Διονύσιος Κόκκινος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Διονύσιος Κόκκινος
	Προτομή του Δ. Κόκκινου.
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη; μητρική γλώσσα	Διονύσιος Κόκκινος (Ελληνικά)
Γέννηση	1884; Πύργος Ηλείας
Θάνατος	1967; Αθήνα
Χώρα πολιτογράφησης	Ελλάδα
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσες	Ελληνικά; νέα ελληνική γλώσσα
Σπουδές	Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	δημοσιογράφος; ιστορικός; συγγραφέας
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμα	μέλος της Ακαδημίας Αθηνών (από 1955)
	δεδομένα

Περιήγηση ιστορικού διαδραστικά

← Προηγούμενη διαφορά Επόμενη διαφορά →

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε

ΟπτικήΚώδικας wiki

Ενδογραμμικά

Έκδοση από την 21:03, 5 Οκτωβρίου 2018

Ο Διονύσιος Κόκκινος (1884-10 Φεβρουαρίου 1967^[4]) ήταν Έλληνας ιστορικός,Δημοσιογράφος,Ακαδημαϊκός και λογοτέχνης.

Βιογραφία

Γεννήθηκε στον Πύργο Ηλείας. O πατέρας του, Αντώνιος, ήταν αγιογράφος.^[5] H μητέρα του, Αγγελική Γιαννοπούλου, καταγόταν από οικογένεια αγωνιστών του 21΄. Φοίτησε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών, αλλά διέκοψε τις σπουδές του για να ασχοληθεί με την ιστορία,την δημοσιογραφία και την λογοτεχνία. Εξέδωσε την σοσιαλιστική εφημερίδα «Μέλλον» στην διάρκεια των σπουδών του στα 1908 με 1909 που εξέφραζε τις ιδέες της ομάδας των Κοινωνιολόγων του Αλέξανδρου Παπαναστασίου και γύρρω από την οποία συσπειρώθηκαν πολλοί σοσιαλιστές και φοιτητές.^[6] Εργάσθηκε στις εφημερίδες Ακρόπολη, Καθημερινή, Πατρίδα, Πρωτεύουσα, Ελληνικόν Μέλλον, Ελληνική, Πρωΐα και Έθνος, ως φιλολογικός συνεργάτης, χρονογράφος, ανταποκριτής και οί οποίες και δημοσίευσαν πολλές δημοσιογραφικές και φιλολογικές μελέτες του. Έγραψε δεκάδες δημοσιεύματα με τα ψευδώνυμα «Μακκαβαίος», «Άριελ», «Βουλεβαρδιέρος», «Παλαιός». Επίσης, διετέλεσε διευθυντής της Εθνικής Βιβλιοθήκης από τον Οκτώβριο του 1935 μέχρι το Φεβρουάριο του 1954, ενώ εκλέχτηκε μέλος της Ακαδημίας Αθηνών το 1955. Υπήρξε μέλος στο διοικητικό συμβούλιο του Εθνικού Θεάτρου.Ό Διονυσιος κοκκινος είναι ιδρυτής και εκδότης των εκδόσεων <<Όμβρος>> από το 1924.Υπήρξε Μέλος της ένωσης ανταποκριτών ελληνικού τύπου του εξωτερικού, ιδιοκτήτης της "Kokkinos Gallery(Κόκκινος Γκάλερί)" στο Λουτράκι και διευθύνων σύμβουλος του μουσείου "Μιχαήλ Γεωργίου. Κοκκίνου" στην Κάλυμνο.

Συγγραφικό έργο

Από τη θέση του διευθυντή της Εθνικής Βιβλιοθήκης από το 1935 μέχρι και το 1954 έχει πρόσβαση σε εκτεταμένο πρωτογενές ιστορικό υλικο αλλά και σημαντική δευτερογενή βιβλιογραφία: το 1931 δίνει το Εισαγωγή εις την Ελληνικήν Επανάστασιν στα πλαίσια και της εκατονταετηρίδος της Εθνικής Παλιγγενεσίας. Είχε ξεκινήσει ήδη από το 1930 να δημοσιεύει από τις στήλες της εφημερίδας Πρωΐα κείμενα για την ιστορία του 1821. Το 1933 ολοκληρώνεται η σύνθεση της πεντάτομης ιστορίας του. Η Ακαδημία Αθηνών του απονέμει το «Έπαθλο της Ελληνικής Λέσχης της Αλεξάνδρειας» μετά από σχετική εισήγηση του Σωκράτη Κουγέα. Τον Μάρτιο του 1947, το ίδιο ίδρυμα, του απονέμει το «Εθνικό Αριστείο Γραμμάτων και Τεχνών», βραβεύοντάς τον για το σύνολο του μέχρι τότε έργου του και το 1950 εκλέγεται μέλος της. Συμμετείχε στον πόλεμο του 1912-1913 και κυκλοφόρησε σε τέσσερις τόμους της εντυπώσεις του το 1914.Τον Δεκέμβριο του 1960 παραδίδει ολοκληρωμένη την δωδεκάτομη ΄΄Ελληνική Επανάσταση΄΄.

Ο Κόκκινος υπήρξε συγγραφέας διηγημάτων και μυθιστορημάτων ενώ αχολήθηκε και με την ιστορία,το χρονογράφημα και με την κριτική του θεάτρου και της τέχνης. Πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα με το Ο τελευταίος, διήγημα δημοσιευμένο στο περιοδικό Νουμάς, στα 1906.^[7] Άλλα του έργα είναι: Η κυρία με το άσπρο άλογο (1922), Η μυστική φωλιά(1924), Μια τουφεκιά στο γαλάζιο νερό, Ο ίλιγγος. Επίσης έγραψε σειρά θεατρικούς διαλόγους οι οποίοι εκδόθηκαν σε τόμο το 1924 με τον τίτλο ΄΄Θέατρο της ζωής΄΄. Σ΄αυτόν τον τόμο περιέχονται τα έργα: ΄΄Ο Οθέλλος΄΄,΄΄Ο κληρονόμος του Διαμαντή΄΄, ΄΄Τα περασμένα΄΄, ΄΄Ασήμαντη είδησις΄΄, ΄΄Η επικίνδυνη΄΄,΄΄Τίμια γυναίκα΄΄, ΄΄Όπως ο Ορέστης΄΄,΄΄Κρίνο στο φθινόπωρο΄΄,΄΄Τα δεσμά΄΄.Τα λογοτεχνικά έργα του κόκκινου εντάσσονται στην νατουραλιστική σχολή και αποκαλύπτουν κύριες πτυχές της ζωής της αθηναϊκής αστικής τάξης.

Παράλληλα ασχολήθηκε και με την τεχνοκριτική.

Βιβλία του Διονυσίου Κόκκινου

Διηγήματα

Ό τελευταίος, Αθήνα, Νουμάς, 1906.
Ή κυρία με το άσπρο άλογο, Αθήνα,Νουμάς, 1922.
Ό ίλιγγος, Αθήνα, Νουμάς, 1938.
Ή μυστική φωλιά, Αθήνα, Νουμάς, 1943.
Μια τουφεκιά στο γαλάζιο νερό, Αθήνα, Νουμάς, 1943.
Ό Αλέξης ό αμαξάς, Αθήνα, Νουμάς, 1945.
Ατέρμονος κύκλος, Αθήνα, όμβρος, 1985.
Το 45αρι κ.α. εξωφρενικά, Αθήνα, όμβρος(κείμενα και εικονογράφηση), 1985.
Το σύνδρομο του κόκκορα, Αθήνα, όμβρος, 1995.
Τα μονόπρακτα ενός αγίου, Αθήνα, Όμβρος, 1995.
Πλούτωνας και Περσεφώνη, Αθήνα, Όμβρος, 1995.
Ό εχθρός του κ.Χιούμανθ(Humanth), Αθήνα, όμβρος, 1995.
Το Ζεϊμπέκικο, Αθήνα, Όμβρος, 2001.
Κι εκείνη είπε όχι, Αθήνα, Όμβρος, 2001.

Θεατρικά Έργα

Το θέατρο της ζωής[Συγκεντρωτικός τόμος Θεατρικοί διάλογοι], εκδ.Ζηκάκης, Αθήνα, 1924
Ό Οθέλλος, Αθήνα, Νουμάς, 1925.
Ό κληρονόμος του Διαμαντή, Αθήνα, Νουμάς, 1926.
Τα περασμένα, Αθήνα, Νουμάς, 1927.
Ασήμαντη είδησις, Αθήνα, Νουμάς, 1928.
Ή επικίνδυνη, Αθήνα, Νουμάς, 1929.
Τίμια γυναίκα, Αθήνα, Νουμάς, 1930.
όπως ό Ορέστης, Αθήνα, Νουμάς, 1931.
Κρίνο στο Φθινόπωρο, Αθήνα, Νουμάς, 1932.
Τα δεσμά, Αθήνα, Νουμάς, 1933.

Δοκίμια

Οί δυο πόλεμοι[το οποίο και συνέβαλλε αποφασιστικά στην μελε΄τη της νεοελληνικής ιστορίας[ 1940-1941, Αθήνα, Ίκαρος, 1945.
Ή ελληνική επανάστασης του 1821[Δωδεκάτομο το οποίο και συνέβαλλε αποφασιστικά στην μελε΄τη της νεοελληνικής ιστορίας], Αθήνα, Ίκαρος, 1863.
Η ελληνική επανάστασις[το οποίο και συνέβαλλε αποφασιστικά στην μελε΄τη της νεοελληνικής ιστορίας], τομ.1-6, εκδ. Μέλισσα, Αθήνα, 1976
Ιστορία της νεωτέρας Ελλάδος: 1800-1945, τομ. 1-4, εκδ.Μέλισσα, Αθήνα, 1978
Sti Michaela(Στι Μικαέλα) κείμενα και ζωγραφική, Αθήνα, Όμβρος, 2005.
Ανθολόγιο ποιήσεως, Αθήνα, όστρια, 2015.
Ειακστικό ανθολόγιο, Αθήνα, όστρια, 2015.

Μεταφράσεις έργων

Όσκαρ Ουάϊλντ 1854-1900 Ή μπαλάντα της φυλακής του Ρήντιγγ, Αθήνα, Όμβρος 1984.
Ρός φρειδερίκος , από το ημερολόγιο ενός ακόλαστου, Αθήνα, Όμβρος, 1999.

Δημοσιεύματα του Διονυσίου Κόκκινου

Νιόνιος Κόκκινος. «Ο τελευταίος». Ο Νουμάς Τόμ. 4,τ/χ. 216 (1906),σελ.10-11. http://kosmopolis.lis.upatras.gr/index.php/noumas/article/view/82998/81872.

Δ. Κόκκινος, Ζάκυνθος, Νέα Εστία, τ/χ.22-24, (1927), σελ.1148-1149 [3]
Δ. Κόκκινος, Η χρονογραφία-η ζωγραφική και η γλυπτική, Νέα Εστία, τ/χ. 94 (1930),σελ. 1221-1223 [4]
Δ. Κόκκινος, Η ζωγραφική-κριτική, Νέα Εστία, τ/χ.97 (1931),σελ.46-47 [5]

Παραπομπές

↑ ^1,0 ^1,1 ^1,2 LIBRIS. 344336. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
↑ ^2,0 ^2,1 ^2,2 Faceted Application of Subject Terminology. 74425. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
↑ ^3,0 ^3,1 ^3,2 Trove. 1238092. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
↑ Χρονικό του 20ού αιώνα, (Τέσσερα Έψιλον, 1990) σελ. 1026
↑ Ο Αντώνιος Κόκκινος γεννήθηκε το 1864 στην Αμοργό, σπούδασε στην Σχολή Καλών Τεχνών στην Αθήνα και εργάσθηκε ως ζωγράφος για ένα διάστημα στην Αθήνα. Γεώργιος Κουρνούτος, Διονύσιος Αντ. Κόκκινος (1883-1967), Νέα Εστία, τομ.82, τ/χ.968,(1967),σελ.1401, υποσ.5 [1]
↑ *Γεώργιος Κουρνούτος, Διονύσιος Αντ. Κόκκινος (1883-1967), Νέα Εστία, τομ.82, τ/χ.968,(1967), σελ. 1400 [2]
↑ Το υπογράφει ως ΄΄Νιόνιος Κόκκινος΄΄ βλ. Νουμάς, τομ.4, τ/χ.216 (1906),σελ.10-11

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Κόκκινος Διονύσιος, Ε.ΚΕ.ΒΙ.[6]
Ηλίας Βενέζης, Διονύσιος Α. Κόκκινος, Νέα Εστία,τομ.81, τ/χ.952(1967),σελ.339-340 [7]
Θανάσης Πετσάλης Διομήδης, Διονύσιος Κόκκινος. Δοκιμή για μια σύνθεση, Νέα Εστία, τομ.82 ,τ/χ.968,(1967),σελ.1394-1395 [8]
Γεώργιος Κουρνούτος, Διονύσιος Αντ. Κόκκινος (1883-1967), Νέα Εστία, τομ.82, τ/χ.968,(1967),σελ.1396-1401 [9]
Θεόδωρος Ξύδης, Ο Κόκκινος και η Ηλεία, Νέα Εστία, τομ.82 τ/χ.968 (1967), σελ.1402-1405 [10]

[20fedf9db2f0cd29e82c07da784e7336b22dd488-1] 1,0 ^1,1 ^1,2 LIBRIS. 344336. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.

[2e857c64bd76dd0438d1ce1aeb09bbea9ebf7bd3-2] 2,0 ^2,1 ^2,2 Faceted Application of Subject Terminology. 74425. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.

[11a9da3000820d32995d808e7813981e7ffc0b74-3] 3,0 ^3,1 ^3,2 Trove. 1238092. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.

[4] Χρονικό του 20ού αιώνα, (Τέσσερα Έψιλον, 1990) σελ. 1026

[5] Ο Αντώνιος Κόκκινος γεννήθηκε το 1864 στην Αμοργό, σπούδασε στην Σχολή Καλών Τεχνών στην Αθήνα και εργάσθηκε ως ζωγράφος για ένα διάστημα στην Αθήνα. Γεώργιος Κουρνούτος, Διονύσιος Αντ. Κόκκινος (1883-1967), Νέα Εστία, τομ.82, τ/χ.968,(1967),σελ.1401, υποσ.5 [1]

[6] *Γεώργιος Κουρνούτος, Διονύσιος Αντ. Κόκκινος (1883-1967), Νέα Εστία, τομ.82, τ/χ.968,(1967), σελ. 1400 [2]

[7] Το υπογράφει ως ΄΄Νιόνιος Κόκκινος΄΄ βλ. Νουμάς, τομ.4, τ/χ.216 (1906),σελ.10-11

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

@@ Γραμμή 2: / Γραμμή 2: @@
 Ο '''Διονύσιος Κόκκινος''' ([[1884]]-[[10 Φεβρουαρίου]] [[1967]]<ref>Χρονικό του 20ού αιώνα, (Τέσσερα Έψιλον, 1990) σελ. 1026</ref>) ήταν [[Έλληνας]] ιστορικός,Δημοσιογράφος,Ακαδημαϊκός και λογοτέχνης.
 ==Βιογραφία==
-Γεννήθηκε στον [[Πύργος Ηλείας|Πύργο Ηλείας]]. O πατέρας του, Αντώνιος, ήταν αγιογράφος.<ref>Ο Αντώνιος Κόκκινος γεννήθηκε το 1864 στην Αμοργό, σπούδασε στην Σχολή Καλών Τεχνών στην Αθήνα και εργάσθηκε ως ζωγράφος για ένα διάστημα στην Αθήνα. Γεώργιος Κουρνούτος, ''Διονύσιος Αντ. Κόκκινος (1883-1967)'', [[Νέα Εστία]], τομ.82, τ/χ.968,(1967),σελ.1401, υποσ.5 [http://www.ekebi.gr/magazines/showimage.asp?file=110029&code=6787&zoom=800]</ref> H μητέρα του, Αγγελική Γιαννοπούλου, καταγόταν από [[οικογένεια]] αγωνιστών του 21΄. Φοίτησε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών, αλλά διέκοψε τις σπουδές του για να ασχοληθεί με την [[ιστορία]],την δημοσιογραφία και την [[λογοτεχνία]]. Εξέδωσε την σοσιαλιστική εφημερίδα ''«Μέλλον»'' στην διάρκεια των σπουδών του στα [[1908]] με [[1909]] που εξέφραζε τις ιδέες της ομάδας των ''Κοινωνιολόγων'' του [[Αλέξανδρος Παπαναστασίου|Αλέξανδρου Παπαναστασίου]] και γύρρω από την οποία συσπειρώθηκαν πολλοί σοσιαλιστές και φοιτητές.<ref>*Γεώργιος Κουρνούτος, ''Διονύσιος Αντ. Κόκκινος (1883-1967)'', Νέα Εστία, τομ.82, τ/χ.968,(1967), σελ. 1400 [http://www.ekebi.gr/magazines/showimage.asp?file=110028&code=8548&zoom=800]</ref> Εργάσθηκε στις εφημερίδες Ακρόπολη, [[Καθημερινή]], [[Πατρίς (Εφημερίδα Πύργου)|Πατρίδα]], Πρωτεύουσα, Ελληνικόν Μέλλον, Ελληνική, Πρωΐα και Έθνος, ως φιλολογικός συνεργάτης, χρονογράφος, ανταποκριτής και οί οποίες και δημοσίευσαν πολλές δημοσιογραφικές και φιλολογικές μελέτες του. Έγραψε δεκάδες δημοσιεύματα με τα ψευδώνυμα «Μακκαβαίος», «Άριελ», «Βουλεβαρδιέρος», «Παλαιός». Επίσης, διετέλεσε διευθυντής της Εθνικής Βιβλιοθήκης από τον [[Οκτώβριος|Οκτώβριο]] του [[1935]] μέχρι το Φεβρουάριο του  [[1954]], ενώ εκλέχτηκε μέλος της Ακαδημίας Αθηνών το [[1955]]. Υπήρξε μέλος στο διοικητικό συμβούλιο του [[Εθνικό Θέατρο|Εθνικού Θεάτρου]].
+Γεννήθηκε στον [[Πύργος Ηλείας|Πύργο Ηλείας]]. O πατέρας του, Αντώνιος, ήταν αγιογράφος.<ref>Ο Αντώνιος Κόκκινος γεννήθηκε το 1864 στην Αμοργό, σπούδασε στην Σχολή Καλών Τεχνών στην Αθήνα και εργάσθηκε ως ζωγράφος για ένα διάστημα στην Αθήνα. Γεώργιος Κουρνούτος, ''Διονύσιος Αντ. Κόκκινος (1883-1967)'', [[Νέα Εστία]], τομ.82, τ/χ.968,(1967),σελ.1401, υποσ.5 [http://www.ekebi.gr/magazines/showimage.asp?file=110029&code=6787&zoom=800]</ref> H μητέρα του, Αγγελική Γιαννοπούλου, καταγόταν από [[οικογένεια]] αγωνιστών του 21΄. Φοίτησε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών, αλλά διέκοψε τις σπουδές του για να ασχοληθεί με την [[ιστορία]],την δημοσιογραφία και την [[λογοτεχνία]]. Εξέδωσε την σοσιαλιστική εφημερίδα ''«Μέλλον»'' στην διάρκεια των σπουδών του στα [[1908]] με [[1909]] που εξέφραζε τις ιδέες της ομάδας των ''Κοινωνιολόγων'' του [[Αλέξανδρος Παπαναστασίου|Αλέξανδρου Παπαναστασίου]] και γύρρω από την οποία συσπειρώθηκαν πολλοί σοσιαλιστές και φοιτητές.<ref>*Γεώργιος Κουρνούτος, ''Διονύσιος Αντ. Κόκκινος (1883-1967)'', Νέα Εστία, τομ.82, τ/χ.968,(1967), σελ. 1400 [http://www.ekebi.gr/magazines/showimage.asp?file=110028&code=8548&zoom=800]</ref> Εργάσθηκε στις εφημερίδες Ακρόπολη, [[Καθημερινή]], [[Πατρίς (Εφημερίδα Πύργου)|Πατρίδα]], Πρωτεύουσα, Ελληνικόν Μέλλον, Ελληνική, Πρωΐα και Έθνος, ως φιλολογικός συνεργάτης, χρονογράφος, ανταποκριτής και οί οποίες και δημοσίευσαν πολλές δημοσιογραφικές και φιλολογικές μελέτες του. Έγραψε δεκάδες δημοσιεύματα με τα ψευδώνυμα «Μακκαβαίος», «Άριελ», «Βουλεβαρδιέρος», «Παλαιός». Επίσης, διετέλεσε διευθυντής της Εθνικής Βιβλιοθήκης από τον [[Οκτώβριος|Οκτώβριο]] του [[1935]] μέχρι το Φεβρουάριο του  [[1954]], ενώ εκλέχτηκε μέλος της Ακαδημίας Αθηνών το [[1955]]. Υπήρξε μέλος στο διοικητικό συμβούλιο του [[Εθνικό Θέατρο|Εθνικού Θεάτρου]].Ό Διονυσιος κοκκινος είναι ιδρυτής και εκδότης των εκδόσεων <<Όμβρος>> από το 1924.Υπήρξε Μέλος της ένωσης ανταποκριτών ελληνικού τύπου του εξωτερικού, ιδιοκτήτης της "Kokkinos Gallery(Κόκκινος Γκάλερί)" στο Λουτράκι και διευθύνων σύμβουλος του μουσείου "Μιχαήλ Γεωργίου. Κοκκίνου" στην Κάλυμνο.
 ==Συγγραφικό έργο==
 Από τη θέση του διευθυντή της Εθνικής Βιβλιοθήκης από το 1935 μέχρι και το 1954 έχει πρόσβαση σε εκτεταμένο πρωτογενές ιστορικό υλικο αλλά και σημαντική δευτερογενή βιβλιογραφία: το [[1931]] δίνει το ''Εισαγωγή εις την Ελληνικήν Επανάστασιν'' στα πλαίσια και της εκατονταετηρίδος της Εθνικής Παλιγγενεσίας. Είχε ξεκινήσει ήδη από το [[1930]] να δημοσιεύει από τις στήλες της εφημερίδας ''Πρωΐα'' κείμενα για την ιστορία του [[1821]]. Το [[1933]] ολοκληρώνεται η σύνθεση της πεντάτομης ιστορίας του. Η [[Ακαδημία Αθηνών]] του απονέμει το «Έπαθλο της Ελληνικής Λέσχης της Αλεξάνδρειας» μετά από σχετική εισήγηση του [[Σωκράτης Κουγέας|Σωκράτη Κουγέα]]. Τον [[Μάρτιος|Μάρτιο]] του [[1947]], το ίδιο ίδρυμα, του απονέμει το «Εθνικό Αριστείο Γραμμάτων και Τεχνών», βραβεύοντάς τον για το σύνολο του μέχρι τότε έργου του και το [[1950]] εκλέγεται μέλος της.  Συμμετείχε στον πόλεμο του 1912-1913 και κυκλοφόρησε σε τέσσερις τόμους της εντυπώσεις του το 1914.Τον [[Δεκέμβριος|Δεκέμβριο]] του [[1960]] παραδίδει ολοκληρωμένη την δωδεκάτομη ΄΄Ελληνική Επανάσταση΄΄.