Δουκάτο του Αμάλφι

Το Δουκάτο του Αμάλφι, αρχικά σαν Δημοκρατία του Αμάλφι, ήταν μεσαιωνικό κρατίδιο της Ιταλικής χερσονήσου που άκμασε μεταξύ του ένατου και του δωδέκατου αιώνα, κυβερνήθηκε από μια σειρά δουκών (στα λατινικά: duces), που μερικές φορές αποκαλούνται δόγηδες κατ ' αναλογία με την αντίπαλη Δημοκρατία της Βενετίας. Μαζί με την Πίζα, τη Γένοβα και τη Βενετία, είναι μια από τις πιο γνωστές θαλάσσιες δημοκρατίες και είναι παρούσα με το οικόσημο της σήμερα στη σημαία του ιταλικού ναυτικού. Ήταν η παλαιότερη και, για δύο αιώνες, η πιο ισχυρή από τις ναυτιλιακές δημοκρατίες.

Από την ηγεμονία της Νάπολης στην αυτονομία

Το 839, στο πλαίσιο των πολέμων μεταξύ των Λομβαρδών και των Βυζαντινών, η βυζαντινή Αμάλφι, σαν τμήμα του Δουκάτου της Νάπολης, δέχθηκε επίθεση και κατακτήθηκε από τον Λομβαρδό πρίγκιπα του Μπενεβέντο, Σικάρδο. Μετά τον τραγικό θάνατο του Σικάρντο και τον αγώνα για τη διαδοχή του Πριγκιπάτου του Μπενεβέντο, ο λαός της Αμάλφι εξεγέρθηκε και κατάφερε να διώξει τη Λομβαρδική φρουρά.

Την 1η Σεπτεμβρίου 839 η Αμάλφι απέκτησε διοικητική αυτονομία (ακόμη και αν υπήρχε επίσημη προστασία του Βυζαντίου μέσω του Δουκάτου της Νάπολης). ήταν μια de facto ελευθερία. Στην αρχή, υπήρχε ένα σύστημα Κομητών και Νομαρχών. Οι Κόμητες κυβερνούσαν για ένα χρόνο, και μερικές φορές δύο ή τρία, ενώ οι νομάρχες, υπεύθυνοι των Κομητών, παρέμειναν περισσότερο. Ο νομάρχης Μαρίνος προσπάθησε να εγκαινιάσει μια δυναστεία, αλλά η προσπάθεια απέτυχε με τον διάδοχό του.

Το 849, η Αμάλφι, συμμετείχε με το στόλο της στη Μάχη της Ουσίας, εναντίον των Σαρακηνών.

Η Αμάλφι γίνεται δουκάτο

Το 954, όταν το Μαστάλο Β' ονομάστηκε δούκας, αλλά πέθανε το 958. Ο νέος δούκας, ο Σέργιος Α΄, στη συνέχεια ίδρυσε μια δυναστεία, που προοριζόταν να βασιλεύει χωρίς διακοπή για τα επόμενα 115 χρόνια, εκτός στην περίοδο 1039-1052, όταν ο πρίγκιπας του Σαλέρνο κατέκτησε το Δουκάτο της Αμάλφης. Το 1131 ο Ρογήρος Β΄ της Σικελίας κατέλυσε οριστικά το δουκάτο ενσωματώνοντας το στο Βασίλειο της Σικελίας, αλλά ο τίτλος του δούκα έμεινε τιμητικός.

Κυβερνήτες του Αμάλφι

Νομάρχες (839–914)

• 840 - ? Πέτρος
• Μαρίνος
• Σέργιος Α΄
• 860–866 Μάουρους
• 870–876? Μαρίνος
• 872–879 Πουλχάριος
• 883 Σέργιος Β΄
• 898 Στέφανος
• 898–914 Μάνσο Α΄

Πατρίκιοι (914–957)

• 914–953 Μάσταλους Α΄
  • 920–931 Λέων
  • 939–947 Ιωάννης
• 953–957 Μάσταλους Β΄

Δούκες (957–1073)

• 957–958 Μάσταλους Β΄
• 958–966 Σέργιος Β
• 966–1004 Μάνσο Α΄
  • 984–986 Αντελφέρ
• 1004–1007 Ιωάννης Α΄
• 1007–1028 Σέργιος Β΄
• 1028–1029 Μάνσο Β΄
  • 1028–1029 Μαρία
• 1029–1034 Ιωάννης Β΄
• 1034–1039 Μαρία
  • 1034–1038 Μάνσο Β΄
  • 1038–1039 Ιωάννης Β΄
• 1039–1052 Γκουεμάρ Α΄
  • 1043–1052 Μάνσο Β΄
  • 1047–1052 Γκουεμάρ Β΄
• 1052–1069 Ιωάννης Β΄
• 1069–1073 Σέργιος Γ΄
• 1073 Ιωάννης Γ΄

Νορμανδοί κυβερνήτεςe

• 1088–1089 Γκισούλφ
• 1096–1100 Μαρίνος Σεβαστός
• ? - ? Μάνσο, Αντιδούκας

Ναπολιτάνοι δούκες (1388–1673)

• 1398–1405 Βενσεσλάο Σανσεβερίνο
• 1405–1438 Γκιορντάνο Κολόννα
• 1438–1459 Ραϊμόνδο Β΄ ντελ Μπάλζο Ορσίνι
• 1461–1493 Αντόνιο Τοντετσίνι Πικολομίνι
• 1493–1498 Αλφόνσο Α΄ Πικολομίνι
• 1499–1559 Αλφόνσο Β΄ Πικολομίνι
• 1559–1575 Καίσαρ Α΄ της Γκουαστάλα
• 1584–1630 Φερράντε Β΄ Γκοντζάγκα
• Καίσαρ Β΄ της Γκουαστάλα
• Φερράντε Γ΄ της Γκουαστάλα
• 1642–1656 Οτάβιο Πικολομίνι
• 1656–1673 Ενέα Σίλβιο Πικολομίνι

Ισπανοί δούκες (1902–σήμερα)

• 1902–1912 Φουλγκένσιο Φούστερ ντι Φόντες
• 1912–1945 Αντόνιο ντι Ζάγιας
• 1945–1959 Λουίς Μορένο ντι Ζάγιας
• 1959–1996 Μαρία ντελ Κάρμεν Κοτονέρ ντι Κοτενέρ]
• 1996–2004 Ινίγκο Σεοάνε ντι Κοτονέρ
• 2004–σήμερα Ινίγκο Σεοάνε Γκαρσία