Μετάβαση στο περιεχόμενο

Νέα Κεντροδεξιά

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Νέα Κεντροδεξιά
Nuovo Centrodestra
ΠρόεδροςΑντζελίνο Αλφάνο
Ίδρυση15 Νοεμβρίου 2013
Διάλυση18 Μαρτίου 2017
Διάσπαση απόΛαός της Ελευθερίας
ΔιάδοχοςΛαϊκή Εναλλακτική
ΈδραVia Arcione 71, Ρώμη
ΙδεολογίαΣυντηρητισμός[1]
Χριστιανοδημοκρατία[2]
Πολιτικό φάσμαΚέντρο
Κεντροδεξιά
Ευρωπαϊκή προσχώρησηΕυρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα
Χρώματα     Μπλε
Ιστότοπος
www.nuovocentrodestra.it
Πολιτικό σύστημα της Ιταλίας
Πολιτικά κόμματα
Εκλογές

Η Νέα Κεντροδεξιά (ιταλικά: Nuovo Centrodestra‎‎, NCD) ήταν ένα κεντροδεξιό πολιτικό κόμμα στην Ιταλία.[3]

Το κόμμα ιδρύθηκε στις 15 Νοεμβρίου 2013 από μια ομάδα αντιφρονούντων του Λαού της Ελευθερίας που αντιτάχθηκαν στη μετατροπή του κόμματος σε Φόρτσα Ιτάλια, που θα γινόταν την επόμενη μέρα.[4] Ηγέτης του κόμματος ήταν ο Αντζελίνο Αλφάνο, ο οποίος ήταν προστατευόμενος του Σίλβιο Μπερλουσκόνι και εθνικός γραμματέας του Λαού της Ελευθερίας, από το 2011 έως το 2013.

Στις 11 Σεπτεμβρίου 2014, η Νέα Κεντροδεξιά έγινε επίσημα δεκτή στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα.[5][6]

Στις 18 Μαρτίου 2017, η Νέα Κεντροδεξιά συγχωνεύθηκε στη Λαϊκή Εναλλακτική.

Ιστορικό

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Νέα Κεντροδεξιά ιδρύθηκε από στελέχη που αποχώρησαν από το Λαό της Ελευθερίας, στις 15 Νοεμβρίου 2013. Οι ιδρυτές του κόμματος ήταν ένθερμοι υποστηρικτές της κυβέρνησης του Ενρίκο Λέτα και αρνήθηκαν να ενταχθούν στη νέα Φόρτσα Ιτάλια, που ιδρύθηκε μετά τη διάλυση του Λαού της Ελευθερίας. Και οι πέντε υπουργοί του Λαού της Ελευθερίας, τρεις υφυπουργοί, 30 γερουσιαστές και 27 βουλευτές εντάχθηκαν αμέσως στη Νέα Κεντροδεξιά.[7][8] Οι περισσότεροι ήταν χριστιανοδημοκράτες και πολλοί κατάγονταν από τις νότιες περιοχές της Καλαβρίας και της Σικελίας.[9]

Τον Φεβρουάριο του 2014, μετά την πτώση της κυβέρνησης Λέτα, η Νέα Κεντροδεξιά προσχώρησε σε μια νέα κυβέρνηση συνασπισμού με επικεφαλής τον Ματέο Ρέντσι, ο οποίος είχε εκλεγεί γραμματέας του Δημοκρατικού Κόμματος, τον Δεκέμβριο του 2013.[10]

Το κόμμα συμμετείχε στις ευρωεκλογές του 2014 μαζί με την Ένωση Κέντρου. Η λίστα συγκέντρωσε το 4,4% των ψήφων και εξέλεξε τρεις ευρωβουλευτές, δύο για τη Νέα Κεντροδεξιά και έναν για την Ένωση Κέντρου. Η λίστα πήγε ιδιαίτερα καλά στο Νότο.[11]

Τον Δεκέμβριο του 2014, η Νέα Κεντροδεξιά σχημάτισε κοινές κοινοβουλευτικές ομάδες με την Ένωση Κέντρου τόσο στην Βουλή των Αντιπροσώπων όσο και στη Γερουσία της Δημοκρατίας. Οι δύο ομάδες, ένα βήμα προς την πλήρη συγχώνευση των δύο κομμάτων,[12] ονομάστηκαν «Λαϊκή Περιοχή».

Μετά την απόφαση του Αλφάνο να υποστηρίξει την προσπάθεια του Σέρτζιο Ματαρέλα να γίνει Πρόεδρος της Ιταλίας κατά τις προεδρικές εκλογές του 2015, η Νέα Κεντροδεξιά γνώρισε μια εσωτερική κρίση. Οι επικεφαλής των ομάδων του κόμματος στη Βουλή και τη Γερουσία παραιτήθηκαν από τη θέση τους και παραιτήθηκαν από το κόμμα.[13][14][15][16] Επιπλέον, ο Μαουρίτσιο Λούπι, υπουργός Υποδομών και Μεταφορών, παραιτήθηκε λόγω ενός σκανδάλου.[17][18] Ως αποτέλεσμα, το κόμμα έμεινε με μόνο δύο υπουργούς. Ακόμα, ένας βουλευτής[19][20] και ένας ευρωβουλευτής[21] επανεντάχθηκαν στη Φόρτσα Ιτάλια.

Λίγους μήνες αργότερα, ο συντονιστής του κόμματος Γκαετάνο Κουαλιαριέλο, αποχώρησε από το κόμμα διαφωνώντας με την υποστήριξη στην κυβέρνηση Ρέντσι.[22][23][24] Τον ακολούθησαν δύο βουλευτές[25][26][25] και τρεις γερουσιαστές[26][27][28][29] οι οποίοι ίδρυσαν την Ταυτότητα και Δράση.[30][31]

Μετά τα άσχημα αποτελέσματα της Νέας Κεντροδεξιάς στις τοπικές εκλογές του 2016, αρκετοί βουλευτές, κυρίως γερουσιαστές, άρχισαν να σκέπτονται την αποχώρηση από το κόμμα.[32][33] Μερικές εβδομάδες αργότερα, κάποιοι από αυτούς αποχώρησαν από το κόμμα και επέστρεψαν στη Φόρτσα Ιτάλια.[34]

Ενόψει του συνταγματικού δημοψηφίσματος του 2016, η Ένωση Κέντρου έκανε εκστρατεία υπέρ του «όχι», ενώ η Νέα Κεντροδεξιά ήταν από τους πιο ένθερμους υποστηρικτές του «ναι». Μετά το δημοψήφισμα, το οποίο είδε μια τεράστια ήττα από την πλευρά του «όχι», η Ένωση Κέντρου αποχώρησε εντελώς από τη Λαϊκή Περιοχή, αλλά ορισμένοι που αποχώρησαν από την Ένωση Κέντρου και ίδρυσαν τους Κεντρώους για την Ιταλία, όπως ο Πιερ Φερντινάντο Καζίνι, παρέμειναν σε αυτή.[35][36][37] Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος και η κατάρρευση του υπουργικού συμβουλίου του Ρέντσι αναβίωσαν επίσης τις εσωτερικές εντάσεις της Νέας Κεντροδεξιάς, που οδήγησαν σε νέες αποχωρήσεις βουλευτών[36][38] και γερουσιαστών.[39][40]

Στις 18 Μαρτίου 2017 το κόμμα διαλύθηκε για να συγχωνευτεί στη Λαϊκή Εναλλακτική, το μεγαλύτερο μέρος της οποίας αποτελείται από πρώην στελέχη της Νέας Κεντροδεξιάς.

Ιδεολογία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παρά το γεγονός ότι υπήρχαν ορισμένοι σοσιαλδημοκράτες, το κόμμα ήταν κυρίως ένα χριστιανοδημοκρατικό κόμμα με κοινωνικά συντηρητικές θέσεις. Σύμφωνα με την Corriere della Sera, εν αντιθέσει με το Φόρτσα Ιτάλια, οι θέσεις της Νέας Κεντροδεξιάς για τα «λεγόμενα ηθικά ζητήματα» (άμβλωση, δικαιώματα LGBT κ.λπ.) ήταν «πιο κοντά σε εκείνες της ευρωπαϊκής παραδοσιακής δεξιάς» και «άρα δεν ήταν πολύ συμβατές με εκείνες της τα κόμματα του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος σε μεγάλες χώρες όπως η Γερμανία».[41] Ωστόσο, το κόμμα ψήφισε υπέρ του συμφώνου συμβίωσης, ενώ τα περισσότερα μέλη της Φόρτσα Ιτάλια ψήφισαν κατά.[42] Η Νέα Κεντροδεξιά επικρίθηκε επίσης από ορισμένες καθολικές ενώσεις για το ότι δεν αντιτίθεται αρκετά στη διδασκαλία των σπουδών φύλου στα σχολεία.[43] Επιπλέον, η Νέα Κεντροδεξιά, ως μέρος των κεντροαριστερών κυβερνήσεων, αποδείχθηκε πιο προοδευτική από το Φόρτσα Ιτάλια στη διαχείριση της παράνομης μετανάστευσης, η οποία αξιολογήθηκε αρνητικά από το κόμμα του Μπερλουσκόνι.[44] Ακριβώς για αυτούς και άλλους λόγους, αρκετοί πολιτικοί της Νέας Κεντροδεξιάς εγκατέλειψαν το κόμμα είτε για να σχηματίσουν την Identity and Action ή επανήλθαν στη Φόρτσα Ιτάλια.[45] Και στις δύο περιπτώσεις ευθυγραμμίστηκαν εκ νέου με τον κεντροδεξιό συνασπισμό υπό την ηγεσία της Φόρτσα Ιτάλια. [46]

Αποτελέσματα εκλογών

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο
Εκλογές Ψήφοι % Έδρες +/– Ηγέτης
2014 1.202.350 (5ο) 4,38
2 / 73
–
Αντζελίνο Αλφάνο

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ «Un paio di consigli spassionati per il Nuovo Centrodestra di Alfano». Formiche. 13 Ιανουαρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 20 Φεβρουαρίου 2014. 
  2. ↑ «Nuovo Centrodestra o vecchia Democrazia Cristiana?». Panorama (στα Ιταλικά). 17 Νοεμβρίου 2013. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Δεκεμβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 2 Δεκεμβρίου 2013. 
  3. ↑ «Silvio Berlusconi's heir Angelino Alfano forms new party in Italy». The Independent. Associated Press. 15 November 2013. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 June 2022. https://ghostarchive.org/archive/20220618/https://www.independent.co.uk/news/world/europe/silvio-berlusconis-heir-angelino-alfano-forms-new-party-in-italy-8943520.html. Ανακτήθηκε στις 16 November 2013. 
  4. ↑ Nicolas Bonnet (2015). «Silvo's Party». Στο: Agnès Alexandre-Collier. Leadership and Uncertainty Management in Politics: Leaders, Followers and Constraints in Western Democracies. Palgrave Macmillan. σελίδες 105–106. ISBN 978-1-137-43924-6. 
  5. ↑ «EPP concerned over actions of radical Islamic militant groups and over latest political developments in Romania; welcomes five new member parties - EPP». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Απριλίου 2015. Ανακτήθηκε στις 9 Ιουνίου 2015. 
  6. ↑ «Ncd: Quagliariello, accolti con voto unanime in famiglia Ppe». ANSA.it. Ανακτήθηκε στις 9 Ιουνίου 2015. 
  7. ↑ «Alfano lancia il Nuovo centrodestra: "No a Fi per me scelta dolorosa. No a decadenza Berlusconi"», Il Messaggero, 16 November 2013, http://www.ilmessaggero.it/PRIMOPIANO/POLITICA/alfano_nuovo_centrodestra/notizie/360466.shtml, ανακτήθηκε στις 16 November 2013 
  8. ↑ Tom Lansford (2015). Political Handbook of the World 2015. SAGE Publications. σελ. 3067. ISBN 978-1-4833-7155-9. 
  9. ↑ Francesco Bei (16 November 2013), «Il 'Nuovo centrodestra', gruppi in crescita e logo tricolore», la Repubblica, http://www.repubblica.it/politica/2013/11/16/news/composizione_nuovo_centrodestra-71131210/, ανακτήθηκε στις 18 November 2013 
  10. ↑ «I ministri giurano, il governo è in carica Renzi: "Ce la faremo". Ma Letta lo gela». La Stampa. 22 Φεβρουαρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 9 Ιουνίου 2015. 
  11. ↑ «::: Ministero dell'Interno ::: Archivio Storico delle Elezioni - Europee del 25 Maggio 2014». Elezionistorico.interno.it. Ανακτήθηκε στις 2 Αυγούστου 2016. 
  12. ↑ «Ncd e Udc verso la fusione, la "start-up dei moderati" per incidere sul voto del Colle». Data 24 News. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Μαρτίου 2015. Ανακτήθηκε στις 9 Ιουνίου 2015. 
  13. ↑ «Ncd nel caos. E Sacconi si dimette». Ανακτήθηκε στις 9 Ιουνίου 2015. 
  14. ↑ «Quirinale/ Terremoto nell'Ncd, Saltamartini e Sacconi si dimettono». Affaritaliani.it. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Οκτωβρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 9 Ιουνίου 2015. 
  15. ↑ Federico Morbegno. «Terremoto nel Ncd: si dimettono Sacconi e Saltamartini». Ανακτήθηκε στις 9 Ιουνίου 2015. 
  16. ↑ «Ncd, Barbara Saltamartini lascia, critiche ad Alfano. E Matteo Renzi sfotte Angelino: "Leccati le ferite"». Ανακτήθηκε στις 9 Ιουνίου 2015. 
  17. ↑ «Lupi si dimette da ministro: "Lascio a testa alta". Per la successione le ipotesi sono Delrio e Lotti». La Stampa. 20 Μαρτίου 2015. Ανακτήθηκε στις 9 Ιουνίου 2015. 
  18. ↑ «Maurizio Lupi si dimette». Panorama. Ανακτήθηκε στις 9 Ιουνίου 2015. 
  19. ↑ Tommaso Labate. «De Girolamo dà l'addio a Ncd». Corriere della Sera. Ανακτήθηκε στις 2 Αυγούστου 2016. 
  20. ↑ Alberto Di Majo (26 Αυγούστου 2015). «De Girolamo: "Torno in Forza Italia E non ho paura del cerchio magico" - Politica - iltempo». Il Tempo. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Σεπτεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 2 Αυγούστου 2016. 
  21. ↑ «Ncd: eurodeputato Salini lascia per andare in Fi - Altre news - ANSA Europa». ANSA.it. 24 Σεπτεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 2 Αυγούστου 2016. 
  22. ↑ Monica Guerzoni (14 Οκτωβρίου 2015). «Quagliariello-Ncd, è rotturaAlfano: «Io non trattengo nessuno». Corriere della Sera. Ανακτήθηκε στις 2 Αυγούστου 2016. 
  23. ↑ Alessandro De Angelis (14 Οκτωβρίου 2015). «Gaetano Quagliariello si dimette da coordinatore Ncd e scrive ad Alfano: "Se non lasci Renzi, formo gruppo al Senato"». Huffingtonpost.it. Ανακτήθηκε στις 2 Αυγούστου 2016. 
  24. ↑ «Quagliariello diserta la direzione Ncd». Il Giornale (στα Ιταλικά). 5 Νοεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 2 Αυγούστου 2016. 
  25. ↑ 25,0 25,1 «Alfano ne perde altri due». Il Giornale (στα Ιταλικά). 23 Νοεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 2 Αυγούστου 2016. 
  26. ↑ 26,0 26,1 «Augello e Piso lasciano Ncd Il caso dei 'gesti sessisti' sarà riesaminato - Politica - iltempo». Il Tempo. 24 Οκτωβρίου 2015. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Νοεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 2 Αυγούστου 2016. 
  27. ↑ «Alfano perde un altro pezzo. Andrea Augello lascia Ncd. Direzione Fitto? - Secolo d'Italia». Secoloditalia.it. 23 Φεβρουαρίου 1976. Ανακτήθηκε στις 2 Αυγούστου 2016. 
  28. ↑ «Giovanardi (e i suoi) lasciano Ncd: «Alfano ha fallito, governo arrogante sulle nozze gay». Corriere della Sera. 26 Οκτωβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 2 Αυγούστου 2016. 
  29. ↑ «Carlo Giovanardi lascia Ncd e maggioranza. "Ma non torno in Forza Italia"». la Repubblica. 26 Οκτωβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 2 Αυγούστου 2016. 
  30. ↑ «Centrodestra, Quagliariello lancia "Idea". Alternativi a Renzi, guardando ai territori | l'Occidentale». Loccidentale.it (στα Ιταλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Νοεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 2 Αυγούστου 2016. 
  31. ↑ «Ncd, Quagliariello lancia il quarto petalo. Cassano: "Voleva il Ministero"». Affaritaliani.it. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Νοεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 2 Αυγούστου 2016. 
  32. ↑ «Dopo il voto Alfano lancia polo moderato. Ma in Ap è scontro». Askanews.it. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 Ιουλίου 2016. Ανακτήθηκε στις 2 Αυγούστου 2016. 
  33. ↑ «Fronda contro Alfano: cinque Ncd pronti all'addio - Politica - iltempo». Il Tempo. 21 Ιουνίου 2016. Ανακτήθηκε στις 2 Αυγούστου 2016. [νεκρός σύνδεσμος]
  34. ↑ «Schifani ritorna in Forza Italia. Berlusconi: "Ha continuato a coltivare le nostre radici" - la Repubblica». 4 Αυγούστου 2016. 
  35. ↑ «Area Popolare si spacca dopo il referendum. Udc: "L'esperienza, forse mai decollata, si conclude qui" - Il Fatto Quotidiano». 6 Δεκεμβρίου 2016. 
  36. ↑ 36,0 36,1 «Fuggi fuggi al Senato: I centristi guardano a Fi. E Alfano resta da solo». 7 Δεκεμβρίου 2016. 
  37. ↑ «"Alfano succube di Renzi, ce ne andiamo" - giornaleditalia». www.ilgiornaleditalia.org. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Δεκεμβρίου 2016. 
  38. ↑ «Bernardo (NCD): lascio NCD, momento più basso del partito | www.newsagielle.it». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 20 Δεκεμβρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 7 Δεκεμβρίου 2016. 
  39. ↑ «Senato: Ala perde pezzi, 2 vanno a Udc - Politica». 9 Φεβρουαρίου 2017. 
  40. ↑ «Grandi manovre in corso al senato, Verdini e Alfano perdono pezzi - Siciliainformazioni». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Φεβρουαρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 10 Φεβρουαρίου 2017. 
  41. ↑ «Pd-azzurri: asse sui diritti (senza Ncd)». Corriere della Sera. Ανακτήθηκε στις 20 Φεβρουαρίου 2014. 
  42. ↑ «Unioni civili sono legge: M5s si astiene. Lega e Fdi contro. Renzi: "E' un giorno di festa". Le destre: "Referendum"». 11 Μαΐου 2016. 
  43. ↑ «Gender a Scuola: Nella Riforma Il Trucco C'e' Ma non Si Vede». 27 Ιουνίου 2015. [νεκρός σύνδεσμος]
  44. ↑ «Migranti, Berlusconi: "Un accordo con la Libia è l'unica soluzione"». 27 Ιουλίου 2017. 
  45. ↑ «ADDIO NCD/ Massimiliano Salini lascia Lupi e torna in Forza Italia». 25 Σεπτεμβρίου 2015. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Οκτωβρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 16 Οκτωβρίου 2022. 
  46. ↑ «Renato Schifani torna in Forza Italia». 4 Αυγούστου 2016. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Νέα_Κεντροδεξιά&oldid=10774608"