Κύπελλο Ράπαν

Κύπελλο Ράπαν ήταν η ονομασία που είχε επικρατήσει για το Διεθνές Ποδοσφαιρικό Κύπελλο (αγγλ.: International Football Cup), το οποίο εμπνεύστηκε ο Αυστριακός προπονητής Καρλ Ράπαν και υλοποίησε με τη βοήθεια του Ελβετού Ερνστ Τόμεν το 1961. Ο σκοπός της δημιουργίας του ήταν να υπάρχουν αγώνες το καλοκαίρι για τα δελτία των διαφόρων ευρωπαϊκών ποδοσφαιρικών στοιχημάτων και να έχουν κάποια έσοδα οι ομάδες που συμμετείχαν.

Από το 1961/62 ως το 1966/67 η πρώτη φάση του κυπέλλου διεξαγόταν το καλοκαίρι σε ομίλους. Στη συνέχεια κατά τη χειμερινή περίοδο οι νικητές των ομίλων έπαιζαν σε αγώνες νοκ-άουτ ως τον τελικό που γινόταν την άνοιξη.

Το 1967 η διοργάνωση μετονομάστηκε σε "Κύπελλο Ιντερτότο" με χορηγό τη βιομηχανία Σίγκερ. Διεξαγόταν μόνο το καλοκαίρι σε ομίλους, χωρίς επόμενους γύρους και χωρίς τελικό τροπαιούχο. Όπως προδίδει ο τίτλος (intertoto: διεθνές στοίχημα), αποκλειστικός σκοπός της διοργάνωσης ήταν να υπάρχουν θερινοί αγώνες για το ποδοσφαιρικό στοίχημα.

Από το 1995 τη διοργάνωση του Κυπέλλου Ιντερτότο ανέλαβε η UEFA παραλλάζοντας την επωνυμία σε Κύπελλο Ιντερτότο ΟΥΕΦΑ και τη μετέτρεψε σε προκριματική διοργάνωση για το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Το 2009 καταργήθηκε.

Ιστορία

Ίδρυση

Η διοργάνωση προήλθε από μια ιδέα του Αυστριακού προπονητή Καρλ Ράπαν, ο οποίος τη δεκαετία του ’50 εργαζόταν σε ελβετικούς συλλόγους και στην Εθνική Ελβετίας. Ο Ράπαν είχε κατά νου να δημιουργήσει μια ευρωπαϊκή λίγκα και άρχισε να συζητά την ιδέα του με παράγοντες συλλόγων κυρίως της κεντρικής Ευρώπης από: Αυστρία, Ελβετία, Πολωνία, Δυτική και Ανατολική Γερμανία, Ολλανδία και Σουηδία. Οι απαντήσεις ήταν ενθαρρυντικές αλλά για την υλοποίηση χρειαζόταν χρηματοδότη ή χορηγό.

Την περίοδο που ο Ράπαν ήταν προπονητής της Εθνικής Ελβετίας, διευθυντής του Swiss Football Pool, δηλαδή του ελβετικού οργανισμού ποδοσφαιρικού στοιχήματος, ήταν ο Ερνστ Τόμεν (Ernst Thommen). Ο Τόμεν ήταν σημαίνων παράγοντας του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου και μεταξύ άλλων είχε ιδρύσει το Κύπελλο Διεθνών Εκθέσεων. Ήρθε αρωγός στην ιδέα του Ράπαν και ζήτησαν την έγκριση της UEFA για να προχωρήσουν στη δημιουργία μιας διοργάνωσης με την οικονομική υποστήριξη των οργανισμών ποδοσφαιρικού στοιχήματος διαφόρων χωρών (toto, loto, pool, προ-πο κλπ). Την ιδέα υποστήριξε ιδιαίτερα και η ελβετική εφημερίδα "Sport".

Αρχικά η ΟΥΕΦΑ αντέδρασε αρνητικά στη διεξαγωγή μιας διοργάνωσης μόνο και μόνο για τα δελτία στοιχημάτων. Οι Ράπαν και Τόμεν απάντησαν ότι δεν ζητούσαν από την ΟΥΕΦΑ να αναλάβει τη διοργάνωση του τουρνουά. Απλά χρειάζονταν την επίσημη έγκρισή της για να το διοργανώσουν οι ίδιοι. Τελικά, το 1961 η ΟΥΕΦΑ έδωσε την έγκρισή της. Άλλωστε, ο Τόμεν είχε ήδη γίνει αντιπρόεδρος της FIFA. Επίσης, ο Γερμανός παράγοντας της ΟΥΕΦΑ Χέρμαν Νοϊμπέργκερ ήταν υπέρμαχος της ιδέας.

Η νέα διοργάνωση ονομάστηκε "International Football Cup", ("Διεθνές Ποδοσφαιρικό Κύπελλο") αλλά καθιερώθηκε να αποκαλείται "Κύπελλο Ράπαν", προς τιμήν του εμπνευστή του.

Περίοδος 1961 ως 1967

Η πρώτη διοργάνωση Κυπέλλου Ράπαν έγινε τη σεζόν 1961-62. Με το ίδιο όνομα (International Football Cup) και τον ίδιο τρόπο διεξαγωγής συνεχίστηκε ως την περίοδο 1966-67.

Η πρώτη φάση διεξαγόταν το καλοκαίρι. Οι μετέχουσες ομάδες χωρίζονταν σε ομίλους των τεσσάρων ομάδων και έδιναν από έξι ματς εντός και εκτός έδρας. Στη συνέχεια οι νικητές των ομίλων αγωνίζονταν κατά τη χειμερινή περίοδο σε αγώνες νοκ-άουτ ως τον τελικό που γινόταν την άνοιξη. Την πρώτη σεζόν οι αγώνες νοκ-άουτ ήταν μονοί μέχρι και τον τελικό. Από τη δεύτερη χρονιά καθιερώθηκαν οι διπλοί εντός-εκτός έδρας αγώνες νοκ-άουτ αλλά ο τελικός παρέμεινε μονός, όπως και την τρίτη χρονιά (1964). Οι τρεις επόμενοι τελικοί ως το 1967 ήταν διπλοί στις δύο έδρες των φιναλίστ.

Στην πρώτη διοργάνωση δήλωσαν συμμετοχή 32 σύλλογοι από οκτώ χώρες ως εξής:

6 ομάδες: από Δυτική Γερμανία.
4 ομάδες: από Αυστρία, Τσεχοσλοβακία, Ανατολική Γερμανία, Ολλανδία, Ελβετία και Σουηδία.
2 ομάδες: από Πολωνία.

Στις επόμενες διοργανώσεις ο αριθμός των συλλόγων και των κρατών προέλευσης άρχισε να αυξάνει σταδιακά αλλά η συμμετοχή των ομάδων δεν ήταν υποχρεωτική. Η αυξομείωση του αριθμού των ομάδων από σεζόν σε σεζόν είχε ως αποτέλεσμα την αντίστοιχη αυξομείωση του αριθμού των ομίλων. Έτσι είχαμε σεζόν με 32 ομάδες σε 8 ομίλους (1961/62, 1962/63 και 1965/66), με 40 ομάδες σε 10 ομίλους (1966/67), με 44 ομάδες σε 11 ομίλους (1964/65) και με 48 ομάδες σε 12 ομίλους (1963/64).

Ως το 1966 το Κύπελλο Ράπαν είχε εξελιχθεί σε ένα ακόμα ευρωπαϊκό κύπελλο. Ήταν κατά βάση ένα θερινό τουρνουά, στο οποίο είχαν την ευκαιρία να συμμετέχουν ομάδες που δεν προκρίνονταν στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, χωρίς να αποκλείεται η συμμετοχή συλλόγων που μετείχαν και στις διοργανώσεις της UEFA, δηλαδή στο Κύπελλο Πρωταθλητριών ή στο Κύπελλο Κυπελλούχων.

Όμως, μετά τη φάση των ομίλων οι αγώνες γίνονταν τη χειμερινή περίοδο και υπήρχε πρόβλημα ημερομηνιών, όταν οι ομάδες που είχαν προκριθεί από τη φάση των ομίλων, έπρεπε να μετάσχουν σε διοργανώσεις της ΟΥΕΦΑ. Η ΟΥΕΦΑ προσπαθώντας να βάλει μια τάξη στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις είχε αρχίσει να απαγορεύει στις ομάδες να συμμετέχουν σε δυο ευρωπαϊκά κύπελλα την ίδια σεζόν, ξεκινώντας από το Κύπελλο Διεθνών Εκθέσεων. Το 1964 έκανε το ίδιο και στο Κύπελλο Ράπαν. Δηλαδή, απαγόρεψε στις ομάδες που είχαν προκριθεί από τους ομίλους του Ράπαν να αγωνίζονται μετά τη θερινή περίοδο παράλληλα και σε κάποια άλλη διοργάνωση. Έτσι οι ομάδες αυτές εγκατέλειπαν το Ράπαν αφού προτιμούσαν να πάρουν μέρος στα Κύπελλα Πρωταθλητριών ή Κυπελλούχων.

Για να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα αυτό οι διοργανωτές του Κυπέλλου Ράπαν, αποφάσισαν στη θέση των ομάδων που μετείχαν στις διοργανώσεις της ΟΥΕΦΑ να βάζουν στον α΄ γύρο τις ομάδες που είχαν τερματίσει δεύτερες στους ομίλους. Στη συνέχεια, περίμεναν τη διεξαγωγή των προκριματικών γύρων των διοργανώσεων της ΟΥΕΦΑ και όταν οι ομάδες αποκλείονταν τις δέχονταν στο β΄ γύρο του Κ. Ράπαν, αφού πλέον δεν είχε νόημα η απαγόρευση της ΟΥΕΦΑ. Με αυτό το καθεστώς διεξήχθησαν οι διοργανώσεις από την περίοδο 1964-65 ως το 1966-67.

Μετονομασία

Εκτός από τα προβλήματα με την ΟΥΕΦΑ, μια σειρά από άλλα εμπόδια έκαναν όλο και πιο δύσκολη τη συνέχιση του θεσμού κατά τη χειμερινή περίοδο. Το σημαντικότερο πρόβλημα ήταν η δυσκολία να βρεθούν ημερομηνίες για τη διεξαγωγή των αγώνων νοκ-άουτ.

Συχνά οι ομάδες που είχαν προκριθεί προέρχονταν από τελείως διαφορετικά γεωγραφικά περιβάλλοντα. Ομάδες από το βορρά, όπου διακόπτονταν οι αγωνιστικές δραστηριότητες για μεγάλο διάστημα το χειμώνα και ομάδες από το νότο, δεν μπορούσαν να βρουν κοινά αποδεκτές ημερομηνίες. Π.χ. ο τελικός του 1964-65 έγινε στα μέσα Ιουνίου του 1965, λίγο πριν ξεκινήσει η νέα διοργάνωση.

Ένα τρίτο εμπόδιο ήταν το οικονομικό κόστος των αγώνων νοκ-άουτ. Βασικός λόγος που οι ομάδες δήλωναν συμμετοχή στους θερινούς ομίλους του Ράπαν ήταν να κάνουν κάποια ματς προετοιμασίας, χωρίς να νοιάζονται ιδιαίτερα για το αποτέλεσμα. Παράλληλα είχαν κάποια οικονομικά οφέλη από τις χορηγούς εταιρείες ποδοσφαιρικών στοιχημάτων, που ήταν αρκετά σημαντικά. Όμως, το χειμώνα δεν υπήρχαν οι χορηγίες αυτές, αφού οι εταιρείες δεν ενδιαφέρονταν και το κόστος των αγώνων για μια χαμηλού ενδιαφέροντος διοργάνωση ήταν υπερβολικό. Έτσι υπήρχε απροθυμία στη συμμετοχή στους γύρους νοκ-άουτ. Το μόνο κίνητρο ήταν το επαμειβόμενο τρόπαιο, το οποίο όμως μόνο μία ομάδα θα κατακτούσε.

Είχε γίνει κοινή πεποίθηση, πως η συνέχιση της διοργάνωσης κατά τη χειμερινή περίοδο, μετά τη φάση των θερινών ομίλων, ήταν δύσκολη, ακριβή και χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τους συλλόγους. Έτσι από το 1967 οι διοργανωτές αποφάσισαν να ματαιώσουν τους γύρους μετά τους θερινούς ομίλους.

Το κύπελλο μετονομάστηκε σε "Κύπελλο Ιντερτότο" παίρνοντας ένα όνομα που ταίριαζε με το σκοπό διεξαγωγής του: "Intertoto Cup: Κύπελλο Διεθνούς Στοιχήματος". Χορηγός του έγινε η βιομηχανία Σίγκερ.

Περίοδος 1967 ως 1994

Στη νέα μορφή του κυπέλλου η φάση των ομίλων συνέχισε να διεξάγεται κάθε καλοκαίρι σχεδόν όπως πριν, με χρηματικά έπαθλα για κάθε σωματείο ανάλογα με τη θέση που τερμάτιζε (ο πρώτος του ομίλου έπαιρνε 10.000-15.000 ελβ. φράγκα). Μετά τους αγώνες των ομίλων η διοργάνωση σταματούσε χωρίς νικητή.

Ως το 1992 οι ομάδες μετείχαν σε ομίλους των τεσσάρων ομάδων κι έδιναν έξι αγώνες εντός-εκτός έδρας. Από το 1993 και μετά καταρτίζονταν όμιλοι των πέντε ομάδων, που έδιναν τέσσερις μονούς αγώνες μεταξύ τους (δύο εντός, δύο εκτός έδρας), όπως διεξάγονταν αργότερα οι όμιλοι στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Ο αριθμός των συλλόγων που δήλωναν συμμετοχή, καθόριζε και τον αριθμό των ομίλων κάθε χρόνο. Τι περισσότερες χρονιές η διοργάνωση έγινε με 40 ως 44 ομάδες χωρισμένες σε 10 ή 11 ομίλους. Όμως, υπήρχαν και χρονιές με περισσότερους ομίλους, όπως: 13 (1970) ή 14 (1968) αλλά και με λιγότερους, όπως: 7 (1971) ή 8 (1972, 1979, 1987).

Από τη στιγμή που η διοργάνωση δεν συνεχιζόταν το χειμώνα, συμμετείχαν όσες ομάδες επιθυμούσαν, ανεξάρτητα από το αν είχαν ευρωπαϊκές υποχρεώσεις ή όχι. Την περίοδο της διεξαγωγής του τουρνουά πολλοί σύλλογοι βρίσκονταν σε περίοδο προετοιμασίας έτσι τα αποτελέσματα των αγώνων δεν συμβάδιζαν με το «όνομα» του συλλόγου, δημιουργώντας «εκπλήξεις» που προκαλούσαν το ενδιαφέρον των παικτών του στοιχήματος.

Με τη μορφή αυτή το "Κύπελλο Ράπαν" ή "Ιντερτότο-Σίγκερ" συνεχίστηκε για τριάντα περίπου χρόνια, ως το 1994, αποτελώντας τη μοναδική διοργάνωση στα χρονικά που δεν είχε νικητή και γινόταν μόνο για το ποδοσφαιρικό στοίχημα. Ήταν ένα "κύπελλο χωρίς κυπελλούχους" ("Cup for the cupless"), όπως αποκλήθηκε χαρακτηριστικά. Το 1995 τη διοργάνωσή του ανέλαβε η ΟΥΕΦΑ και από τουρνουά χωρίς στόχο, το μετέτρεψε σε διοργάνωση πρόκρισης για το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ και το μετονόμασε σε Κύπελλο Ιντερτότο ΟΥΕΦΑ. Από το 2009 ενσωματώθηκε στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ και διακόπηκε η διεξαγωγή του.

Οι τελικοί

Μόνο στις πρώτες έξι περιόδους (1961-67) που η διοργάνωση ονομαζόταν "Διεθνές Ποδοσφαιρικό Κύπελλο" έγιναν ολοκληρωμένες διοργανώσεις με τελικό νικητή. Στη συνέχεια, και ως το 1994, υπήρχαν μόνο νικητές ομίλων, οπότε ουσιαστικά δεν υπάρχουν κυπελλούχοι.

Τα έξι τρόπαια μοιράστηκαν πέντε ομάδες, ενώ τρεις ακόμα έφτασαν στον τελικό. Πιο επιτυχημένη και πιστή ομάδα της διοργάνωσης πρέπει να θεωρηθεί η σλοβακική ΦΚ Ίντερ Μπρατισλάβα¹ της τότε ενιαίας Τσεχοσλοβακίας, η οποία κατέκτησε δύο κύπελλα (1963, 1964) κι έπαιξε άλλη μια χρονιά στον τελικό (1967). Από ένα κύπελλο κατέκτησαν η Πολόνια Μπίτομ (1965, φιναλίστ το 1964), η Λοκομοτίβ Λειψίας (1966 και φιναλίστ το 1965), ο ΑΦΚ Άγιαξ (1962) και η Άιντραχτ Φραγκφούρτης (1967). Στον τελικό αγωνίστηκαν επίσης: η Φέγενορντ (1962), η Πάντοβα (1963) και η Νόρσεπιγκ (1966).

Σεζόν	Πόλη (ημερομηνία)	Τελικός	Σκορ
1961-62	Άμστερνταμ (26/4/62)	ΑΦΚ Άγιαξ - Φέγενορντ	4-2
1962-63	Πάντοβα (3/4/63)	/ Σλόβναφτ Ιντερνάσιοναλ Μπρατισλάβα¹ – Πάντοβα	1-0
1963-64	Βιέννη (25/5/64)	/ Σλόβναφτ Ιντερνάσιοναλ Μπρατισλάβα¹ - Πολόνια Μπίτομ	1-0
1964-65	Διπλός τελικός (9/6 και 16/6/65)	Πολόνια Μπίτομ - Λοκομοτίβ Λειψίας	0-3, 5-1
1965-66	Διπλός τελικός (10/5 και 29/5/66)	Λοκομοτίβ Λειψίας - Νόρσεπιγκ	0-1, 4-0
1966-67	Διπλός τελικός (17/5 και 17/6/67)	Άιντραχτ Φραγκφούρτης –/ ΦΚ Ίντερ Μπρατισλάβα	3-2, 1-1 (παράταση)²

Σημειώσεις:
¹ Η Ίντερ Μπρατισλάβα κατέκτησε τα δύο κύπελλα με το όνομα: "Σλόβναφτ Ιντερνάσιοναλ Μπρατισλάβα".
² Ο δεύτερος τελικός του 1967 έληξε 1-0 υπέρ της Ίντερ Μπρατισλάβα. Δεδομένου ότι τότε δεν ίσχυε το εκτός έδρας γκολ, ο αγώνας πήγε στην παράταση.

Ελληνικές συμμετοχές

Αν και ο ΟΠΑΠ περιλάμβανε αγώνες του Κυπέλλου Ράπαν στα θερινά δελτία του, εντούτοις οι ελληνικές ομάδες ελάχιστες φορές συμμετείχαν στη διοργάνωση αυτή. Η διεξαγωγή της τους θερινούς μήνες, περίοδο διακοπών για τους Έλληνες ποδοσφαιριστές, αποτελούσε το βασικότερο εμπόδιο για τη συμμετοχή ελληνικών ομάδων. Κατά την πρώτη περίοδο της διοργάνωσης υπήρξε μόνο μία ελληνική συμμετοχή, το καλοκαίρι του 1964.

Μετά το 1967 που η διοργάνωση μετατράπηκε αποκλειστικά σε ένα θερινό τουρνουά, στο αποθαρρυντικά στοιχεία προστέθηκε η έλλειψη ενδιαφέροντος και κινήτρου για τη συμμετοχή. Εξάλλου την περίοδο της δικτατορίας στην Ελλάδα διοργανωνόταν το Θερινό πρωτάθλημα Ο.Π.Α.Π., στο οποίο μετείχαν πολλές ελληνικές ομάδες με αναπληρωματικούς και εφήβους. Μόλις το 1993 που το "Κύπελλο Ιντερτότο", όπως είχε μετονομαστεί, είχε αρχίσει να προσελκύει το ενδιαφέρον της UEFA, έχουμε ξανά ελληνικές συμμετοχές.

1964: Ολυμπιακός/Πανιώνιος

Η πρώτη και μοναδική ελληνική συμμετοχή στην πρώτη περίοδο του Κυπέλλου Ράπαν σημειώθηκε το καλοκαίρι του 1964 και είχε περιπετειώδη εξέλιξη. Αρχικά δήλωσε συμμετοχή ο Ολυμπιακός, ο οποίος είχε τερματίσει δεύτερος στο πρωτάθλημα 1963-64. Συμμετείχε στον όμιλο C1 αλλά μετά τη δεύτερη αγωνιστική αποσύρθηκε, αφού είχε κάνει δύο ήττες με βαριά σκορ με τη δικαιολογία ότι έχει πολλούς τραυματίες και πως οι παίκτες του θα καταπονηθούν από τη ζέστη διότι δεν διαθέτει γήπεδο με προβολείς.^[1] Η αποχώρησή του είχε ως αποτέλεσμα να τιμωρηθεί με βαρύ πρόστιμο και να υποχρεωθεί από την ΟΥΕΦΑ να καλύψει τη ζημιά που υπέστη η Τουλούζ (1937)^[2] -με την οποία επρόκειτο να αγωνιστεί στη Γαλλία-, από τη ματαίωση του ματς. Επίσης, η ΟΥΕΦΑ απείλησε την Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία με αποκλεισμό της Εθνικής από τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου 1966 και του Παναθηναϊκού από το Πρωταθλητριών 1964-65,^[3] εάν δεν αντικαθιστούσε τον Ολυμπιακό με άλλο σύλλογο.^[4] Δημιουργήθηκε μεγάλη αναστάτωση, δεδομένου ότι ήταν Ιούλιος και οι περισσότερες ομάδες δεν είχαν ετοιμοπόλεμους παίκτες.

Αρχικά προσφέρθηκε ο Άρης Θεσσαλονίκης αλλά δεν κατάφερε να συγκροτήσει ενδεκάδα.^[5] Τότε ανέλαβε να δώσει λύση ο Παναιγιάλειος που συγκρότησε ομάδα με τη συμμετοχή και παικτών από τον ΠΑΟ και τον Απόλλωνα.^[6] Όμως παραιτήθηκε, αφού λόγω προχωρημένου θέρους οι αγώνες έπρεπε να γίνουν βράδυ και το μοναδικό γήπεδο με προβολείς στην Αθήνα, αυτό του Παναθηναϊκού, είχε υποστεί ζημιές στον αγώνα ΠΑΟ-Ολυμπιακού. Τελικά, ο εκτός έδρας αγώνας με την Τουλούζ ματαιώθηκε και τυπικά κατακυρώθηκε με 3-0 υπέρ της γαλλικής ομάδας.

Τη λύση έδωσε ο 4ος στη βαθμολογία του πρωταθλήματος Πανιώνιος, ο οποίος είχε ξεκινήσει ενωρίς προπονήσεις προετοιμαζόμενος να μεταβεί για φιλικούς αγώνες στη Σοβιετική Ένωση (με Τορπέντο Μόσχας, Λοκομοτίβ Μόσχας και Αραράτ Ερεβάν).^[7] Ο Πανιώνιος έδωσε τους υπόλοιπους τέσσερις αγώνες: δύο εντός έδρας στο Καυτανζόγλειο Στάδιο, το οποίο διέθετε προβολείς, και δύο εκτός έδρας σε Σουηδία, Γαλλία. Έδωσε και τον ματαιωθέντα αγώνα κατά της Τουλούζ, έστω και καθυστερημένα, στις 30 Σεπτεμβρίου 1964. Οπότε διαγράφηκε ο μηδενισμός του Ολυμπιακού καθώς και οι οικονομικές απαιτήσεις της γαλλικής ομάδας από τους ερυθρόλευκους. Έτσι, συνέβη το πρωτοφανές, η βαθμολογία του ομίλου να διαμορφωθεί από τα αποτελέσματα δύο συλλόγων, σαν να ήταν ένας!

Αποτελέσματα:

Ολυμπιακός – / Ντιναμό Ζάγκρεμπ: 0-4 (εκτός)^[8]
Ολυμπιακός – Τουλούζ (1937):^[2] 2-4 (εντός),^[9] 0-3 χωρίς αγώνα (εκτός - τελικά δεν ίσχυσε, καθώς στη θέση του αγωνίστηκε ο Πανιώνιος)
Πανιώνιος – Μάλμε: 1-1 (στο Καυτανζόγλειο Θεσσαλονίκης),^[10] 1-5 (εκτός)^[11]
Πανιώνιος – / Ντιναμό Ζάγκρεμπ: 2-2 (στο Καυτανζόγλειο Θεσσαλονίκης)^[12]
Πανιώνιος – Τουλούζ (1937):^[2] 0-5 (εκτός).^[13]

1993: Ηρακλής – Κόρινθος

Το 1993, έπειτα από παρέμβαση της UEFA, το Κ. Ιντερτότο αλλάζει μορφή με σκοπό να προσελκύσει το ενδιαφέρον κι άλλων συλλόγων. Οι όμιλοι συγκροτούνται από πέντε ομάδες που παίζουν από ένα παιχνίδι μεταξύ τους, δηλαδή δύο αγώνες εντός και δύο εκτός έδρας (όπως διεξάγονταν αργότερα οι όμιλοι του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ), χωρίς περαιτέρω συνέχεια μετά τη φάση των ομίλων.

Δυο ελληνικές ομάδες αποφάσισαν να πάρουν μέρος: ο Ηρακλής Θ. (5ος στο πρωτάθλημα 1992-93) και η Κόρινθος, η οποία είχε τερματίσει στην τελευταία θέση και είχε υποβιβαστεί.

Αποτελέσματα:

Ο Ηρακλής Θ. συμμετείχε στον 8ο όμιλο και τερμάτισε στην 4η θέση με 3 βαθμούς (τέρματα: 5-7).