμπλιάνα. Ανέπτυξε σοβαρό αλκοολισμό και προσπάθησε να αυτοκτονήσει τουλάχιστον δύο φορές, αντιμετωπίζοντας απορρίψεις και βλέποντας τους περισσότερους από τους στενότερους φίλους του να πεθαίνουν με τραγικό τρόπο. Η λυρική του ποίηση πραγματευόταν την αγάπη για την πατρίδα του, την πονεμένη ανθρωπότητα, καθώς και την ανεκπλήρωτη αγάπη του για τη μούσα του, Γιούλιγια Πρίμικ.[13]

Έγραψε ποίηση κυρίως στα σλοβενικά, αλλά και στα γερμανικά.[14] Έζησε στην Καρνιόλα και στην αρχή θεωρούσε τον εαυτό του Καρνιολάνο, αλλά σταδιακά υιοθέτησε ευρύτερη σλοβενική ταυτότητα.[15]

Ζωή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πρώιμη ζωή και εκπαίδευση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η γενέτειρα του Πρεσέρεν στη Βρμπα

Ο Φραντσέ Πρεσέρεν γεννήθηκε στο χωριό Βρμπα της Άνω Καρνιόλας, τότε μέρος της μοναρχίας των Αψβούργων (σήμερα στη Σλοβενία), ως το τρίτο από τα οκτώ παιδιά και ο πρώτος γιος στην οικογένεια ενός ευκατάστατου αγρότη και μιας φιλόδοξης και καλύτερα μορφωμένης μητέρας που έμαθε στα παιδιά της να γράφουν και να διαβάζουν και σύντομα τα έστειλε στους θείους τους που ήταν Ρωμαιοκαθολικοί ιερείς. [16]

Σε ηλικία οκτώ ετών, στάλθηκε σε δημοτικά σχολεία στο Γκορσούπλιε και στη Ρίμπνιτσα, που διοικούνταν από τον τοπικό Ρωμαιοκαθολικό κλήρο. Το 1812, μετακόμισε στην πρωτεύουσα της επαρχίας της Καρνιόλας, τη Λιουμπλιάνα, όπου παρακολούθησε το Κρατικό Γυμνάσιο. Έμαθε λατινικά, αρχαία ελληνικά και γερμανικά, που ήταν τότε η γλώσσα της εκπαίδευσης, της διοίκησης και του υψηλού πολιτισμού στις περισσότερες περιοχές που κατοικούσαν Σλοβένοι. 

Το 1821, ο Πρεσέρεν γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης, όπου σπούδασε νομικά. Στη Βιέννη, μελέτησε τη δυτική λογοτεχνεία, συμπεριλαμβανομένου του Όμηρου, του Γκαίτε, του Δάντη και των Ιταλών του 13ου αιώνα, ιδιαίτερα τον Πετράρχη και τον Βοκάκιο. Διάβασε επίσης σύγχρονους ρομαντικούς ποιητές. 

Μετέπειτα ζωή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η μούσα του Πρεσέρεν, Γιουλίγια Πρίμικ, πορτρέτο από τον Μάτεβζ Λάγκους

Μετά την απόκτηση πτυχίου νομικής το 1828, επέστρεψε στη Λιουμπλιάνα, όπου εργάστηκε ως βοηθός στην εταιρεία του δικηγόρου Λέοπολντ Μπαουμγκάρτνερ. Προσπαθούσε συνεχώς να γίνει ανεξάρτητος δικηγόρος, καταθέτοντας έως και έξι αιτήσεις, αλλά δεν τα κατάφερε. Το 1832, μετακόμισε για λίγο στο Κλάγκενφουρτ με την ελπίδα να συνεχίσει την καριέρα του, αλλά επέστρεψε στη Λιουμπλιάνα μετά από λιγότερο από ένα χρόνο. Την άνοιξη του 1833, γνώρισε την Γιούλιγια Πρίμικ, την κόρη ενός πλούσιου εμπόρου, που θα γινόταν ο ανεκπλήρωτος έρωτας της ζωής του. Το 1833,[17] έγινε μέλος της κοινωνικής λέσχης της υψηλής κοινωνίας της Λιουμπλιάνα, που ονομάζεται Εταιρεία Καζίνο (σλοβενικά: Kazinsko društvo‎‎, γερμανικά: Casino-Gesellschaft‎‎),[18] και γνώρισε την Γιούλιγια το 1834 και το 1835 στο θέατρο και στους χορούς στην Καζίνα,[19][20] αλλά δεν είχε το θάρρος να της δείξει άμεσα τα συναισθήματά του για εκείνη.[20] Το 1834, άρχισε να εργάζεται ως βοηθός του φίλου του Μπλαζ Κρόμπατ, ο οποίος έδωσε στον Πρεσέρεν αρκετό ελεύθερο χρόνο για να ασχοληθεί με τη λογοτεχνεία. Την ίδια χρονιά, γνώρισε τον Τσέχο ρομαντικό ποιητή Κάρελ Χίνεκ Μάχα και τον Σλοβενικής καταγωγής Κροάτη ποιητή Στάνκο Βραζ και είχε μακροχρόνιες και γόνιμες συζητήσεις για την ποίηση μαζί τους.[21]

Γύρω στο 1836, ο Πρεσέρεν συνειδητοποίησε τελικά ότι η αγάπη του για τη Γιούλιγια δεν θα γινόταν ποτέ αμοιβαία (είχε παντρευτεί άλλον άντρα τον προηγούμενο χρόνο). Την ίδια χρονιά, γνώρισε την Άνα Γιέλοβσεκ, με την οποία συνήψε μόνιμη σχέση. Απέκτησαν τρία παιδιά, αλλά δεν παντρεύτηκαν ποτέ. Ο Πρεσέρεν υποστήριξε οικονομικά την Άνα και την αντιμετώπιζε ως νόμιμο σύντροφό του, αλλά ασχολήθηκε ταυτόχρονα με πολλές άλλες ερωμένες. Πέρασε επίσης πολύ χρόνο ταξιδεύοντας σε όλη την Καρνιόλα, ειδικά στη λίμνη Μπλεντ, από το τοπίο της οποίας άντλησε έμπνευση για τα ποιήματά του. Το 1846, επιτράπηκε τελικά στον Πρεσέρεν να ανοίξει το δικό του δικηγορικό γραφείο και μετακόμισε στο Κραν με την οικογένειά του. Πέθανε εκεί στις 8 Φεβρουαρίου 1849. Στο νεκροκρέβατό του ομολόγησε ότι δεν είχε ξεχάσει ποτέ την Γιούλιγια.

Έργο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πρώτα χρόνια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι πρώτες σοβαρές ποιητικές απόπειρες του Πρεσέρεν χρονολογούνται από τα φοιτητικά του χρόνια στη Βιέννη. Το 1824, έγραψε μερικά από τα πιο δημοφιλή ποιήματά του, υπό την επίδραση του Βαλεντίν Βόντνικ και της πλούσιας παράδοσης της σλοβενικής δημοτικής ποίησης. Το 1825, ολοκλήρωσε μια συλλογή «Καρνιολικά ποιήματα», την οποία έδειξε στον φιλόλογο Γέρνεϊ Κοπίταρ. Ο Κοπίταρ ήταν πολύ επικριτικός για τις λογοτεχνικές απόπειρες του νεαρού και έτσι ο Πρεσέρεν κατέστρεψε ολόκληρη τη συλλογή. Η απόρριψη του Κοπίταρ εμπόδισε την ανάπτυξη της δημιουργικότητας του Πρεσέρεν. Δεν δημοσίευσε τίποτα άλλο μέχρι το 1827, όταν το σατιρικό ποίημά του «Στις Παρθένες» (Dekletom) δημοσιεύτηκε από τη γερμανόφωνη εφημερίδα Illyrisches Blatt [sl] (Ιλλυρικά Νέα). Το 1828, ο Πρεσέρεν έγραψε το πρώτο του σημαντικό ποίημα, «Ένα αντίο στη Νεότητα». Ωστόσο, δημοσιεύτηκε μόλις το 1830, στο λογοτεχνικό αλμανάκ Krajnska čbelica (Η Καρνιόλα Μέλισσα), που ιδρύθηκε την ίδια χρονιά από τον βιβλιοθηκονόμο Μίχα Κάστελικ στη Λιουμπλιάνα. Το περιοδικό δημοσίευσε ένα άλλο πολύ γνωστό ποίημα του Πρεσέρεν εκείνη τη χρονιά, την πρώτη σλοβενική μπαλάντα. Είχε τον τίτλο «Ο άνθρωπος του νερού» (Povodni mož) και ήταν μια αφήγηση για την Ούρσκα, ένα φλερτ από τη Λιουμπλιάνα που κατέληγε στα χέρια ενός όμορφου άνδρα που έτυχε να είναι πνεύμα του νερού.

Το 1830, ο φίλος του από το γυμνάσιο, Ματίγια Τσοπ, επέστρεψε στη Λιουμπλιάνα και αποκατέστησε τις επαφές του με τον Πρεσέρεν. Ο Τσοπ σύντομα αναγνώρισε το ποιητικό ταλέντο του φίλου του και τον έπεισε να υιοθετήσει ρομανικές ποιητικές φόρμες. Ακολουθώντας τη συμβουλή του Τσοπ, ο Πρεσέρεν θα γινόταν σύντομα κύριος του σονέτου. Τα ποιήματά του έγιναν αντιληπτά από τον Τσέχο λόγιο Φραντίσεκ Τσελακόβσκι, ο οποίος δημοσίευσε αρκετές εξαιρετικά θετικές κριτικές γι' αυτό. Ο έπαινος του Τσελακόβσκι ήταν εξαιρετικά σημαντικός για την αυτοεκτίμηση του Πρεσέρεν και του έδωσε τη δύναμη να συνεχίσει στο μονοπάτι το οποίο του είχε δείξει ο Τσοπ.

Τα πιο παραγωγικά χρόνια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μεταξύ 1830 και 1835, ο Πρεσέρεν συνέθεσε τα αισθητικά πιο ολοκληρωμένα ποιήματά του, τα οποία ήταν εμπνευσμένα από τις αναποδιές στην προσωπική του ζωή, ειδικά από την ανεκπλήρωτη αγάπη του για την Γιούλιγια Πρίμικ. Ο Πρέσερεν ακολούθησε τη συμβουλή του Τσοπ και μεταμόρφωσε την Γιούλιγια σε ποιητική φιγούρα, που θύμιζε τη Βεατρίκη του Δάντη και τη Λάουρα του Πετράρχη.

Ένα στεφάνι από σονέτα (Sonetni venec) είναι το σημαντικότερο ποίημα του Πρεσέρεν από την πρώιμη περίοδο του. Είναι ένα στεφάνι 15 σονέτα. Δημοσιεύτηκε στις 22 Φεβρουαρίου 1834 στην Ιλλυρική Εφημερίδα. Σε αυτό, ο Πρεσέρεν συνέδεσε τα μοτίβα της δικής του δυστυχισμένης αγάπης με αυτό μιας δυστυχισμένης, υποταγμένης πατρίδας. Το ποίημα αναγνωρίστηκε ως αριστούργημα από τον Ματίγια Τσοπ, αλλά δεν κέρδισε μεγάλη αναγνώριση πέρα από τον μικρό κύκλο γύρω από το περιοδικό Krajnska čbelica. Επιπλέον, η Γιούλιγια δεν εντυπωσιάστηκε. Όπως είναι λογικό, ο Πρεσέρεν προχώρησε σε πιο πικρούς στίχους.

O Vrba, το πρώτο από τα Σονέτα της Ατυχίας, που δημοσιεύτηκε το 1834 στον 4ο τόμο του Krajnska čbelica

Ένα άλλο σημαντικό έργο αυτής της περιόδου είναι τα «Σονέτα της Ατυχίας» (Sonetje nesreče), τα οποία συντάχθηκαν για πρώτη φορά ήδη το 1832, αλλά δημοσιεύτηκαν στον 4ο τόμο της Krajnska čbelica μόλις τον Ιούλιο του 1834, με κάποιες αλλαγές. Είναι τα πιο απαισιόδοξα από τα έργα του Πρεσέρεν. Πρόκειται για μια ομάδα έξι (αρχικά επτά) σονέτα που εκφράζουν την απόγνωση του ποιητή για τη ζωή. Στο πρώτο σονέτο, με τίτλο «O Vrba», ο Πρεσέρεν σκέφτεται πώς θα μπορούσε να ήταν η ζωή του, αν δεν είχε φύγει ποτέ από το χωριό του. Τα άλλα σονέτα από τον κύκλο δεν έχουν γίνει τόσο δημοφιλή, αλλά εξακολουθούν να θεωρούνται από τους μελετητές ως ένα από τα πιο γνήσια και βαθιά έργα του Πρεσέρεν.

Μετά τον θάνατο του Τσοπ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1835 ήταν ένα καταστροφικό έτος (annus horibilis) για τον Πρεσέρεν. Ο πιο στενός του φίλος Ματίγια Τσοπ πνίγηκε ενώ κολυμπούσε στον ποταμό Σάβο, η Γιούλιγια Πρίμικ παντρεύτηκε έναν πλούσιο έμπορο και ο Πρεσέρεν αποξενώθηκε από τον φίλο του και εκδότη του λογοτεχνικού περιοδικού Krajnska čbelica, Μίχα Κάστελικ. Μετά το θάνατο του καλύτερου φίλου του, ο Πρεσέρεν έγραψε το επικό-λυρικό ποίημα Η Βάπτιση στον Σάβιτσα (Krst pri Savici), αφιερώνοντάς το στον Τσοπ. Τοποθετημένο κατά τον αναγκαστικό εκχριστιανισμό των προκατόχων των Σλοβένων, των Καραντανιανών, στα τέλη του 8ου αιώνα, το ποίημα πραγματεύεται τα ζητήματα της συλλογικής ταυτότητας και της πίστης στους τρόπους των προγόνων, καθώς και το ζήτημα του ατόμου και της ελπίδας και της παραίτησής του. Ο φιλόσοφος Σλάβοϊ Ζίζεκ ερμήνευσε το ποίημα ως παράδειγμα της εμφάνισης της σύγχρονης υποκειμενικότητας .

Το 1837, ο Πρεσέρεν συνάντησε τον Εμίλ Κόριτκο, έναν Πολωνό πολιτικό ακτιβιστή από τη Γαλικία, που περιορίστηκε από τις αυστριακές αρχές στη Λιουμπλιάνα. Ο Κόριτκο παρουσίασε στον Πρεσέρεν το έργο του Άνταμ Μιτσκιέβιτς, το οποίο είχε σημαντική επιρροή στα μεταγενέστερα έργα του. Οι δυο τους μάλιστα μετέφρασαν από κοινού ένα από τα ποιήματα του Μιτσκιέβιτς ("Resygnacja") από τα πολωνικά στα σλοβενικά και άρχισαν να συλλέγουν σλοβενικά δημοτικά τραγούδια στην Καρνιόλα και την Κάτω Στυρία. Το 1839, ο Κόριτκο πέθανε, και ο Πρεσέρεν έμεινε χωρίς σημαντικό συνομιλητή μετά το θάνατο του Τσοπ.

Τα μεταγενέστερα χρόνια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το πρωτότυπο χειρόγραφο για το Zdravljica, γραμμένο στο παλιό σλοβενικό αλφάβητο

Μετά το 1840, ο Πρεσέρεν συνέχισε να γράφει ποίηση, αν και πολύ λιγότερο από τη δεκαετία του 1830. Σταδιακά απομακρύνθηκε από την τυπική ρομαντική τάση, υιοθετώντας ένα ολοένα και πιο διαφορετικό και πρωτοποριακό στυλ. Το 1843, συνέβη μια σημαντική ανακάλυψη για τον Πρεσέρεν: ο Γιάνεζ Μπλαϊβάις άρχισε να δημοσιεύει ένα νέο καθημερινό περιοδικό στα σλοβενικά και κάλεσε τον Πρεσέρεν να συμμετάσχει στο πολιτιστικό του τμήμα. Οι δύο άνδρες προέρχονταν από μάλλον διαφορετικά υπόβαθρα: ο Μπλαϊβάις ήταν ένας μετριοπαθής συντηρητικός και ένθερμος υποστηρικτής των εκκλησιαστικών και αυτοκρατορικών θεσμών και ξένος στη ρομαντική κουλτούρα. Παρόλα αυτά εκτίμησε τον ποιητή. Η συμμετοχή του Πρεσέρεν στο εκδοτικό έργο του Μπλαϊβάις ήταν η πιο κοντινή που θα έρχονταν στη δημόσια αναγνώριση κατά τη διάρκεια της ζωής του.

Το 1844 έγραψε το πατριωτικό ποίημα «Zdravljica», το σημαντικότερο επίτευγμα της ύστερης περιόδου του. Το 1847 κυκλοφόρησε ένας τόμος με τα ποιήματά του που είχε συλλέξει με τον απλό τίτλο Poezije dr. Franceta Prešerna (Ποιήματα του δρ. Φραντσέ Πρεσέρεν).

Ο Πρεσέρεν πέρασε τα δύο τελευταία χρόνια της ζωής του ασχολούμενος με την ιδιωτική ζωή και τη νέα του δουλειά ως δικηγόρος στο Κραν. Σύμφωνα με ορισμένες μαρτυρίες, σχεδίαζε πολλά λογοτεχνικά έργα, συμπεριλαμβανομένου ενός μυθιστορήματος σε ρεαλιστικό ύφος και ενός πειραματικού θεατρικού έργου, αλλά αρρώστησε από ηπατική νόσο που προκλήθηκε από την υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ τα προηγούμενα χρόνια. Η επανάσταση του 1848 τον άφησε μάλλον αδιάφορο, αν και πραγματοποιήθηκε από τη νέα γενιά που τον έβλεπε ήδη ως είδωλο των δημοκρατικών και εθνικών ιδεωδών. Ωστόσο, πριν από το θάνατό του, διέγραψε το Zdravljica του, το οποίο έμεινε έξω από τον τόμο των ποιημάτων του 1847, και έκανε κάποιες μικρές προσαρμογές για μια νέα έκδοση των ποιημάτων του που είχε συλλέξει.

Υποδοχή και επιρροή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σήμερα, ο Πρεσέρεν εξακολουθεί να θεωρείται ένας από τους κορυφαίους ποιητές της σλοβενικής λογοτεχνίας, αναγνωρισμένος όχι μόνο σε εθνικό ή περιφερειακό επίπεδο, αλλά και σύμφωνα με τα πρότυπα της ανεπτυγμένης ευρωπαϊκής λογοτεχνίας. Ο Πρεσέρεν ήταν ένας από τους μεγαλύτερους Ευρωπαίους Ρομαντιστές. Οι ένθερμοι, εγκάρδιοι στίχοι του, έντονα συναισθηματικοί αλλά ποτέ μόνο συναισθηματικοί, τον έχουν κάνει τον κύριο εκπρόσωπο της ρομαντικής σχολής στη Σλοβενία.

Ωστόσο, η αναγνώριση ήρθε σιγά σιγά μετά τον θάνατό του. Δεν ήταν πριν από το 1866 που έγινε μια πραγματική ανακάλυψη στην υποδοχή του ρόλου του στη σλοβενική κουλτούρα. Εκείνη τη χρονιά, ο Γιόσιπ Γιούρτσιτς και ο Γιόσιπ Στρίταρ δημοσίευσαν μια νέα έκδοση της ποιητικής συλλογής του Πρεσέρεν. Στον πρόλογο, ο Στρίταρ δημοσίευσε ένα δοκίμιο που εξακολουθεί να θεωρείται ένα από τα πιο σημαντικά δοκίμια στη σλοβενική ιστορία. Σε αυτό, έδειξε την αισθητική αξία του έργου του Πρεσέρεν τοποθετώντας τον στο ευρύτερο ευρωπαϊκό πλαίσιο. Από τότε, η φήμη του ως ο μεγαλύτερος ποιητής στη Σλοβενία δεν κινδύνευσε ποτέ.

Κληρονομιά[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η κληρονομιά του Πρεσέρεν στη σλοβενική κουλτούρα είναι τεράστια. Θεωρείται γενικά ως ο εθνικός ποιητής. Το 1905, το μνημείο του τοποθετήθηκε στην κεντρική πλατεία της Λιουμπλιάνα, που σήμερα ονομάζεται Πλατεία Πρεσέρεν. Στις αρχές της δεκαετίας του 1920, όλα τα σωζόμενα έργα του είχαν καταγραφεί και είχαν δημοσιευτεί πολυάριθμες κριτικές εκδόσεις των έργων του. Ήδη αρκετοί μελετητές ασχολούνταν αποκλειστικά με την ανάλυση του έργου του και λίγα έμειναν άγνωστα για τη ζωή του. Το 1945, η επέτειος του θανάτου του, που ονομάζεται Ημέρα Πρεσέρεν, ανακηρύχθηκε ως η σλοβενική πολιτιστική εορτή. Το 1989, το Zdravljica του ανακηρύχθηκε εθνικός ύμνος της Σλοβενίας, αντικαθιστώντας τον παλιό Naprej, zastava slave. Το 1992, το ομοίωμά του απεικονίστηκε στο σλοβενικό τραπεζογραμμάτιο των 1000 τολάρ και από το 2007, η εικόνα του βρίσκεται στο σλοβενικό κέρμα των δύο ευρώ. Το υψηλότερο βραβείο της Σλοβενίας για καλλιτεχνικά επιτεύγματα, το βραβείο Πρεσέρεν, φέρει το όνομά του.

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb12041010t. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  2. ↑ 2,0 2,1 Fyodor Yevgenyevich Korsh: d:Q23726163. σελ. IV–XCXIX, LXXV–LXXVI, XCII–XCIX.
  3. ↑ 3,0 3,1 (Αγγλικά) Find A Grave. 7609860. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  4. ↑ 4,0 4,1 «Большая советская энциклопедия» (Ρωσικά) Η Μεγάλη Ρωσική Εγκυκλοπαίδεια. Μόσχα. 1969. Ανακτήθηκε στις 28  Σεπτεμβρίου 2015.
  5. ↑ (Γερμανικά) Εγκυκλοπαίδεια Μπρόκχαους. preseren-france. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  6. ↑ «Prešern, Franz» (Γερμανικά) σελ. 267.
  7. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb12041010t. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  8. ↑ 8,0 8,1 CONOR.SI. 954467.
  9. ↑ The Fine Art Archive. cs.isabart.org/person/26180. Ανακτήθηκε στις 1  Απριλίου 2021.
  10. ↑ Juvan, Marko (5 May 2011). «Čop in Prešeren ali transfer svetovne književnosti na Kranjsko» (στα sl). Ljubljana. Πρότυπο:COBISS. http://isllv.zrc-sazu.si/sites/default/files/Juvan_Cop_ref1.pdf. 
  11. ↑ Svetina, Peter (8 February 2008). «France Prešeren, največji slovenski pesnik». Novice – Slovenski tednik za Koroško. http://www.ff.uni-lj.si/fakulteta/aktualno/kronika/kliping/feb%202008/3314914.pdf. [νεκρός σύνδεσμος]
  12. ↑ 12,0 12,1 Božič, Zoran (2011).
  13. ↑ Merhar, Ivan (1901). «France Prešeren». Slovenka (Konzorcij Edinosti) 5 (1): σελ. 9. Πρότυπο:COBISS. http://www.dlib.si/details/URN:NBN:SI:DOC-U1U8IE6H/. 
  14. ↑ Rozka, Štefan (1974). «Angleški slavist o Prešernovih nemških pesmih» (στα sl). 19. Slavistično društvo Slovenije [Slavic Society of Slovenia], σελ. 324–325. Πρότυπο:COBISS. http://www.dlib.si/details/URN:NBN:SI:DOC-G01ZF8W4/?&language=eng. 
  15. ↑ Perušek, Rajko (1901). «Prešeren in Slovanstvo: Z dostavkom uredništva = A. Aškerc». Ljubljanski zvon (Tiskovna zadruga) 21 (1): σελ. 64. Πρότυπο:COBISS. ISSN 1408-5909. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 November 2013. https://web.archive.org/web/20131111232135/http://www.dlib.si/preview/URN:NBN:SI:doc-HEZRKVNX/b807c612-d46c-4bfb-814f-c18df5604ff6. Ανακτήθηκε στις 24 December 2015. 
  16. ↑ «France Prešeren: Življenjepis: 1800–21: Otroška leta v Vrbi in pri stricih v Ljubljani, šolska leta v Ljubljani» [France Prešeren: Biography: 1800–21: Children Years in Vrb and by Uncles in Ljubljana, School Years in Ljubljana]. Preseren.net (στα Σλοβενικά). Založba Pasadena d.o.o. Ανακτήθηκε στις 31 Ιανουαρίου 2013. 
  17. ↑ Kolar, Ivan (1958). «Literarni sprehod po Ljubljani [A Literary Walk Through Ljubljana]» (στα sl). Jezik in slovstvo [Language and Literature] 4 (1): 77. http://www.dlib.si/details/URN:NBN:SI:DOC-FXX1VH85/?=&language=eng. 
  18. ↑ Vrhovnik, Ivan (1912). «Vodnik in Prešern – člana Kazine [Vodnik and Prešern – Members of the Kazina]» (στα sl). Ljubljanski Zvon 32 (3): 167–168. ISSN 1408-5909. http://www.dlib.si/details/URN:NBN:SI:DOC-0V6YWJXN/?. 
  19. ↑ Habič, Marko (1997). «Kazina». Prestolnica Ljubljana nekoč in danes. National Publishing House of Slovenia. ISBN 86-341-2007-4. 
  20. ↑ 20,0 20,1 Slodnjak, Anton (2009). «France Prešeren». Στο: Vide Ogrin, Petra, επιμ (στα sl). Slovenski biografski leksikon [Slovene Biographical Lexicon (Elektronska izdaja [Electronic Edition] έκδοση). Scientific and Research Centre, Slovene Academy of Sciences and Arts. ISBN 978-961-268-001-5. http://nl.ijs.si:8080/fedora/get/sbl:2298/VIEW/. Ανακτήθηκε στις 16 February 2012.  Αρχειοθετήθηκε 2013-11-11 στο Wayback Machine. «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Νοεμβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 1 Απριλίου 2023. 
  21. ↑ «France Prešeren: Življenjepis: 1833» (στα Σλοβενικά). Ανακτήθηκε στις 5 Νοεμβρίου 2010. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Πολυμέσα σχετικά με το θέμα France Prešeren στο Wikimedia Commons


Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Φραντσέ_Πρεσέρεν&oldid=10236290"