Βρετανική Αυτοκρατορία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Επεξεργασία συνδέσμων
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Περιήγηση ιστορικού διαδραστικά
← Προηγούμενη διαφοράΕπόμενη διαφορά →
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
ΟπτικήΚώδικας wiki
→‎Παραπομπές: ενσωμάτωση κειμένου|en|British Empire
→‎Παραπομπές: βιβλιογραφία από το αρχικό (αγγλικό) άρθρο
Ετικέτα: μεγάλη προσθήκη
Γραμμή 118: Γραμμή 118:
== Παραπομπές ==
== Παραπομπές ==
{{Παραπομπές|2}}
{{Παραπομπές|2}}

==Πηγές==
* {{cite book| first=David| last=Abernethy| title=The Dynamics of Global Dominance, European Overseas Empires 1415-1980| publisher=Yale University Press| year=2000| isbn=0300093144| url=http://books.google.com/?id=ennqNS1EOuMC| ref=refAbernethy2000| accessdate=22-07-2009}}
* {{cite book| first=Kenneth| last=Andrews| title =Trade, Plunder and Settlement: Maritime Enterprise and the Genesis of the British Empire, 1480-1630| publisher=Cambridge University Press| year=1984| isbn=0521276985| url=http://books.google.com/?id=iTZSFcfBas8C| ref=refAndrews1985| accessdate=22-07-2009}}
* {{cite book| first=Piers| last=Brendon| authorlink=Piers Brendon| title=The Decline and Fall of the British Empire| publisher=Random House| year=2007| isbn=0224062220| url=http://books.google.com/?id=PHUUAgAACAAJ| ref=refBrendon| accessdate=22-07-2009}}
* {{cite book| first=Judith| last=Brown| title=The Twentieth Century, The Oxford History of the British Empire Volume IV| publisher=Oxford University Press| year=1998| isbn=0199246793| url=http://books.google.com/?id=CpSvK3An3hwC| ref=refOHBEv4| accessdate=22-07-2009}}
* {{cite book| first=Phillip| last=Buckner| title=Canada and the British Empire| publisher=Oxford University Press| year=2008| isbn=019927164X| url=http://books.google.com/?id=SJA7OIinf4MC| ref=refBuckner2008| accessdate=22-07-2009}}
* {{cite book| first=Kathleen| last=Burke| title=Old World, New World: Great Britain and America from the Beginning| publisher=Atlantic Monthly Press| year=2008| isbn=0871139715| url=http://books.google.com/?id=SJA7OIinf4MC| ref=refBurke2008| accessdate=22-07-2009}}
* {{cite book| first=Nicholas| last=Canny| title=The Origins of Empire, The Oxford History of the British Empire Volume I| publisher=Oxford University Press| year=1998| isbn=0199246769| url=http://books.google.com/?id=eQHSivGzEEMC| ref=refOHBEv1| accessdate=22-07-2009}}
* {{cite book| first=Nigel| last=Dalziel| title=The Penguin Historical Atlas of the British Empire| publisher=Penguin| year=2006| isbn=0141018445| url=http://books.google.com/?id=0YaYAQAACAAJ| ref=refDalziel2006| accessdate=22-07-2009}}
* {{cite book| first=Saul| last=David| authorlink=Saul David| title=The Indian Mutiny| publisher=Penguin| year=2003| isbn=0670911372| url=http://books.google.com/?id=H2KOAAAACAAJ| ref=refDavid2003| accessdate=22-07-2009}}
* {{cite book| first=Niall| last=Ferguson| authorlink=Niall Ferguson| title=Colossus: The Price of America's Empire| publisher=Penguin| year=2004| isbn=1594200130| url=http://books.google.com/?id=Uy23kBDD7WcC| ref=refFerguson2004| accessdate=22-07-2009}}
* {{cite book| first=Niall| last=Ferguson| authorlink=Niall Ferguson| title=Empire| publisher=Basic Books| year=2004| isbn=0465023290| url=http://books.google.com/?id=luSjXeSByHEC| ref=refFergusonEmpire2004| accessdate=22-07-2009}}
* {{cite book| first=Sir Martin| last=Gilbert| authorlink=Martin Gilbert| title=Churchill and America| isbn=0743291220| publisher=Simon and Schuster| year=2005| url=http://books.google.com/?id=vF7wGAzgwfQC| ref=refGilbert2005| accessdate=22-07-2009}}
* {{cite book| first=Erik| last=Goldstein| title=The Washington Conference, 1921-22: Naval Rivalry, East Asian Stability and the Road to Pearl Harbor| publisher=Routledge| year=1994| isbn=0714645591| url=http://books.google.com/?id=dDmJPPGjfJMC| ref=refGoldstein| accessdate=22-07-2009}}
* {{cite book|last=Hodge|first=Carl Cavanagh|title=Encyclopedia of the Age of Imperialism, 1800-1914|publisher=Greenwood Publishing Group|year=2007|isbn=0313334048|url=http://books.google.com/?id=-hOkx7Gi4OoC&printsec=frontcover|ref=refhodge47|accessdate=22-07-2009}}
* {{cite book| first=Richard| last=Hogg| title=A History of the English Language| publisher=Cambridge University Press| year=2008| isbn=052171799X| url=http://books.google.com/?id=U5FDi8WksqYC| ref=refHogg| accessdate=13 April 2010}}
* {{cite book| first=Jonathan| last=Hollowell| title=Britain Since 1945| publisher=Blackwell Publishing| year=2002| isbn=0631209689| url=http://books.google.com/?id=VxQxFMV_3IUC| ref=refHollowell2002| accessdate=22-07-2009}}
* {{cite book| first=Ronald| last=Hyam| title=Britain's Imperial Century, 1815-1914: A Study of Empire and Expansion| publisher=Palgrave Macmillan| year=2002| isbn=033399311X| url=http://books.google.com/?id=2eMoHQAACAAJ| ref=refHyam2002| accessdate=22-07-2009}}
* {{cite book| first=Lawrence| last=James| authorlink=Lawrence James| title=The Rise and Fall of the British Empire| year=2001| publisher=Abacus| isbn=031216985X| url=http://books.google.com/?id=4DMS3r_BxOYC| ref=refJames2001| accessdate=22-07-2009}}
* {{cite book| first=Jon| last=Latimer| authorlink=Jon Latimer| title=War with America| publisher=Harvard University Press| year=2007| isbn=0674025849| url=http://books.google.com/?id=wneIGAAACAAJ| ref=refLatimer| accessdate=22-07-2009}}
* {{cite book| first=Trevor Owen| last=Lloyd| title=The British Empire 1558-1995| publisher=Oxford University Press| year=1996| isbn=0198731345| url=http://books.google.com/?id=NZwhGwAACAAJ| ref=refLloyd1996| accessdate=22-07-2009}}
* {{cite book| first=Wm. Roger| last=Louis| title=Ends of British Imperialism: The Scramble for Empire, Suez and Decolonization| publisher= I. B. Tauris| year=2006| isbn=1845113470| url=http://books.google.com/?id=NQnpQNKeKKAC| ref=refLouis2006| accessdate=22-07-2009}}
* {{cite book| first=Kevin| last=Kenny|title=Ireland and the British Empire| publisher=Oxford University Press| year=2006| isbn=0199251843| url=http://books.google.com/?id=qhW7-vYt8PsC| ref=refKenny| accessdate=22-07-2009}}
* {{cite book| first=Thomas| last=Macaulay| authorlink=Thomas Babington Macaulay| title=[[The History of England from the Accession of James the Second]]| publisher=Penguin| year=1848| isbn=0140431330| ref=refMacaulay1979}}
* {{cite book| first=Angus| last=Maddison| title=The World Economy: A Millennial Perspective| publisher=Organisation for Economic Co-operation and Development| year=2001| isbn=9264186549| url=http://books.google.com/?id=6D01BTuzScwC| ref=refMaddison2001| accessdate=22-07-2009}}
* {{cite book| first=John| last=Magee| title=Northern Ireland: Crisis and Conflict| publisher=Taylor & Francis| year=1974| url=http://books.google.com/?id=S5c9AAAAIAAJ| isbn=0710079478| ref=refMagee| accessdate=22-07-2009}}
* {{cite book| first=Magnus| last=Magnusson| title=Scotland: The Story of a Nation| publisher=Grove Press|year=2003| isbn=0802139329| url=http://books.google.com/?id=sEV4zgXOJLsC| ref=refMagnusson2003| accessdate=22-07-2009}}
* {{cite book| first=PJ| last=Marshall| title=The Eighteenth Century, The Oxford History of the British Empire Volume II| publisher=Oxford University Press| year=1998| isbn=0199246777| url=http://books.google.com/?id=G3_GI-K7aWAC| ref=refOHBEv2| accessdate=22-07-2009}}
* {{cite book| first=PJ| last=Marshall| title=The Cambridge Illustrated History of the British Empire| publisher=Cambridge University Press| year=1996| isbn=0521002540| url=http://books.google.com/?id=S2EXN8JTwAEC| ref=refMarshall| accessdate=22-07-2009}}
* {{cite book| first=W. Donald| last=McIntyre| title=The Commonwealth of Nations| publisher=University of Minnesota Press| year=1977| isbn=0816607923| url=http://books.google.com/?id=EbojMikATQwC| ref=refMcIntyre| accessdate=22-07-2009}}
* {{cite book| first=Iain| last=McLean|title=Rational Choice and British Politics: An Analysis of Rhetoric and Manipulation from Peel to Blair| publisher=Oxford University Press| year=2001| isbn=0198295294| url=http://books.google.com/?id=_O_ADWrESYQC| ref=refMcLean2001| accessdate=22-07-2009}}
* {{cite book| first=Philippa| last=Mein Smith| title=A Concise History of New Zealand| publisher=Cambridge University Press| year=2005| url=http://books.google.com/?id=F2gQIAAACAAJ| isbn=0521542286| ref=refMeinSmith| accessdate=22-07-2009}}
* {{cite book| first=James| last=Olson| title=Historical Dictionary of the British Empire| publisher=Greenwood Publishing Group| year=1996| isbn=031329366X| url=http://books.google.com/?id=ol1bAAAACAAJ| ref=refHDBE| accessdate=22-07-2009}}
* {{cite book| first=Anthony| last=Pagden| authorlink=Anthony Pagden| title=Peoples and Empires: A Short History of European Migration, Exploration, and Conquest, from Greece to the Present| publisher=Modern Library| year=2003| isbn=0812967615| url=http://books.google.com/?id=-RCeAAAACAAJ| ref=refPagden2003| accessdate=22-07-2009}}
* {{cite book| first=Timothy H| last=Parsons|title=The British Imperial Century, 1815-1914: A World History Perspective| publisher=Rowman & Littlefield| year=1999| isbn=0847688259| url=http://books.google.com/?id=81ZlzUsO8EYC| ref=refParsons| accessdate=22-07-2009}}
* {{cite book| first=Phillips| last=Payson O'Brien| title=The Anglo-Japanese Alliance, 1902-1922| publisher=Routledge| year=2004| isbn=0415326117| url=http://books.google.com/?id=LNbDqOzSvpkC| ref=refOBrien| accessdate=22-07-2009}}
* {{cite book| first=Andrew| last=Porter| title=The Nineteenth Century, The Oxford History of the British Empire Volume III| publisher=Oxford University Press| year=1998| isbn=0199246785| url=http://books.google.com/?id=oo3F2X8IDeEC| ref=refOHBEv3| accessdate=22-07-2009}}
* {{cite book| first=Trevor| last=Royle| title=Crimea: The Great Crimean War, 1854-1856| publisher=Palgrave Macmillan| year=2000| isbn=1403964165| url=http://books.google.com/?id=MrBnHQAACAAJ| ref=refRoyle2000| accessdate=22-07-2009}}
* {{cite book| first=Simon| last=Smith| title=British Imperialism 1750-1970| publisher=Cambridge University Press| year=1998| isbn=052159930X| url=http://books.google.com/?id=-EJwGwAACAAJ| ref=refSmith1998| accessdate=22-07-2009}}
* {{cite book| first=Alan| last=Taylor| authorlink=Alan Taylor (historian)| title=American Colonies, The Settling of North America| publisher=Penguin| year=2001| isbn=0142002100| url=http://books.google.com/?id=SOqfIAAACAAJ| ref=refTaylor2001| accessdate=22-07-2009}}
* {{cite book| first=Margaret| last=Thatcher| authorlink=Margaret Thatcher| title=The Downing Street Years| publisher=Harper Collins| year=1993| isbn=0060170565| url=http://books.google.com/?id=Ar0Yvc3-ukAC| ref=refThatcher| accessdate=22-07-2009}}
* {{cite book| first=Hugh| last=Thomas| authorlink=Hugh Thomas| title=The Slave Trade: The History of The Atlantic Slave Trade| publisher=Picador, Phoenix/Orion| year=1997| isbn=0753820560| url=http://books.google.com/?id=mRFTZ3iz_ncC&q| ref=refThomas| accessdate=22-07-2009}}
* {{cite book| title=HC Paper 147-II House of Commons Foreign Affairs Committee: Overseas Territories, Volume II| publisher=The Stationery Office| year=2008| isbn=0215521501| url=http://books.google.com/?id=HhsZSMEH5DoC| ref=refFAC| accessdate=22-07-2009| author1=Gapes, Mike}}



{{ενσωμάτωση κειμένου|en|British Empire}}
{{ενσωμάτωση κειμένου|en|British Empire}}

Έκδοση από την 08:20, 21 Ιουνίου 2010

Βρετανική Αυτοκρατορία

Σημαία
Τοποθεσία της χώρας στον κόσμο
Οι περιοχές του κόσμου που κάποτε ήταν τμήμα της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Τα τωρινά Βρετανικά υπερπόντια εδάφη υπογραμμίζονται με κόκκινο.

Την Βρετανική Αυτοκρατορία αποτέλεσαν οι κτήσεις, αποικίες, προτεκτοράτα, εντολές, και άλλα εδάφη που κυβερνήθηκαν ή διοικήθηκαν από το Ηνωμένο Βασίλειο, τα οποία προήλθαν από υπερπόντιες αποικίες και εμπορικούς σταθμούς ιδρυμένους από την Αγγλία στον ύστερο 16ο και πρώιμο 17ο αιώνα. Στην ακμή της ήταν η μεγαλύτερη αυτοκρατορία στην ιστορία και, για πάνω από ένα αιώνα, ήταν η μεγαλύτερη παγκόσμια δύναμη. Το 1922, η Βρετανική Αυτοκρατορία κυριαρχούσε σε ένα πληθυσμό περίπου 458 εκατομμυρίων, ένα τέταρτο του παγκόσμιου πληθυσμού,[1] και κάλυπτε περισσότερο από 33.670.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα, ένα τέταρτο περίπου της συνολικής έκτασης ξηράς της Γης..[2] Ως αποτέλεσμα, η πολιτική, η γλωσσική και πολιτισμική κληρονομιά της εξαπλώνεται ευρέως. Στο ύψιστο σημείο της δύναμης της, συχνά λεγόταν ότι "ο ήλιος δεν δύει ποτέ στην Βρετανική Αυτοκρατορία" επειδή η εξάπλωση της στον κόσμο διαβεβαίωσε ότι ο ήλιος πάντα ανέτειλε σε τουλάχιστον ένα από τα πολυάριθμα εδάφη της.

Κατά την Εποχή των ανακαλύψεων το 15ο και 16ο αιώνα, η Πορτογαλία και η Ισπανία πρωτοστάτησαν στην ευρωπαϊκή εξερεύνηση του πλανήτη και εγκαθίδρυσαν τεράστιες πολυπληθείς αυτοκρατορίες. Εποφθαλμιώντας τον πλούτο που προσέφεραν αυτές οι αυτοκρατορίες, η Αγγλία, η Γαλλία και η Ολλανδία άρχισαν και αυτές να ιδρύουν αποικίες και εμπορικά δίκτυα στην Αμερική και την Ασία. [3] Μία σειρά πολέμων το 17ο και 18ο αιώνα ενάντια στην Ολλανδία και τη Γαλλία άφησε την Αγγλία (Βρετανία μετά την πράξη ένωσης με τη Σκωτία το 1707) ως την κυρίαρχη αποικιακή δύναμη στη Βόρεια Αμερική και την Ινδία. Η απώλεια όμως των δεκατριών αποικιών στη Βόρεια Αμερική το 1783 μετά από την Αμερικανική Επανάσταση ήταν βαρύ πλήγμα για τη Βρετανία καθώς της στέρησε τις πιο πολυπληθείς αποικίες της. Παρά το γεγονός αυτό, το βρετανικό ενδιαφέρον σύντομα στράφηκε προς την Αφρική, την Ασία και τον Ειρηνικό. Μετά την ήττα της Ναπολεόντειας Γαλλίας το 1815, η Βρετανία γνώρισε έναν αιώνα αδιαμφισβήτητης κυριαρχίας και επέκτεινε την κυριαρχία της σε όλο τον κόσμο. Δόθηκε σταδιακή αυτονομία στις λευκές αποικίες, κάποιες από τις οποίες μετατράπηκαν σε κτήσεις.

Η ανάπτυξη της Γερμανίας και των ΗΠΑ άμβλυναν την οικονομική κυριαρχία της Βρετανίας στο τέλος του 19ου αιώνα. Οι επακόλουθες στρατιωτικές και οικονομικές εντάσεις ανάμεσα στη Βρετανία και τη Γερμανία ήταν τα κύρια αίτια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, κατά τη διάρκεια του οποίου η Βρετανία στηρίχθηκε σε μεγάλο βαθμό στην αυτοκρατορία της. Ο πόλεμος επέφερε τεράστια οικονομική επιβάρυνση στη Βρετανία και παρόλο που η αυτοκρατορία πέτυχε τη μεγαλύτερη εδαφική επέκταση της αμέσως μετά τον πόλεμο, δεν ήταν πια μια απαράμιλλη βιομηχανική ή στρατιωτική δύναμη. Κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο οι βρετανικές αποικίες της Νοτιοανατολικής Ασίας καταλήφθηκαν από την Ιαπωνία, γεγονός που έπληξε το γόητρο της και επιτάχυνε την παρακμή της αυτοκρατορίας παρά τη νίκη της στον πόλεμο. Δυο χρόνια μετά τον πόλεμο η Βρετανία παραχώρησε ανεξαρτησία στην Ινδία, την πολυπληθέστερη και πολυτιμότερη αποικία της.

Κατά το υπόλοιπο του 20ου αιώνα, ως μέρος της ευρύτερης αποαποικιοποίησης από τις Ευρωπαικές δυνάμεις, οι περισσότερες περιοχές της αυτοκρατορίας απέκτησαν ανεξαρτησία, τελειώνοντας με την επιστρφή του Χονγκ Κονγκ στην Κίνα το 1997. Δεκατέσσερα εδάφη παρέμειναν κάτω από βρετανική κυριαρχία, τα Βρετανικά υπερπόντια εδάφη. Μετά την ανεξαρτησία τους πολλές πρώην αποικίες εντάχθηκαν στην Κοινοπολιτεία των Εθνών, μια ελεύθερη ένωση ανεξάρτητων κρατών. Δεκαέξι Κοινοπολιτειακά κράτη μοιράζονται ως αρχηγό κράτους τη βασίλισσα Ελισάβετ Β΄.

Αρχές (1497–1583)

Ένα αντίγραφο του Ματθαίου, του πλοίου που χρησιμοποίησε ο Τζιοβάννι Καμπότο για το δεύτερο του ταξίδι στο Νέο Κόσμο.

Οι βάσεις για την Βρετανική Αυτοκρατορία τέθηκαν όταν η Αγγλία και η Σκωτία ήταν ξεχωριστά βασίλεια. Το 1496 ο Ερρίκος Ζ' της Αγγλίας, μετά τις επιτυχίες της Πορτογαλίας και της Ισπανίας στις υπερπόντιες εξερευνήσεις, ανέθεσε στον Τζιοβάννι Καμπότο να ηγηθεί ενός ταξιδιού για να ανακαλύψει μια διαδρομή για την Ασία μέσω του Βορείου Ατλαντικού.[4] Ο Καμπότο σάλπαρε το 1497 και παρόλο που έφτασε στην ακτή της Νέας Γης (πιστεύοντας λανθασμένα όπως ο Χριστόφορος Κολόμβος πέντε χρόνια νωρίτερα ότι είχε φτάσει στην Ασία) [5] δεν υπήρξε κάποια προσπάθεια για ίδρυση αποικίας. Ο Καμπότο ηγήθηκε μιας ακόμα αποστολής τον επόμενο χρόνο αλλά τα πλοία του χάθηκαν. [6]

Δεν υπήρξαν άλλες προσπάθειες για ίδρυση αγγλικών αποικιών στην Αμερική μέχρι της βασιλεία της Ελισάβετ Α', τις τελευταίες δεκαετίες του 16ου αιώνα. [7] Η Αγγλική Μεταρρύθμιση έκανε εχθρούς την Αγγλία και την Καθολική Ισπανία.[4] Το 1562 το Αγγλικό Στέμμα ενέκρινε τους κουρσάρους Τζων Χώκινς και Φράνσις Ντρέικ να συμμετέχουν σε επιδρομές σε αφρικανικές πόλεις και πορτογαλικά πλοία ανοικτά των ακτών της Δυτικής Αφρικής[8] με στόχο την είσοδο στο Ατλαντικό εμπορικό σύστημα. Η προσπάθεια αυτή αποκρούστηκε και αργότερα καθώς o Αγγλοισπανικός πόλεμος εντάθηκε, η Ελισάβετ έδωσε την ευλογία της για περαιτέρω πειρατικές επιδρομές εναντίον ισπανικών λιμανιών στην Αμερική και πλοίων που επέστρεφαν από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, φορτωμένα με θησαυρούς από το Νέο Κόσμο.[9] Την ίδια περίοδο σημαίνοντες συγγραφείς όπως ο Ρίτσαρντ Χάκλουιτ και ο Τζων Ντη (ο οποίος ήταν ο πρώτος που χρησιμοποίησε τον όρο "Βρετανική Αυτοκρατορία" [10] άρχισαν να πιέζουν για την εγκαθίδρυση μιας Αγγλικής αυτοκρατορίας, για να ανταγωνιστεί αυτές της Ισπανίας και της Πορτογαλίας. Εκείνη την περίοδο, η Ισπανία ήταν εδραιωμένη στην Αμερική, η Πορτογαλία είχε ιδρύσει μια σειρά εμπορικών σταθμών και οχυρών από τις ακτές της Αφρικής και της Βραζιλίας έως την Κίνα, και η Γαλλία είχε αρχίσει να εκγαθιστά αποίκους στην περιοχή του Αγίου Λαυρεντίου, την μετέπειτα Νέα Γαλλία.

Φυτείες της Ιρλανδίας

Αν και με μια καθυστέρηση σε σχέση με την Ισπανία και την Πορτογαλία, η Αγγλία κατά τη διάρκεια του 16ου αιώνα είχε εμπλακεί στον αποικισμό της Ιρλανδίας με βάση προηγούμενα που χρονολογούνταν από την νορμανδική εισβολή το 1171 [11][12] Αρκετοί που συμμετείχαν στην ίδρυση των Φυτειών της Ιρλανδίας παίξαν σημαντικό ρόλο στον αρχικό αποικισμό της Βόρειας Αμερικής, ειδικά μια ομάδα γνωστή ως άνδρες της "Δυτικής Χώρας" που περιελάμβανε τους Χάμφρεϊ Γκίλμπερτ, Γουόλτερ Ράλεϊ, Φράνσις Ντρέικ, Τζων Χώκινς, Ρίτσαρντ Γκρένβιλ και Ραλφ Λέιν.[13]

Πρώτη Βρετανική Αυτοκρατορία (1583–1783)

Το 1578, η βασίλισσα Ελισάβετ Α' χορήγησε πατέντα στον Χάμφρεϊ Γκίλμπερτ για ανακαλύψεις και υπερπόντιες εξερευνήσεις.[14] Την ίδια χρονιά ο Γκίλμπερτ έπλευσε στις Δυτικές Ινδίες με στόχο την συμμετοχή σε πειρατεία και την ίδρυση αποικίας στη Βόρεια Αμερική, αλλά η εκστρατεία ματαιώθηκε πριν διασχίσει τον Ατλαντικό. [14][15] Το 1583 ξεκίνησε μια δεύτερη προσπάθεια, αυτή τη φορά στο νησί της Νέας Γης, του οποίου το λιμάνι διεκδίκησε επίσημα για την Αγγλία, αλλά δεν εγκαταστάθηκαν άποικοι. Ο Γκίλμπερτ δεν επέζησε από το ταξίδι και τον διαδέχθηκε ο ετεροθαλής αδερφός του, Γουόλτερ Ράλεϊ στον οποίο χορηγήθηκε δικιά του πατέντα το 1584 από την Ελισάβετ. Αργότερα τον ίδιο χρόνο, ο Ράλεϊ ίδρυσε την αποικία του Ροανόκε στην ακτή της σημερινής Βόρειας Καρολίνας αλλά η έλλειψη εφοδίων οδήγησε στην αποτυχία της αποικίας. [16]

Το 1603, ο Ιάκωβος ΣΤ' της Σκωτίας ανέβηκε στον Αγγλικό θρόνο και το 1604 διαπραγματεύκε τη Συνθήκη του Λονδίνου, δίνοντας τέλος στο πόλεμο με την Ισπανία. Τώρα, σε ειρήνη με τον κύριο ανταγωνιστή της, η αγγλική προσοχή μετατοπίστηκε από τις επιθέσεις στις αποικιακές υποδομές άλλων χωρών στην προσπάθεια εγκαθίδρυσης δικών της υπερπόντιων αποικιών. [17] Η Βρετανική Αυτοκρατορία άρχισε να διαμορφώνεται κατά τις αρχές του 17ου αιώνα, με τον αγγλικό εποικισμό της Βόρειας Αμερικής και των μικρότερων νησιών της Καραϊβικής και την ίδρυση μιας ιδιωτικής εταιρίας, της Εταιρείας Ανατολικών Ινδιών, για το εμπόριο με την Ασία. Αυτή η περίοδος, μέχρι την απώλεια των Δεκατριών Αποικιών μετά την Αμερικανική Επανάσταση στο τέλος του 18ου αιώνα, αναφέρεται ως "πρώτη Βρετανική Αυτοκρατορία".[18]

Αμερική, Αφρική και το δουλεμπόριο

Η Καραϊβική αρχικά προσέφερε τις πιο σημαντικές και κερδοφόρες αποικίες [19] αλλά όχι προτού αρκετές προσπάθειες αποικισμού απέτυχαν. Μια προσπάθεια να ιδρυθεί αποικιά στη Βρετανική Γουιάνα το 1604 διήρκεσε μόνο δυο χρόνια και απέτυχε στον κύριο στόχο της να βρει κοιτάσματα χρυσού. [20] Αποικίες στην Αγία Λουκία το 1605 και στη Γρενάδα το 1609 γρήγορα εγκαταλείφθηκαν, αλλά οικισμοί ιδρύθηκαν με επιτυχία στον Άγιο Χριστόφορο το 1624, στα Μπαρμπάντος το 1627 και στο Νέβις το 1628. [21] Οι αποικίες σύντομα υιοθέτησαν το σύστημα των φυτειών ζάχαρης που χρησιμοποιούταν επιτυχημένα από τους Πορτογάλους στη Βραζιλία, που βασιζόταν στη δουλεία και αρχικά στα Ολλανδικά πλοία, για να πουλάνε τους σκλάβους και να αγοράζουν τη ζάχαρη. Για να διασφαλιστεί ότι το όλο και πιο κερδοφόρο αυτό εμπόριο θα παρέμενε σε Αγγλικά χέρια, το Κοινοβούλιο αποφάσισε ότι μόνο αγγλικά πλοία θα είναι σε θέση να συναλλάσσονται στις αγγλικές αποικίες. Αυτό οδήγησε σε εχθροπραξίες με τις Ηνωμένες Ολλανδικές επαρχίες - μια σειρά αγγλοολλανδικών πολέμων- που τελικά θα ενισχούσαν τη θέση της Αγγλίας στην Αμερική σε βάρος των Ολλανδών. Το 1655 η Αγγλία προσάρτησε τη Τζαμάικα από τους Ισπανούς και το 1666 κατάφερε να εποικίσει τις Μπαχάμες

[[Αρχείο:British Colonies in North America c1750 v2.png|thumb|left|Βρετανικές αποικίες στη Βόρεια Αμερική, περίπου 1750. 1: [[Νέα Γη]]; 2: Νέα Σκωτία; 3: Οι Δεκατρείς Αποικίες; 4: Βερμούδες; 5: Μπαχάμες; 6: Βρετανική Ονδούρα; 7: Τζαμάικα; 8: Μικρές Αντίλλες]]]]

Ο πρώτος μόνιμος οικισμός της Αγγλίας στην Αμερική ιδρύθηκε το 1607 στο Τζέιμσταουν από τον Τζον Σμιθ και διαχειριζόταν από την Εταιρεία της Βιρτζίνια, ένα παρακλάδι της οποίας ίδρυσε μια αποικία στις Βερμούδες, που είχαν ανακαλυφθεί το 1609. Το 1624 η Εταιρία πέρασε κάτω από τον άμεσο έλεγχο του στέμματος ιδρύοντας έτσι την αποικία της Βιρτζίνια [22] Το 1610 ιδρύθηκε η Εταιρία Νέας Γης με στόχο τη δημιουργία ενός μόνιμου οικισμού στη Νέα Γη, αλλά απέτυχε. Το 1620 ιδρύθηκε το Πλίμουθ ως καταφύγιο πουριτανών θρησκευτικών αυτονομιστών.[23] Η φυγή από θρησκευτικές διώξεις ήταν κίνητρο πολλών επίδοξων Άγγλων αποίκων για να ρισκάρουν το επικίνδυνο υπερατλαντικό ταξίδι: το Μέριλαντ ιδρύθηκε ως καταφύγιο για Καθολικούς το 1634, το Ρόουντ Άιλαντ ως αποικία ανεκτική προς όλες τις θρησκείες το 1636 και το Κονέκτικατ για τους Κονγκρεγκασιοναλιστές. Το 1663 ιδρύθηκε η επαρχία της Καρολίνας. Με την παράδοση του οχυρού Άμστερνταμ το 1664 η Αγγλία απέκτησε τον έλεγχο της ολλανδικής αποικίας των Νέων Κάτω Χωρών μετονομάζοντας την σε Νέα Υόρκη. Αυτό επισημοποιήθηκε στις διαπραγματεύσεις μετά τον δεύτερο αγγλοολλανδικό πόλεμο σε αντάλλαγμα για το Σουρινάμ. Το 1681 ιδρύθηκε η αποικία της Πενσυλβάνιας από τον Γουίλιαμ Πεν. Οι Αμερικανικές αποικίες ήταν λιγότερο επιτυχείς οικονομικά από εκείνες της Καραϊβικής, αλλά είχαν μεγάλες εκτάσεις καλλιεργήσιμης γης και προσέλκυαν πολύ περισσότερους Άγγλους αποίκους που προτιμούσαν τo εύκρατο κλίμα τους.[24]

Το 1670 ο Κάρολος Β' της Αγγλίας έδωσε στην Εταιρεία του Κόλπου Χάντσον (Hudson's Bay Company) τα αποκλειστικά δικαιώματα εμπορίου γούνας στην Γη του Ρούπερτ, μια τεράστια περιοχή που σήμερα αποτελεί μεγάλο μέρος του Καναδά. Οχυρά και εμπορικοί σταθμοί της εταιρίας ήταν συχνά θύματα επιθέσεων από τους Γάλλους, οι οποίοι είχαν ήδη ιδρύσει δική τους αποικία για εμπόριο γούνας στην κοντινή Νέα Γαλλία. [25]

Δύο χρόνια αργότερα ιδρύθηκε η Βασιλική Αφρικανική Εταιρία, λαμβάνοντας από τον Κάρολο το μονοπώλιο του εμπορίου σκλάβων στις βρετανικές αποικίες της Καραϊβικής. [26] Από την αρχή, η δουλεία ήταν η βάση της Βρετανικής Αυτοκρατορίας στις Δυτικές Ινδίες. Μέχρι την κατάργηση του δουλεμπορίου το 1807, η Βρετανία ήταν υπεύθυνη για τη μεταφορά 3,5 εκατομμυρίων Αφρικανών σκλάβων στην Αμερική, το ένα τρίτο όλων των σκλάβων που μεταφέρθηκαν στην Αμερική. [27] Για να διευκολυνθεί αυτό το εμπόριο, δημιουργήθηκαν οχυρά στις ακτές της Δυτικής Αφρικής, όπως στη νήσο Τζέημς, την Άκκρα και τη νήσο Bunce. Στη βρετανική Καραϊβική το ποσοστό των μαύρων αυξήθηκε από 25% το 1650 σε περίπου 80% το 1780 και στις Δεκατρείς Αποικίες την ίδια περίοδο από 10% σε 40% (κυρίως στις νότιες αποικίες). [28] Για τους δουλεμπόρους, το εμπόριο ήταν εξαιρετικά κερδοφόρο και έγινε σημαντικό οικονομικό στήριγμα για βρετανικές πόλεις όπως το Μπρίστολ και το Λίβερπουλ, που αποτελούσαν την τρίτη γωνία του λεγόμενου τριγωνικού εμπορίου με την Αφρική και την Αμερική. Για τους σκλάβους, οι σκληρές και ανθυγιεινές συνθήκες στα πλοία και η κακή διατροφή οδηγούσαν σε ποσοστό θνησιμότητας κατά τη διάρκεια του ταξιδιού ένας στους επτά. [29]

Το 1695 το Σκωτσέζικο κοινοβούλιο χορήγησε άδεια στην Εταιρία της Σκωτίας, η οποία ίδρυσε έναν οικισμό το 1698 στον Ισθμό του Παναμά με σκοπό να χτίσει μια διώρυγα. Η αποικία εγκαταλήφθηκε δύο χρόνια αργότερα πολιορκημένη από τους Ισπανούς αποίκους της Νέας Γρανάδας και χτυπημένη από την ελονοσία. Το σχέδιο Ντάριεν ήταν οικονομική καταστροφή για τη Σκωτία καθώς το ένα τέταρτο του Σκωτσέζικου κεφαλαίου[30] χάθηκε στην επιχείρηση και έληξε τις ελπίδες της Σκωτίας για την ίδρυση δικής της υπερπόντιας αυτοκρατορίας. Το επεισόδιο είχε επίσης σημαντικές πολιτικές συνέπειες, επειδή έπεισε τις κυβερνήσεις και της Αγγλίας και της Σκωτίας για τα πλεονεκτήματα της ένωσης των δύο χωρών και όχι μόνο των στεμμάτων.[31] Αυτό συνέβη το 1707 με τη συνθήκη της Ένωσης και τη δημιουργία του Βασιλείου της Μεγάλης Βρετανίας.

Ανταγωνισμός με την Ολλανδία στην Ασία

Στο τέλος του 16ου αιώνα η Αγγλία και η Ολλανδία άρχισαν να αμφισβητούν το πορτογαλικό μονοπώλιο εμπορίου με την Ασία, ιδρύοντας ιδιωτικές μετοχικές εταιρίες για να χρηματοδοτήσουν τα ταξίδια, την Αγγλική, αργότερα Βρετανική και την Ολλανδική Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών, το 1600 και το 1602. Ο κύριος στόχος αυτών των εταιριών ήταν να εκμεταλλευτούν το επικερδές εμπόριο μπαχαρικών και επικέντρωσαν τις προσπάθειές τους στην πηγή, το αρχιπέλαγος της Ινδονησίας, και σε ένα σημαντικό κέντρο του εμπορικού δικτύου, την Ινδία. Η μικρή απόσταση του Λονδίνου από το Άμστερνταμ και η έντονη αντιπαλότητα μεταξύ της Αγγλίας και της Ολλανδίας οδήγησαν αναπόφευκτα σε σύγκρουση τις δύο εταιρίες, με τους Ολλανδούς να κερδίζουν το πάνω χέρι στα νησιά Μαλούκου (πρώην Πορτογαλικό προπύργιο) μετά την αποχώρηση των Άγγλων το 1622, και τους Άγγλους να απολαμβάνουν μεγαλύτερη επιτυχία στην Ινδία, στο Σουράτ με την ίδρυση εμπορικού σταθμού το 1613.

Το οχυρό του Αγίου Γεωργίου χτίστηκε στο Μάντρας το 1639

Αν και τελικά η Αγγλία θα ξεπερνούσε την Ολλανδία ως αποικιοκρατική δύναμη, βραχυπρόθεσμα το πιο προηγμένο οικονομικό σύστημα της Ολλανδίας[32] και οι τρεις Αγγλοολλανδικοί πόλεμοι του 17ου αιώνα έκαναν την Ολλανδία ισχυρότερη στην Ασία. Οι εχθροπραξίες έληξαν μετά την Ένδοξη Επανάσταση του 1688 με την άνοδο του Ολλανδού Γουλιέλμου στο θρόνο της Αγγλίας, που έφερε ειρήνη ανάμεσα στις δύο χώρες. Μια συμφωνία των δύο κρατών άφησε το εμπόριο μπαχαρικών του αρχιπελάγους της Ινδονησίας στην Ολλανδία και τη κλωστοϋφαντουργία της Ινδίας στην Αγγλία, αλλά η κλωστοϋφαντουργία σύντομα ξεπέρασε τα μπαχαρικά σε κερδοφορία και μέχρι το 1720 η Αγγλική Εταιρία είχε ξεπεράσει την Ολλανδική σε επίπεδο πωλήσεων.[32] Η Αγγλική Εταιρία Ανατολικών Ινδιών μετατόπισε την προσοχή της από το Σουράτ, κομβικό σημείο του εμπορικού δίκτυο μπαχαρικών, στο οχυρό του Αγίου Γεωργίου (που αργότερα έγινε το Μάντρας) τη Βομβάη, που δόθηκε από τους Πορτογάλους στο Κάρολο Β' της Αγγλίας το 1661 ως προίκα για την Αικατερίνη της Μπραγκάνζα και το Σουτανούτι, που αργότερα θα ενωνόταν με άλλα δυο χωριά για να σχηματίσει την Καλκούτα.

Παγκόσμιοι αγώνες ενάντια στη Γαλλία

Η ειρήνη ανάμεσα στην Αγγλία και την Ολλανδία το 1688 σήμαινε ότι οι δύο χώρες συμμετείχαν στον Εννεαετή πόλεμο ως σύμμαχοι, αλλά η σύγκρουση που μαινόταν στην Ευρώπη και υπερπόντια μεταξύ της Γαλλίας, της Ισπανίας και της Αγγλοολλανδικής συμμαχίας, άφησε την Αγγλία δυνατότερη αποικιακή δύναμη από την Ολλανδία που αναγκάστηκε να αφιερώσει μεγαλύτερο μέρος του στρατιωτικού προϋπολογισμού της στο δαπανηρό πόλεμο στην Ευρώπη. [33] Κατά το 18ο αιώνα η Βρετανία θα γινόταν η κύρια παγκόσμια αποικιακή δύναμη και η Γαλλία ο κύριος ανταγωνιστής της στο παγκόσμιο πεδίο. [34]

Ο θάνατος του Καρόλου Β' της Ισπανίας το 1700 και η κληροδότηση της Ισπανίας και της αποικιακής αυτοκρατορίας της στον Φίλιππο του Ανζού, εγγονό του βασιλιά της Γαλλίας, έθεσε το ενδεχόμενο ενοποίησης της Γαλλίας, της Ισπανίας και των αποικιών τους, μια απαράδεκτη κατάσταση για την Αγγλία και τις άλλες δυνάμεις της Ευρώπης. [35] Το 1701 η Αγγλία, η Πορτογαλία και η Ολλανδία συμμάχησαν με την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ενάντια στην Ισπανία και τη Γαλλία στον Πόλεμο της Ισπανικής Διαδοχής που κράτησε μέχρι το 1714. Με τη σύναψη της Συνθήκης της Ουτρέχτης, ο Φίλιππος παραιτήθηκε του δικαιώματος του και των απογόνων του στο γαλλικό θρόνο και η Ισπανία έχασε την αυτοκρατορία της στην Ευρώπη. [36] Η Βρετανική Αυτοκρατορία είχε εδαφικά κέρδη: από τη Γαλλία κέρδισε τη Νέα Γη και την Ακαδία και από την Ισπανία το Γιβραλτάρ και τη Μινόρκα. Το Γιβραλτάρ που εξακολουθεί να είναι ένα βρετανικό έδαφος μέχρι σήμερα, έγινε σημαντική ναυτική βάση και επέτρεψε στους Βρετανούς να ελέγχουν το σημείο εξόδου και εισόδου του Ατλαντικού για την Μεσόγειο. Η Μινόρκα επιστράφηκε στην Ισπανία με τη Συνθήκη της Αμιένης το 1802. Η Ισπανία παραχώρησε ακόμα στη Βρετανία τα δικαιώματα για το κερδοφόρο ασιέντο (την άδεια να πουλάει σκλάβους στην Ισπανική Αμερική.[37]

Ήττα των Γαλλικών πυρπολικών στο Κεμπέκ το 1759

Ο Επταετής Πόλεμος, που άρχισε το 1756, ήταν ο πρώτος πόλεμος που εξελίχθηκε σε παγκόσμιο κλίμακα, με μέτωπα στην Ευρώπη, την Ινδία, τη Βόρεια Αμερική, τη Καραϊβική, τις Φιλιππίνες και την παράκτια Αφρική. Η Συνθήκη του Παρισιού (1763) είχε σημαντικές συνέπειες για το μέλλον της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Στη Βόρεια Αμερική, το μέλλον της Γαλλίας ως αποικιακής δύναμης εκεί έληξε με την αναγνώριση των Βρετανικών αξιώσεων στη γη του Ρούπερτ,[25] την παραχώρηση της Νέας Γαλλίας στη Βρετανία (αφήνοντας ένα σημαντικό αριθμό Γαλλόφωνων κάτω από βρετανικό έλεγχο) και της Λουιζιάνα στην Ισπανία. Η Ισπανία παραχώρησε τη Φλόριντα στη Βρετανία. Στην Ινδία, ο Καρνατικός πόλεμος άφησε τη Γαλλία να εξακολουθεί να ελέγχει τους θύλακές της αλλά με στρατιωτικούς περιορισμούς και με την υποχρέωση να στηρίζει τα βρετανικά προτεκτοράτα, αφήνοντας ουσιαστικά το μέλλον της Ινδίας στη Βρετανία. Επομένως η βρετανική νίκη επί της Γαλλίας στον Επταετή πόλεμο την μετέτρεψε στην κυρίαρχη παγκόσμια αποικιακή δύναμη.[38]

Άνοδος της δεύτερης Βρετανικής Αυτοκρατορίας (1783–1815)

Κυριαρχία της Εταιρίας στην Ινδία

Η νίκη του Ρόμπερτ Κλάιβ καθιέρωσε την Εταιρεία στρατιωτική και εμπορική δύναμη.

Τον πρώτο αιώνα λειτουργίας της η Αγγλική Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών επικεντρώθηκε στο εμπόριο με την ινδική υποήπειρο, αφού δεν ήταν σε θέση να αντιμετωπίσει την ισχυρή Αυτοκρατορία Μουγκάλ,[39] η οποία της είχε παραχωρήσει εμπορικά δικαιώματα το 1617. Αυτό άλλαξε το 18ο αιώνα καθώς μειώθηκε η εξουσία των Μουγκάλ και η Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών αντιμετώπισε τη γαλλική ομόλογη της, τη Γαλλική Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών, στους Καρνατικούς πολέμους στα μέσα του αιώνα. Το 1757 οι Βρετανοί υπό τον Ρόμπερτ Κλάιβ νικούν τους Γάλλους και τους Ινδούς συμμάχους τους στη μάχη του Πλάσει, και η Εταιρεία απέκτησε τον έλεγχο της Βεγγάλης και έγινε η κυρίαρχη στρατιωτική και πολιτική δύναμη της Ινδίας. [23] Τις επόμενες δεκαετίες αύξησε τις περιοχές κάτω από την κυριαρχία της, είτε διοικώντας τες άμεσα είτε μέσω ντόπιων ηγετών μαριονετών με την απειλή του Βρετανικού Ινδικού Στρατού, η πλειοψηφία του οποίου αποτελούταν από Ινδούς.[40] Η κατάκτηση της Ινδίας από την Εταιρεία ολοκληρώθηκε μέχρι το 1857. Η Ινδική εξέγερση εκείνον το χρόνο οδήγησε στη διάλυση της Εταιρίας και η Ινδία πέρασε κάτω από τον άμεσο έλεγχο από τη Βρετανία.

Απώλεια των Δεκατριών Αμερικανικών Αποικιών

{{

Κύριο λήμμα: Αμερικανική Επανάσταση

Στις δεκαετίες του 1760 και 1770 οι σχέσεις μεταξύ των αποικιών και της Βρετανίας έγιναν όλο και πιο τεταμένες, κυρίως εξαιτίας της δυσαρέσκειας για τις προσπάθειες του Βρετανικού Κοινοβουλίου να διοικεί και να φορολογεί τους Αμερικανούς αποίκους χωρίς τη συγκατάθεση τους, Σφάλμα αναφοράς: Λείπει η ετικέτα κλεισίματος </ref> για την ετικέτα <ref> στην οποία η προσοχή της Βρετανίας μετατοπίστηκε από την Αμερική στην Ασία, τον Ειρηνικό και αργότερα στην Αφρική. Ο Άνταμ Σμιθ στο έργο του Ο Πλούτος των Εθνών που εκδόθηκε το 1776, υποστήριξε ότι οι αποικίες ήταν περιττές και ότι το ελεύθερο εμπόριο θα έπρεπε να αντικαταστήσει τις παλιές μερκαντιλιστικές πολιτικές που χαρακτήριζαν την πρώτη περίοδο αποικιακής εξάπλωσης και χρονολογούνταν από τον προστατευτισμό της Ισπανίας και της Πορτογαλίας [38][41] Η ανάπτυξη του εμπορίου ανάμεσα στις ανεξάρτητες Ηνωμένες Πολιτείες και τη Βρετανία μετά το 1783 φάνηκε να επιβεβαιώνει την άποψη του Σμιθ ότι ο πολιτικός έλεγχος δεν ήταν απαραίτητος για την οικονομική επιτυχία. [42][43] Οι εντάσεις ανάμεσα στις δύο χώρες κλιμακώθηκαν κατά τη διάρκεια των Ναπολεόντειων πολέμων, επειδή η Βρετανία προσπάθησε να εμποδίσει το Αμερικανικό εμπόριο με τη Γαλλία και κατέλαβε Αμερικανικά πλοία για να ναυτολογήσει στο Βασιλικό Ναυτικό άνδρες που είχαν γεννηθεί στη Βρετανία. Οι ΗΠΑ κήρυξαν πόλεμο, τον πόλεμο του 1812, στον οποίο και οι δύο πλευρές προσπάθησαν να κάνουν μεγάλα κέρδη εις βάρος του αντιπάλου τους. Και οι δύο απέτυχαν και με τη Συνθήκη της Γάνδης το 1815 διατήρησαν τα προπολεμικά σύνορά τους. [44]

Τα γεγονότα στην Αμερική επηρέασαν τη βρετανική πολιτική στον Καναδά, όπου 40.000 με 100.000Olson, p. 685.</ref> ηττημένοι υποστηρικτές της Βρετανίας μετανάστευσαν από την Αμερική μετά την Ανεξαρτησία. 14.000 που εγκαταστάθηκαν στον ποταμό Σαιντ Τζον στη Νέα Σκωτία ήταν πολύ απομακρυσμένοι από την επαρχιακή κυβέρνηση στο Χάλιφαξ, οπότε διασπάστηκε η Νέα Βρουνσβίκη ως ξεχωριστή αποικία το 1784. [45] Η συνταγματική πράξη του 1791 δημιούργησε τις επαρχίες του Άνω Καναδά (κυρίως Αγγλόφωνος) και του Κάτω Καναδά (κυρίως Γαλλόφωνος) για να μειώσει τις εντάσεις ανάμεσα στις Γαλλικές και Βρετανικές κοινότητες και εφάρμοσε κυβερνητικά συστήματα παρόμοια με εκείνα της Βρετανίας, με στόχο να ενισχύσει αυτοκρατορική εξουσία και να μην αφήσει το είδος της λαϊκής εξουσίας που θεωρήθηκε ότι οδήγησε στην Αμερικανική Επανάσταση.[46]

Εξερεύνηση του Ειρηνικού

Οι ανακαλύψεις του Τζέιμς Κουκ στον Ειρηνικό Ωκεανό οδήγησαν στην ίδρυση αρκετών βρετανικών αποικιών, συμπεριλαμβανομένης της Αυστραλίας και της Νέας Ζηλανδίας.

Από το 1718, η μεταφορά στις Αμερικανικές αποικίες ήταν τιμωρία για διάφορα ποινικά αδικήματα στη Βρετανία, με περίπου χίλιους κατάδικους κάθε χρόνο να μεταφέρονται στην Αμερική. [47] Μετά την απώλεια των αποικιών το 1783, η βρετανική κυβέρνηση αναγκασμένη να βρει μια εναλλακτική τοποθεσία, στράφηκε στην πρόσφατα ανακαλυφθείσα Αυστραλία.[48] Η δυτική ακτή της Αυστραλίας είχε ανακαλυφθεί από τον Ολλανδό εξερευνητή Willem Jansz το 1606 και αργότερα ονομάστηκε από την Ολλανδική Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών Νέα Ολλανδία,[49] αλλά δεν έγινε καμιά απόπειρα αποικισμού. Το 1770 ο Τζέιμς Κουκ ανακάλυψε την ανατολική ακτή της κατά της διάρκεια επιστημονικού ταξιδιού στο Νότιο Ειρηνικό, διεκδίκησε την ήπειρο για τη Βρετανία ονομάζοντας την Νέα Νότια Ουαλία.[48] Το 1778 ο Τζόζεφ Μπανκς, ο βοτανολόγος της αποστολής, παρουσίασε στοιχεία στην κυβέρνηση για την καταλληλότητα του κόλπου Μπότανι για την ίδρυση οικισμού καταδίκων, και το 1787 σάλπαρε η πρώτη αποστολή καταδίκων φτάνοντας εκεί το 1788.[48] Η Βρετανία συνέχισε να μεταφέρει κατάδικους στη Νέα Νότια Ουαλία μέχρι το 1840, όταν ο πληθυσμός της αποικίας έφτασε στους 56.000, η πλειοψηφία των οποίων ήταν κατάδικοι, πρώην κατάδικοι και απόγονοί τους.[50] Οι Αυστραλιανές αποικίες έγιναν κερδοφόρες εξαγωγείς μαλλιού και χρυσού. [50]

Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του ο Κουκ επισκέφτηκε και τη Νέα Ζηλανδία, που ανακαλύφτηκε από τον Ολλανδό Άμπελ Τάσμαν το 1642, και διεκδίκησε το Βόρειο και το Νότιο Νησί για το Βρετανικό στέμμα το 1769 και 1770 αντίστοιχα. Αρχικά οι σχέσεις μεταξύ των ιθαγενών Μαορί και των Ευρωπαίων περιορίστηκαν στις συναλλαγές αγαθών. Οι Ευρωπαϊκοί οικισμοί αυξήθηκαν κατά τη διάρκεια του στις αρχές του 19ου αιώνα με την ίδρυση πολλών εμπορικών σταθμών, ειδικά στο Βορρά. Το 1839 η Εταιρία Νέας Ζηλανδίας ανακοίνωσε σχέδια για αγορά μεγάλων εκτάσεων γης και ίδρυση αποικιών στη Νέα Ζηλανδία. Στις 6 Φεβρουαρίου 1840 ο Γουίλιαμ Χόμπσον και περίπου 40 αρχηγοί των Μαορί υπέγραψαν τη συνθήκη του Γουαϊτάνγκι.[51] Αυτή η συνθήκη θεωρείται από πολλούς ως το ιδρυτικό έγγραφο της Νέας Ζηλανδίας, [52] αλλά εξαιτίας των διαφορετικών ερμηνειών ανάμεσα στην Μαορί και Αγγλική έκδοση του κειμένου [53] συνεχίζει να αποτελεί πηγή διενέξεων. [54]

Πόλεμος με τη Ναπολεόντεια Γαλλία

Κύριο λήμμα: Ναπολεόντειοι Πόλεμοι

Η Βρετανία αμφισβητήθηκε ξανά από τη Γαλλία του Ναπολέοντα, σε έναν αγώνα που σε αντίθεση με τους προηγούμενους πολέμους αποτέλεσε ένα διαγωνισμό των ιδεολογιών μεταξύ των δύο χωρών. [55] Δεν απειλούταν μόνο η θέση της Βρετανίας στη διεθνή σκηνή, αφού ο Ναπολέων απειλούσε να εισβάλει στην ίδια τη Βρετανία, όπως ακριβώς οι στρατιές του είχαν κατακτήσει πολλές χώρες της ηπειρωτικής Ευρώπης.

Η Βρετανική Αυτοκρατορία μετά την ήττα του Ναπολέοντα το 1815 [56]

Στους Ναπολεόντειους πολέμους η Βρετανία επένδυσε μεγάλα κεφάλαια και πόρους για να κερδίσει. Γαλλικά λιμάνια αποκλείστηκαν από το Βασιλικό Ναυτικό, το οποίο κέρδισε μια σημαντική νίκη ενάντια στον Γαλλικό και Ισπανικό στόλο στη ναυμαχία του Τραφάλγκαρ. Οι υπερπόντιες αποικίες δέχθηκαν επίθεση και καταλήφθηκαν, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων της Ολλανδίας που προσαρτήθηκε από τον Ναπολέοντα το 1810. Η Γαλλία τελικά νικήθηκε το 1815 από ένα συνασπισμό ευρωπαϊκών στρατών το 1815. Η Βρετανία ήταν και πάλι η κερδισμένη των συνθηκών ειρήνης. Η Γαλλία παραχώρησε τα Επτάνησα, τη Μάλτα (που είχε καταλάβει το 1797 και το 1798), τις Σεϋχέλλες, το Μαυρίκιο, την Αγία Λουκία και το Τομπάγκο, η Ισπανία το Τρινιντάντ, η Ολλανδία τη Γουιάνα και την Αποικία του Ακρωτηρίου. Η Βρετανία επέστρεψε τη Γουαδελούπη, τη Μαρτινίκα, το Γκορέ, τη Γαλλική Γουιάνα και τη Ρεουνιόν στη Γαλλία και την Ιάβα και το Σουρινάμ στην Ολλανδία

Κατάργηση της δουλείας

Κάτω από ισχυρή πίεση, η Βρετανική κυβέρνηση θέσπισε νόμο το 1807 που κατάργησε το δουλεμπόριο στην Αυτοκρατορία. Το 1808 η Σιέρρα Λεόνε ορίστηκε ως επίσημη βρετανική αποικία για ελευθερωμένους σκλάβους. [57] Η πράξη κατάργησης της δουλείας το 1833 έκανε παράνομο όχι μόνο το δουλεμπόριο αλλά την ίδια τη δουλεία, ελευθερώνοντας όλους τους δούλους της αυτοκρατορίας στις 1 Αυγούστου 1834. [58]

Αυτοκρατορικός αιώνας της Βρετανίας (1815–1914)

Η Βρετανική Αυτοκρατορία το 1897, σηματοδοτημένη με το παραδοσιακό χρώμα για τις βρετανικές αυτοκρατορικές κτήσεις στους χάρτες.

Το διάστημα 1815–1914, μια περίοδος που αναφέρεται από κάποιους ιστορικούς ως ο αυτοκρατορικός αιώνας της Βρετανίας[59][60] 10.000.000 τετραγωνικά μίλια (25.899.881 km2) και 400 εκατομμύρια κάτοικοι προστέθηκαν στη Βρετανική αυτοκρατορία. [61] Η νίκη επί του Ναπολέοντα άφησε τη Βρετανία χωρίς σοβαρό διεθνή ανταγωνιστή, εκτός από τη Ρωσία στην Κεντρική Ασία. [62] Αδιαμφισβήτητη στη θάλασσα, η Βρετανία ανέλαβε το ρόλο διεθνή αστυνόμου, μια κατάσταση αργότερα γνωστή ως Pax Britannica [63] και μια εξωτερική πολιτική "εξαίσιας απομόνωσης". [64] Εκτός από τον επίσημο έλεγχο που ασκούσε στις αποικίες της, η δεσπόζουσα θέση της Βρετανίας στο παγκόσμιο εμπόριο είχε ως αποτέλεσμα τον ουσιαστικό έλεγχο των οικονομιών πολλών χωρών, όπως της Κίνας, της Αργεντινής και του Σιάμ, που έχει χαρακτηριστεί από ορισμένους ιστορικούς ως "ανεπίσημη αυτοκρατορία".[65][66]

Η Βρετανική αυτοκρατορική εξουσία στηρίχθηκε από το ατμόπλοιο και τον τηλέγραφο, νέες τεχνολογίες που εφευρέθηκαν στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, επιτρέποντας τη να ελέγχει και να υπερασπίζεται την αυτοκρατορία. Μέχρι το 1902 η βρετανική αυτοκρατορία συνδεόταν από ένα δίκτυο τηλεγραφικών καλωδίων. [67]

Η Εταιρία Ανατολικών Ινδιών στην Ασία

Μια πολιτική γελοιογραφία του Μπέντζαμιν Ντισραέλι (1804–1881) να κάνει τη Βασίλισσα Βικτωρία αυτοκράτειρα των Ινδιών. Η λεζάντα ήταν "Νέες κορώνες για παλιές!"

Το κύριο μέλημα της βρετανικής πολιτικής στην Ασία το 19ο αιώνα ήταν η προστασία και επέκταση της Ινδίας, που θεωρούταν η πιο σημαντική αποικία και κλειδί για την υπόλοιπη Ασία.[68] Η Εταιρία Ανατολικών Ινδιών οδήγησε την επέκταση της Βρετανικής Αυτοκρατορίας στην Ασία. Ο στρατός της Εταιρίας ένωσε τις δυνάμεις του με το βασιλικό ναυτικό για πρώτη φορά στον Επταετή πόλεμο, και συνέχισαν να συνεργάζονται σε χώρους εκτός της Ινδίας: στην έξωση του Ναπολέοντα από τη Αίγυπτο το 1799, στην κατάληψη της Ιάβας από την Ολλανδία το 1811, στην απόκτηση της Σιγκαπούρης το 1819 και της Μαλάκα το 1824 και στη νίκη επί της Βιρμανίας το 1826.[62]

Από τη βάση της στην Ινδία, η Εταιρία είχε εμπλακεί στις όλο και πιο κερδοφόρες εξαγωγές οπίου στην Κίνα από το 1730. Αυτό το εμπόριο που ήταν παράνομο αφού είχε απογορευτεί από την Δυναστεία Τσινγκ το 1729 βοήθησε στην αντιστάθμιση της εμπορικής ανισορροπίας εξαιτίας των βρετανικών εισαγωγών τσαγιού που είχε οδηγήσει σε σημαντικές εκροές ασημιού από τη Βρετανία στην Κίνα. Το 1839 η κατάσχεση από τις κινεζικές αρχές στην Καντώνα 20.000 κιβώτιων οπίου οδήγησε στον πρώτο πόλεμο του οπίου, και την αρπαγή του Χονγκ Κονγκ από τη Βρετανία, ενός μικρού οικισμού εκείνη την εποχή. [69] Το τέλος της Εταιρίας επισπεύσθηκε από μια ανταρσία των Ινδών στρατιωτών κατά των Βρετανών διοικητών τους, εν μέρει λόγω των εντάσεων που προκαλούσαν οι βρετανικές απόπειρες δυτικοποίησης της Ινδίας. [70] Χρειάστηκε έξι μήνες για να κατασταλεί η Ινδική εξέγερση με μεγάλες απώλειες και των δύο πλευρών. Στη συνέχεια η βρετανική κυβέρνηση ανέλαβε τον άμεσο έλεγχο της Ινδίας, οδηγώντας στην περίοδο γνωστή ως βρετανικό Raj, όπου ένας διορισμένος διοικητής-στρατηγός διαχειρίζεται την Ινδία και η βασίλισσα Βικτωρία στέφθηκε Αυτοκράτειρα της Ινδίας. Η Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών διαλύθηκε το επόμενο έτος, το 1858. [71]

Η Ινδία υπέστη μια σειρά από σοβαρές αποτυχίες καλλιεργειών στα τέλη του 19ου αιώνα, με αποτέλεσμα λιμούς στους οποίους τουλάχιστον 10 εκατομμύρια άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. Η Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών δεν είχε κάποια συντονισμένη πολιτική για την αντιμετώπιση των λιμών. Αυτό άλλαξε την περίοδο της βρετανικής κυριαρχίας, κατά την οποία μετά από κάθε λιμό είχαν συσταθεί επιτροπές για να διερευνήσουν τα αίτια και να εφαρμόσουν νέες πολιτικές, που πήρε μέχρι το 1900 για να έχουν επίδραση. [72]

Ανταγωνισμός με τη Ρωσία

Το 19ο αιώνα η Βρετανία και η Ρωσική Αυτοκρατορία αγωνίστηκαν για να καλύψουν τα κενά εξουσίας που άφηναν οι παρακμάζουζες Οθωμανική, Περσική και Κινέζικη αυτοκρατορίες.[68] Αυτή η αντιπαλότητα στην Ευρασία έγινε γνωστή ως το Μεγάλο Παιχνίδι.[68] Όσον αφορούσε τη Βρετανία, οι νίκες της Ρωσίας επί της Περσίας και της Τουρκίας στο Ρωσοπερσικό πόλεμο (1826-1828) και στο Ρωσοτουρκικό πόλεμο (1828–1829) φανέρωναν τις αυτοκρατορικές φιλοδοξίες και δυνατότητές της, τροφοδοτώντας φόβους για εισβολή στην Ινδία.[73] Το 1839 η Βρετανία για να το προκαταλάβει εισέβαλε στο Αφγανιστάν, αλλά ο πρώτος Αγγλοαφγανικός πόλεμος ήταν καταστροφικός για τη Βρετανία. [74] Όταν η Ρωσία εισέβαλε στα Τούρκικα Βαλκάνια το 1853, οι φόβοι ρωσικής κυριαρχίας στη Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή οδήγησαν τη Βρετανία και τη Γαλλία να εισβάλουν στην Κριμαία για να καταστρέψουν τις ναυτικές της δυνατότητες.[74] Ο επακόλουθος Κριμαϊκός Πόλεμος, που περιελάμβανε νέες τεχνικές του σύγχρονου πολέμου, [75] και ήταν ο μόνος παγκόσμιος πόλεμος της Βρετανίας με κάποια άλλη αυτοκρατορική δύναμη την περίοδο της Pax Britannica ήταν ταπεινωτική ήττα για τη Ρωσία.[74] Η κατάσταση παρέμεινε άλυτη στην Κεντρική Ασία για πάνω από δυο δεκαετίες, με τη Βρετανία να προσαρτά το Μπαλουχιστάν το 1876 και τη Ρωσία την Κιργιζία, το Καζακστάν και το Τουρκμενιστάν. Για λίγο φάνηκε ότι ένας ακόμα πόλεμος θα ήταν αναπόφευκτος, αλλά οι δύο χώρες κατέληξαν σε συμφωνία για τις σφαίρες επιρροής τους στην περιοχή το 1878 και για όλα τα εκκρεμή θέματα το 1907 με την υπογραφή της αγγλο-ρωσικής Αντάντ.[68] Επιπλέον, η καταστροφή του ρωσικού ναυτικού στη ναυμαχία του Πορτ Άρθουρ στον Ρωσοϊαπωνικό πόλεμο περιόρισε την απειλή προς τους Βρετανούς.[76]

Παραπομπές

  1. ↑ Madisson 2001, pp. 98, 242.
  2. ↑ Ferguson 2004, p. 15.
  3. ↑ Ferguson 2004, p. 2.
  4. ↑ 4,0 4,1 Ferguson 2004, p. 3.
  5. ↑ Andrews 1985, p. 45.
  6. ↑ Ferguson 2004, p. 4.
  7. ↑ Canny, p. 35.
  8. ↑ Thomas, pp. 155–158
  9. ↑ Ferguson 2004, p. 7.
  10. ↑ Canny, p. 62.
  11. ↑ Canny, p. 7.
  12. ↑ Kenny, p. 5.
  13. ↑ Taylor, pp. 119,123.
  14. ↑ 14,0 14,1 Olson, p. 466.
  15. ↑ Canny, p. 63.
  16. ↑ Canny, pp. 63–64.
  17. ↑ Canny, p. 70.
  18. ↑ Canny, p. 34.
  19. ↑ James, p. 17.
  20. ↑ Canny, p. 71.
  21. ↑ Canny, p. 221.
  22. ↑ Olson, p. 600.
  23. ↑ 23,0 23,1 Olson, p. 897.
  24. ↑ Ferguson 2004, pp. 72–73.
  25. ↑ 25,0 25,1 Buckner, p. 25.
  26. ↑ Lloyd, p. 37.
  27. ↑ Ferguson 2004, p. 62.
  28. ↑ Canny, p. 228.
  29. ↑ Marshall, pp. 440–64.
  30. ↑ Magnusson, p. 531.
  31. ↑ Macaulay, p. 509.
  32. ↑ 32,0 32,1 Ferguson 2004, p. 19.
  33. ↑ Canny, p. 441.
  34. ↑ Pagden, p. 90.
  35. ↑ Olson, p. 1045.
  36. ↑ Olson, p. 1122.
  37. ↑ Olson, pp. 1121–22.
  38. ↑ 38,0 38,1 Pagden, p. 91.
  39. ↑ Canny, p. 93.
  40. ↑ Olson, p. 995.
  41. ↑ Olson, p. 1026.
  42. ↑ James, p. 119.
  43. ↑ Marshall, p. 585.
  44. ↑ Latimer, pp. 8, 30–34, 389–92.
  45. ↑ Olson, p. 796.
  46. ↑ Smith, p. 28.
  47. ↑ Smith, p. 20.
  48. ↑ 48,0 48,1 48,2 Olson, p. 808.
  49. ↑ Olson, p. 806.
  50. ↑ 50,0 50,1 Olson, p. 87.
  51. ↑ Olson, p. 1137.
  52. ↑ «Waitangi Day». History Group, New Zealand Ministry for Culture and Heritage. Ανακτήθηκε στις 13 Δεκεμβρίου 2008. 
  53. ↑ Porter, p. 579.
  54. ↑ Mein Smith, p. 49.
  55. ↑ James, p. 152.
  56. ↑ Dalziel, pp. 64–65.
  57. ↑ Porter, p. 14.
  58. ↑ Porter, p. 204.
  59. ↑ Hyam, p. 1.
  60. ↑ Smith, p. 71.
  61. ↑ Parsons, p. 3.
  62. ↑ 62,0 62,1 Porter, p. 401.
  63. ↑ Porter, p. 332.
  64. ↑ Olson, p. 285.
  65. ↑ Porter, p. 8.
  66. ↑ Marshall, pp. 156–57.
  67. ↑ Dalziel, pp. 88–91.
  68. ↑ 68,0 68,1 68,2 68,3 Olson, p. 478.
  69. ↑ Olson, p. 293.
  70. ↑ Olson, p. 567.
  71. ↑ Olson, p. 568.
  72. ↑ Marshall, pp. 133–34.
  73. ↑ James, p. 181.
  74. ↑ 74,0 74,1 74,2 James, p. 182.
  75. ↑ Royle, preface.
  76. ↑ Hodge, p. 47.

Πηγές


CC-BY-SA
Μετάφραση 		Στο λήμμα αυτό έχει ενσωματωθεί κείμενο από το λήμμα British Empire της Αγγλικής Βικιπαίδειας, η οποία διανέμεται υπό την GNU FDL και την CC-BY-SA 4.0. (ιστορικό/συντάκτες).

Πρότυπο:Link FA Πρότυπο:Link FA

Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Βρετανική_Αυτοκρατορία&oldid=2154518"