Πέτρος ντε Που
Ο Πέτρος ντε Που (Αγγλικά: Peter de Pou, .... - 1366) είχε την δικαστική εξουσία στα Δουκάτα των Αθηνών και των Νέων Πατρών. Κατά διαστήματα εκπροσωπούσε τον γενικό επίτροπο Ματθαίο Μονκάδα (1359-1366), που ποτέ δεν ήλθε στην Ελλάδα. Βρισκόταν σε συνεχή αντιπαλότητα με τον Ρογήρο Α΄ ντε Λούρια. Χαρακτηρίστηκε όμως σαν βίαιος, πλεονέκτης, φιλόδοξος και κυρίως άδικος δικαστής. Δολοφονήθηκε αυτός και η σύζυγός του μετά από εξέγερση εναντίον του, το 1366.
Ιστορικά στοιχεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Την εποχή αυτή κυριαρχούν δύο αντίπαλες φατρίες (ομάδες) στα Δουκάτα των Αθηνών και των Νέων Πατρών. Η μία με ηγετικό πρόσωπο τον Ρογήρο Α΄ ντε Λούρια που είναι εναντίον των καλών σχέσεων με την Βενετία και γιαυτό επιθυμούν την συμμαχία και υποταγή στην Γένοβα, που ήταν ο μεγάλος εχθρός της.[1][2] Η άλλη φατρία με αρχηγό τον Πέτρο ντε Που αντιτίθεται σε αυτά τα σχέδια. Σημαντικό πρόβλημα είναι και η προσωπική απουσία από τα δουκάτα του γενικού επιτρόπου Ματθαίου Μονκάδα (1359-1366), ο οποίος επιχειρούσε να ασκήσει την εξουσία του μέσω διαφόρων «πρόθυμων» Καταλανών ευγενών, όπως Ρογήρος Α΄ ντε Λούρια, ο αντίπαλός του Πέτρος ντε Που, ο Γκονσάλβο Χιμένεθ ντε Αρενός,[3] ο μετριοπαθής Ιάκωβος Φαδρίκ και άλλοι. Ήταν μια εποχή που διεκδικούσαν την εξουσία πολλοί προσπαθώντας να παραγκωνίσει ο ένας τον άλλον με ότι επιρροές και δύναμη διέθετε, χρησιμοποιώντας ακόμα και αθέμιτα μέσα.
Το 1361-1362, ο Πέτρος ντε Που, διορισμένος από τον Μονκάδα, ασκεί την επιτροπεία στο σύνολο ή σε περιοχές όπου έχει την δύναμη να επιβληθεί.[4] Το 1361[5][6] ή 1362[7] αναλαμβάνει καταχρηστικά ο Ρογήρος αλλά παύεται το 1363, γιατί έφερε στην Θήβα τούρκους του σουλτάνου Μουράτ Α΄ ως μισθοφόρους, για να επιβληθεί στους αντιπάλους του. Αυτή η πράξη του, έφερε τέτοια αναστάτωση, ώστε όλοι οι χριστιανοί συμμάχησαν με την προτροπή του πάπα Ουρβανού Ε΄, για να διώξουν τους τούρκους.[5][6] Μετά από αυτό τα δουκάτα διοικούνται από διάφορους ευγενείς με κυριότερο τον Ιάκωβο Φαδρίκ, που είχε διατελέσει γενικός επίτροπος πριν από τον Μονκάδα. Το 1365, πεθαίνει ο Φαδρίκ και έτσι δημιουργείται πάλι κενό εξουσίας, που το διεκδικούν οι αντίπαλες ομάδες.[8][9]
Αξιοσημείωτη είναι η επιμονή του βασιλιά της Σικελίας Φρειδερίκο Γ΄ (1355-1377) στο πρόσωπο του Μονκάδα. Μετά το περιστατικό με τους τούρκους το 1363, του πρότεινε ισόβια γενική επιτροπεία, που όμως ούτε και αυτό τον έπεισε να έλθει Ελλάδα.[10][9]
Ο Πέτρος ντε Που[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Πέτρος ντε Που ασκούσε για μεγάλο διάστημα την δικαστική εξουσία στα Δουκάτα των Αθηνών και των Νέων Πατρών.[1][2] Χαρακτηρίστηκε όμως σαν βίαιος[4], πλεονέκτης, φιλόδοξος και κυρίως άδικος δικαστής. Άφηνε δικαστικές υποθέσεις να παρατείνονται για χρόνια.[11][2] Αναφέρεται ότι κρατούσε άδικα Έλληνα πάροικο[Σημ 1] που ανήκε σε άλλο Καταλανό και στο τέλος τον πούλησε σκλάβο στη Μαγιόρκα.[12][2]
Κατείχε το ισχυρό κάστρο του Ζητουνίου (Λαμία).[1][2] Κατέλαβε κάστρα του αντιπάλου του, Ρογήρου Α΄ και φίλων του με την αιτιολογία της απώθησης αλβανικής επιδρομής, αλλά δεν τους τα επέστρεψε.[12][2] Μέσα σε αυτά ήταν και τα κάστρα του Ιάκωβου Φαδρίκ στα Σάλωνα, στο Λιδορίκι και τη Veteranitsa.[4]
Είδαμε ότι την περίοδο 1361-1362 είχε διοριστεί από τον Μονκάδα επίτροπος του δουκάτου πάντα υπό την αμφισβήτηση του Ρογήρου. Πιθανότατα ο Ματθαίος Μονκάδα να θεωρούσε πιο αξιόπιστο τον Πέτρο ντε Που από τον Ρογήρο, λόγο της προδοτικής συμπεριφοράς του τελευταίου, στο θέμα των τούρκων μισθοφόρων.[1][2]
Το 1362 καταχρηστικά αναλαμβάνει ο Ρογήρος, ο οποίος όμως παύεται το 1363. Επαναδιορίζεται ο Μονκάδα, πού όμως συνεχίζει να διοικεί αντιπροσωπευόμενος από διάφορους Καταλανούς ευγενείς, ο σημαντικότερος των οποίον ήταν ο ικανός και μετριοπαθής Ιάκωβος Φαδρίκ. Το 1365, πεθαίνει ο Ιάκωβος Φαδρίκ και αρχίζει πάλι ο θανάσιμος ανταγωνισμός μεταξύ των δύο φατριών για την εξουσία.[8][9]
Το τέλος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το καλοκαίρι του 1366, υπήρξε εξέγερση εναντίον τού Πέτρου ντε Που, που είχε σαν αποτέλεσμα να δολοφονηθεί ο ίδιος, η σύζυγος του και οι σημαντικότεροι υποστηρικτές του. Το ίδιο συνέβη και με ανθρώπους του Μονκάδα, που επιχείρησαν να εκδικηθούν τον θάνατό του.[12][2]
Τελικά πριν από τον Αύγουστο του 1366, παρά τα όσα συνέβησαν, ο Ρογήρος ντε Λούρια αναλαμβάνει επίσημα, με έγκριση από το βασίλειο της Σικελίας, την γενική επιτροπεία στη θέση τού Ματθαίου Μονκάδα, που δεν πάτησε ποτέ το πόδι του στην Ελλάδα.[13][14]
Σημειώσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Έλληνας που δεν είχε πολιτικά δικαιώματα και ήταν υπό την προστασία και εργασία κάποιου Καταλανού.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 Μίλλερ, μετάφρ. Λάμπρου, 1909-10, Tόμος A', βλ. πηγές σελ. 424
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 2,6 2,7 Miller, W. (1908), βλ. πηγές, σελ. 297
- ↑ «ίσως κατά την περίοδο 1362-1363» σύμφωνα με τον Setton, Kenneth M. (1975), βλ. πηγές σελ. 198
- ↑ 4,0 4,1 4,2 Setton, Kenneth M. (1975), βλ. πηγές σελ. 198
- ↑ 5,0 5,1 Μίλλερ, μετάφρ. Λάμπρου, 1909-10, Tόμος A', βλ. πηγές σελ. 405-406
- ↑ 6,0 6,1 Miller, W. (1908), βλ. πηγές, σελ. 284
- ↑ Setton, Kenneth M. (1975), βλ. πηγές σελ. 199
- ↑ 8,0 8,1 Μίλλερ-Λάμπρου (1909-1910), βλ. πηγές σελ. 422-423
- ↑ 9,0 9,1 9,2 Miller, W. (1908), βλ. πηγές, σελ. 296
- ↑ Μίλλερ-Λάμπρου (1909-1910), βλ. πηγές σελ. 422
- ↑ Μίλλερ, μετάφρ. Λάμπρου, 1909-10, Tόμος A', βλ. πηγές σελ. 424-425
- ↑ 12,0 12,1 12,2 Μίλλερ, μετάφρ. Λάμπρου, 1909-10, Tόμος A', βλ. πηγές σελ. 425
- ↑ Μίλλερ-Λάμπρου (1909-1910), βλ. πηγές σελ. 422-423
- ↑ Miller, W. (1908), βλ. πηγές, σελ. 296
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Μίλλερ, Ουΐλλιαμ μετάφρ. Σπυρ. Π. Λάμπρου, 1909-1910, «Ιστορία της Φραγκοκρατίας εν Ελλάδι (1204-1566)» μετά προσθηκών και βελτιώσεων, Tόμος A'. Εν Αθήναις: Ελληνική Εκδοτική Εταιρεία.
- (Αγγλικά) Miller, W. (1908) "The Latins in the Levant. A History of Frankish Greece (1204-1566)" (Cambridge and New York). Αρχειοθετήθηκε 10/11/2017. Ανακτήθηκε 17/06/2017.
- (Αγγλικά) Setton, Kenneth M. (1975) "Volume III: The fourteenth and fifteenth centuries", Edited by Harry W. Hazzard, Ανακτήθηκε 21/06/2018.
_(selon_Gelre).svg)