Μετάβαση στο περιεχόμενο

Ρενέ Γκρουσέ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ρενέ Γκρουσέ
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα
René Grousset (Γαλλικά)
Γέννηση5  Σεπτεμβρίου 1885[1][2][3]
Ωμπαί
Θάνατος12  Σεπτεμβρίου 1952[1][2][3]
8ο δημοτικό διαμέρισμα του Παρισιού
Τόπος ταφήςΚοιμητήριο του Μονπαρνάς
Χώρα πολιτογράφησηςΓαλλία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Μητρική γλώσσαΓαλλικά
Ομιλούμενες γλώσσεςΓαλλικά[4]
ΣπουδέςΠανεπιστήμιο του Μονπελιέ
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταιστορικός της τέχνης
ιστορικός
έφορος
ΕργοδότηςΕθνικό Μουσείο Ασιατικής τέχνης - Γκιμέ
Ελεύθερη Σχολή Πολιτικών Επιστημών
Σχολή του Λούβρου
Μουσείο του Λούβρου
Μουσείο Σερνυσί
Αξιοσημείωτο έργοd:Q16642007
Οικογένεια
ΓονείςRené Grousset
Στρατιωτική σταδιοδρομία
Πόλεμοι/μάχεςΑ΄ Παγκόσμιος Πόλεμος
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμαδιευθυντής μουσείου (1941–1952, Εθνικό Μουσείο Ασιατικής τέχνης - Γκιμέ)
36η έδρα της Γαλλικής Ακαδημίας (1946–1952)
διευθυντής μουσείου (1933–1952, Μουσείο Σερνυσί)
ΒραβεύσειςGrand Prix Gobert (1935)
Prix Stanislas Julien (1930)
Prix Stanislas Julien (1939)
prix Giles (1939)
Bordin Prize (1930)
Louis Barthou Prize (1944)
Ιππότης της Λεγεώνας της Τιμής (29  Δεκεμβρίου 1932)[5]
Αξιωματικός της Λεγεώνας της Τιμής (25  Αυγούστου 1948)[5]
Πολεμικός Σταυρός 1914-1918 (Γαλλία) (1917)
Ταξιάρχης του Στρατιωτικού Τάγματος του Χριστού
Knight of the Order of the Lion and the Sun
Commons page Σχετικά πολυμέσα

Ο Ρενέ Γκρουσέ (γενν. στις 5 Σεπτεμβρίου 1885 στο Ωμπαί και απεβ. στις 12 Σεπτεμβρίου 1952 στο Παρίσι) ήταν Γάλλος ιστορικός, ειδικός επί της Ασίας, και μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας.

Ο Ρενέ Γκρουσέ πραγματοποίησε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο του Μονπελιέ, όπου και έλαβε Πτυχίο Ιστορίας. Εισήλθε, τότε, στον κόσμο της διοίκησης των Καλών Τεχνών ως συντάκτης στο Γραφείο των Δημοσίων Κτηρίων[6].

Κατάχθηκε κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου ως λοχίας στο 81ο σύνταγμα πεζικού. Τραυματίστηκε το 1915. Συνέχισε, ωστόσο, να υπηρετεί ως τραυματιοφορέας[6].

Στην συνέχεια ξεκίνησε να εργάζεται ως καθηγητής ιστορίας και γεωγραφίας στη Σχολή των Ανατολίτικων Γλωσσών. Ήταν υπεύθυνος μαθημάτων στη Σχολή Πολιτικών Επιστημών και τη Σχολή του Λούβρου, επιμελητής στο Μουσείο του Λούβρου, βοηθός επιμελητής και, μετέπειτα, επικεφαλής επιμελητής στο Μουσείο Γκιμέ μετά το 1929, ενώ, στην συνέχεια, διευθυντής του Μουσείου Σερνουσί μετά το 1933. Ήταν γραμματέας του Journal Asiatique και μέλος του Συμβουλίου των Εθνικών Μουσείων[6].

Μαζί με τους Ερνέστ Σελιέρ, Ζαν Ταρώ, Οκτάβ Ωμπρί και Ρομπέρ ντ' Αρκούρ, ήταν ένα εκ των πέντε ατόμων τα οποία εξελέγησαν στις 14 Φεβρουαρίου 1946 ως μέλη της Γαλλικής Ακαδημίας, στην διάρκεια της πρώτης οργανωμένης εκλογής της χρονιάς εκείνης. Έγινε δεκτός στις 30 Ιανουαρίου 1947 από τον Ανρί Μπορντώ, λαμβάνοντας την θέση του Αντρέ Μπελσόρ. Εξελέγη στην συγκεκριμένη θέση, την υπ' αριθ. 36, λαμβάνοντας έντεκα συνολικά ψήφους, έναντι έξι του Ζακ Σαρπαντιέ και τριών του Γκυστάβ Κοέν[6].

Τα έργα του Épopée des Croisades και Histoire des croisades et du royaume franc de Jérusalem, τα οποία συνεχώς εκδίδονται εκ νέου μετά τον θάνατό του, λογίζονται, σήμερα ακόμη, μεταξύ των σημαντικότερων σχετικά με την περίοδο των Σταυροφοριών.

Ο μεσαιωνολόγος Πιέρ Ωμπέ αναφέρει σχετικά με αυτόν: «Ο ιστορικός αυτός, ο οποίος πέτυχε να βασίσει το έργο του στους κορυφαίους εκ των μεγαλύτερων οριενταλιστών της εποχής του, του οποίου η ευρυμάθεια είναι σπάνιας σταθερότητας όταν γίνεται αναφορά γεγονότων, έχει ιδιαίτερο προσανατολισμό όταν πρόκειται για την ερμηνεία τους. Η οπτική του γωνία είναι ιδιαιτέρως σημαδεμένη από την αποικιακή ουτοπία, η οποία κυριαρχούσε κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του 1920-1930, περίοδο κατά την οποία και έχτισε το opus magnum του[7]

Ο Ρενέ Γκρουσέ τάφηκε στο Κοιμητήριο του Μονπαρνάς. Η σύζυγός του απεβίωσε το 1972.

  • Histoire de l’Asie, 3 tomes, 1921-1922
  • Histoire de la philosophie orientale. Inde, Chine, Japon, 1923
  • Le Réveil de l’Asie. L’impérialisme britannique et la révolte des peuples. Paris, Plon, 1924
  • Histoire de l’Extrême-Orient, 1929
  • Sur les traces du Bouddha, 1929
  • Les Civilisations de l’Orient, 1929-1930
  • S. M. Nâdir Shâh, 1930
  • Philosophies indiennes, 1931
  • Histoire des Croisades et du Royaume Franc de Jérusalem, trois tomes, 1934-1936, Plon, 1934 ; réédité Perrin, 1991 ISBN 2-262-00931-7 (tome I: Anarchie musulmane et monarchie franque, tome II: Monarchie franque et monarchie musulmane – L'équilibre, tome III: Monarchie musulmane et anarchie franque) BNF 321997254.
  • L’Empire des steppes, Attila, Gengis-Khan, Tamerlan (PDF) (4 έκδοση). Paris: Éditions Payot. 1965. σελ. 620. 
  • L’Épopée des Croisades, Paris, Plon, 1939.
  • L’Empire mongol, E. de Boccard, 1941
  • Histoire de la Chine, 1942
  • Le Conquérant du monde, Vie de Gengis-Khan, 1944
  • Bilan de l’Histoire, 1946
  • Histoire de l’Arménie des origines à 1071, Première édition : 1947
  • L’Empire du Levant, 1949
  • Figures de Proue, 1949
  • La Chine et son art, 1951
  • L'Homme et son histoire, Plon, 1954, 245p.
  • Histoire universelle, Encyclopédie de la Pléiade, sous la direction de René Grousset et E.G. Léonard, 3 vol.1957
  • Roland Andréani, « Deux historiens aubaisiens: René Grousset et Émile-G. Léonard » dans Liame n° 9, Ιανουάριος-Ιούνιος 2002, σελ. 65-74.
  • Roland Andréani, « René Grousset » dans Christian Amalvi (dir.), Dictionnaire biographique des historiens français et francophones. De Grégoire de Tours à Georges Duby, Paris, La Boutique de l'histoire, 2004, σελ. 138-139.
  • La Vie et l'Œuvre de René Grousset, revue France-Asie n° 88-89, Σεπτέμβριος-Οκτώβριος 1953.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]