Αρχιεπισκοπή Ρωσικών Ορθόδοξων Εκκλησιών Δυτικής Ευρώπης
| Αρχιεπισκοπή Ρωσικών Ορθόδοξων Εκκλησιών Δυτικής Ευρώπης | |
|---|---|
 Ο Καθεδρικός Ναός Αγίου Αλεξάνδρου Νέφσκι (Παρίσι), έδρα της Αρχιεπισκοπής | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Ίδρυση | 1921 |
| Ιδρυτής | Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία |
| Xώρα | Δυτική Ευρώπη, Βρετανικές Νήσοι |
| Έδρα | Καθεδρικός Ναός Αγίου Αλεξάνδρου Νέφσκι (Παρίσι) |
| Υπαγωγή | Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία |
| Ενορίες | 69 (2021) |
| Μητροπολιτικός ναός | Καθεδρικός Ναός Αγίου Αλεξάνδρου Νέφσκι (Παρίσι) |
| Ιστοσελίδα | archeveche.eu |
| Ιεραρχία | |
| Μητροπολίτης | Ιωάννης (Ρενετώ) |
Η Αρχιεπισκοπή Ρωσικών Ορθόδοξων Εκκλησιών Δυτικής Ευρώπης (γαλλικά: Archevêché des Églises Orthodoxes Russes en Europe Occidentale, ρωσικά: Архиепископия православных русских церквей в Западной Европе) είναι μητρόπολη με ειδικό καθεστώς ως μέρος του Πατριαρχείου Μόσχας, η οποία ακολουθεί τη Ρωσική Ορθόδοξη παράδοση, με έδρα το Παρίσι, ενώ διαθέτει ενορίες σε όλη την Ευρώπη, με επίκεντρο κυρίως τη Γαλλία. Η Εξαρχία σε ορισμένες περιπτώσεις αναφέρεται ως Rue Daru, λόγω της ομώνυμης οδού, όπου εδρεύει ο Καθεδρικός Ναός Αγίου Αλεξάνδρου Νέφσκι.[1]
Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Μετά το ξέσπασμα της Επανάστασης των Μπολσεβίκων το 1917, οι Ρώσοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί που ευρίσκονταν εκτός Ρωσίας, καθώς κι εκείνοι που διέφυγαν εκεί από το κομμουνιστικό καθεστώς βρέθηκαν σε δύσκολη κατάσταση. Μια προσωρινής φύσεως λύση ήταν η ίδρυση της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας εκτός Ρωσίας (ROCOR), στην οποία συμμετείχε, κατά τις αρχές της δεκαετίας του 1920, η ευρεία πλειοψηφία των εκτός συνόρων Ρώσων Ορθοδόξων, καθώς ήταν ενωμένοι από την κοινή τους αντίθεση στο Σοβιετικό καθεστώς. Ρώσος επίσκοπος του Παρισιού ήταν, εκείνη την περίοδο, ο Μητροπολίτης Ευλόγιος (Γκεοργκιέφσκι), ο οποίος είχε οριστεί από τον Άγιο Τύχωνα, τότε Πατριάρχη Μόσχας το 1921 ως εκπρόσωπος του Πατριαρχείου Μόσχας στη Δυτική Ευρώπη και έδρευε στη σύνοδο μαζί με τους υπόλοιπους επισκόπους της ROCOR.
Το 1927, ο Ευλόγιος ήρθε σε ρήξη με τη ROCOR (μαζί με τον Μητροπολίτη Νέας Υόρκης Πλάτωνα (Ροζντέστβενσκι), προκαθήμενο της Ρωσικής Μητρόπολης Αμερικής), με αποτέλεσμα τη ρήξη του με την τελευταία, προκαλώντας διάσπαση μεταξύ της κοινότητας των Ρώσων εμιγκρέδων στη Δυτική Ευρώπη. Το 1928, ο Μητροπολίτης Σέργιος (Στραγκορόντσκι), εκπρόσωπος του Πατριαρχείου Μόσχας, ζήτησε δηλώσεις πίστης προς το Σοβιετικό καθεστώς, αίτημα το οποίο ο Ευλόγιος αρχικά υποστήριξε, ωστόσο στη συνέχεια αποκήρυξε. Το 1930, αφότου έλαβε μέρος σε λειτουργία προσευχής στο Λονδίνο υπέρ των Χριστιανών οι οποίοι ευρίσκονταν υπό διωγμό από τους Σοβιετικούς, ο Ευλόγιος απομακρύνθηκε της θέσης του από τον Σέργιο και αντικαταστάθηκε.
Οι περισσότερες εκ των ενοριών του Ευλόγιου παρέμειναν πιστές προς τον ίδιο, ωστόσο, καθώς ήσαν γενικά αντίθετες στο Σοβιετικό καθεστώς. Ο Ευλόγιος, στη συνέχεια, ζήτησε από τον Οικουμενικό Πατριάρχη, Φώτιο Β΄ να τον δεχτεί υπό τη σκέπη του, κάτι που συνέβη το 1931, καθιστάμενος ως Έξαρχος του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως. Το 1945, λίγο καιρό πριν τον θάνατό του, ο Ευλόγιος οδήγησε την Έξαρχία σε επιστροφή εντός του Πατριαρχείου Μόσχας. Ωστόσο, μετά τον θάνατό του, εκ νέου ρήξη έλαβε χώρα με σημαντικό αριθμό ενοριών να τίθενται εκ νέου υπό τη σκέπη του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως.
Η Εξαρχία έπαυσε να υφίσταται από τον Πατριάρχη Αθηναγόρα μέσω επιστολής του με ημερομηνία τις 22 Νοεμβρίου 1965, με μία συνέλευση να λαμβάνει χώρα το διάστημα μεταξύ 16–18 Φεβρουαρίου 1966, όπου τονίστηκε ότι τέτοιου τύπου προσωρινές εθνοτικές εκκλησιαστικές δομές δεν ήσαν πλέον αναγκαίες, δεδομένης της παρόδου αρκετών γενεών, οι οποίες είχαν επιτρέψει στους μετανάστες να αφομοιωθούν στις νέες χώρες εγκατάστασής τους, οι οποίες, πλέον, αποτελούνταν από ολοένα και περισσότερους πιστούς.
Η Εξαρχία παρέμεινε αδρανής έως τις 22 Ιανουαρίου 1971, όταν και αποκαταστάθηκε από τον ίδιο Πατριάρχη Αθηναγόρα - εκ νέου υπό το ωμοφόριο του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, ωστόσο με εσωτερική αυτονομία σε επίπεδο οργάνωσης. Το καταστατικό αυτό επικυρώθηκε εκ νέου από τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο Α΄ στις 19 Ιουνίου 1999 ο οποίος, σύμφωνα με την ίδια την Εξαρχία "αναγνώρισε την πλήρη αυτονομία της Αρχιεπισκοπής σε διοικητικά, ποιμαντικά και πρακτικά ζητήματα".[2]
Το 2006, παρά τις διαμαρτυρίες της Μόσχας, η Εξαρχία δέχτηκε στις τάξεις της τον Επίσκοπο Βασίλειο (Όσμπορν) Αμφίπολης (προηγουμένως προσωρινού προκαθήμενου της Επισκοπής του Σουρόζ του Πατριαρχείου Μόσχας), μαζί με αριθμό ενοριών και κληρικών από το Ηνωμένο Βασίλειο. Ο Επίσκοπος Βασίλειος εξελέγη ως βοηθός επίσκοπος του Αρχιεπισκόπου της Εξαρχίας, ενώ του ανατέθηκε η ηγεσία του Επισκοπικού Βικαριάτου Μεγάλης Βρετανίας και Ιρλανδίας, το οποίο αποτελείτο από τις ενορίες και τους κληρικούς που τον ακολούθησαν.
Μορφή και σύνθεση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Από την υποδοχή της εντός του Οικουμενικού Πατριαρχείου το 1931, η Εξαρχία έχει αυξηθεί σε περίπου 100 ενορίες (άνω των 40 εκ των οποίων ευρίσκονται στη Γαλλία), ενώ εξυπηρετείται από περίπου 66 ιερείς οι οποίοι καλύπτουν τις ανάγκες μιας ολοένα και αυξανόμενης πολυπολιτισμικής θρησκευτικής μειονότητας, η οποία αριθμεί περίπου 100.000 πιστούς. Η Εξαρχία διαθέτει, επίσης, ένα γυναικείο μοναστήρι, του Πέπλου της Παναγίας (Βουργουνδία, Γαλλία), το οποίο εκδίδει μεταφράσεις λειτουργικών κειμένων.
Θρησκευτικές κοινότητες της Εξαρχίας, η οποία αποτελεί την πολυπληθέστερη Ορθόδοξη θρησκευτική κοινότητα στη Γαλλία, όπου και εδρεύει, ευρίσκονται σε όλη τη Δυτική Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένου του Βελγίου, της Ολλανδίας, της Γερμανίας, της Νορβηγίας, της Δανίας, της Σουηδίας, της Ιταλίας και της Ισπανίας. Η Εξαρχία έχει αναπτύξει ιδιαίτερη αποστολική δράση στη Σκανδιναβία, συμπεριλαμβανομένης της τέλεσης των θρησκευτικών λειτουργιών στις τοπικές γλώσσες.
Πιθανώς το πλέον γνωστό ίδρυμα της Εξαρχίας είναι το Ορθόδοξο Θεολογικό Ινστιτούτο Αγίου Σέργιου, το οποίο ιδρύθηκε το 1925 από τον Μητροπολίτη Ευλόγιο και αποτέλεσε κέντρο για αριθμό σημαντικών Ορθόδοξων θεολόγων και συγγραφέων του 20ού αιώνα, συμπεριλαμβανομένων των Γεώργιος Φλορόφσκι, Αλέξανδρος Σμέμαν και Ιωάννης Μάγεντορφ (όχι όμως του Βλαντιμίρ Λόσκι, ο οποίος ούτε δίδαξε στον Άγιο Σέργιο, ούτε και ήταν μέλος της Εξαρχίας, καθώς ο ίδιος παρέμεινε πιστός προς το Πατριαρχείο Μόσχας).
Οργάνωση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Πρωτοπρεσβυτέριο της Ιλ-ντε-Φρανς
- Πρωτοπρεσβυτέριο της Δυτικής Γαλλίας
- Πρωτοπρεσβυτέριο της Κεντρικής Γαλλίας
- Πρωτοπρεσβυτέριο της Ανατολικής Γαλλίας
- Πρωτοπρεσβυτέριο της Νοτιοανατολικής Γαλλίας
- Πρωτοπρεσβυτέριο της Νοτιοδυτικής Γαλλίας
- Πρωτοπρεσβυτέριο της Γερμανίας
- Πρωτοπρεσβυτέριο του Βελγίου
- Πρωτοπρεσβυτέριο της Ισπανίας
- Πρωτοπρεσβυτέριο της Ιταλίας
- Πρωτοπρεσβυτέριο της Ολλανδίας
- Πρωτοπρεσβυτέριο της Σκανδιναβίας (Δανία, Νορβηγία, Σουηδία)
- Πρωτοπρεσβυτέριο της Μεγάλης Βρετανίας και της Ιρλανδίας
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ «Rue Daru: Can a Franco-Russian Tragedy be Healed?». Ανακτήθηκε στις 17 Ιουλίου 2010.
This group, commonly known as ‘Rue Daru’ after the address of its Paris Cathedral,
[νεκρός σύνδεσμος] - ↑ «Archevêché des églises russes en Europe occidentale - Brief history». Exarchat.org. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 20 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 17 Σεπτεμβρίου 2013.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Επίσημη ιστοσελίδα (Αγγλικά) (Γαλλικά) (Ρωσικά)
- Ιστοσελίδα του Επισκοπικού Βικαριάτου, επίσημη ιστοσελίδα του Επισκοπικού Βικαριάτου Μεγάλης Βρετανίας και Ιρλανδίας (Αγγλικά) (Ρωσικά)
- Ανατολικές Χριστιανικές Εκκλησίες: Η Ρωσική Ορθόδοξη Εξαρχία στη Δυτική Ευρώπη, από τον Ρόναλντ Ρόμπερσον, ρωμαιοκαθολικό ιερέα και διανοούμενο
- Ορθόδοξο Μοναστήρι Παναγιάς Φοβεράς Προστασίας (Γαλλικά)
- Δανική Ορθόδοξη Εκκλησία (Δανικά)
- Νορβηγική Ορθόδοξη Εκκλησία (στα νορβηγικά)
| ||||||||||||||||||||||
Συντεταγμένες: 48°52′40″N 2°18′06″E / 48.87778°N 2.30167°E