Σατανισμός: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Rv |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 9: | Γραμμή 9: | ||
==Ο μεσαιωνικός σατανισμός== |
==Ο μεσαιωνικός σατανισμός== |
||
Κύρια γνωρίσματά του είναι οι τελετουργικές [[ανθρωποθυσία|ανθρωποθυσίες]] και τα συμβόλαια με το διάβολο, οι παρά φύση σεξουαλικές σχέσεις με τους δαίμονες ή μεταξύ των συμμετεχόντων, οι φόνοι παιδιών και η πρόκληση καταστροφής σε τρίτα πρόσωπα ή αγαθά με τη χρήση [[μαγγανεία|μαγγανείας]]<ref>Robert Muchembled, Μια ιστορία του διαβόλου, 12ος-20ος αιώνας, μτφρ.Ευγενία Τσελέντη, εκδ.Μεταίχμιο, Αθήνα, 2003, σελ.72,76, 106 </ref> Πρόκειται για φανταστικό επινόημα της χριστιανικής Εκκλησίας η οποία μέσα από τη δράση της [[Ιερά Εξέταση|Ιεράς Εξέτασης]] και τις συνεχείς επίσημες και ανεπίσημες διώξεις [[μαγεία|μαγισσών]],οδήγησε στην ταύτιση της λαϊκής [[μαγεία| μαγείας]] και διαφόρων παγανιστικών αντιλήψεων με ό,τι αποκαλείτο ''διαβολικό''. Η καταστολή έτρεφε τη θεωρητική δαιμονολογία, η οποία ξεφτούσε πολύ σύντομα όταν δεν αυξάνονταν οι συγκεκριμένες περιπτώσεις<ref>όπ.π. σελ.102</ref> Οι περιπτώσεις πραγματικής λατρείας του Σατανά πρέπει να θεωρούνται ελάχιστες. Τα αριστοκρατικά κοινωνικά στρώματα μάλλον είναι αυτά που υπερεκπροσωπούνται στην άσκηση της λατρείας του Σατανά κι όχι τα λαϊκά στρώματα.<ref>Γ. Βλάχου, ''σατανισμός'', Θρησκειολογικό Λεξικό, Ελληνικά Γράμματα, σελ. 483-484 </ref> |
Κύρια γνωρίσματά του είναι οι τελετουργικές [[ανθρωποθυσία|ανθρωποθυσίες]] και τα συμβόλαια με το διάβολο, οι παρά φύση σεξουαλικές σχέσεις με τους δαίμονες ή μεταξύ των συμμετεχόντων, οι φόνοι παιδιών και η πρόκληση καταστροφής σε τρίτα πρόσωπα ή αγαθά με τη χρήση [[μαγγανεία|μαγγανείας]]<ref>Robert Muchembled, Μια ιστορία του διαβόλου, 12ος-20ος αιώνας, μτφρ.Ευγενία Τσελέντη, εκδ.Μεταίχμιο, Αθήνα, 2003, σελ.72,76, 106 </ref> Πρόκειται για φανταστικό επινόημα της χριστιανικής Εκκλησίας η οποία μέσα από τη δράση της [[Ιερά Εξέταση|Ιεράς Εξέτασης]] και τις συνεχείς επίσημες και ανεπίσημες διώξεις [[μαγεία|μαγισσών]],οδήγησε στην ταύτιση της λαϊκής [[μαγεία| μαγείας]] και διαφόρων παγανιστικών αντιλήψεων με ό,τι αποκαλείτο ''διαβολικό''. Η καταστολή έτρεφε τη θεωρητική δαιμονολογία, η οποία ξεφτούσε πολύ σύντομα όταν δεν αυξάνονταν οι συγκεκριμένες περιπτώσεις<ref>όπ.π. σελ.102</ref> Οι περιπτώσεις πραγματικής λατρείας του Σατανά πρέπει να θεωρούνται ελάχιστες. Τα αριστοκρατικά κοινωνικά στρώματα μάλλον είναι αυτά που υπερεκπροσωπούνται στην άσκηση της λατρείας του Σατανά κι όχι τα λαϊκά στρώματα.<ref>Γ. Βλάχου, ''σατανισμός'', Θρησκειολογικό Λεξικό, Ελληνικά Γράμματα, σελ. 483-484 </ref> |
||
==Δείτε επίσης== |
|||
[[Αθεϊστικός Σατανισμός]] |
|||
==Εξωτερικοί σύνδεσμοι== |
==Εξωτερικοί σύνδεσμοι== |
Έκδοση από την 14:59, 6 Σεπτεμβρίου 2017
Ο Σατανισμός είναι λατρευτική πίστη η οποία έχει ως επίκεντρό της τον Σατανά, ή διάβολο, οντότητα που σύμφωνα με την παράδοση των ιουδαίων, των μουσουλμάνων και των χριστιανών είναι ο έσχατος αντίπαλος του Θεού, ενσαρκώνοντας την Ελεύθερη Θέληση (ελεύθερη βούληση) σύμφωνα με τους Σατανιστές, ή την αρχή του απόλυτου κακού σύμφωνα με τους Ιουδαίους τους μουσουλμάνους και τους Χριστιανούς.
Δεν λείπουν λατρείες αρνητικών δυνάμεων στο περιθώριο και των άλλων θρησκειών, όμως ο σατανισμός εντοπίζεται στο θρησκευτικό ορίζοντα του ιουδαιοχριστιανισμού, επειδή αποδέχεται κατ' αρχήν τον μονοθεϊσμό και την αντίληψη της Βίβλου για το διάβολο.
Οι ερευνητές θρησκειολόγοι προτείνουν τέσσερις τύπους σατανισμού: α) τον μεσαιωνικό, β) τον θρησκευτικό γ) τον ερασιτεχνικό δ) τον πνευματικό ή συμβολικό.
Ο μεσαιωνικός σατανισμός
Κύρια γνωρίσματά του είναι οι τελετουργικές ανθρωποθυσίες και τα συμβόλαια με το διάβολο, οι παρά φύση σεξουαλικές σχέσεις με τους δαίμονες ή μεταξύ των συμμετεχόντων, οι φόνοι παιδιών και η πρόκληση καταστροφής σε τρίτα πρόσωπα ή αγαθά με τη χρήση μαγγανείας[1] Πρόκειται για φανταστικό επινόημα της χριστιανικής Εκκλησίας η οποία μέσα από τη δράση της Ιεράς Εξέτασης και τις συνεχείς επίσημες και ανεπίσημες διώξεις μαγισσών,οδήγησε στην ταύτιση της λαϊκής μαγείας και διαφόρων παγανιστικών αντιλήψεων με ό,τι αποκαλείτο διαβολικό. Η καταστολή έτρεφε τη θεωρητική δαιμονολογία, η οποία ξεφτούσε πολύ σύντομα όταν δεν αυξάνονταν οι συγκεκριμένες περιπτώσεις[2] Οι περιπτώσεις πραγματικής λατρείας του Σατανά πρέπει να θεωρούνται ελάχιστες. Τα αριστοκρατικά κοινωνικά στρώματα μάλλον είναι αυτά που υπερεκπροσωπούνται στην άσκηση της λατρείας του Σατανά κι όχι τα λαϊκά στρώματα.[3]
Δείτε επίσης
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Παραπομπές
Βιβλιογραφία
- Γιώργος Βλάχος, σατανισμός, Θρησκειολογικό Λεξικό, Ελληνικά Γράμματα ,Αθήνα, 2000, σελ.483-486
- Γκερτ Σβέρχοφ, Ιερά Εξέταση, μτφρ. Ηλίας Τσιριγκάκης, εκδ. Βιβλιοπωλείον της Εστίας, Αθήνα,2010
- Εμμανουήλ Ροΐδης, Οι μάγισσες του Μεσαίωνα, εκδ. Μάριος Βερέττας, Αθήνα 2006
- Robert Thurston, Μάγοι και μάγισσες. Η άνοδος και η πτώση των κυνηγιών μάγων και μαγισσών στη Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική, μτφρ. Ιωάννα Παπαστάμου, εκδ. Παπαζήσης, Αθήνα 2006
- Βασίλης Αδραχτάς, Σατανισμός. Άλλη μια Νέα Θρησκεία χωρίς Θεό, εκδ. Ιερά/Βέβηλα Αθήνα 2010
- Henry Ansgar Kelly, Σατανάς: μια βιογραφία, μτφρ. Γιάννης Βογιατζής, εκδ. Πολύτροπον 2008
- Νίκος Ματσούκας, Σατανάς, εκδ. Π. Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1999
- Charles Stewart, Δαίμονες και διάβολος στην Ελλάδα, μτφρ. Μαριάννα Σωκράτους, εκδ. Ταξιδευτής, Αθήνα, 2008
- Robert Muchembled, Mια ιστορία του διαβόλου 12ος -20ος αιώνας, μτφρ. Τσελέντη Ευγενία, εκδ. Μεταίχμιο, Αθήνα 2003
- Απόστολος Νικολαΐδης, Η σατανολατρία ως κοινωνικό φαινόμενο, ανάτυπο Αθήνα 1995.[πρώτη δημοσίευση στο περ. "Κοινωνία", τεύχη 3 και 4 του 1994, σσ. 265-271 και 385-390]