Μετάβαση στο περιεχόμενο

Στρασσερισμός

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Σύμβολο που χρησιμοποιούν οι στρασσεριστές

Ο Στρασσερισμός (γερμανικά: Strasserismus ή Straßerismus) είναι έκφανση του εθνικοσοσιαλισμού που αναφέρεται σε μια πιο ριζοσπαστική, μαζική και φιλεργατική μορφή της ιδεολογίας, που υποστηρίζει τον οικονομικό αντισημιτισμό πάνω από άλλες αντισημιτικές μορφές, για να επιτευχθεί η εθνική αναγέννηση. Έλαβε το όνομά του από τον Γκρέγκορ Στράσερ και τον Ότο Στράσερ, δύο αδέλφια που συνδέθηκαν αρχικά με αυτή τη θέση.

Ο Ότο Στράσερ, ο οποίος αντιτάχθηκε για στρατηγικούς λόγους στις απόψεις του Αδόλφου Χίτλερ, εκδιώχθηκε από το Ναζιστικό Κόμμα το 1930 και εξορίστηκε στην Τσεχοσλοβακία[1][2], ενώ ο Γκρέγκορ Στράσερ δολοφονήθηκε στη Γερμανία στις 30 Ιουνίου 1934[3] κατά τη διάρκεια της Νύχτας των Μεγάλων Μαχαιριών, επιχείρηση εναντίον πολλών από τους αντιπάλους του Χίτλερ, συμπεριλαμβανομένων των Στρασεριστικών στοιχείων σε εθνικό επίπεδο. Ο στρασσερισμός παραμένει ενεργός θέση στα σκέλη του μεταπολεμικού παγκόσμιου νεοναζισμού.

Κατά τη δεκαετία του 1970, οι ιδέες του Στρασσερισμού άρχισαν να αναφέρονται περισσότερο στις ευρωπαϊκές ακροδεξιές ομάδες καθώς νεότερα μέλη χωρίς δεσμούς με τον Χίτλερ και μια ισχυρότερη αίσθηση οικονομικού αντισημιτισμού εμφανίστηκε στο προσκήνιο. Η Στρασσερική σκέψη στη Γερμανία άρχισε να εμφανίζεται ως τάση στο Εθνικοδημοκρατικό Κόμμα Γερμανίας (NPD) στα τέλη της δεκαετίας του 1960. Ο στρασσερισμός εμφανίστηκε στο Ηνωμένο Βασίλειο στις αρχές της δεκαετίας του 1970 και επικεντρώθηκε στην έκδοση του βιβλίου Britain First. Οι κύριοι συγγραφείς του οποίου ήταν οι David McCalden, Richard Lawson και Denis Pirie.

Ο Στρασσερισμός εκτος απο οικονομικό αντισημιτισμό εκφράζει και υποστηρίζει την οικονομική ιδεολογία του οικονομικού σοσιαλισμό, οικονομικού εθνικισμου και συμφωνεί με τον Μάρξ σε θέματα όπως η ταξική πάλη και στο οτι οι εργάτες πρεπει να κρατούν ένα ποσοστό απο τα μέσα παραγωγής που παράγουν επίσης υποστηρίζουν μια μικτή οικονομία που θα συνδιάζει την ελεύθερη αγορά με την κρατική ιδιοκτησία (Central planning), και προωθούν την εθνικοποίηση τραπεζών και πολλών άλλων ιδιωτικών επιχειρήσεων.

  1. Nicholls 2000, σελίδες 253–254.
  2. Longerich 2015, σελ. 130.
  3. Read 2005, σελ. 372.