Αλέξανδρος Λυκούργος

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Αλέξανδρος Λυκούργος
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση4ιουλ. / 16  Νοεμβρίου 1827γρηγ.
Νέο Καρλόβασι Σάμου
Θάνατος17ιουλ. / 29  Οκτωβρίου 1875γρηγ.
Αθήνα
Χώρα πολιτογράφησηςΕλλάδα
ΘρησκείαΟρθόδοξος Χριστιανισμός
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςνέα ελληνική γλώσσα
ΣπουδέςΕθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών (1845–1850)
Πανεπιστήμιο του Μονάχου (έως 1852)
Πανεπιστήμιο Μαρτίνου Λούθηρου του Χάλλε-Βιτεμβέργης
Πανεπιστήμιο Φρίντριχ Βίλχελμ (1856–1857)
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταδιδάσκων πανεπιστημίου
θεολόγος
χριστιανός ιερέας
ΕργοδότηςΕθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών (1860–1866)
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμααρχιεπίσκοπος (1866–1875, Σύρος, Τήνος και Μήλος)
Commons page Σχετικά πολυμέσα

Ο Αλέξανδρος (κατά κόσμον Λυκούργος-Λογοθέτης, 1827 - 1875) ήταν Έλληνας θεολόγος και καθηγητής πανεπιστημίου του 19ου αιώνα, Αρχιεπίσκοπος Σύρου κατά τα έτη 1866-1875.

Βιογραφικά στοιχεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πρώτα χρόνια - σπουδές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γεννήθηκε στη Χώρα της Σάμου στις 4 Νοεμβρίου 1827, όπου ολοκλήρωσε τη βασική του εκπαίδευση ενώ συνέχισε τις γυμνασιακές του σπουδές στην Αθήνα. Πατέρας του ήταν ο Γεώργιος Λογοθέτης, ο οποίος ήταν μυημένος στη Φιλική Εταιρεία κατά τη διάρκεια της Επανάστασης του 1821. Σπούδασε θεολογία στη Θεολογική Σχολή Αθηνών παρακολουθώντας ταυτόχρονα και μαθήματα φιλοσοφίας (1845-1850).[1] Από το 1852 πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές με υποτροφία της ελληνικής κυβέρνησης σε Γαλλία και Γερμανία.[2] Σπούδασε στα Πανεπιστήμια της Λειψίας και της Χάλλε για 3,5 χρόνια και του Βερολίνου κατά το τελευταίο έτος,[3] και συνέχισε για μικρό διάστημα πριν την επιστροφή στην Ελλάδα σε Στρασβούργο και Παρίσι.[4][5]

Σταδιοδρομία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1858, όμως ο υπουργός Χριστόπουλος αρνήθηκε να τον διορίσει καθηγητή στο Πανεπιστήμιο επηρεαζόμενος από τις σε βάρος του φήμες περί αθεϊσμού,[6] αλλά τελικά το 1860 διορίστηκε έκτακτος καθηγητής της θεολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, από τον υπουργό Μιχαήλ Ποτλή[7]. Το 1864 έγινε τακτικός καθηγητής της Ιστορίας των Δογμάτων και της Συμβολικής[8]. Στο πανεπιστήμιο δίδαξε εγκυκλοπαίδεια θεολογίας, ομιλητική, συμβολική και ιστορία των δογμάτων[9], ενώ διετέλεσε κοσμήτορας της Θεολογικής Σχολής κατά το ακαδημαϊκό έτος 1865-1866[10]. Από το 1862 έγινε κληρικός λαμβάνοντας τη θέση του αρχιμανδρίτη από τον Κύριλλο Β΄ Ιεροσολύμων[11] και το 1866 ορίστηκε αρχιεπίσκοπος Σύρου, Τήνου και Μήλου, διαδεχόμενος τον αρχιεπίσκοπο Δανιήλ[12]. Ο διορισμός του ωστόσο συνάντησε την αντίδραση του Τσάρου της Ρωσίας ο οποίος πίεσε τον Έλληνα βασιλιά να μην υπογράψει τον διορισμό του, αλλά όταν ο Μπενιζέλος Ρούφος απείλησε να παραιτηθεί , τελικά υπέγραψε τον διορισμό του στη θέση του μητροπολίτη.[13]

Συζητήσεις με Αγγλικανική Εκκλησία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1869 τέλεσε τα θυρανοίξια του ελληνικού ναού του Αγίου Νικολάου στο Λίβερπουλ. Τότε έγινε δεκτός από τη Βασίλισσα της Αγγλίας, και πραγματοποίησε θεολογικές συζητήσεις με θέμα την ένωση των δύο εκκλησιών.[2] Στην αποστολή του αντέδρασαν δύο μέλη της Ιεράς Συνόδου οι οποίοι και πρότειναν να μεταβεί ο Μεσσηνίας.[14]

Κατά την αναχώρησή του από την Αγγλία δέχθηκε πρόταση από τον Ρώσο πρέσβη στο Λονδίνο να επισκεφθεί τη Ρωσία, όμως εκείνος αρνήθηκε.[15]

Έργο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Από τον Αύγουστο του 1859 εξέδιδε μαζί με τον υφηγητή θεολογίας Αντώνιο Μοσχάτο επιστημονικό σύγγραμμα θεολογικού περιεχομένου με τίτλο «Ιερομνήμων».[7] Το περιοδικό αυτό εκδιδόταν με σκοπό την καταπολέμηση του πανσλαβισμού και την προβολή της ορθοδοξίας του αλλά και για να επιβληθεί ως επιστήμων.[16] Ήταν από τους πρωτεργάτες της επίλυσης του Βουλγαρικού σχίσματος, και θεωρείται ως μια από τις σημαντικότερες μορφές της σύγχρονης εκκλησιαστικής εποχής.[2] Ήταν πολέμιος του πανσλαβισμού και υπέρμαχος της ένωσης της Αγγλικανικής με την Ορθόδοξη εκκλησία.[5]

Κατά τη διάρκεια παραδόσεων του στα πλαίσια του μαθήματος Εγκυκλοπαιδεία της Θεολογίας στο Πανεπιστήμιο κατά τον Ιανουάριο του 1861 ανέφερε ότι δεν προέρχεται όλο το περιεχόμενο της Αγίας Γραφής από τις θείες αποκαλύψεις παρά μόνον οι αγνοούμενες θείες αλήθειες.[17] Το γεγονός αυτό προκάλεσε αντιδράσεις μεταξύ των επισκόπων και της Ιεράς Συνόδου, η οποία μάλιστα τον προσκάλεσε στην οικία του Αρχιεπισκόπου Κορινθίας για να συζητήσουν για το γεγονός αυτό. Τελικά, συμφωνήσαν σε ένα από τα επόμενα μαθήματά του να διευκρινίσει τις απόψεις του, κάτι που έγινε παρουσία μελών της Ιεράς Συνόδου στις 24 Φεβρουαρίου. Όμως, η Ιερά Σύνοδος μέσω του Μητροπολίτου Αθηνών Νεοφύτου ζήτησε από του Υπουργείο Παιδείας, αλλά και από τον ίδιο τον Λυκούργο τα έγγραφα της διδασκαλίας του, κάτι που δεν έγινε αποδεκτό από καμία πλευρά.[18]

Μεταξύ άλλων εκφωνούσε και επικήδειους λόγους σημαντικών προσώπων της κοινωνίας, μεταξύ αυτών του Μιχαήλ Ποτλή[19], του Μιχαήλ Σούτσου, του Ευάγγελου Ζάππα, του Αθανάσιου Μιαούλη και του Δημήτριου Καλλέργη. Οι λόγοι του διακρινόταν από θέρμη και ζωηρότητα, χωρίς να περιέχουν υπερβολές. Όμως, η γνησιότητα των λόγων του αμφισβητήθηκε αρκετές φορές και θεωρήθηκε πως ήταν αντίγραφα λόγων Γερμανών ιεροκηρύκων.[12]

Απεβίωσε στις 17 Οκτωβρίου 1875[9] στην Αθήνα.[20]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. Μπαλάνος, 1923, σελ. 44
  2. 2,0 2,1 2,2 «Αλέξανδρος Λυκούργος 1866-1875». imsyrou.gr. Ανακτήθηκε στις 15 Οκτωβρίου 2016. 
  3. Μπαλάνος, 1923, σελ. 45
  4. Μπαλάνος, 1923, σελ. 48
  5. 5,0 5,1 «Αλέξανδρος Λυκούργος». www.academyofathens.gr. Ανακτήθηκε στις 7 Οκτωβρίου 2019. 
  6. Σακελλαρίου, σελ. 247
  7. 7,0 7,1 Μπαλάνος, 1923, σελ. 50
  8. Σακελλαρίου, σελ. 248
  9. 9,0 9,1 Μπαλάνος, 1937, σελ. 8
  10. «ΕΚΠΑ: Κοσμητεία Θεολογικής Σχολή - Διατελέσαντες Κοσμήτορες». deantheol.uoa.gr. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 15 Οκτωβρίου 2016. 
  11. Σακελλαρίου, σελ. 248
  12. 12,0 12,1 Μπαλάνος, 1923, σελ. 61
  13. Σακελλαρίου, σελ. 248-249
  14. Σακελλαρίου, σελ. 249
  15. Σακελλαρίου, σελ. 251
  16. Σακελλαρίου, σελ. 247
  17. Σακελλαρίου, σελ. 247-248
  18. Μπαλάνος, 1923, σελ. 55-57
  19. Μπαλάνος, 1923, σελ. 60
  20. «Πανδέκτης: Λυκούργος-Λογοθέτης Αλέξανδρος». pandektis.ekt.gr. Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών. Ανακτήθηκε στις 15 Οκτωβρίου 2016. 

Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]