Θαλάσσια ενυδρίδα: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Περιήγηση ιστορικού διαδραστικά
← Προηγούμενη διαφοράΕπόμενη διαφορά →
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
ΟπτικήΚώδικας wiki
Γραμμή 152: Γραμμή 152:


Υπάρχουν αρκετές τεκμηριωμένες περιπτώσεις στις οποίες αρσενικές θαλάσσιες ενυδρίδες έχουν [[Σεξουαλικός εξαναγκασμός|βιαίως συνουσιάσει]] με νεαρές [[Κοινή φώκια|κοινές φώκιες]], κάποιες φορές έχοντας ως αποτέλεσμα τον θάνατο.<ref>Heather S. Harris et al. ''[http://www.aquaticmammalsjournal.org/attachments/article/505/36_4_Harris.pdf Lesions and Behavior Associated with Forced Copulation of Juvenile Pacific Harbor Seals (Phoca vitulina richardsi) by Southern Sea Otters (Enhydra lutris nereis)]'' In: ''[[Aquatic Mammals]]'' 2010, 36(4), 331-341, DOI 10.1578/AM.36.4.2010.331</ref>
Υπάρχουν αρκετές τεκμηριωμένες περιπτώσεις στις οποίες αρσενικές θαλάσσιες ενυδρίδες έχουν [[Σεξουαλικός εξαναγκασμός|βιαίως συνουσιάσει]] με νεαρές [[Κοινή φώκια|κοινές φώκιες]], κάποιες φορές έχοντας ως αποτέλεσμα τον θάνατο.<ref>Heather S. Harris et al. ''[http://www.aquaticmammalsjournal.org/attachments/article/505/36_4_Harris.pdf Lesions and Behavior Associated with Forced Copulation of Juvenile Pacific Harbor Seals (Phoca vitulina richardsi) by Southern Sea Otters (Enhydra lutris nereis)]'' In: ''[[Aquatic Mammals]]'' 2010, 36(4), 331-341, DOI 10.1578/AM.36.4.2010.331</ref>

== Πληθυσμός και κατανομή ==
[[Αρχείο:Sea-otter-morro-bay 13.jpg|right|thumb|Θαλάσσια ενυδρίδα που επιπλέει στο [[Μόρο Μπέυ, Καλιφόρνια]]]]
Οι θαλάσσιες ενυδρίδες ζούν σε παράκτια ύδατα με 15 - 23&nbsp;μέτρα βάθος,<ref name=silverstein17>Silverstein, p. 17</ref> και συχνά σε απόσταση ενός χιλιομέτρου.<ref>Nickerson, p. 49</ref> Απαντούν συνήθως σε περιοχές προστατευμένες από τους ισχυρούς ανέμους των ωκεανών, όπως βραχώδεις ακτές, πυκνά [[δάσος κελπιών|δάση κελπιών]] και [[Κοραλλιογενής ύφαλος|κοραλλιογενείς υφάλους]].<ref>Silverstein, p. 19</ref> <!--Although they are most strongly associated with rocky [[substrate (marine biology)|substrates]], sea otters can also live in areas where the sea floor consists primarily of mud, sand, or silt.<ref>VanBlaricom, p. 14</ref> Their northern range is limited by ice, as sea otters can survive amidst [[drift ice]] but not [[land-fast ice]].<ref>Kenyon, p. 133</ref> Individuals generally occupy a home range a few kilometers long, and remain there year-round.<ref name=love6769>Love, pp. 67–69</ref>

The sea otter population is thought to have once been 150,000 to 300,000,<ref name = silverstein34/> stretching in an arc across the North Pacific from northern Japan to the central [[Baja California Peninsula]] in Mexico. The fur trade that began in the 1740s reduced the sea otter's numbers to an estimated 1,000 to 2,000 members in 13 colonies. In about two-thirds of its former range, the species is at varying levels of recovery, with high population densities in some areas and [[threatened species|threatened]] populations in others. Sea otters currently have stable populations in parts of the Russian east coast, Alaska, British Columbia, Washington, and California, with reports of recolonizations in Mexico and Japan.<ref>VanBlaricom, p. 54</ref> Population estimates made between 2004 and 2007 give a worldwide total of approximately 107,000 sea otters.<ref name=wdfw/><ref name=Kornev/><ref name=alaskafws/><ref name=bc/><ref name="Leff"/>

=== Russia ===
Currently, the most stable and secure part of the sea otter's range is [[Russia]].<ref name=vb62/> Before the 19th century, around 20,000 to 25,000 sea otters lived near the [[Kuril Islands]], with more near [[Kamchatka]] and the [[Commander Islands]]. After the years of the Great Hunt, the population in these areas, currently part of Russia, was only 750.<ref name=Kornev/> As of 2004, sea otters have repopulated all of their former habitat in these areas, with an estimated total population of about 27,000. Of these, about 19,000 are at the Kurils, 2,000 to 3,500 at Kamchatka and another 5,000 to 5,500 at the Commander Islands.<ref name=Kornev/> Growth has slowed slightly, suggesting the numbers are reaching [[carrying capacity]].<ref name=Kornev>Kornev S.I., Korneva S.M. (2004) [http://2mn.org/downloads/bookshelf/mm3_book/254-307.pdf Population dynamics and present status of sea otters (''Enhydra lutris'') of the Kuril Islands and southern Kamchatka.] ''Marine Mammals of the Holarctic, Proceedings of 2004 conference''. p. 273–278.</ref>

[[File:2011 Kenai Fjords Sea Otter-3 (6009163594).jpg|thumb|left|Sea Otter, [[Kenai Fjords National Park]], Alaska]]

=== Alaska ===
[[Alaska]] is the heartland of the sea otter's range. In 1973, the population in Alaska was estimated at between 100,000 and 125,000 animals.<ref>Nickerson, p. 46</ref> By 2006, though, the Alaska population had fallen to an estimated 73,000 animals.<ref name=alaskafws>
{{cite web|url=http://alaska.fws.gov/fisheries/mmm/seaotters/recovery.htm|title=Sea Otters&nbsp;– Southwest Alaska Sea Otter Recovery Team (SWAKSORT)|publisher=U.S. Fish and Wildlife Service&nbsp;– Alaska|accessdate=2008-01-15}}</ref> A massive decline in sea otter populations in the [[Aleutian Islands]] accounts for most of the change; the cause of this decline is not known, although [[orca]] predation is suspected.<ref name=Schrope/> The sea otter population in [[Prince William Sound]] was also hit hard by the [[Exxon Valdez oil spill]], which killed thousands of sea otters in 1989.<ref name=wp/>

=== British Columbia ===
Along the North American coast south of Alaska, the sea otter's range is discontinuous. A remnant population survived off Vancouver Island into the 20th century, but it died out despite the 1911 international protection treaty, with the last sea otter taken near [[Kyuquot, British Columbia|Kyuquot]] in 1929. From 1969 to 1972, 89 sea otters were flown or shipped from Alaska to the west coast of Vancouver Island. [[File:Sea Otter.png|thumb|right|[[John Webber]]'s ''Sea Otter'', ''circa'' 1788]] This population expanded to over 3,200 as of 2004, and their range on the island's west coast expanded from [[Cape Scott Provincial Park|Cape Scott]] in the north to [[Barkley Sound]] to the south.<ref>{{cite web |title=Sea Otter Recovery on Vancouver Island's West Coast |publisher=Bamfield Marine Sciences Centre Public Education Programme |url=http://www.oceanlink.info/seaotterstewardship/history1.html |accessdate=2011-08-22 }}</ref> In 1989, a separate colony was discovered in the central British Columbia coast. It is not known if this colony, which numbered about 300 animals in 2004, was founded by transplanted otters or by survivors of the fur trade.<ref name=bc>{{cite web|url=http://web.archive.org/web/20060917054125/http://www.vanaqua.org/aquanew/fullnews.php?id=1692|title=British Columbia: Sea Otter Research Expedition|publisher=Vancouver Aquarium|author=Barrett-Lennard, Lance|date=20 October 2004|accessdate=2007-12-11}}</ref>

The status of the sea otters has improved since 2004 with a report of 4,700 in 2008 that improved their status to "special concern" in Canada.<ref>[http://www.sararegistry.gc.ca/species/speciesDetails_e.cfm?sid=149 Sea Otter], Species at Risk Public Registry</ref> They currently occupy much of the exposed west coast of Vancouver Island and parts of the central mainland BC coast.
<ref>[http://www.dfo-mpo.gc.ca/science/publications/article/2010/11-25-10-eng.html Sea Otters], Fisheries and Oceans Canada</ref>

=== Washington ===
In 1969 and 1970, 59 sea otters were translocated from Amchitka Island to [[Washington (U.S. state)|Washington]]. Annual surveys between 2000 and 2004 have recorded between 504 and 743 individuals, and their range is in the [[Olympic Peninsula]] from just south of Destruction Island to Pillar Point.<ref name=wdfw>{{cite web|url=http://wdfw.wa.gov/wlm/diversty/soc/recovery/seaotter/index.htm|title=Final Washington State Sea Otter Recovery Plan|publisher=Washington Department of Fish and Wildlife|accessdate=2007-11-29| archiveurl = http://web.archive.org/web/20071018114253/http://wdfw.wa.gov/wlm/diversty/soc/recovery/seaotter/index.htm| archivedate = October 18, 2007}}</ref>
In Washington, sea otters are found almost exclusively on the outer coasts. They can swim as close as six feet off shore along the Olympic coast. Reported sightings of sea otters in the [[San Juan Islands]] and [[Puget Sound]] almost always turn out to be [[North American river otter]]s, which are commonly seen along the seashore. However, biologists have confirmed isolated sightings of sea otters in these areas since the mid-1990s.<ref name=wdfw/>

=== California ===
[[File:Sea otter nursing02.jpg|thumb|left|Sea otter nursing pup. California has almost 3,000 sea otters, descendants of about 50 individuals discovered in 1938.]]

The 2013 [[United States Geological Survey]] (USGS) found 2,941 California sea otters, a slight increase from 2012 but a portion of the increase is artificial because the count includes, for the first time, the [[San Nicolas Island]] population which has recovered to 59 individuals.<ref name=USGS>For southern sea otters to be considered for removal from threatened species listing, the population would have to exceed 3,090 for three consecutive years.</ref name=USGS> {{cite web |title=California’s Sea Otter Numbers Continue Slow Climb |publisher=[[USGS]] |date=2013-09-12 |url=http://www.usgs.gov/newsroom/article.asp?ID=3687 |accessdate=2013-10-20 }}</ref> The California sea otter census in 2012 was 2,792, down from the peak spring 2007 census of 3,026 sea otters, but up from the recent low of 2,711 in 2010.<ref name=Leff>{{cite news|title=California otters rebound, but remain at risk |url=http://www.mailtribune.com/apps/pbcs.dll/article?AID=/20070615/LIFE/706150317 |date=15 June 2007 |author=Leff, Lisa|agency=Associated Press|accessdate=2007-12-25}}</ref><ref name=USGS2012>{{cite report |title=Spring 2012 Mainland California Sea Otter Census Results |authors=Brian Hatfield, Tim Tinker |publisher=USGS Western Ecological Research Center |date=2012-08-12 |http://www.werc.usgs.gov/ProjectSubWebPage.aspx?SubWebPageID=22&ProjectID=91 |accessdate=2012-12-21 }}</ref><ref name=ca07>{{cite web |url=http://www.werc.usgs.gov/otters/ca-surveyspr2007.htm|title=Spring 2007 Mainland California Sea Otter Survey Results|publisher=U.S. Geological Survey|date= 30 May 2007|accessdate=2008-02-23}}</ref> The historic population is estimated at 16,000 before the fur trade began. California's sea otters are the descendants of a single colony of about 50 southern sea otters discovered near Bixby Bridge in [[Big Sur]] in 1938.<ref>Silverstein, p. 41</ref> Their principal range has gradually expanded and extends from [[Pigeon Point Lighthouse|Pigeon Point]] in [[San Mateo County]] to [[Santa Barbara County]].<ref name=ca07/> In the late 1980s, the [[U.S. Fish and Wildlife Service]] (USFWS) relocated about 140 Californian sea otters to [[San Nicolas Island]] in southern California, in the hope of establishing a reserve population should the mainland be struck by an oil spill. To the surprise of biologists, the San Nicolas sea otters mostly swam back to the mainland.<ref name=santacruz/> As of 2005, only 30 sea otters remained at San Nicolas,<ref name=fws/> although they are slowly increasing as they thrive on the abundant prey around the island.<ref name=santacruz/> The plan that authorized the translocation program had predicted the carrying capacity would be reached within five to 10 years. However, as of 2012 the San Nicolas Island population had increased only to about 50 individuals.<ref>{{cite news |title=Service Proposes to End Southern Sea Otter Translocation Program |publisher=USFWS Pacific Southwest Region |date=2011-08-17 |url=http://www.fws.gov/cno/press/release.cfm?rid=253 |accessdate=2012-12-21 }}</ref>

When the FWS implemented the translocation program, it also attempted to implement "zonal management" of the Californian population. To manage the competition between sea otters and fisheries, it declared an "otter-free zone" stretching from [[Point Conception]] to the Mexican border. In this zone, only San Nicolas Island was designated as sea otter habitat, and sea otters found elsewhere in the area were supposed to be captured and relocated. These plans were abandoned after many translocated otters died and also as it proved impractical to capture the hundreds of otters which ignored regulations and swam into the zone.<ref name=cnn>{{cite news|title=Balance sought in sea otter conflict|url=http://www.cnn.com/NATURE/9903/24/otters.enn/|date=March 24, 1999|accessdate=2008-01-25|publisher=CNN}}</ref> However, after engaging in a period of public commentary in 2005, the Fish and Wildlife Service failed to release a formal decision on the issue.<ref name=fws>{{cite web |url=http://www.fws.gov/pacific/news/2005/seaotterNR.pdf|title=U.S. Fish and Wildlife Service Proposes that Southern Sea Otter Translocation Program be Terminated |publisher=U.S. Fish and Wildlife Service |date=5 October 2005|accessdate=2008-04-10|format=PDF}}</ref> Then, in response to lawsuits filed by lthe Santa Barbara-based Environmental Defense Center and the Otter Project, on December 19, 2012 the USFWS declared that the "no otter zone" experiment was a failure, and will protect the otters re-colonizing the coast south of Point Conception as threatened species.<ref>{{cite news |title=U.S. will let otters roam along Southern California coastline |author=Kenneth R. Weiss |newspaper=Los Angeles Times |date=2012-12-20 |url=http://www.latimes.com/news/local/la-me-otters-20121220,0,6969607.story |accessdate=2012-12-21 }}</ref>

Sea otters were once numerous in [[San Francisco Bay]].<ref>[http://www.nrdc.org/greengate/wildlife/otterf.asp Southern Sea Otters]. nrdc.org</ref> Historical records revealed the [[Russian-American Company]] sneaked [[Aleut people|Aleuts]] into San Francisco Bay multiple times, despite the Spanish capturing or shooting them while hunting sea otters in the estuaries of [[San Jose, California|San Jose]], [[San Mateo, California|San Mateo]], [[San Bruno, California|San Bruno]] and around [[Angel Island (California)|Angel Island]].<ref name=Ogden>{{cite book |title=The California sea otter trade, 1784–1848 |author=Adele Ogden |year=1975 |page=54 |publisher=University of California Press |location=Berkeley, California |isbn=978-0-520-02806-7 |url=http://books.google.com/?id=mlU37uRbvmcC&pg=PA196|accessdate=2010-07-03 }}</ref> The founder of [[Fort Ross]], [[Ivan Kuskov]], finding otters scarce on his second voyage to Bodega Bay in 1812, sent a party of Aleuts to San Francisco Bay, where they met another Russian party and an American party, and caught 1,160 sea otters in three months.<ref>{{cite book |title=History of Alaska: 1730–1885 |author=Hubert Howe Bancroft, Alfred Bates, Ivan Petroff, William Nemos |url=http://books.google.com/?id=HQQTAAAAYAAJ&pg=PA482&lpg=PA482|page=482 |year=1887 |publisher=A. L. Bancroft & company |location=San Francisco, California |accessdate=2010-09-26 }}</ref> By 1817, sea otters in the area were practically eliminated and the Russians sought permission from the Spanish and the Mexican governments to hunt further and further south of San Francisco.<ref>{{cite report |title=Archeological Research Issues for the Point Reyes National Seashore – Golden Gate National Recreation Area |author=Suzanne Stewart and Adrian Praetzellis |page=335 |url=http://www.sonoma.edu/asc/projects/pointreyes/overview4.pdf |date=November 2003 |publisher=Anthropological Studies Center, Sonoma State University |accessdate=2010-09-26 }}</ref> Remnant sea otter populations may have survived in the bay until 1840, when the [[Rancho Punta de Quentin]] was granted to Captain [[John B. R. Cooper]], a sea captain from Boston, by Mexican Governor [[Juan Bautista Alvarado]] along with a license to hunt sea otters, reportedly then prevalent at the mouth of [[Corte Madera Creek (Marin County, California)|Corte Madera Creek]].<ref name=RossHistory>{{cite book |title=Ross, California – The people, the places, the history |publisher=Ross Historical Society |date=May 2008 |url=http://www.amazon.com/Ross-California-People-Places-History/dp/B006CARGSQ|accessdate=2010-11-03 |author=Bob Battersby, Preston Maginis, Susan Nielsen, Gary Scales, Richard Torney, and Ed Wynne }}</ref>

Although the southern sea otter's range has continuously expanded from the remnant population of about 50 individuals in [[Big Sur]] since protection in 1911, however from 2007 to 2010, the otter population and its range contracted and since 2010 are only slowly recovering.<ref name=USGS /><ref>{{cite web |title=California Sea Otter Numbers Drop Again |author=Ben Young Landis |publisher=U. S. Geological Survey |date=2010-08-03 |url=http://www.usgs.gov/newsroom/article.asp?ID=2560 |accessdate=2011-01-23 }}</ref> As of spring 2010, the northern boundary has moved from about [[Tunitas Creek]] to a point 2&nbsp;km southeast of [[Pigeon Point Lighthouse|Pigeon Point]], and the southern boundary has moved from approximately [[Coal Oil Point]] to [[Gaviota State Park]].<ref>{{cite web |title=Spring 2010 Mainland California Sea Otter Survey Results |publisher=USGS Western Ecological Research Center |url=http://www.werc.usgs.gov/ProjectSubWebPage.aspx?SubWebPageID=16&ProjectID=91&List=SubWebPages&Web=Project_91&Title=Sea%20Otter%20Studies%20at%20WERC |accessdate=2010-09-26 }}</ref> Recently, a toxin called [[microcystin]], produced by a type of [[cyanobacteria]] (''Microcystis''), seems to be concentrated in the shellfish the otters eat, poisoning them. Cyanobacteria are found in stagnant freshwater enriched with nitrogen and phosphorus from septic tank and agricultural fertilizer runoff, and may be flushed into the ocean when streamflows are high in the rainy season.<ref>{{cite news |title=Another deadly challenge for the sea otter |author=Kenneth R. Weiss |newspaper=Los Angeles Times |date=2010-09-23 |url=http://www.latimes.com/news/local/la-me-sea-otters-20100923,0,3239917.story |accessdate=2010-11-10 }}</ref><ref>{{cite journal |doi=10.1371/journal.pone.0012576 |title=Evidence for a Novel Marine Harmful Algal Bloom: Cyanotoxin (Microcystin) Transfer from Land to Sea Otters |journal=PLoS ONE |volume=5 |issue=9 |pages=e12576 |date=2010-09-10 |url=http://www.plosone.org/article/info%3Adoi%2F10.1371%2Fjournal.pone.0012576 |accessdate=2010-11-10 |pmid=20844747 |pmc=2936937 |author-separator=, |author=Miller MA |author2=Kudela RM |author3=Mekebri A |author4=Crane D |author5=Oates SC |display-authors=5 |editor1-last=Thompson |editor1-first=Ross |last6=Tinker |first6=M. Timothy |last7=Staedler |first7=Michelle |last8=Miller |first8=Woutrina A. |last9=Toy-Choutka |first9=Sharon }}</ref> A record number of sea otter carcasses were found on California's coastline in 2010, with increased shark attacks an increasing component of the mortality.<ref>{{cite news |title=Sea otter deaths jump in 2010 |author=Victoria Colliver |publisher=San Francisco Chronicle |date=2011-01-23 |url=http://www.sfgate.com/cgi-bin/article.cgi?f=/c/a/2011/01/22/BA4K1HCS7T.DTL |accessdate=2011-01-23 }}</ref> [[Great white shark]]s (''Carcharodon carcharias'') do not consume relatively fat-poor sea otters but shark-bitten carcasses have increased from 8% in the 1980s to 15% in the 1990s and to 30% in 2010 and 2011.<ref>{{cite journal |title=Number of dead California sea otters a record high in 2011 |author=USGS |journal=Marine Pollution Bulletin |date=April 2012 |url=http://ac.els-cdn.com/S0025326X12001075/1-s2.0-S0025326X12001075-main.pdf?_tid=1ba7bdd8-4c71-11e2-8ef5-00000aab0f6c&acdnat=1356206125_5d9ced5e3a556d9c2c7d0de6a48efca6 |accessdate=2012-12-22 |doi=10.1016/j.marpolbul.2012.03.002|volume=64}}</ref>

Otters were observed twice in Southern California in 2011, once near Laguna Beach and once at Zuniga Point Jetty, near San Diego. These are the first documented sightings of otters this far south in 30 years.<ref>{{cite news |title= Rare sighting of sea otter off Laguna Beach |publisher=KABC-TV/DT |date=2011-12-07 |url=http://abclocal.go.com/kabc/story?section=news%2Fbizarre&id=8458657}}</ref>

=== Oregon ===
The last native sea otter in Oregon was probably shot and killed in 1906. In 1970 and 1971, a total of 95 sea otters were transplanted from Amchitka Island, Alaska to the Southern Oregon coast. However, this translocation effort failed and otters soon again disappeared from the state.<ref name=Jameson>{{Cite book |format=M.Sc. thesis |title=An Evaluation of Attempts to Reestablish the Sea Otter in Oregon |url=http://ir.library.oregonstate.edu/jspui/bitstream/1957/6719/1/Jameson_Ronald_J_ocr.pdf |last=Jameson |first=Ronald James |year=1975 |publisher=Oregon State University |accessdate=2009-12-30 |oclc=9653603}}</ref>

In 2004, a lone male sea otter took up residence at Simpson Reef off of Cape Arago for six months. This male is thought to have originated from a colony in Washington, but disappeared after a coastal storm.<ref>{{cite news|title=Sea otter's stay raises scientists' hopes |url=http://www.ecotrust.org/nativeprograms/Seaottersstay.04.quinn.pdf |date=2004-10-17 |accessdate=2009-12-30 |publisher=Oregonlive |first=Beth |last=Quinn}}</ref>

The most recent sighting of a sea otter off the Oregon coast took place on 18 February 2009, in [[Depoe Bay]], Oregon. The lone male sea otter could have traveled from either California or Washington.<ref name=oregonian>{{cite news|title=Rare sea otter confirmed at Depoe Bay|url=http://blog.oregonlive.com/terryrichard/2009/02/rare_sea_otter_confirmed_at_de.html#more|date=February 20, 2009|accessdate=2009-02-27|publisher=Oregonlive}}</ref>
-->


==Βλέπε επίσης==
==Βλέπε επίσης==

Έκδοση από την 09:49, 8 Νοεμβρίου 2014

 Αυτό το λήμμα χρειάζεται επιμέλεια ώστε να ανταποκρίνεται σε υψηλότερες προδιαγραφές ορθογραφικής και συντακτικής ποιότητας ή μορφοποίησης.
Αίτιο: Λανθασμένη σύνταξη συνδέσμων
Για περαιτέρω βοήθεια, δείτε τα λήμματα πώς να επεξεργαστείτε μια σελίδα και τον οδηγό μορφοποίησης λημμάτων.


Θαλάσσια ενυδρίδα
Μία θαλάσσια ενυδρίδα τυλίγεται σε κέλπιες στο Μόρο Μπέυ
Μία θαλάσσια ενυδρίδα τυλίγεται σε κέλπιες στο Μόρο Μπέυ
Κατάσταση διατήρησης
Συστηματική ταξινόμηση
Βασίλειο: Ζώα
Συνομοταξία: Χορδωτά
Υποσυνομοταξία: Σπονδυλωτά
Ομοταξία: Θηλαστικά
Τάξη: Σαρκοφάγα
Οικογένεια: Ικτιδίδες
Υποοικογένεια: Ενυδριδίνες
Γένος: Ένυδρα
Φλέμινγκ, 1828
Είδος: E. lutris
Διώνυμο
Enhydra lutris
(Λινναίος, 1758)

Κατανομή

Η θαλάσσια ενυδρίδα (Enhydra lutris) είναι ένα θαλάσσιο θηλαστικό ιθαγενές στις ακτές του βορείου και ανατολικού Βόρειου Ειρηνικού Ωκεανού. Οι ενήλικες θαλάσσιες ενυδρίδες έχουν χαρακτηριστικό βάρος μεταξύ 14 και 45 χιλιογράμμων, όντας ετσι τα βαρύτερα μέλη της οικογένειας των Ικτιδιδών, αλλά όντας από την άλλη μεταξύ των μικρότερων θαλάσσιων θηλαστικών. Αντίθετα με τα περισσότερα θαλάσσια θηλαστικά, η βασική μορφή μόνωσης της θαλάσσιας ενυδρίδας είναι ένα εξαιρετικά παχύ στρώμα γούνας, το πυκνότερο σε όλο το ζωικό βασίλειο. Παρά το γεγονός ότι μπορεί να περπατήσει στην ξηρά, η θαλάσσια ενυδρίδα ζει κυρίως στον ωκεανό.

Η θαλάσσια ενυδρίδα κατοικεί σε παράκτια περιβάλλοντα, όπου βουτάει στο βυθό της θάλασσας προς αναζήτηση τροφης. Τρέφεται κυρίως με θαλάσσια ασπόνδυλα όπως αχινούς, διάφορα μαλάκια και καρκινοειδή, και κάποια είδη ψαριών. Οι συνήθειές της σχετικά με την αναζήτηση και την κατανάλωση τροφής είναι αξιοσημείωτες από πολλές απόψεις. Πρώτον, το γεγονός ότι χρησιμοποιεί πέτρες για να αποσπάσει το θήραμα και για να ανοίξει τα όστρακα την καθιστά ένα από τα λίγα είδη θηλαστικών που χρησιμοποιούν εργαλεία. Στο μεγαλύτερο μέρος της ζώνης διαβίωσής τους, αποτελεί είδος κλειδί, ελέγχοντας τους πληθυσμοιύς των αχινών οι οποίοι διαφορετικά θα προκαλούσαν εκτεταμένες ζημιές στα οικοσυστήματα των δασών κελπιών. Η διατροφή της περιλαμβάνει θηράματα που θεωρούνται και από τον άνθρωπο ως αξιόλογη τροφή, οδηγώντας σε συγκρούσεις μεταξύ των θαλάσσιων ενυδρίδων και της αλιείας.

Οι θαλάσσιες ενυδρίδες, των οποίων οι αριθμοί κάποτε εκτιμούνταν σε 150.000–300.000, κυνηγήθηκαν πολύ για τη γούνα τους μεταξύ του 1741 και του 1911 και ο παγκόσμιος πληθυσμός έπεσε στα 1.000–2.000 άτομα, που ζούσαν σε ένα κλάσμα της ιστορικής ζώνης τους.[2] Μια επακόλουθη διεθνής απαγόρευση του κυνηγιού, προσπάθειες διατήρησης και προγράμματα επανεισαγωγής σε περιοχές όπου κατοικούσαν παλαιότερα συνέβαλαν στην ανάκαμψη των αριθμών και το είδος τώρα καταλαμβάνει τα δύο τρίτα τις παλιάς του ζώνης. Η ανάκαμψη των θαλάσσιων ενυδρίδων θεωρείατι μία σημαντική επιτυχία στην θαλάσσια διατήρηση, μολονότι πληθυσμοί στις Αλεούτιες Νήσους και στην Καλιφόρνια έχουν προσφάτως μειωθεί ή έχουν σταθεροποιηθεί σε χαμηλά επίπεδα. Για αυτό, η θαλάσσια ενυδρίδα συνεχίζει να κατατάσσεται στα κινδυνεύοντα είδη.

Ταξονομία

Μητέρα θαλάσσια ενυδρίδα με σπάνια δίδυμα νεογνά, Μόρο Μπέυ, Καλιφόρνια. Οι γεννήσεις διδύμων στις θαλάσσιες ενυδρίδες είναι σπάνιες και οι υψηλές απαιτήσεις για την μητέρα οδηγούν συνήθως στην εγκατάλειψη του ενός μικρού.[3]
Θαλάσσια ενυδρίδα στο Μόρο Μπέυ, Καλιφόρνια.

Η πρώτη επιστημονική περιγραφή της θαλάσσιας ενυδρίδας περιλαμβάνεται στις σημειώσεις του Γεωργίου Στέλλερ από το 1751 και το είδος περιγράφηκε από τον Λινναίος στο Systema Naturae του 1758.[4] Originally named Lutra marina, it underwent numerous name changes before being accepted as Enhydra lutris in 1922.[5] Το όνομα του γένους Ένυδρα (Enhydra), παράγεται από το αρχαιοελληνικό ἐν και ὕδρα,[6] και την λατινική λέξη lutris, που σημαίνει "ενυδρίδα".[7]

Η θαλάσσια ενυδρίδα αναφερόταν στο παρελθόν μερικές φορές ως "θαλάσσιος κάστορας",[8] όντας το θαλάσσιο γουνοφόρο που είχε παρόμοια αξία με τον χερσαίο κάστορα. Τα Τρωκτικά (στα οποία ανήκει και ο κάστορας) δεν συγγενεύουν στενά με τις ενυδρίδες, οι οποίες είναι σαρκοφάγα. Δεν πρέπει να συγχέεται με την παράκτια ενυδρίδα, ένα σπάνιο είδος ενυδρίδας ιθαγενές στην νοτιοδυτική ακτή της Νοτίου Αμερικής. Ένας αριθμός άλλων ειδών ενυδρίδων, ενώ κυρίως ζει σε γλυκά νερά, απαντάται συχνά σε παράκτια θαλάσσια οικοσυστήματα. Το εξαφανισμένο θαλάσσιο βιζόν της βορειοανατολικής Βορείου Αμερικής είναι άλλο ένα μέλος των ικτιδιδών που είχε προσαρμοστεί σε ένα θαλάσσιο περιβάλλον.

Εξέλιξη

Η θαλάσσια ενυδρίδα είναι το βαρύτερο (η γιγαντιαία ενυδρίδα έχει μεγαλύτερο μήκος, αλλά είναι σημαντικά πιο λεπτή) μέλος της οικογένειας των Ικτιδιδών,[9] μία πολυποίκιλη ομάδα που περιλαμβάνει τα 13 είδη ενυδρίδων και χερσαία ζώα όπως οι νυφίτσες, οι ασβοί και τα βιζόν. Είναι το μοναδικό μέλος των ικτιδιδών που δεν φτιάχνει φωλιές ή λαγούμια, που δεν έχει λειτουργικούς πρωκτικούς αδένες,[10] και που μορεί να ζήσειολόκληρη την ζωή του χωρίς να αφήσει το νερό.[11] Το μόνο μέλος του είδους Ένυδρα, η θαλάσσια ενυδρίδα είναι τόσο διαφορετική από τα άλλα είδη ικτιδιδών που, μέχρι και το 1982, μερικοί επιστήμονες πίστευαν ότι ήταν πιο στενά συγγενική με τις φώκιες.[12] Γενετική ανάλυση δείχνει ότι η θαλάσσια ενυδρίδα και οι στενότεροι σωζόμενοι συγγενείς της, που περιλαμβάνουν την αφρικανική στικτόλαιμη ενυδρίδα, την βίδρα, τονν αφρικανικό αόνυχα και τον ασιατικό αόνυχα, έχουν έναν κοινό πρόγονο περίπου 5 εκατομμύρια χρόνια πριν (Εχπ).[13]

Στοιχεία από απολιθώματα δείχνουν ότι η γενεαλογία της Ένυδρας απομονώθηκε στον Βόρειο Ειρηνικό περίπου 2 Εχπ, οδηγώντας στο πλέον εξαφανισμένο είδος Enhydra macrodonta και την σύγχρονη θαλάσσια ενυδρίδα, Enhydra lutris.[5] Η θαλάσσια ενυδρίδα evolved initially in northern Χοκκάιντο και την Ρωσία και μετά εξαπλώθηκε ανατολικά στις Αλεούτιες Νήσους, στην ηπειρωτική Αλάσκα και κατά μήκος της βορειοεμρικανικής ακτής.[14] Σε σύγκριση μα τα κητώδη, τα σειρηνοειδή και τα πτερυγιόποδα, τα οποία μπήκαν στο νερό κατά προσέγγιση 50, 40, και 20 Εχπ, αντίστοιχα, η θαλάσσια ενυδρίδα είναι σχετικά νέα στις θάλασσες.[15] Από την άλλη, πάντως, η θαλάσσια ενυδρίδα είναι πιο πλήρως προσαρμοσμένη στο νερό από ότι τα πτερυγιόποδα, τα οποία πρέπει να βγούν έξω στη στεριά ή στον πάγο για να γεννήσουν.[16]

Ένα συγγενές είδος έχει περιγραφεί, η Enhydra reevei, από το Πλειστόκαινο στην Ανατολική Αγγλία. Ο ολότυπος, ήταν στο Κάστρο του Νόργουιτς αλλά φαίνεται ότι έχει χαθεί. Μόνο ένα ακόμη δείγμα είναι γνωστό.[17]

Υποείδη

Τα τρία αναγνωρισμένα υποείδη, τα οποία ποικίλουν στο μέγεθος του σώματος και σε κάποια χαρακτηριστικά του κρανιού και των δοντιών, είναι:[9][18]

Υποείδη Τριωνυμική αρχή Κοινές ονομασίες Περιγραφή Κατανομή Συνώνυμα
E. l. lutris Λινναίος, 1758 Κοινή θαλάσσια ενυδρίδα[19]

Ασιατική θαλάσσια ενυδρίδα[19]
Θαλάσσια ενυδρίδα των Νήσων Κυβερνήτη[20]
Θαλάσσια ενυδρίδα των Κουρίλων[20]

Το μεγαλύτερο υποείδος, με μεγάλο κρανίο και μικρά ρινικά οστά[19] Από τις Νήσους Κουρίλες στις Νήσους Κυβερνήτη στον δυτικό Ειρηνικό Ωκεανό[9] gracilis (Bechstein, 1800)

kamtschatica (Dybowski, 1922)
marina (Erxleben, 1777)
orientalis (Oken, 1816)
stelleri (Lesson, 1827)

E. l. nereis

Μέρριαμ, 1904 Νότια θαλάσσια ενυδρίδα[19]

Θαλάσσια ενυδρίδα της Καλιφόρνιας[19]

 Έχει στενότερο κρανίο με μακρύ ρύγχος και μικρά δόντια[19] Στις ακτές της κεντρικής Καλιφόρνιας[9]
E. l. kenyoni[21]

Ουίλσον, 1991 Βόρεια θαλάσσια ενυδρίδα
 ΣτηνΑλάσκα και στην δυτική ακτή του Ειρηνικού από τις Αλεούτιες Νήσους στην Βρετανική Κολομβία, στο Ουάσιγκτον, στο βόρειο Όρεγκον,[19] αφού εκριζώθηκε από τη νότια Βρετανική Κολομβία λόγω της υπερβολικής θήρευσης, επανεισάχθηκε στην Νήσο Βανκούβερ και στην Ολυμπιακή Χερσόννησο.[9]

Η προσπάθεια για επανεισαγωγή στην ακτή του Όρεγκον δεν ήταν επιτυχής. Ωστόσο, επανεισαγωγές το 1969 και το 1970 στην ακτή του Ουάσιγκτον στέφθηκαν με μεγάλη επιτυχία και οι θαλάσσιες ενυδρίδες έχουν επεκταθεί στην παλιά τους ζώνη.

Φυσικά χαρακτηριστικά

Η πυκνή γούνα της θαλάσσιας ενυδρίδας κάνει το σώμα της να φαίνεται πιο παχουλό στην ξηρά από ότι στην θάλασσα.

Η θαλάσσια ενυδρίδα είναι ένα από τα μικρότερα είδη θαλάσσιων θηλαστικών, αλλά είναι η βαρύτερη ικτίδα.[11] Οι αρσενικές θαλάσσιες ενυδρίδες συνήθως ζυγίζουν 22 με 45 χιλιόγραμμα κάι έχουν 1,2 με 1,5 μέτρα μήκος, αν και έχουν καταγραφεί δείγματα 54 χιλιογράμμων.[22] Τα θηλυκά είναι μικρότερα, ζυγίζοντας 14 με 33 χιλιόγραμμα και μετρώντας 1,0 με 1,4 μέτρα σε μήκος.[23]

Αντίθετα με τα περισσότερα άλλα θαλάσσια θηλαστικά, η θαλάσσια ενυδρίδα δεν έχει παχύ στρώμα υποδόριου λίπους και βασίζεται στην εξαιρετικά πυκνή γούνα της για να παραμείνει ζεστή.[24] Με έως και 150.000 τρίχες ανα τετραγωνικό εκατοστόμετρο, η γούνα της είναι η πυκνότερη από κάθε ζώου.[25] Η γούνα αποτελείται από ένα μακρύ, αδιάβροχο προστατευτικό τρίχωμα και και ένα κοντό υποτρίχωμα· το προστατευτικό τρίχωμα κρατά το πυκνό υποτρίχωμα ξηρό. Το κρύο νερό έτσι παραμένει μακριά από το δέρμα και η απώλεια θερμότητας περιορίζεται.[23] Η γούνα είναι πυκνή καθ' όλη την διάρκεια του χρόνου, καθώς πέφτει και αντικαθίσταται βαθμηδόν και όχι σε ξεχωριστή εποχή.[26] Καθώς η ικανότητα του προστατευτικού τριχώματος να απωθεί το νερό βασίζεται στην μέγιστη καθαριότητα, η θαλάσσια ενυδρίδα έχει την ικανότητα να φτάνει και να περιποιείται την γούνα σε κάθε μέρος του σώματος, εκμεταλλευόμενη το χαλαρό δέρμα της και έναν ασυνήθιστα ευλύγιστο σκελετό.[27] Ο χρωματισμός της γούνας έγκειται συνήθως σε βαθύ καστανό με αργυρόγκριζα στίγματα, αλλά μπορεί να κυμαίνεται από κιτρινωπό ή γκριζωπό καστανό μέχρι σχεδόν μαύρο.[28] Στους ενήλικες, το κεφάλι, ο λαιμός και το στήθος έχουν ανοιχτότερο χρώμα από το υπόλοιπο σώμα.[28]

Η θαλάσσια ενυδρίδα εμφανίζει πολυάριθμες προσαρμογές στο θαλάσσιο περιβάλλον της. Τα ρουθούνια και τα μικρά αφτιά μπορούν να κλείνουν.[29] Τα πισινά πόδια, τα οποία παρέχουν την περισσότερη από την ώθηση στην κολύμβηση, είναι μακριά, γενικά ισιωμένα και τα δάκτυλα συνδέονται πλήρως μεταξύ τους με μεμβράνη.[30] Το πέμπτο δάκτυλο σε κάθε πισινό πόδι είναι μακρύτερο, διευκολύνωντας την κολύμβηση, αλλά κάνωντας το βάδισμα δύσκολο.[31] Η ουρά είναι αρκετά κοντή, χοντρή, ελαφρώς ισιωμένη και μυώδης. Οι μπροστινές πατούσες είναι κοντές με συσταλτά νύχια, με σκληρά πέλματα στις παλάμες που επιτρέπει να πιάνει μια γλιστερή λεία.[32]

Αρχείο:MSU V2P1b - Enhydra lutris skull.png
Κρανιό, όπως εικονογραφήθηκε από τον N. N. Κοντάκοφ.

Η θαλάσσια ενυδρίδα ωθείται υποβρυχίως κινώντας το πισω τελικό μέρος του σώματός της, συμπεριλαμβανομένης της ουράς της και των πισινών ποδιών, πάνω-κάτω,[30] και είναι ικανή να ανπτύξει ταχύτητες έως και 9 χιλιόμετρα ανά ώρα.[9] Όταν βρίσκεται κάτω από το νερό, το σώμα της είναι μακρύ και υδροδυναμικό, με τα κοντά μπροστινά άκρα πιεσμένα στενά πάνω στο στήθος.[33] όταν βρίσκεται στην επιφάνεια του νερού, συνήθως επιπλέει με την πλάτη της και κινείται κουνώντας τα πόδια της και την ουρά της από την μία πλευρά στην άλλη.[34] Όταν ξεκουράζεται, και τα τέσσερα άκρα μπορεί να τα διπλώσει πάνω στον κορμό για να διατηρησεί την θερμότητα, ενώ σε ιδιαίτερα ζεστές ημέρες, μπορεί να βάζει τα πίσω πόδια κάτω από το νερό για να δροσίζεται.[35] Το σώμα της θαλάσσιας ενυδρίδας έχει υψηλή άνωση εξαιτίας της μεγάλης πνευματικής της χωρητικότητας – περίπου 2,5 φορές μεγαλύτερη από αυτή παρόμοιων στο μέγεθος χερσαίων θηλαστικών[36] – και του αέρα που παγιδεύεται στην γούνα της. Η θαλάσσια ενυδρίδα έχει αδέξιο και κυλιστό βάδισμα στην ξηρά και τρέχει πηδώντας.[31]

Τα μακριά, πολύ ευαίσθητα μουστάκια και οι μπροστινές πατούσες βοηθούν την θαλάσσια ενυδρίδα να βρεί την λεία της με την αφή όταν τα νερά είναι σκοτεινά.[11] Ερευνητές έχουν σημειώσει όταν πλησιάζουν σε απόσταση που προσφέρει καθαρή θέα, ότι οι θαλάσσιες ενυδρίδες αντιδρούν ταχύτερα όταν ο άνεμος φυσά προς την κατεύθυνση των ζώων, δείχνοντας ότι η αίσθηση της οσμής είναι σημαντικότερη από την όραση ως προειδοποιητική αίσθηση.[37] Άλλες παρατηρήσεις δείχνουν ότι η όραση της θαλάσσιας ενυδρίδας είναι χρήσιμη πάνω και κάτω από το νερό, αν και όχι τόσο καλή όσο αυτή που διαθέτουν οι φώκιες.[38] Η ακοή της δεν είναι ούτε ιδιαίτερα οξεία ούτε φτωχή.[39]

Τα 32 δόντια ενός ενηλίκου, κυρίως οι γομφίοι, είναι επίπεδοι και κυκλικοί, σχεδιασμένοι να συνθλίβει και όχι να κόβει την τροφή.[40] Οι φώκιες και οι θαλάσσιες ενυδρίδες είναι τα μόνα σαρκοφάγα με δύο ζευγάρια κάτω κοπτήρων και όχι τρία·[41] ο ενήλικος οδοντικός τύπος είναι 3.1.3.12.1.3.2 [42]

Η θαλάσσια ενυδρίδα έχει μεταβολικό ρυθμό δύο ή τρεις φορές αυτής ενός συγκριτικά ισομεγέθους χερσαίου θηλαστικού. Πρέπει να τρώεει περίπου το 25 με 38% του βάρους του σώματός της σε τροφή κάθε μέρα για να κάψει τις θερμίδες που είναι απαραίτητες για να αντιμετωπίσει την απώλεια θερμότητας λόγω του περιβάλλοντος κρύου νερού.[43][44] Η πεπτική της αποδοτικότητα εκτιμάται σε 80 με 85%,[45] και η τροφή πέπτεται σε τρεις μόνο ώρες .[24] Το μεγαλύτερο μέρος των αναγκών της για νερό ικανοποιούνται μέσω της πρόσληψης τροφής, μολονότι, σε αντίθεση με τα περισσότερα άλλα θαλάσσια θηλαστικά, πίνει επίσης θαλασσινό νερό. Τα σχετικά μεγάλα νεφρά της δίνουν την ικανότητα να αντλεί γλυκό νερό από το θαλσσινό νερό και να αποβάλλει τα συγκεντρωμένα ούρα.[46]

Συμπεριφορά

Τα ευαίσθητα μουστάκια και οι μπροστινές πατούσες δίνουν την ικανότητα στην θαλάσσια ενυδρίδα να βρίσκει την λεία της χρησιμοποιώντας την αφή της.

Η θαλάσσια ενυδρίδα είναι δρα την ημέρα. Αρχίζει την αναζήτηση τροφής μία ώρα πριν την ανατολή και το μεσημέρι ξεκουράζεται.[47] Ύστερα επιστρέφει στην αναζήτηση τροφής για λίγες ώρες το απόγευμα και σταματά πριν την δύση του ηλίου. Μία τρίτη περιόδος αναζήτησης τροφής μπορεί να λάβει χώρα τα μεσάνυχτα.[47] Τα θηλυκά μπου έχουνε μικρά φαίνονται να προτιμούν να τρέφονται την νύχτα.[47] Παρατηρήσεις στον χρόνο που μία θαλάσσια ενυδρίδα πρέπει να αφιερώνει κάθε μέρα στην αναζήτηση τροφής κυμαίνεται από το 24 στο 60%, προφανώς βάσει της διαθεσιμότητας τροφής στην περιοχή.[48]

Οι θαλάσσιες ενυδρίδες περνάνε τον περισσότερο χρόνο τους στην περιποιήση, που αποτελείται από τον καθαρισμό της γούνας, από το ξέμπλεγμα κόμπων, από την απομάκρυνση σκόρπιων τριχών, από το τρίψιμο της γούνας για την αποβολή του νερού και την εισαγωγή αέρα και το φύσημα αέρα μέσα στην γούνα. Στον τυχαίο παρατηρητή, η θαλάσσια ενυδρίδα μοιάζει σαν ξύνεται, αλλά δεν είναι γνωστό να έχει ψείρες ή άλλα παράσιτα στην γούνα της.[49] Όταν τρώνε, οι θαλάσσιες ενυδρίδες γλιστρούν στο νερό, καθώς φαίνεται για να ξεπλύνουν την γούνα τους από ίχνη τροφής.[50]

Αναζήτηση τροφής

Η θαλάσσια ενυδρίδα κυνηγά με σύντομες καταδύσεις, συχνά στον βυθό. Αν και μπορεί να κρατήσει την αναπνοή της έως και πέντε λεπτά,[29] οι καταδύσεις της διαρκούν χαρακτηριστικά περίπου ένα λεπτό και όχι περισσότερο από τέσσερα.[23] Είναι το μόνο θαλάσσιο ζώο ικανό να σηκώνει και να αναποδογυρίζει πέτρες, πράγμα το οποίο συχνά κάνει με τα μπροστινά του πόδια όταν αναζητά λεία.[50] Η θαλάσσια ενυδρίδα επίσης μπορεί να μαζεύει σαλιγκάρια και άλλους οργανισμούς από τις κέλπιες και να σκάβει βαθιά στην λάσπη του πυθμένα για αχιβάδες.[50] Είναι το μόνο θαλάσσιο θηλαστικό που πιάνει ψάρια με τα με τα μπροστινά του πόδια και όχι με τα δόντια.[24]

Κάτω από κάθε μπροστινό πόδι, η θαλάσσια ενυδρίδα έχει έναν χαλαρό σάκο δέρμτος που εκτείνεται μέχρι τον θώρακα. Σε αυτό τον σάκο (κατά προτίμηση τον αριστερό), το ζώο αποθηκεύει την τροφή που συνέλεξε για να την φέρει στην επιφάνεια. Αυτός ο σάκος επίσης έχει ένα βράχο, μοναδικό στις ενυδρίδες, που χρησιμοποιείται για να ανοίγει τα διάφορα θαλασσινά και τις αχιβάδες.[51] Όταν ανέβει στην επιφάνεια, η θαλάσσια ενυδρίδα τρώει ενώ επιπλέει ανάσκελα, χρησιμοποιώντας τα μπροστινά πόδια της για να σχίζει την τροφή και να την φέρνει στο στόμα της. Μπορεί να μασάει και να καταπίνει μικρά μύδια με τα κελύφη τους.[52] Χρησιμοποιεί τους κάτω κοπτήρες για να φτάσει το κρέας της λειας της.[53] Για να φάει μεγάλους αχινούς, οι οποίοι καλύπτονται στο μεγαλύτερο μέρος τους από αγκάθια, η θαλάσσια ενυδρίδα δαγκώνει στην κάτω πλευρά όπου τα αγκάθια είναι πιο κοντά, και γλείφει το μαλακό περιεχόμενο του κελύφους του αχινού.[52]


Η χρήση από την θαλάσσια ενυδρίδα πετρών όταν κυνηγά και τρέφεται την κάνει ένα από τα λίγα είδη θηλαστικών που χρησιμοποιούν εργαλεία.[54] Για να ανοίξει τα σκληρά όστρακα, κοπανά την λεία της και με τα δύο πόδια σε ένα βράχο τοποθετημένο στο στήθος της. Για να αποσπάσει ένα αφτί της θάλασσας από τον βράχο του, σφυροκοπά το όστρακο του αφτιού της θάλασσας χρησιμοποιώντας μία μεγάλη πέτρα, με συχνότητα 45 χτυπήματα σε 15 δευτερόλεπτα.[23] Η απόσπαση ενός αφτιού της θάλασσας, το οποίο μπορεί να προσκολληθεί στον βράχο με μία δύναμη ίση με 4.000 φορές το βάρος του σώματός του, απαιτεί πολλαπλές καταδύσεις.[23]

Κοινωνική δομή

Κοιμώμενες θαλάσσιες ενυδρίδες κρατώντας η μία το πόδι της άλλης, φωτογραφισμένες στοΕνυδρείο του Βανκούβερ (Βανκούβερ, Βρετανική Κολομβία, Καναδάς).[55] Προσέξτε την υψηλή πλευστότητα των σωμάτων των ζώων.

Μολονότι κάθε ενηλικο και ανεξάρτητο νεαρό άτομο ψάχνει για τροφή μόνο του, οι θαλάσσιες ενυδρίδες έχουν την τάση να ξεκουράζονται μαζί σε ομάδες του ίδιου φύλου που καλούνται σχεδίες. Μία σχεδία συνήθως περιλαμβάνει 10 έως 100 ζώα, με τις σχεδίες αρσενικών να είναι μεγαλύτερες από αυτές των θηλυκών.[56] Η μεγαλύτερη σχεδία που έχει παρατηρηθεί ποτέ περιελάμβανε πάνω από 2000 θαλάσσιες ενυδρίδες. Για να μην παρασύρονται στα ανοιχτά όταν ξεκουράζονται ή τρώνε, οι θαλάσσιες ενυδρίδες τυλίγονται στις κέλπιες.[57]

Μία αρσενική θαλάσσια ενυδρίδα έχει περισσότερες πιθανότητες να ζευγαρώσει αν διατηρεί επικράτεια αναπαραγωγής σε μία έκταση η οποία προτιμάται επίσης από θηλυκά.[58] καθώς το φθινόπωρο αποτελεί την αιχμή της περιόδου αναπαραγωγής στις περισσότερες περιοχές, τα αρσενικά κατα κανόνα υπερασπίζονται την επικράτειά τους μόνο από την άνοιξη έως το φθινόπωρο.[58] Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ​​τα αρσενικά περιπολούν τα σύνορα των εδαφών τους για να αποκλείσουν άλλα αρσενικά,[58] μολονότι οι πραγματικές μάχες είναι σπάνιες.[56] Τα ενήλικα θηλυκά κυκλοφορούν ελεύθερα μεταξύ των περιοχών των αρσενικών, όπου υπερτερούν αριθμητικά των ενήλικων αρσενικών κατά μέσο όρο με αναλογία πέντε προς ένα.[58] Τα αρσενικά που δεν έχουν επικράτειες τείνουν να συναθροίζονται σε μεγάλες, αποτελούμενες μόνο από αρσενικά, ομάδες,[58] και και κολυμπούν μέσα στις περιοχές των θηλθκών όταν όταν αναζητούν σύντροφο.[59]

Τα είδη επιδεικνύουν μία ποικιλία φωνητικών συμπεριφορών. Το κλάμμα ενός κουταβιού συχνά συγκρίνεται με αυτό ενός γλάρου.[60] Τα θηλυκά κουκουρίζουν όταν είναι προφανώς ικανοποιημένοι· τα αρσενικά αντίθετα γρυλλίζουν.[61] Θλιμμένα ή φοβισμένα oενήλικα άτομα σφυρίζουν ή σε ακραίες περιστάσεις, ουρλιάζουν.[60]

Παρ' όλο που οι θαλάσσιες ενυδρίδες μπορούν να γίνουν παιχνιδιάρικες και κοινωνικές, δεν θεωρούνται πραγματικά κοινωνικά ζώα.[62] Ξοδεύουν πολύ χρόνο μόνες τους, και κάθε ενήλικο άτομο μπορεί να καλύψει τις ανάγκες του που σχετίζονται με το κυνήγι, την περιποίηση και την άμυνα.[62]

Αναπαραγωγή και κύκλος ζωής

Κατά τη διάρκεια του ζευγαρώματος, το αρσενικό δαγκώνει τη μύτη του θηλυκού, συχνά ματώνοντάς και σημαδεύοντας την.

Οι θαλάσσιες ενυδρίδες είναι πολύγυνες: τα αρσενικά έχουν πολλαπλούς θηλυκούς συντρόφους. Ωστόσο, η προσωρινή σύνδεση ζεύγους γίνεται για λίγες ημέρες ανάμεσα σε ένα θηλυκό που βρίσκεται σε οίστρο και τον σύντροφό του.[50] Το ζευγάρωμα λαμβάνει χώρα μέσα στο νερό και μπορεί να είναι σκληρό, καθώς το αρσενικό δαγκώνει το θηλυκό στο ρύγχος – πράγμα που συχνά αφήνει ουλές στη μύτη – και μερικές φορές κρατά το κεφάλι του κάτω από το νερό.[9][63]

Γεννήσεις συμβαίνουν όλο το χρόνο, αλλά κορυφώνονται μεταξύ Μαΐου και Ιουνίου στους βόρειους πληθυσμούς και μεταξύ Ιανουαρίου και Μαρτίου στους νότιους πληθυσμούς.[64] Η κυοφορία φαίνεται να ποικίλλει από 4 έως 12 μήνες, καθώς το είδος έχει την ικανότητα εμβρυϊκής διάπαυσης, ακολουθούμενη από τους τέσσερις μήνες της εγκυμοσύνης.[64] Στην Καλιφόρνια, οι θαλάσσιες ενυδρίδες συνήθως αναπαράγονται κάθε χρόνο, περίπου δύο φορές πιο συχνά από εκείνες στην Αλάσκα.[65]

Η γέννηση συνήθως λαμβάνει χώρα στο νερό και συνήθως γεννιέται μόνο ένα κουτάβι που ζυγίζει 1,4 με 2,3 χιλιόγραμμα.[66] Τα δίδυμα αποτελούν ένα ποσοστό 2% των γεννήσεων· ωστόσο, μόνο ένα κουτάβι επιζεί.[9] Στην γέννηση, τα μάτια είναι ανοιχτά, δέκα δόντια είναι ορατά και το κουτάβι έχει ένα λεπτό στρώμα βρεφικής γούνας.[67] Έχει παρατηρηθεί ότι οι μητέρες γλείφουν και φουσκώνουν την γούνα του νεογέννητου για ώρες· μετά την περιποίηση, η γούνα του κουταβιού συγκρατεί τόσο πολύ αέρα, που το κουτάβι επιπλέει σαν φελλός και αδυνατεί να καταδυθεί.[68] Η αφράτη βρεφική γούνα αντικαθίσταται από την ενήλικη γούνα μετά από περίπου 13 εβδομάδες.[4]

Μία μητέρα επιπλέει με το κουτάβι της στο στήθος της. Ο Γεώργιος Στέλλερ έγραψε, "Αγκαλιάζουν τα μικρά τους με μία στοργή που μόλις και μετα βίας γίνεται πιστευτή."[69]

Ο θηλασμός διαρκεί έξι με οκτώ μήνες στους πληθυσμούς της Καλιφόρνιας και τέσσερις με δώδεκα μήνες στην Αλάσκα, με την μητέρα να αρχίζει να προσφέρει κομμάτια λείας στον πρώτο με δεύτερο μήνα.[70] Το γάλα από τις δύο κοιλιακές θηλές της θαλάσσιας ενυδρίδας είναι πλούσιο σε λίπη και μοιάζει περισσότερο με το γάλα άλλων θαλάσσιων θηλαστικών παρά με αυτό των άλλων ικτίδων.[71]Ένα κουτάβι, με την καθοδήγηση της μητέρας του, εξασκείται στην κολύμβηση και στις καταδύσεις για αρκετές εβδομάδες πριν καταφέρει να φτάσει στο βυθό της θάλασσας. Αρχικά, τα αντικείμενα που ανασύρει έχουν μικρή διατροφική αξία, όπως έντονα χρωματισμένοι αστερίες και βότσαλα.[51]Τα νεαρά άτομα συνήθως ανεξαρτητοποιούνται σε έξι με οκτώ μήνες, αλλά η μητέρα μπορεί να αναγκαστεί να εγκαταλείψει το κουτάβι της, αν δεν μπορεί να βρει αρκετή τροφή για αυτόϙ[72] από την άλλη, ένα κουτάβι μπορεί να θηλάζει μέχρι να φτάσει σχεδόν το μέγεθος ενηλίκου.[66] Η θνησιμότητα των κουταβιών είναι υψηλή, ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια του πρώτου χειμώνα του ατόμου – κατ᾽εκτίμηση, μόνο το 25% των κουταβιών επιζούν στον πρώτο χρόνο.[72] Τα κουτάβια που γεννήθηκαν από έμπειρες μητέρες έχουν τα υψηλότερα ποσοστά επιβίωσης.[73]

Τα θηλυκά εκτελούν όλα τα καθήκοντα της σιτίσεως και της ανατροφής των μικρών και έχει παρατηρηθεί περιστασιακά να φροντίζουν και ορφανά κουτάβια.[74] Περισσότερα έχουν γραφεί γύρω από το επίπεδο της αφοσιώσεως των μητέρων θαλάσσιων ενυδρίδων προς τα κουτάβια τους – μία μητέρα δίνει στο βρέφος της σχεδόν συνεχή προσοχή, λικνίζοντάς το στο στήθος της μακριά από το παγωμένο νερό και περιποιούμενη προσεκτικά την γούνα του.[75] Όταν αναζητεί τροφή, αφήνει το κουτάβι της να επιπλέει στο νερό, κάποιες φορές τυλιγμένο σε κέλπιες για να αποφευχθεί ο κίνδυνος να παρασυρθεί·[76] αν το κουτάβι δεν κοιμάται, κλαίει δυνατά εωσότου αυτή επιστρέψει.[77]Είναι γνωστό ότι μητέρες μεταφέρουν τα κουτάβια τους για μέρες μετά τον θάνατό του.[69]

Τα θηλυκά γίνονται σεξουαλικώς ώριμα περίπου στον τρίτο ή τέταρτο χρόνο και τα αρσενικά γύρω στον πέμπτο· ωστόσο, τα αρσενικά συχνά δεν ζευγαρώνουν επιτυχώς μέχρι και λίγα χρόνια αργότερα.[78] Ένα αιχμάλωτο αρσενικό αποκτά απογόνους σε ηλικία 19 ετών.[66] Στη φύση, οι θαλάσσιες ενυδρίδες ζουν με ανώτατο όριο ηλικίας των 23 ετών,[23] με μέση διάρκεια ζωής 10-15 χρόνια για τα αρσενικά και 15-20 έτη για τα θηλυκά.[79] Αρκετά αιχμάλωτα άτομα έχουν ζήσει πάνω από 20 έτη και ένα θηλυκό στο Ενυδρείο του Σηάτλ πέθανε σε ηλικία 28 χρονών.[80] Οι θαλάσσιες ενυδρίδες στην φύση συχνά αναπτύσσουν φθαρμένα δόντια, τα οποία μπορεί να ευθύνονται για την φαινιμενικά μικρότερη διάρκεια ζωής τους.[81]

Υπάρχουν αρκετές τεκμηριωμένες περιπτώσεις στις οποίες αρσενικές θαλάσσιες ενυδρίδες έχουν βιαίως συνουσιάσει με νεαρές κοινές φώκιες, κάποιες φορές έχοντας ως αποτέλεσμα τον θάνατο.[82]

Πληθυσμός και κατανομή

Θαλάσσια ενυδρίδα που επιπλέει στο Μόρο Μπέυ, Καλιφόρνια

Οι θαλάσσιες ενυδρίδες ζούν σε παράκτια ύδατα με 15 - 23 μέτρα βάθος,[83] και συχνά σε απόσταση ενός χιλιομέτρου.[84] Απαντούν συνήθως σε περιοχές προστατευμένες από τους ισχυρούς ανέμους των ωκεανών, όπως βραχώδεις ακτές, πυκνά δάση κελπιών και κοραλλιογενείς υφάλους.[85]

Βλέπε επίσης

Σημειώσεις

  1. ↑ Σφάλμα αναφοράς: Σφάλμα παραπομπής: Λανθασμένο <ref>. Δεν υπάρχει κείμενο για τις παραπομπές με όνομα IUCN.
  2. ↑ Riedman, M.L. and J.A. Estes (1990). «The sea otter (Enhydra lutris): behavior, ecology, and natural history». U.S. Fish and Wildlife Service Biological Report (Washington, D.C.): 126. http://www.fort.usgs.gov/Products/Publications/pub_abstract.asp?PubID=2183. Ανακτήθηκε στις 2010-09-27. 
  3. ↑ Tiny Sea Otter Siblings Fight the Odds, Wired Science, June 28, 2013
  4. ↑ 4,0 4,1 Σφάλμα αναφοράς: Σφάλμα παραπομπής: Λανθασμένο <ref>. Δεν υπάρχει κείμενο για τις παραπομπές με όνομα wdfw.
  5. ↑ 5,0 5,1 Love, p. 9
  6. ↑ Liddell, Henry George and Robert Scott (1980). A Greek-English Lexicon (Abridged Edition). United Kingdom: Oxford University Press. ISBN 0-19-910207-4. OCLC 17396377. 
  7. ↑ Nickerson, p. 19
  8. ↑ Σφάλμα αναφοράς: Σφάλμα παραπομπής: Λανθασμένο <ref>. Δεν υπάρχει κείμενο για τις παραπομπές με όνομα silverstein34.
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 9,3 9,4 9,5 9,6 9,7 «Enhydra Lutis». Animal Diversity Web. University of Michigan Museum of Zoology. Ανακτήθηκε στις 24 Νοεμβρίου 2007. 
  10. ↑ Kenyon, p. 4
  11. ↑ 11,0 11,1 11,2 VanBlaricom, p. 11 Σφάλμα αναφοράς: Μη έγκυρη ετικέτα <ref> • όνομα " vanblaricom11 " ορίζεται πολλές φορές με διαφορετικό περιεχόμενο
  12. ↑ Koepfli, K.-P; Wayne, R.K. (December 1998). «Phylogenetic relationships of otters (Carnivora: Mustelidae) based on mitochondrial cytochrome b sequences». Journal of Zoology 246 (4): 401–416. doi:10.1111/j.1469-7998.1998.tb00172.x. 
  13. ↑ Koepfli KP, Deere KA, Slater GJ και άλλοι. (2008). «Multigene phylogeny of the Mustelidae: resolving relationships, tempo and biogeographic history of a mammalian adaptive radiation». BMC Biology 6: 10. doi:10.1186/1741-7007-6-10. PMID 18275614. 
  14. ↑ Love, pp. 15–16
  15. ↑ Love, pp. 4–6
  16. ↑ Love, p. 6
  17. ↑ Willemsen GF (1992). «A revision of the Pliocene and Quaternary Lutrinae from Europe». Scripta Geologica 101: 1–115. 
  18. ↑ «Enhydra lutris». ITIS. Ανακτήθηκε στις 18 Μαρτίου 2006. 
  19. ↑ 19,0 19,1 19,2 19,3 19,4 19,5 19,6 Wilson, Don. E. και άλλοι. (February 1991). «Geographic Variation in Sea Otters, Enhydra lutris». Journal of Mammalogy 72 (1): 22–36. doi:10.2307/1381977. 
  20. ↑ 20,0 20,1 Heptner & Sludskii 2002, σελ. 1349
  21. ↑ Ο ερευνητής θαλάσσιων ενυδρίδων Karl W. Kenyon, από τον οποίον πήρε το όνομα το υποείδος, πο΄τε δεν πείστηκε ότι η E. l. kenyoni ήταν ξεωριστό υποείδος.«Soundings: The Newsletter of the Monterey Bay Chapter of ACS» (PDF). American Cetacean Society Monterey Bay Chapter. Ιουνίου 2007. Ανακτήθηκε στις 22 Ιανουαρίου 2008. 
  22. ↑ The Wildlife Year. The Reader's Digest Association, Inc. (1991). ISBN 0-276-42012-8.
  23. ↑ 23,0 23,1 23,2 23,3 23,4 23,5 «Sea Otter, Enhydra lutris at MarineBio.org». Ανακτήθηκε στις 23 Νοεμβρίου 2007. 
  24. ↑ 24,0 24,1 24,2 Nickerson, p. 21
  25. ↑ Silverstein, p. 14
  26. ↑ Kenyon, pp. 37–39
  27. ↑ Love, p. 21 and 28
  28. ↑ 28,0 28,1 Love, p. 27
  29. ↑ 29,0 29,1 Silverstein, p. 13
  30. ↑ 30,0 30,1 Love, p. 21
  31. ↑ 31,0 31,1 Kenyon, p. 70
  32. ↑ Silverstein, p. 11
  33. ↑ Kenyon, p. 62
  34. ↑ Love, p. 22
  35. ↑ VanBlaricom, p. 64
  36. ↑ «USFWS Species Profile: Southern sea otter (Enhydra lutris nereis)». Ανακτήθηκε στις 23 Φεβρουαρίου 2008. 
  37. ↑ Kenyon, p. 55
  38. ↑ Love, p. 23
  39. ↑ Kenyon, p. 56
  40. ↑ Kenyon, p. 43
  41. ↑ Love, p. 74
  42. ↑ Kenyon, p. 47
  43. ↑ VanBlaricom, p. 17
  44. ↑ «Sea Otter» (PDF). British Columbia Ministry of Environment, Lands and Parks. Οκτωβρίου 1993. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 16 Φεβρουαρίου 2008. Ανακτήθηκε στις 13 Δεκεμβρίου 2007. 
  45. ↑ Love, p.24
  46. ↑ Ortiz RM (June 2001). «Osmoregulation in marine mammals». The Journal of Experimental Biology 204 (11): 1831–44. PMID 11441026. http://jeb.biologists.org/cgi/pmidlookup?view=long&pmid=11441026. 
  47. ↑ 47,0 47,1 47,2 Love, pp. 69–70
  48. ↑ Love, pp. 70–71
  49. ↑ Kenyon, p. 76
  50. ↑ 50,0 50,1 50,2 50,3 Reitherman, Bruce (Producer and photographer) (1993). Waddlers and Paddlers: A Sea Otter Story–Warm Hearts & Cold Water (Documentary). U.S.A.: PBS. 
  51. ↑ 51,0 51,1 Haley, D. (ed.) (1986). «Sea Otter». Marine Mammals of Eastern North Pacific and Arctic Waters (2nd έκδοση). Seattle, Washington: Pacific Search Press. ISBN 0-931397-14-6. OCLC 13760343. CS1 maint: Extra text: authors list (link)
  52. ↑ 52,0 52,1 VanBlaricom, p. 22
  53. ↑ «Sea otter». BBC. Ανακτήθηκε στις 31 Δεκεμβρίου 2007. 
  54. ↑ Σφάλμα αναφοράς: Σφάλμα παραπομπής: Λανθασμένο <ref>. Δεν υπάρχει κείμενο για τις παραπομπές με όνομα vanaqua.
  55. ↑ Σφάλμα αναφοράς: Σφάλμα παραπομπής: Λανθασμένο <ref>. Δεν υπάρχει κείμενο για τις παραπομπές με όνομα tyee1.
  56. ↑ 56,0 56,1 Love, p. 49
  57. ↑ VanBlaricom, p. 45
  58. ↑ 58,0 58,1 58,2 58,3 58,4 VanBlaricom, pp. 42–45
  59. ↑ Love, p. 50
  60. ↑ 60,0 60,1 Kenyon, p. 77
  61. ↑ Kenyon, pp. 78–79
  62. ↑ 62,0 62,1 Silverstein, p. 61
  63. ↑ Τουλάχιστον ένα θηλυκό είναι γνωστό ότι έχει πεθάνει από μόλυνση στην μύτη. (Love, p. 52)
  64. ↑ 64,0 64,1 Love, p. 54
  65. ↑ Silverstein, p. 30
  66. ↑ 66,0 66,1 66,2 Nowak, Roland M. (1991). Walker's Mammals of the World Volume II (Fifth έκδοση). Baltimore and London: The Johns Hopkins University Press. σελίδες 1141–1143. ISBN 0-8018-3970-X. 
  67. ↑ Kenyon, p.44
  68. ↑ Love, pp. 56–61
  69. ↑ 69,0 69,1 Love, p. 58
  70. ↑ Silverstein, pp. 31–32
  71. ↑ Love, p. 61
  72. ↑ 72,0 72,1 Love, p. 63
  73. ↑ Love, p. 62
  74. ↑ Love, p. 59
  75. ↑ Kenyon, p. 89
  76. ↑ Silverstein, p. 31
  77. ↑ Silverstein, p. 28
  78. ↑ Love, p. 53
  79. ↑ VanBlaricom, p. 71
  80. ↑ VanBlaricom, pp. 40–41
  81. ↑ VanBlaricom, p. 41
  82. ↑ Heather S. Harris et al. Lesions and Behavior Associated with Forced Copulation of Juvenile Pacific Harbor Seals (Phoca vitulina richardsi) by Southern Sea Otters (Enhydra lutris nereis) In: Aquatic Mammals 2010, 36(4), 331-341, DOI 10.1578/AM.36.4.2010.331
  83. ↑ Silverstein, p. 17
  84. ↑ Nickerson, p. 49
  85. ↑ Silverstein, p. 19

Παραπομπές

  • Heptner, V. G.· Sludskii, A. A. (2002). Mammals of the Soviet Union. Vol. II, part 1b, Carnivores (Mustelidae and Procyonidae). Washington, D.C. : Smithsonian Institution Libraries and National Science Foundation. ISBN 90-04-08876-8. 
  • Kenyon, Karl W. (1969). The Sea Otter in the Eastern Pacific Ocean. Washington, D.C.: U.S. Bureau of Sport Fisheries and Wildlife. ISBN 0-486-21346-3. 
  • Love, John A. (1992). Sea Otters. Golden, Colorado: Fulcrum Publishing. ISBN 1-55591-123-4. OCLC 25747993. 
  • Nickerson, Roy (1989). Sea Otters, a Natural History and Guide. San Francisco, CA: Chronicle Books. ISBN 0-87701-567-8. OCLC 18414247. 
  • Silverstein, Alvin· Silverstein, Virginia and Robert (1995). The Sea Otter. Brookfield, Connecticut: The Millbrook Press, Inc. ISBN 1-56294-418-5. OCLC 30436543. 
  • Middleton, John (2001). California Academy of Science's Member Newsletter October/November 2001 Maritime Activities And Their Perception Today. San Francisco,California: California Academy of Science. ISSN 1531-2224.  line feed character in |title= at position 73 (βοήθεια)
  • Farris, Glenn (2007). Mains'l Haul, a Journal of Pacific Maritime History, Vol 43. San Diego, California: Maritime Museum of San Diego. ISSN 1540-3386. 
  • Mathes, Michael (2008). The Russian-Mexican Frontier. Jenner, California: Fort Ross Interpretive Association, Inc. ISBN 978-1-60643-951-7. 
  • VanBlaricom, Glenn R. (2001). Sea Otters. Stillwater, MN: Voyageur Press Inc. ISBN 0-89658-562-X. OCLC 46393741. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Θαλάσσια_ενυδρίδα&oldid=4916349"