Ελισάβετ του Βερμαντουά
| Ελισάβετ του Βερμαντουά | |
|---|---|
 Η σφραγίδα (σιγίλλιον) της Ελισάβετ των Καπετιδών, κόρης του κόμη του Βερμαντουά. | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 1143 |
| Θάνατος | 28 Μαρτίου 1183 ή 1183[1] Αράς |
| Χώρα πολιτογράφησης | Γαλλία |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Γαλλικά |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | πολιτικός |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Φίλιππος της Αλσατίας (από 1159)[2] |
| Γονείς | Ραούλ Α΄ του Βερμαντουά και Πετρονίλλα της Ακουιτανίας |
| Αδέλφια | Ραούλ Β΄ του Βερμαντουά Ελεονώρα του Βερμαντουά |
| Οικογένεια | Οίκο των Καπετιδών του Βερμαντουά |
| Θυρεός | |
 | |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Η Ελισάβετ, κόμισσα του Βερμαντουά, (Γαλλική γλώσσα : Elisabet, 1143 - 29 Μαρτίου 1183) από τον Οίκο των Καπετιδών ήταν κόρη του κόμη του Βερμαντουά και με τον γάμο της έγινε κόμισσα της Φλάνδρας. Ήταν η πρώτη κόρη (1η από τον 2ο γάμο) του Ραούλ Α΄ του Βερμαντουά κόμη του Βερμαντουά και της 2ης συζύγου του Πετρονίλλας, κόρης του Γουλιέλμου Ι΄, δούκα της Ακουιτανίας. Η Ελισσάβετ ήταν δεύτερο παιδί και μεγαλύτερη κόρη του πατέρα της, μεγαλύτερος ετεροθαλής αδελφός της ήταν ο Φήλιξ του Βαλουά από τον πρώτο γάμο του πατέρα της με την Ελεονώρα της Καμπανίας, με τον γάμο έγινε η Ελισσάβετ δεύτερη σε σειρά διαδοχής. Σε ηλικία 2 ετών η Ελισσάβετ απέκτησε έναν αδελφό επίσης με το όνομα Ραούλ, τρία χρόνια αργότερα απέκτησε επιπλέον μία αδελφή την Ελεονώρα του Βερμαντουά.
Η μητέρα της Ελισσάβετ Πετρονίλλα είχε μια διάσημη αδελφή την Ελεονώρα της Ακουιτανίας που έγινε με τους γάμους της βασίλισσα της Αγγλίας και της Γαλλίας, πρώτα ξαδέλφια της ήταν ο Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος και ο Ιωάννης της Αγγλίας. Ο Ραούλ χώρισε με την πρώτη σύζυγο του Ελεονώρα της Καμπανίας για να παντρευτεί την μητέρα της Πετρονίλλα, τον γάμο ακύρωσε σαν παράνομο ο Πάπας Ιννοκέντιος Β΄, τον νομιμοποίησε αργότερα ο Πάπας Κελεστίνος Β΄, αυτό επέτρεψε στην Ελισσάβετ να κληρονομήσει τον πατέρα της. Ο Ραούλ Α΄ πήρε διαζύγιο ωστόσο με την Πετρονίλλα (1151) και παντρεύτηκε σε τρίτο γάμο την Λωρέτ κόρη του Τιερί της Αλσατίας. Ο πατέρας της Ελισσάβετ πέθανε (14 Οκτωβρίου 1152), ο Ούγος τον διαδέχθηκε σαν κόμης του Βερμαντουά και η ίδια έγινε η δεύτερη σε σειρά διαδοχής. Η Ελισσάβετ παντρεύτηκε σε ηλικία 16 ετών (1159) τον Φίλιππο της Αλσατίας, την επόμενη χρονιά (1153) ο αδελφός της Ελισσάβετ Ούγος παντρεύτηκε την αδελφή του Φιλίππου Μαργαρίτα Α΄ της Φλάνδρας.[3][4]
Κόμισσα της Φλάνδρας
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Φήλιξ παραιτήθηκε από την κομητεία του Βερμαντουά για να γίνει μοναχός (1153), τον διαδέχθηκε ο Ούγος, η Ελισσάβετ έγινε πρώτη σε σειρά διαδοχής και η μικρότερη αδελφή της Ελεονώρα δεύτερη. Ο Ραούλ πέθανε από λέπρα (1167), με τον γάμο του με την Μαργαρίτα Α΄ της Φλάνδρας δεν είχε αποκτήσει παιδιά, τον διαδέχθηκε η Ελισσάβετ με τον σύζυγο της Φίλιππο.[5][6] Ο γάμος της με τον Φίλιππο έφερε την Φλαμανδική εξουσία στην μέγιστη δύναμη της, ο γάμος τους όμως παρέμεινε άτεκνος. Ο Φίλιππος της Αλσατίας ανακάλυψε ότι η σύζυγος του είχε μυστικές ερωτικές σχέσεις με τον Βάλτερ του Φοντέν (1175), ο εραστής ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου.[7] [8] Ο βασιλιάς Λουδοβίκος Ζ΄ της Γαλλίας του παραχώρησε τον πλήρη έλεγχο στα εδάφη του Βερμαντουά. Ο Φίλιππος της Αλσατίας έφυγε για τους Αγίους Τόπους, διαδόχους του όρισε την αδελφή του Μαργαρίτα και τον δεύτερο σύζυγο της Βαλδουίνο Ε΄ του Αινώ. Η Ελισσάβετ πέθανε σε ηλικία περίπου 40 ετών στο Αράς (28 Μαρτίου 1183), τάφηκε στον καθεδρικό ναό της Αμιένης. Ο βασιλιάς Φίλιππος Β΄ της Γαλλίας κυρίευσε το Βερμαντουά για χάρη της μικρότερης αδελφής της Ελεονώρας η οποία την διαδέχθηκε.
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ p4256.htm#i42560.
- ↑ p4256.htm#i42560. Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2020.
- ↑ Annales Blandinienses 1157, MGH SS E΄, σ. 29
- ↑ John W. Baldwin, The Government of Philip Augustus: Foundations of French Royal Power in the Middle Ages, (University of California Press, 1986), 15
- ↑ https://www.guide2womenleaders.com/womeninpower/Womeninpower1150.htm
- ↑ Flandria Generosa (Continuatio Bruxellensis), MGH SS IX, σ. 325
- ↑ Gislebertus (of Mons), Chronicle of Hainaut, transl. Laura Napran, (The Boydell Press, 2005), 34 Σημ. 38
- ↑ Ex Radulfi de Diceto imaginibus historiarum, RHGF XIII, σ. 198
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Annales Blandinienses 1157, MGH SS V, p. 29.
- John W. Baldwin, The Government of Philip Augustus: Foundations of French Royal Power in the Middle Ages, (University of California Press, 1986)