Ρενέ Γκρουσέ
Ο Ρενέ Γκρουσέ (γενν. στις 5 Σεπτεμβρίου 1885 στο Ωμπαί και απεβ. στις 12 Σεπτεμβρίου 1952 στο Παρίσι) ήταν Γάλλος ιστορικός, ειδικός επί της Ασίας, και μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας.
Βιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Ρενέ Γκρουσέ πραγματοποίησε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο του Μονπελιέ, όπου και έλαβε Πτυχίο Ιστορίας. Εισήλθε, τότε, στον κόσμο της διοίκησης των Καλών Τεχνών ως συντάκτης στο Γραφείο των Δημοσίων Κτηρίων[5].
Κατάχθηκε κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου ως λοχίας στο 81ο σύνταγμα πεζικού. Τραυματίστηκε το 1915. Συνέχισε, ωστόσο, να υπηρετεί ως τραυματιοφορέας[5].
Στην συνέχεια ξεκίνησε να εργάζεται ως καθηγητής ιστορίας και γεωγραφίας στη Σχολή των Ανατολίτικων Γλωσσών. Ήταν υπεύθυνος μαθημάτων στη Σχολή Πολιτικών Επιστημών και τη Σχολή του Λούβρου, επιμελητής στο Μουσείο του Λούβρου, βοηθός επιμελητής και, μετέπειτα, επικεφαλής επιμελητής στο Μουσείο Γκιμέ μετά το 1929, ενώ, στην συνέχεια, διευθυντής του Μουσείου Σερνουσί μετά το 1933. Ήταν γραμματέας του Journal Asiatique και μέλος του Συμβουλίου των Εθνικών Μουσείων[5].
Μαζί με τους Ερνέστ Σελιέρ, Ζαν Ταρώ, Οκτάβ Ωμπρί και Ρομπέρ ντ' Αρκούρ, ήταν ένα εκ των πέντε ατόμων τα οποία εξελέγησαν στις 14 Φεβρουαρίου 1946 ως μέλη της Γαλλικής Ακαδημίας, στην διάρκεια της πρώτης οργανωμένης εκλογής της χρονιάς εκείνης. Έγινε δεκτός στις 30 Ιανουαρίου 1947 από τον Ανρί Μπορντώ, λαμβάνοντας την θέση του Αντρέ Μπελσόρ. Εξελέγη στην συγκεκριμένη θέση, την υπ' αριθ. 36, λαμβάνοντας έντεκα συνολικά ψήφους, έναντι έξι του Ζακ Σαρπαντιέ και τριών του Γκυστάβ Κοέν[5].
Τα έργα του Épopée des Croisades και Histoire des croisades et du royaume franc de Jérusalem, τα οποία συνεχώς εκδίδονται εκ νέου μετά τον θάνατό του, λογίζονται, σήμερα ακόμη, μεταξύ των σημαντικότερων σχετικά με την περίοδο των Σταυροφοριών.
Ο μεσαιωνολόγος Πιέρ Ωμπέ αναφέρει σχετικά με αυτόν: «Ο ιστορικός αυτός, ο οποίος πέτυχε να βασίσει το έργο του στους κορυφαίους εκ των μεγαλύτερων οριενταλιστών της εποχής του, του οποίου η ευρυμάθεια είναι σπάνιας σταθερότητας όταν γίνεται αναφορά γεγονότων, έχει ιδιαίτερο προσανατολισμό όταν πρόκειται για την ερμηνεία τους. Η οπτική του γωνία είναι ιδιαιτέρως σημαδεμένη από την αποικιακή ουτοπία, η οποία κυριαρχούσε κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του 1920-1930, περίοδο κατά την οποία και έχτισε το opus magnum του[6].»
Ο Ρενέ Γκρουσέ τάφηκε στο Κοιμητήριο του Μονπαρνάς. Η σύζυγός του απεβίωσε το 1972.
Εργογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Histoire de l’Asie, 3 tomes, 1921-1922
- Histoire de la philosophie orientale. Inde, Chine, Japon, 1923
- Le Réveil de l’Asie. L’impérialisme britannique et la révolte des peuples. Paris, Plon, 1924
- Histoire de l’Extrême-Orient, 1929
- Sur les traces du Bouddha, 1929
- Les Civilisations de l’Orient, 1929-1930
- S. M. Nâdir Shâh, 1930
- Philosophies indiennes, 1931
- Histoire des Croisades et du Royaume Franc de Jérusalem, trois tomes, 1934-1936, Plon, 1934 ; réédité Perrin, 1991 ISBN 2-262-00931-7 (tome I: Anarchie musulmane et monarchie franque, tome II: Monarchie franque et monarchie musulmane – L'équilibre, tome III: Monarchie musulmane et anarchie franque) BNF 321997254.
- L’Empire des steppes, Attila, Gengis-Khan, Tamerlan (PDF) (4 έκδοση). Paris: Éditions Payot. 1965. σελ. 620.
- L’Épopée des Croisades, Paris, Plon, 1939.
- L’Empire mongol, E. de Boccard, 1941
- Histoire de la Chine, 1942
- Le Conquérant du monde, Vie de Gengis-Khan, 1944
- Bilan de l’Histoire, 1946
- Histoire de l’Arménie des origines à 1071, Première édition : 1947
- L’Empire du Levant, 1949
- Figures de Proue, 1949
- La Chine et son art, 1951
- L'Homme et son histoire, Plon, 1954, 245p.
- Histoire universelle, Encyclopédie de la Pléiade, sous la direction de René Grousset et E.G. Léonard, 3 vol.1957
Δείτε επίσης
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Ιστορία της Ασίας
- Ζαν Ρισάρ, ο οποίος υπήρξε μαθητής του
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 119060427. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 (Αγγλικά) SNAC. w6zx5jxf. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 (Γερμανικά) Εγκυκλοπαίδεια Μπρόκχαους. grousset-rene. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ 4,0 4,1 (Γαλλικά) Βάση δεδομένων Léonore. Υπουργείο Πολιτισμού της Γαλλίας.
- ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 «René GROUSSET Élu en 1946 au fauteuil 36». Académie Française.
- ↑ Pierre Aubé, Un croisé contre Saladin, Renaud de Châtillon, Fayard, 2007, σελ. 82, n. 1.
Βιβλιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Roland Andréani, « Deux historiens aubaisiens: René Grousset et Émile-G. Léonard » dans Liame n° 9, Ιανουάριος-Ιούνιος 2002, σελ. 65-74.
- Roland Andréani, « René Grousset » dans Christian Amalvi (dir.), Dictionnaire biographique des historiens français et francophones. De Grégoire de Tours à Georges Duby, Paris, La Boutique de l'histoire, 2004, σελ. 138-139.
- La Vie et l'Œuvre de René Grousset, revue France-Asie n° 88-89, Σεπτέμβριος-Οκτώβριος 1953.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Εργογραφία του Ρενέ Γκρουσέ διαδικτυακώς προσβάσιμη στην ιστοσελίδα Classiques des sciences sociales
- Εργογραφία του Ρενέ Γκρουσέ (κοινό κτήμα στον Καναδά)
- Αναλυτική βιβλιογραφία από την ιστοσελίδα της Γαλλικής Ακαδημίας
