Κινεζικός νομικισμός

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Το Χαν Φεϊζί, κεντρικό κείμενο του νομικισμού, αντίτυπο του 19ου αιώνα

Ο κινεζικός νομικισμός (κινεζικά: 法家 / φα τζιά)[1] αποτελεί φιλοσοφική και πολιτική σχολή σκέψης με έδρα την Κίνα.[2] Οι μέθοδοι της αντιπροσωπεύουν την ρεαλπολιτίκ τύπου διαχείριση,[3] ως αναγκαίο μέσο για την συντήρηση της κινεζικής κρατικής γραφειοκρατίας.[4]

Επισκόπηση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αποτελεί το κινεζικό εφάμιλλο του μακιαβελισμού στην Ευρώπη,[5][6] και σε μεγάλο βαθμό αδιαφορεί για τα όποια ηθικά ζητήματα καθώς και το πως θα έπρεπε να είναι μια ιδανική κοινωνία, και επικεντρώνεται στην εξέταση της παρούσας κατάστασης δίνοντας προτεραιότητα και έμφαση στην σταθερότητα της κυβέρνησης και την διατήρηση του στάτους κβο, ως μέσο για την επίτευξη της διατήρησης της τάξης, ασφάλειας, και σταθερότητας.[7] Έχει στενές σχέσεις με άλλες σχολές σκέψεις,[8] εκ των οποίων κάποιες επηρέασαν σημαντικά τον ταοϊσμό,[9] καθώς και τον κομφουκιανισμό. Τα κύρια χαρακτηριστικά της πολιτικής θεωρίας είναι η αυστηρή εφαρμογή των νόμων, η απόδοση ευθυνών, και ο χειρισμός του πολιτικού κεφαλαίου, οδηγούμενα από την πεποίηση πως οι άνθρωποι από την φύση τους είναι εγωιστές και η σταθερότητα σε μια κοινωνία μπορεί να εξασφαλιστεί μόνο μέσω ισχυρού κεντρικού ελέγχου από το κράτος με απόλυτη υπακοή στις αρχές.[10]

Ως σύστημα εμφανίστηκε αρχικά κατά την περίοδο των εμπόλεμων κρατών (475 - 221 π.Χ.) Οι καθοριστικότερες μορφές της φύσης του νομικισμού υπήρξαν οι Σεν Μπουχάι (400 – 337 π.Χ.) ο οποίος ήταν ο πρώτος που οργάνωσε τις σκέψεις σε σύστημα, και ακολούθησαν οι Σανγκ Γιάνγκ (390–338 π.Χ.), Χαν Φέι (280 – 233 π.Χ.), και Λι Σι (280 - 208 π.Χ.).[11] Ιδιαίτερα οι μεταρρυθμίσεις που εισήγαγε ο Σανγκ Γιανγκ με επίκεντρο τον νομικισμό, μεταμορφώσαν την περιφερειακή δύναμη του κράτους των Τσιν σε στρατιωτικά ισχυρό και σταθερό βασίλειο με κεντρική διαχείριση,[11] ενώ ο Χαν Φέι υπήρξε ο συγγραφέας του Χαν Φεϊζί το οποίο θεωρείται το σημαντικότερο από όλα τα νομικιστικά κείμενα, με ευρεία και διαχρονική επιρροή στην πολιτική διαχείριση της Κίνας,[12][13][14][15][16] και ο Λι Σι συνέχισε το έργο των προηγούμενων φιλοσόφων εφαρμόζοντας το προς δημιουργία μιας ισχυρής κεντρικής γραφειοκρατίας.[17] Άλλο αντιπροσωπευτικό παράδειγμα του νομικισμού, είναι η Τέχνη του Πολέμου του Σουν Τσου, όπου συνδυάζεται η ταοϊστική φιλοσοφία της απραξίας και αντικειμενικότητας, με τη νομικιστική τακτική της τιμωρίας και της ανταμοιβής ως συστηματικών μέτρων οργάνωσης.[18]

Οι νομικιστές αποτελούσαν τους θεωρητικούς του κράτους, και η εμφάνιση τους τον 4ο και 3ο αιώνα π.Χ. θεωρείται ιδιαίτερα σημαντική για την μετέπειτα εξέλιξη της Κίνας με την κεντρικοποιημένη πολιτική διαχείριση όπου το κράτος καθορίζει την κοινωνική και οικονομική ζωή των πολιτών.[19] Ο νομικισμός παρέμεινε σε μεγάλο βαθμό αναλλοίωτος παρά τις εναλλαγές των διαφόρων δυναστειών,[20][21] ενώ κατά την σύγχρονη ιστορία ο Μάο Τσετούνγκ υπήρξε ένθερμος υποστηρικτής του συστήματος χαρακτηρίζοντας το ως προοδευτικό διανοητικό ρεύμα και επί των ημερών του ο νομικισμός γνώρισε την κορύφωση κατά τους νεότερους χρόνους.[22]Το σύστημα του νομικισμού εξακολουθεί να διατηρεί σημαντική επιρροή στην κρατική διαχείριση, πολιτική, και δικαιοσύνη στην Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας έως την σύγχρονη εποχή.[23][24]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. "【法家】 Fǎjiā {...}" 現代漢語詞典(第七版). (Contemporary Chinese Dictionary (Seventh Edition). 商務印書舘. The Commercial Press. 1 Σεπτεμβρίου 2016. σελ. 354. ISBN 978-7-100-12450-8. 
  2. Pines, Yuri, "Legalism in Chinese Philosophy", The Stanford Encyclopedia of Philosophy (Winter 2014 Edition), Edward N. Zalta (ed.), 1. Defining Legalism. http://plato.stanford.edu/archives/win2014/entries/chinese-legalism/
  3. Paul R. Goldin, Persistent Misconceptions about Chinese Legalism. https://www.academia.edu/24999390/Persistent_Misconceptions_about_Chinese_Legalism_
  4. Peng He 2011. p. 646. The Difference of Chinese Legalism and Western Legalism
  5. Jay L. Garfield, William Edelglass 2011, p. 59 The Oxford Handbook of World Philosophy https://books.google.com/books?id=I0iMBtaSlHYC&pg=PA59
    • Chad Hansen, 1998 p. 308 A Daoist Theory of Chinese Thought https://books.google.com/books?id=nzHmobC0ThsC&pg=PA308
    • Ben-Ami Scharfstein 1995 p. 21 Amoral Politics: The Persistent Truth of Machiavellism
    • Ellen Marie Chen, 1975 p. 17 Reason and Nature in the Han Fei-Tzu, Journal of Chinese Philosophy Volume 2.
    • Huang, Ray, China A Macro History
    Akim Alexander 2016
    • Leonard Cottrel, 1962 p. 138 The Tiger of Chin
  6. Ross Terril 2003 p. 68. The New Chinese Empire. https://books.google.com/books?id=TKowRrrz5BIC&pg=PA68
  7. Pines, Yuri, "Legalism in Chinese Philosophy", The Stanford Encyclopedia of Philosophy (Winter 2014 Edition), Edward N. Zalta (ed.), 2. Philosophical Foundations. http://plato.stanford.edu/entries/chinese-legalism/
  8. Peng He 2011. p. 646. The Difference of Chinese Legalism and Western Legalism
  9. Creel 1970, pp. 48,62–63. What Is Taoism? https://books.google.com/books?id=5p6EBnx4_W0C&pg=PA64
  10. «Legalism | Chinese philosophy» (στα αγγλικά). Encyclopedia Britannica. https://www.britannica.com/topic/Legalism. Ανακτήθηκε στις 2018-10-04. 
  11. 11,0 11,1 Pines, Yuri, "Legalism in Chinese Philosophy", The Stanford Encyclopedia of Philosophy (Winter 2014 Edition), Edward N. Zalta (ed.), 1.1 Major Legalist Texts. http://plato.stanford.edu/archives/win2014/entries/chinese-legalism/
  12. Pines, Yuri, "Legalism in Chinese Philosophy", The Stanford Encyclopedia of Philosophy (Winter 2014 Edition), Edward N. Zalta (ed.), 1. Defining Legalism. http://plato.stanford.edu/archives/win2014/entries/chinese-legalism/
  13. Ewan Ferlie, Laurence E. Lynn, Christopher Pollitt 2005 p. 30, The Oxford Handbook of Public Management
  14. Pines, Yuri, "Legalism in Chinese Philosophy", The Stanford Encyclopedia of Philosophy (Winter 2014 Edition), Edward N. Zalta (ed.), 1. Defining Legalism http://plato.stanford.edu/archives/win2014/entries/chinese-legalism/
  15. stt, 1992 p. 344 A Daoist Theory of Chinese Thought https://books.google.com/books?id=nzHmobC0ThsC&pg=PA344
  16. Kenneth Winston p. 315. Singapore Journal of Legal Studies [2005] 313–347. The Internal Morality of Chinese Legalism. http://law.nus.edu.sg/sjls/articles/SJLS-2005-313.pdf5 Αρχειοθετήθηκε 2018-09-10 στο Wayback Machine.
  17. «Li Si | Chinese statesman» (στα αγγλικά). Encyclopedia Britannica. https://www.britannica.com/biography/Li-Si. Ανακτήθηκε στις 2018-10-04. 
  18. Chen, Chao Chuan an Yueh-Ting Lee 2008 p. 12. Leadership and Management in China
  19. Jacques Gernet 1982. p. 90. A History of Chinese Civilization. https://books.google.com/books?id=jqb7L-pKCV8C&pg=PA90
  20. Hengy Chye Kiang 1999. p. 44. Cities of Aristocrats and Bureaucrats. https://books.google.com/books?id=BIgS4p8NykYC&pg=PA44
  21. Jay L. Garfield, William Edelglass 2011, p. 60 The Oxford Handbook of World Philosophy https://books.google.com/books?id=I0iMBtaSlHYC&pg=PA60
    • Creel 1970, What Is Taoism?, 105
  22. Charles Holcombe 2011 p. 42. A History of East Asia. https://books.google.com/books?id=rHeb7wQu0xIC&pg=PA42
  23. Jacques Gernet 1982 p. 92. A History of Chinese Civilization.
  24. Pines, Yuri, "Legalism in Chinese Philosophy", The Stanford Encyclopedia of Philosophy (Winter 2014 Edition), Edward N. Zalta (ed.), Epilogue.

Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]