Κινεζικός πολιτισμός

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Παράδειγμα κινεζικής αρχιτεκτονικής, το κτήριο του Εθνικού Μεγάρου Μουσικής της Ταϊβάν

Ο κινέζικος πολιτισμός είναι από τους αρχαιότερους του κόσμου, και έχει μεταδοθεί σε μεγάλη έκταση της νοτιοανατολικής Ασίας και της Άπω Ανατολής, εντός και εκτός της σύγχρονης Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας και της Ταϊβάν κατά την μακραίωνη ιστορία της Κίνας επησης εχει και πολυ ωραιες γιορτές. [1][2][3][4] Η εμφάνιση του ξεκινά από την 3η χιλιετία π.Χ., και ανάμεσα στις ιστορικά σημαντικότερες ανακαλύψεις του συγκαταλέγονται η πυρίτιδα, η πυξίδα, το χαρτί, η τυπογραφία -με κινητά μέρη-, το τσάι, μετάξι, και η πορσελάνη, σε ότι αφορά τις κατασκευές διάσημο είναι το Σινικό τείχος, ενώ οι κινεζικές παραδόσεις και γλώσσα είναι σε χρήση από μεγάλο ποσοστό των πληθυσμών γενικότερα στην ανατολική Ασία.[5][6][7]

Επισκόπηση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Απεικόνιση του Κομφούκιου (δεξιά) ο οποίος παραδίδει τον Βούδα (βρέφος) στον Λάο Τσε (αριστερά) σε χειρόγραφο της δυναστείας των Τσινγκ

Κατά την παράδοση, ο μυθικός Κίτρινος αυτοκράτορας (2698–2598 π.Χ.) θεωρείται ως ο ιδρυτής του κινεζικού πολιτισμού και ο πρόγονος όλων των Κινέζων.[8][9]

Κυρίαρχο διαχρονικό χαρακτηριστικό του κινεζικού πολιτισμού αποτελεί ο κομφουκιανισμός, το σύστημα διδαχών του φιλοσόφου Κομφούκιου (551–479 π.Χ.) ο οποίος επεδίωξε να δημιουργήσει μια φιλοσοφία αξιών βασισμένη σε παλαιότερες εποχές της δυναστείας των Τζόου.[10] Με το πέρασμα του χρόνου η φιλοσοφία αυτή εξελίχθηκε σε τρόπο ζωής και κατόπιν σε λαϊκή παράδοση και θρησκεία -μαζί με ταοϊσμο και βουδισμό-, ενώ πολιτικά αναμείχθηκε με τον νομικισμό και τον κεντραλισμό οι οποίοι ήταν τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά της πολιτικής ζωής υπό την απόλυτη εξουσία του αυτοκράτορα της Κίνας.[11]Στην Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, με την μετάβαση της στον κομμουνισμό μετά τον Κινεζικό Εμφύλιο Πόλεμο ο κομφουκιανισμός ως γενική ιδεολογία τέθηκε σε δοκιμασία, όμως η επίδραση του ήταν τόσο παλιά και βαθιά ώστε επηρέασε σημαντικά τα χαρακτηριστικά του κινεζικού κομμουνισμού,[12][13] ενώ στις αρχές του 21ου αιώνα άρχισε να γίνεται αποδεκτός ως τμήμα του πολιτικού λόγου και διπλωματίας.[14][15]

Στην γλώσσα και την λογοτεχνία, η κινεζική γλώσσα είναι από τις αρχαιότερες του κόσμου και σε συνεχή χρήση για χιλιάδες χρόνια στις διάφορες ιστορικές μορφές της. Η κινεζική λογοτεχνία διαθέτει πολλά σημαντικά έργα, όπως το Ι Τσινγκ (1000 π.Χ.), το Τάο Τε Τσινγκ του Λάο Τσε (6ος αιώνας π.Χ.), η Τέχνη του πολέμου του Σουν Τσου (6ος αιώνας π.Χ.), και τα Ανάλεκτα του Κομφούκιου (5ος-3ος αιώνας π.Χ.), αλλά και τα τέσσερα μεγάλα κλασικά μυθιστορήματα[16] της κινεζικής παράδοσης (π.χ. το Όνειρο της κόκκινης κάμαρας) τα οποία καλύπτουν από την δυναστεία των Μινγκ (14ος-17ος αι.) έως την δυναστεία των Τσινγκ (17ος-20ός αι.). Ιστορικά γραφόταν με χρήση της κινεζικής καλλιγραφίας, και μετέπειτα ήταν δυνατή και η μαζική παραγωγή μέσω της τυπογραφίας κινητών μερών η οποία αναπτύχθηκε κατά την δυναστεία των Σονγκ τον 11ο αιώνα.

Άλλα σημαντικά χαρακτηριστικά του κινεζικού πολιτισμού είναι:

Ο κινεζικός πολιτισμός αποτελείται από πολλούς συστήνοντες μικρότερους πολιτισμούς οι οποίοι διακρίνονται κυρίως από τις διαφορές στην γλώσσα, όπως ο Καντονέζικος, Χάκκα, Χοκκιέν, Χουνάν στον νότο, και Σαντόνγκ στον βορά, με τρόπο όπου οι πολιτιστικές διαφορές μεταξύ γειτονικών επαρχιών είναι σε τέτοιο βαθμό ώστε να μοιάζουν με τις διαφορές που παρατηρούνται μεταξύ των γειτονικών ευρωπαϊκών χωρών -για παράδειγμα τα μανδαρινικά και τα καντονέζικα δεν είναι αμοιβαία κατανοητά-.[17] Εθνοτικά, όλες οι περιτπώσεις αυτές καλύπτονται από τον προσδιορισμό της εθνοτικής ομάδας των Κινέζων Χαν, οι οποίοι αποτελούν πάνω από το 90% της εθνοτικής σύστασης της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας, 95% της Ταϊβάν, και σημαντικό ποσοστό των κινεζικών πληθυσμών στις υπόλοιπες χώρες της νοτιοανατολικής Ασίας, ιδιαίτερα σε χώρες όπως η Ταϊλάνδη, η Μαλαισία και η Σιγκαπούρη.[18][19][20] [21]

Φωτογραφικό υλικό[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ «Chinese Dynasty Guide – The Art of Asia – History & Maps». Minneapolis Institute of Art. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Οκτωβρίου 2008. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2008. 
  2. ↑ «Guggenheim Museum – China: 5,000 years». Solomon R. Guggenheim Foundation & Solomon R. Guggenheim Museum. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2008. 
  3. ↑ Wong, David (2017). «Chinese Ethics». The Stanford Encyclopedia of Philosophy (Metaphysics Research Lab, Stanford University). https://plato.stanford.edu/entries/ethics-chinese/. 
  4. ↑ Walker, Hugh Dyson (2012). East Asia: A New History. AuthorHouse. σελ. 2. 
  5. ↑ «Chinese Culture, Tradition, and Customs — Penn State University and Peking University» (στα αγγλικά). elements.science.psu.edu. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2019-03-18. https://web.archive.org/web/20190318133727/http://elements.science.psu.edu/psu-pku/student-resources/resources-for-penn-state-students/chinese-culture-tradition-and-customs. Ανακτήθηκε στις 2018-10-04. 
  6. ↑ «The original and unique culture of China». www.advantour.com (στα Αγγλικά). 
  7. ↑ «Chinese Culture: Ancient China Traditions and Customs, History, Religion». www.travelchinaguide.com. 
  8. ↑ Chang 1983, σελ. 2
  9. ↑ Wang 2005, σελίδες 11–13.
  10. ↑ Rickett, Guanzi – "all early Chinese political thinkers were basically committed to a reestablishment of the golden age of the past as early Zhou propaganda described it."
  11. ↑ Bary, Theodore de. «Constructive Engagement with Asian Values». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Μαρτίου 2005. . Columbia University.
  12. ↑ Gray, Jack (1979). Political Culture and Political Change in Communist States. London: Palgrave Macmillan UK. σελίδες 197–230. ISBN 9780333256091. 
  13. ↑ Levenson, Joseph R. (1962). «The Place of Confucius in Communist China». The China Quarterly (12): 1–18. http://www.jstor.org/stable/651812. 
  14. ↑ Diplomat, Jin Kai, The. «The Chinese Communist Party's Confucian Revival» (στα αγγλικά). The Diplomat. https://thediplomat.com/2014/09/the-chinese-communist-partys-confucian-revival/. Ανακτήθηκε στις 2018-10-04. 
  15. ↑ Babones, Salvatore. «China's new-found love for Confucius». www.aljazeera.com. Ανακτήθηκε στις 4 Οκτωβρίου 2018. 
  16. ↑ Shep, Sydney J. (2011), «Paper and Print Technology», The Encyclopedia of the Novel, Encyclopedia of Literature, Vol. 2, John Wiley & Sons, σελ. 596, ISBN 9781405161848, https://books.google.com/books?id=bvFSRPx2uokC&printsec=frontcover 
  17. ↑ Chinese Culture: Customs & Traditions of China
  18. ↑ Guo Rongxing (2011). China's Multicultural Economies: Social and Economic Indicators. Springer. σελ. vii. ISBN 9781461458609. Ανακτήθηκε στις 26 Νοεμβρίου 2013. 
  19. ↑ «Common traits bind Jews and Chinese». Asia Times Online. 10 Ιανουαρίου 2014. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Ιανουαρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 23 Σεπτεμβρίου 2015. 
  20. ↑ Executive Yuan, Taiwan (2016). The Republic of China Yearbook 2016. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Σεπτεμβρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 8 Σεπτεμβρίου 2017. 
  21. ↑ «Archived copy» (PDF). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 16 Φεβρουαρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 14 Φεβρουαρίου 2016. 

Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Chang, K.C. [張光直] (1983), Art, Myth, and Ritual: The Path to Political Authority in Ancient China, Cambridge, MA: Harvard University Press, ISBN 0-674-04807-5 , 0-674-04808-3.
  • Wang, Hengwei 王恒伟 (2005), Zhongguo lishi jiangtang 中国历史讲堂, Beijing: Zhonghua shuju 中华书局, ISBN 962-8885-24-3 

Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]


Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Κινεζικός_πολιτισμός&oldid=10390101"