Μολούκες
| Maluku | |
|---|---|
 | |
| Γεωγραφία | |
| Τοποθεσία | Νοτιοανατολική Ασία |
| Αριθμός νήσων | 1.027 |
| Κύρια νησιά | Χαλμαχέρα, Σεράμ, Μπούρου, Αμπόν, Τερνάτε, νήσοι Κάι, νήσοι Άρου |
| Έκταση | 850.000 km² |
| Χερσαία έκταση | 74.505 km2 |
| Υψόμετρο | 3.027 μ |
| Υψηλότερη κορυφή | Μπινάιγια |
| Χώρα | |
| Επαρχίες | Μολούκες, Βόρειες Μαλούκες |
| Μεγαλύτερη πόλη | Αμπόν |
| Δημογραφικά | |
| Πληθυσμός | 1.895.000 (απογραφής 2000) |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Οι Μολούκες (Maluku) είναι αρχιπέλαγος στην Ινδονησία. Γεωγραφικά βρίσκονται ανάμεσα στο Σουλαουέζι, τη Νέα Γουινέα και το Τιμόρ. Τα νησιά είναι επίσης γνωστά στους Ευρωπαίους και στους Κινέζους ως νησιά των μπαχαρικών, αν και η ονομασία χρησιμοποιείται και για άλλα νησιά.
Τα περισσότερα νησιά είναι ορεινά, κάποια με ενεργά ηφαίστεια, και δέχονται μεγάλα ύψη βροχής. Η βλάστηση στα νησιά είναι άφθονη και περιλαμβάνει τροπικά δάση, ρύζι και τα μπαχαρικά γαρίφαλο και μοσχοκάρυδο, τα οποία προέρχονται από δέντρα που φύονται στα νησιά. Οι κάτοικοι των νησιών είναι Μελανήσιοι, αλλά ύστερα από τους πολέμους των μπαχαρικών τον 17ο αιώνα, αρκετοί πληθυσμοί σκοτώθηκαν. Ένα κύμα Αυστρονήσιων μεταναστών ξεκίνησε τον 20ο αιώνα και συνεχίζει μέχρι σήμερα.
Τα νησιά, όταν ανεξαρτητοποιήθηκε η Ινδονησία, υπάγονταν σε μία ενιαία επαρχία, την επαρχία Μολούκες. Το 1999 χωρίστηκε σε δύο επαρχίες, τις Βόρειες Μολούκες που περιλάμβανε τα νησιά ανάμεσα στο Μοροτάι και τις νήσους Σούλα και Όμπι, ενώ το νησιωτικό τόξο από την Μπούρου και το Σεράμ μέχρι το Ουέταρ και τα νησιά Άρου παρέμεινε στην επαρχία Μολούκες. Οι βόρειες Μολούκες κατοικούνται κυρίως από μουσουλμάνους και έχουν πρωτεύουσα την Τερνάτε και οι Μολούκες από χριστιανούς και έχουν πρωτεύουσα την Αμπόν. Το 1999 ξέσπασε θρησκευτική διαμάχη ανάμεσα σε χριστιανούς και μουσουλμάνους η οποία στοίχισε τη ζωή σε χιλιάδες ανθρώπους και ώθησε πολλούς στην μετεγκατάσταση. Η διαμάχη έληξε το 2003.
Γεωγραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Οι Μολούκες καλύπτουν έκταση 850.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων εκ των οποίων πάνω από 90% είναι θάλασσα.[1] Το αρχιπέλαγος αποτελείται από 1.027 νησιά. Τα μεγαλύτερα από αυτά, η Χαλμαχέρα, το Σεράμ, το Μπούρου και το Ουέταρ είναι αραιοκατοικημένα, ενώ τα πιο ανεπτυγμένα Αμπόν και Τερνάτε είναι μικρά.[1] Τα νησιά είναι κυρίως ορεινά και δασώδη. Τα νησιά Ταριμπάρ είναι ξηρά και λοφώδη, ενώ τα νησιά Άρου είναι επίπεδα και βαλτώδη. Η ψηλότερη κορυφή είναι η Μπινάιγια στο Σεράμ, με ύψος 3.027 μέτρα. Κάποια από αυτά, όπως η Τερνάτε, είναι οι κορυφές ηφαίστειων που αναδύονται από τη θάλασσα και οι οικισμοί είναι στα παράλια. Τα τελευταία 500 χρόνια έχουν λάβει χώρα 70 ισχυρές εκρήξεις, ενώ οι σεισμοί είναι κοινοί.[2]
Η γεωλογία των Μολουκών έχει αρκετά κοινή ιστορία, χαρακτηριστικά και διαδικασίες με τη γειτονική περιοχή Νούσα Τενγκάρα (Μικρές Σούνδες). Η γεωλογία αυτών των περιοχών μελετάται από την αποικιοκρατία, όμως ο γεωλογικός σχηματισμός και η εξέλιξη δεν είναι πλήρως κατανοητά και οι θεωρίες για την εξέλιξη των νήσων έχουν αλλάξει εκτενώς τις πρόσφατες δεκαετίες.[1] Οι Μολούκες αποτελούν μία από τις πιο περίπλοκες γεωλογικά περιοχές του κόσμου,[1] ως αποτέλεσμα της θέσης τους, στο σημείο επαφής τεσσάρων πλακών και δύο ηπείρων.
Ιστορία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το εμπόριο μπαχαρικών από τις Μολούκες διεξάγεται τουλάχιστον από τη τρίτη χιλιετία π.Χ., όταν κατασκευάστηκαν αξιόπλοα πλοία, ικανά για μεγάλα και συχνά ταξίδια. Επίσης, διαδόθηκαν στις Μολούκες η αγγειοπλαστική και η γεωργία. Υπάρχουν ενδείξεις ότι το γαρίφαλο χρησιμοποιούταν στην Μεσοποταμία από το 17ο αιώνα π.Χ. και πως στην 2η χιλιετία π.Χ. στη Μεσόγειο είχε φτάσει και μοσχοκάρυδο. Σημαντικό ήταν το εμπόριο μπαχαρικών μεταξύ Κίνας και Μολουκών. Οι Μολούκες αναφέρονται σε αρχεία της δυναστείας Τανγκ. Το 12ο αιώνα το εμπόριο μπαχαρικών ελεγχόταν από την Ιάβα και σταδιακά ο έλεγχος αυτός αυξανόταν τόσο ώστε το 14ο αιώνα οι Κινέζοι να αγοράζουν μπαχαρικά από την Ιάβα και όχι από τις Μολούκες. Το 14ο αιώνα στις Μολούκες διαδόθηκε ο Ισλαμισμός.[3]
Πορτογαλική κυριαρχία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το 1511, οι Πορτογάλοι κατέλαβαν την Μαλάκα και η επιρροή τους ήταν έντονη στην ανατολική Ινδονησία, όπου εισήγαγαν το Χριστιανισμό.[4] Υπολογίζεται ότι μέχρι το 1590 στις Μολούκες ζούσαν 60.000 χριστιανοί.[5] Παρά το γεγονός ότι οι Πορτογάλοι έλεγχαν το μεγαλύτερο μέρος του εμπορίου μπαχαρικών εκμεταλλευόμενοι την αντιπαλότητα των βασιλείων της Τερνάτε και του Τιντόρε, εμπόριο γινόταν και από μουσουλμάνους εμπόρους.[6] Το 1522 έχτισαν ένα οχυρό στην Τερνάτε, ενώ οι βασιλείς τους Τιντόρε εκμεταλλεύτηκαν το διάπλου της Γης από Μαγγελάνο το 1521 ώστε να συμμαχήσουν με τους Ισπανούς, χωρίς σημαντικές επιπτώσεις εκείνη την περίοδο.[5] Πέρα από την Τερνάτε και το Τιντόρε, το 16ο αιώνα κεντρικός εμπορικός κόμβος στις Μολούκες ήταν το Γκορόνγκ, νοτιοανατολικά του Σεράμ, με αποτέλεσμα οι Πορτογάλοι να ονομάσουν τα νησιά των νότιων Μολουκών σύμφωνα με τα ονόματα που τους είχαν δώσει οι κάτοικοι του Γκορόνγκ.[3] Το 1570 οι κάτοικοι της Τερνάτε εξέβαλαν τους Πορτογάλους, οι οποίοι άρχισαν να χρησιμοποιούν το νησί Αμπόν για τις συναλλαγές τους.[5] Το 17ο αιώνα οι τρεις σημαντικοί εμπορικοί σταθμοί στις Μολούκες ήταν τα νησιά Τερνάτε/Τιντόρε, Αμπόν και νήσοι Μπάντα, τα οποία έλεγχαν το εμπόριο μοσχοκάρυδου και γαρίφαλου και ήταν οι πυλώνες της αποικιοκρατικής οικονομίας της περιοχής.
Ολλανδική κυριαρχία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η δύναμη των Πορτογάλων άρχισε να μειώνεται στο δεύτερο μισό του 16ου αιώνα με αποτέλεσμα για το εμπόριο μπαχαρικών να ενδιαφερθούν άλλα έθνη, όπως η Μαλαισία, η Ιάβα, η Ισπανία, η Αγγλία και η Ολλανδία.[6] Ενώ η παρουσία Βρετανών και Ισπανών ήταν μικρή, οι Ολλανδοί ήταν οι κύριοι διεκδικητές του εμπορίου. Το πρώτο Ολλανδικό πλοίο έφτασε στην Ινδονησία το 1596 και σύντομα ακολούθησαν και άλλα. Οι Ολλανδοί, για να αυξήσουν την επιρροή τους στη περιοχή, ίδρυσαν το 1602 την εταιρεία Ανατολικών Ινδιών που έμεινε γνωστή ως VOC. Ταυτόχρονα αυξήθηκε η παρουσία Ισπανών και Άγγλων στη περιοχή. To 1605 και 1606 οι Ολλανδοί κατέλαβαν από τους Πορτογάλους την Τερνάτε και την Αμπόν, ενώ οι Ισπανοί κατέλαβαν το 1606 μετά την Τερνάτε και το Τιντόρε. Η Ισπανία ήταν παρούσα στην περιοχή μέχρι το 1663, όταν αποτραβήχτηκε στις Φιλιππίνες.[7] Το 1609 ιδρύθηκε από τους Ολλανδούς ένα γραφείο Γενικού Κυβερνήτη στην Αμπόν, ο οποίος ελεγχόταν από ένα συμβούλιο, όμως επειδή η Αμπόν ήταν μακριά από τις κύριες εμπορικές διαδρομές, το γραφείο μεταφέρθηκε στη Μπατάβια, σημερινή Τζακάρτα, στην δυτική Ιάβα. Εκτός από τους Ολλανδούς, για το εμπόριο μπαχαρικών ενδιαφέρονταν έντονα και οι Άγγλοι, από τη στιγμή που ο Φράνσις Ντρέικ κατά τη διάρκεια του διάπλου της Γης αγκυροβόλησε στην Τερνάτε το 1578 και γύρισε με ένα μεγάλο φορτίο γαρίφαλων. Οι πρώτες προσπάθειες ενεργούς ανάμειξης των Βρετανών στο εμπόριο μπαχαρικών ξεκίνησαν το 1591 και το 1604 η (Βρετανική) Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών έφτασε στις Μολούκες και έστησε εμπορικούς σταθμούς, προς δυσαρέσκεια των Ολλανδών που επεδίωκαν να έχουν το μονοπώλιο στο εμπόριο μπαχαρικών. Το 1620, οι Άγγλοι, με την ανοχή των Ολλανδών, έφτιαξαν έναν εμπορικό σταθμό στο Αμπόν το 1620, ο οποίος καταστράφηκε το 1623 στη λεγόμενη «Σφαγή του Αμπόν(ια)», όταν δώδεκα Βρετανοί έμποροι ύστερα από βασανιστήρια ομολόγησαν ότι συνωμοτούσαν εναντίον της VOC.[5] Ανάμεσα στους Ολλανδούς και τους Άγγλους από το 1652 μέχρι το 1672 έγιναν τρεις πόλεμοι, γνωστοί ως Πόλεμοι των Μπαχαρικών. Στο τέλος του δεύτερου, οι Βρετανοί αντάλλαξαν ένα νησί που είχαν κατακτήσει με το Μανχάταν.[8]
Μετά την Ινδονησιακή Ανεξαρτησία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Τις 25 Απριλίου 1950, στις Μολούκες ιδρύθηκε η Δημοκρατία των Νότιων Μολουκών, που περιελάμβανε τα νησιά Σεράμ, Μπούρου και Αμπόν. Το αυτοαποκαλούμενο κράτος καταλήφθηκε από την Ινδονησία το Νοέμβριο του ίδιου έτους. Η έναρξη της εσωτερικής μετανάστευσης των (κυρίως Ιαβανέζων) πληθυσμών προς τα εξωτερικά νησιά (συμπεριλαμβανομένων των Μολουκών) κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960 θεωρείται ότι έχει επιδεινώσει τα προβλήματα ανεξαρτησίας και το πρόβλημα των θρησκευτικών/εθνικών πολιτικών. Υπήρξε περιστασιακή εθνική και εθνικιστική βία στα νησιά.
Τον Ιανουάριο του 1999 θρησκευτικές διαμάχες ξέσπασαν στα νησιά των Μολουκών ανάμεσα στους μουσουλμανικούς και στους χριστιανικούς πληθυσμούς, κυρίως στο Αμπόν και στη Χαλμαχέρα. Οι διαμάχες θεωρούνται ότι έληξαν στις 13 Φεβρουαρίου 2002 με την υπογραφή του συμφώνου Μαλίνο ΙΙ. Αιτία των διαμαχών θεωρείται η πτώση του Σουχάρτο το 1998 και η οικονομική κρίση της Ασίας την ίδια περίοδο που οδήγησαν σε συνθήκες αστάθειας. Η επικείμενη διαίρεση της επαρχίας σε δύο επιδείνωσε τις διενέξεις ανάμεσα σε μουσουλμάνους και χριστιανούς.[9] Ως αποτέλεσμα των συγκρούσεων δεκάδες άτομα έχασαν τη ζωή τους, ενώ 500.000 αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις οικίες τους.
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 Monk, K.A. (1996). The Ecology of Nusa Tenggara and Maluku. Hong Kong: Periplus Editions Ltd. σελ. 6, 9. ISBN 962-593-076-0. Unknown parameter
|coauthors=ignored (|author=suggested) (βοήθεια) - ↑ Witton, Patrick (2003). Indonesia. Melbourne: Lonely Planet. σελ. 818. ISBN 1-74059-154-2.
- ↑ 3,0 3,1 R. F. Ellen (2003). On the Edge of the Banda Zone: Past and Present in the Social Organization of a Moluccan Trading Network. University of Hawaii Press. σελίδες 3–5, 71. ISBN 0824826760.
- ↑ Ricklefs, M.C. (1991). A History of Modern Indonesia Since c.1300, 2nd Edition. London: MacMillan. σελ. 26. ISBN 0-333-57689-6.
- ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 M. Ricklefs (2005). A History of Modern Indonesia Since c. 1200. Stanford University Press. σελ. 28. ISBN 9780804744805. Unknown parameter
|publication=ignored (βοήθεια) - ↑ 6,0 6,1 J. Pilcher (2005). Food In World History. Routledge. σελ. 29-31. ISBN 9780415311465.
- ↑ Steven Drakeley (2005). The History of Indonesia. ABC-CLIO. σελίδες 26, 27. ISBN 0313014655.
- ↑ Steven F. Pedersen, Arlyn M. Myers (2010) Understanding the Principles of Organic Chemistry: A Laboratory Course
- ↑ Bertrand, Jacques (2004). Nationalism and ethnic conflict in Indonesia. Cambridge University Press. σελ. 122, 129-131. ISBN 0-521-52441-5.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]