Δημοκρατικό Κόμμα (ΗΠΑ): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
μ Αυτό γράφει η πρώτη παράγραφος |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας Ετικέτες: Επεξεργασία από κινητό Διαδικτυακή επεξεργασία από κινητό |
||
| Γραμμή 60: | Γραμμή 60: | ||
|χρώματα = Μπλέ |
|χρώματα = Μπλέ |
||
|κενό1_τίτλος = Θέση στο εθνικό πολιτικό φάσμα |
|κενό1_τίτλος = Θέση στο εθνικό πολιτικό φάσμα |
||
|κενό1 = [[ |
|κενό1 = [[Κεντρο]] |
||
|κενό2_τίτλος = |
|κενό2_τίτλος = |
||
|κενό2 = |
|κενό2 = |
||
Έκδοση από την 22:08, 18 Ιουνίου 2017
Δημοκρατικό Κόμμα | |
|---|---|
 | |
| Πρόεδρος | Τόμας Πέρεζ (MD) |
| Ηγέτης της Γερουσίας | Τσαρλς Σούμερ (Ηγέτης της Mειοψηφίας) (NY) |
| Ηγέτης της Βουλής | Νάνσι Πελόσι (CA) |
| Πρόεδρος της Ένωσης Κυβερνητών | Ντάνιλ Μαλόι (CT) |
| Ίδρυση | 1828 (σύγχρονο) 1792 (ιστορικό) |
| Έδρα | 430 South Capital Street SE Ουάσινγκτον, Π.Κ. 20003 |
| Πτέρυγα νεολαίας | Νέοι Δημοκρατικοί της Αμερικής |
| Φοιτητική πτέρυγα | Κολλεγιακοί Δημοκρατικοί της Αμερικής |
| Ιδεολογία | Σύγχρονη: Αμερικανικός φιλελευθερισμός Τρίτος Δρόμος Προοδευτισμός Εσωτερικές παρατάξεις: • Προοδευτικοί Δημοκρατικοί • Μετριοπαθείς Δημοκρατικοί • Ελευθεριακοί Δημοκρατικοί • Συντηρητικοί Δημοκρατικοί Ιστορικές: Τζακσονιανή δημοκρατία Κλασσικός φιλελευθερισμός Διμεταλλισμός Δικαιώματα των πολιτειών Παλαιοσυντηρητισμός |
| Χρώματα | Μπλέ |
| Θέση στο εθνικό πολιτικό φάσμα | Κεντρο |
| Έδρες στη Γερουσία | 46 / 100 |
| Έδρες στην Βουλή | 194 / 435 |
| Θέσεις Κυβερνητών | 16 / 50 |
| Έδρες στις Άνω Πολιτειακές Βουλές | 804 / 1.972 |
| Έδρες στις Κάτω Πολιτειακές Βουλές | 2.339 / 5.411 |
| Ιστότοπος | |
| democrats.org | |
| Πολιτικό σύστημα ΗΠΑ Πολιτικά κόμματα Εκλογές | |
Το Δημοκρατικό Κόμμα (αγγλικά: Democratic Party) είναι ένα από τα Σύστημα δύο μεγάλα σύγχρονα πολιτικά κόμματα στις Ηνωμένες Πολιτείες, μαζί με το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα. Η κοινωνικά φιλελεύθερη και προοδευτική πλατφόρμα του κόμματος θεωρείται ευρέως κεντροαριστερή στο πολιτικό φάσμα των ΗΠΑ.[1][2][3] Το κόμμα έχει την μακρότερη επίδοση συνεχούς λειτουργίας στις Ηνωμένες Πολιτείες, και είναι ένα από τα παλαιότερα πολιτικά κόμματα στον κόσμο[4].
Στο 112ο Κογκρέσο που ακολούθησε τις εκλογές του 2010, το Δημοκρατικό Κόμμα τρεχόντως κατέχει την μειοψηφία στις έδρες της Βουλής των Αντιπροσώπων, αλλά έχει την πλειοψηφία των εδρών στη Γερουσία. Τρεχόντως έχει την μειοψηφία των πολιτειακών θέσεων κυβερνητών, καθώς την μειοψηφία στα πολιτειακά νομοθετικά σώματα.
Ιστορία
Το Δημοκρατικό Κόμμα προέκυψε από τις Αντιφεντεραλιστικές παρατάξεις που αντετίθεντο στις δημοσιονομικές πολιτικές του Αλεξάντερ Χάμιλτον στις αρχές της δεκαετίας του 1790. Ο Τόμας Τζέφερσον και ο Τζέιμς Μάντισον οργάνωσαν αυτές τις παρατάξεις ως το Δημοκρατικό-Ρεπουμπλικανικό Κόμμα. Το κόμμα ευνοούσε τα δικαιώματα των πολιτειών και την αυστηρή προσήλωση στο Σύνταγμα· αντετίθετο σε μια εθνική τράπεζα και στα πλούσια συμφέροντα. Το Δημοκρατικό-Ρεπουμπλικανικό Κόμμα ανήλθε στην εξουσία στις προεδρικές εκλογές του 1800.
Μετά τον Πόλεμο του 1812, ο κύριος αντίπαλος του κόμματος, το Φεντεραλιστικό Κόμμα διαλύθηκε. Οι Δημοκρατικοί-Ρεπουμπλικανοί διασπάσθηκαν σχετικά με την επιλογή ενός διαδόχου του Προέδρου Τζέιμς Μονρόε, και η μερίδα του κόμματος που υποστήριξε πολλές από τις παλιές Τζεφερσονιανές αρχές, με ηγέτη τον Άντρου Τζάκσον και τον Μάρτιν Βαν Μπιούρεν, έγινε το Δημοκρατικό Κόμμα. Μαζί με το Κόμμα Ουίγων, το Δημοκρατκό Κόμμα ήταν το κυρίαρχο κόμμα στις Ηνωμένες Πολιτείες μέχρι τον Εμφύλιο Πόλεμο. Οι Ουίγοι ήταν ένα εμπορικό κόμμα, και συνήθως λιγότερο δημοφιλές, αν χρηματοδοτούνταν καλύτερα. Οι Ουίγοι διαιρέθηκαν για το θέμα της δουλείας μετά τον Μεξικανοαμερανικό Πόλεμο με αποτέλεσμα να συρρικνωθούν. Την δεκαετία του 1850, υπό την πίεση των Πρόσκαιρων Νόμων για τους σκλάβους και του Νόμου Κάνσας-Νεμπράσκα, οι Δημοκρατικοί που αντετίθεντο στη δουλεία έφυγαν από το κόμμα. Αφού ενώθηκαν με πρώην μέλη υπαρχόντων ή φθίνοντων κομμάτων, αναδύθηκε το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα.[5][6]
Οι Δημοκρατικοί διαιρέθηκαν για την επιλογή ενός διαδόχου του Προέδρου Τζέιμς Μπιουκάναν κατά μήκος Βόρειων και Νότιων γραμμών, ενώ το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα κέρδισε την εξουσία στην αναμέτρηση του 1860. Καθώς ξεσπούσε ο Αμερικανικός εμφύλιος πόλεμος, οι Βόρειοι Δημοκρατικοί διαιρέθηκαν σε Πολεμικούς Δημοκρατικούς και Ειρηνικούς Δημοκρατικούς. Οι Συνομόσπονδες Πολιτείες Αμερικής, βλέποντας τα κόμματα ως δεινά, δεν είχε κανένα. Οι περισσότεροι Πολεμικούς Δημοκρατικούς συσπειρώθηκαν στον Ρεπουμπλικανό Πρόεδρο Αβραάμ Λίνκολν και στο Κόμμα Εθνικής Ένωσης το 1864, το οποίο έβαλε τον Άντριου Τζόνσον στο ψηφοδέλτιο ως Δημοκρατικό από το Νότο. Ο Τζόνσον αντικατέστησε τον Λίνκολν το 1865 αλλά έμεινε ανεξάρτητος από αμφότερα τα κόμματα. Οι Δημοκρατικοί ωφελήθηκαν από την δυσαρέσκεια των λευκών Νοτίων της Ανασυγκρότησης μετά τον πόλεμο και την επακόλουθη εχθρότητα προς το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα. Αφότου οι Λυτρωτές τερμάτισαν την Ανασυγκρότηση την δεκαετία του 1870, και ο ιδιαίτερα βίαιος αποκλεισμός των Αφροαμερικανών από τα πολιτικά τους δικαιώματα έλαβε χώρα την δεκαετία του 1890, ο Νότος, ψηφίζοντας Δημοκρατικά, έγινε γνωστός ως Συμπαγής Νότος. Αν και οι Ρεπουμπλικανοί κέρδισαν όλες πλην δύο προεδρικές εκλογές, οι Δημοκρατικοί παρέμειναν ανταγωνιστικοί. Στο κόμμα κυριάρχησαν οι φιλικοί προς τις επιχειρήσεις των Βουρβόνων Δημοκρατικών με ηγέτη τον Σάμιουελ Τζ. Τίλντεν και τον Γκρόβερ Κλίβελαντ, οι οποίοι αντιπροσώπευαν τα εμπορικά, τραπεζικά και σιδηροδρομικά συμφέροντα, αντιτίθενται στον ιμπεριαλισμό και την υπερπόντια επέκταση, μάχονταν για τον κανόνα του χρυσού, αντιτίθενται στον διμεταλλισμό και έκαναν σταυροφορία εναντίον της διαφθοράς, των υψηλών φόρων και των δασμών. Ο Κλίβελαντ χρίστηκε πρόεδρος επί δύο μη συνεχείς θητείες το 1884 και το 1892.[7] Οι Αγροτικοί Δημοκρατικοί που απαιτούσαν τον Ελεύθερο Άργυρο ανέτρεψαν τους Βουρβόνους Δημοκρατικούς το 1896 και πρότειναν τον Ουίλλιαμ Τζέννινγκς Μπράιαν για την προεδρία (ένα χρίσμα που επαναλήφθηκε το 1900 και το 1908). Ο Μπράιαν διεξήγαγε μια ζωηρή εκστρατεία που επετίθετο στα Ανατολικά χρηματοδοτούμενα συμφέροντα, αλλά έχασε από τον Ρεπουμπλικανό Ουίλλιαμ ΜακΚίνλεϋ.
Οι Δημοκρατικοί πήραν τον έλεγχο της Βουλής το 1910 και εξέλεξαν τον Γούντροου Ουίλσον πρόεδρο το 1912 και το 1916. Ο Ουίλσον κατάφερε να να οδηγήσει το Κογκρέσο να αδρανοποιήσει τα ζητήματα των δασμών, των χρημάτων και της έλλειψης εμπιστοσύνης που κυριαρχούσαν στην πολιτική επί 40 έτη με νέους προοδευτικούς νόμους. Η Μεγάλη Ύφεση του 1929, η οποία συνέβη υπό τον Πρόεδρο Χέμπερτ Χούβερ και ένα Ρεπουμπλικανικό Κογκρέσο έθεσε τις βάσεις για μια πιο φιλελεύθερη κυβέρνηση. Οι Δημοκρατικοί έλεγχαν την Βουλή των Αντιπροσώπων σχεδόν αδιάκοπα από το 1931 μέχρι το 1995 και κέρδισαν τις περισσότερες προεδρικές εκλογές μέχρι το 1968. Ο Φράνκλιν Ρούζβελτ, που εκλέχθηκε στην προεδρία το 1932, ήλθε στο προσκήνιο με κυβερνητικά προγράμματα που ονομάσθηκαν New Deal. Ο φιλελευθερισμός του New Deal σήμαινε την προώθηση της κοινωνικής ευημερίας, των συνδικάτων, των πολιτικών δικαιωμάτων και την τακτοποίηση των επιχειρήσεων. Οι ενάντιοι του, που πρέσβευαν την μακροπρόθεσμη ανάπτυξη, την υποστήριξη στις επιχειρήσεις και την χαμηλή φορολογία, αυτοαποκαλούνται ΄΄συντηρητικοί΄΄.[8]
Τα θέματα που αντιμετώπιζαν τα κόμματα και οι Ηνωμένες Πολιτείες μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο περιελάμβαναν τον Ψυχρό Πόλεμο και το Αφροαμερικανικό Κίνημα Πολιτικών Δικαιωμάτων οι Ρεπουμπλικανοί προσέλκυσαν συντηρητικούς και λευκούς Νότιους από τον Δημοκρατικό συνασπισμό με την αντίσταση τους στο New Deal και τον φιλελευθερισμό του προγράμματος Μεγάλης Κοινωνίας και την χρήση από τους Ρεπουμπλικανούς της Νότιας Στρατηγικής. Οι Αφροαμερικανοί, οι οποίοι παραδοσιακά υποστήριζαν το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, άρχισαν να υποστηρίζουν τους Δημοκρατικούς μετά την άνοδο της κυβέρνησης του Φράνκλιν Ρούζβελτ, το New Deal, και το κίνημα Πολιτικών Δικαιωμάτων. Η κύρια βάση του Δημοκρατικού Κόμματος στράφηκε στα Βορειοανατολικά, σηματοδοτώντας μια δραματική ανατροπή της ιστορίας. ο Μπιλ Κλίντον εκλέχθηκε στην προεδρία το 1992, κυβερνώντας ως Νέος Δημοκρατικός.
Το Δημοκρατικό Κόμμα έχασε τον έλεγχο του Κογκρέσου στην αναμέτρηση του 1994 υπέρ του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος. Επανεκλεγείς το 1996, ο Κλίντον ήταν ο πρώτος Δημοκρατικός Πρόεδρος μετά τον Φράνκλιν Ρούζβελτ που εκλέχθηκε δις. Μετά από δώδεκα έτη Ρεπουμπλικανικής εξουσίας, το Δημοκρατικό Κόμμα επανέκτησε την πλειοψηφία της Βουλής και της Γερουσίας στις εκλογές του 2006. Μερικά από τα κύρια θέματα του κόμματος στις αρχές του 21ου αιώνα στην τελευταία του εθνική πλατφόρμα περιλαμβάνουν τις μεθόδους αντιμετώπισης της τρομοκρατίας, την εσωτερική ασφάλεια της χώρας, την διεύρυνση της πρόσβασης στην υγειονομική περίθαλψη, τα εργασιακά διακαιώματα, τον περιβαλοντισμό και την διατήρηση των φιλελεύθερων κυβερνητικών προγραμμάτων.[9] Στις εκλογές του 2010, το Δημοκρατικό Κόμμα έχασε τον έλεγχο της Βουλής, αλλά κράτησε μια μικρή πλειοψηφία στη Γερουσία (μειωμένη από το 111ο Κογκρέσο). Επίσης έχασε την πλειοψηφία στα πολιτειακά νομοθετικά σώματα και τις πολιτειακές θέσεις κυβερνητών.
Το Δημοκρατικό Κόμμα ανάγει την προέλευσή του στην έμπνευση του Δημοκρατικού-Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, που ιδρύθηκε από τον Τόμας Τζέφερσον, τον Τζέιμς Μάντισον, και άλλους ισχυρούς αντιπάλους των Φεντεραλιστών το 1792. Εκείνο το κόμμα επίσης ενέπνευσε τους Ουίγους και τους σύγχρονους Ρεπουμπλικανούς. Οργανωτικά, το σύγχρονο Δημοκρατικό Κόμμα πραγματικά αναδύθηκε την δεκαετία του 1830, με την εκλογή του Άντριου Τζάκσον. Από την διαίρεση του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος στις εκλογές του 1912, έχει βαθμιαία αυτοτοποθετηθεί στα αριστερά του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος σε οικονομικά και κοινωνικά θέματα. Μέχρι την περίοδο που ακολούθησε την ψήφιση της Πράξης Πολιτικών Δικαιωμάτων του 1964 - την οποία υπερασπίσθηκε ένας Δημοκρατικός πρόεδρος αλλά γνώρισε λιγότερη Δημοκρατική από ότι Ρεπουμπλικανική υποστήριξη στο Κογκρέσο - το Δημοκρατικό Κόμμα ήταν κυρίως ένας συνασπισμός δύο κομμάτων που διαιρούνταν ανά περιοχή. Οι Νότιοι Δημοκρατικοί λάμβαναν τυπικά υψηλές συντηρητικές βαθμολογήσεις από την Αμερικανική Συντηρητική Ένωση ενώ οι Βόρειοι Δημοκρατικοί ελάμβαναν τυπικά πολύ φιλελεύθερες βαθμολογήσεις. Οι Νότιοι Δημοκρατικοί ήταν ένας πυρήνας του δικομματικού συντηρητικού συνασπισμού ο οποίος διάρκεσε μέχρι την εποχή του Ρέιγκαν. Η οικονομική ακτιβιστική φιλοσοφία του Φράνκλιν Ρούζβελτ, η οποία έχει επηρεάσει αρκετά τον Αμερικανικό φιλελευθερισμό, έχει σχηματίσει μεγάλο μέρος της οικονομικής ατζέντας του κόμματος από το 1932, και βοήθησε στην σύνδεση των δύο περιφερειακών παρατάξεων του κόμματος μέχρι την ύστερη δεκαετία του '60. [10]
Σε δημοσκόπηση, της Οργάνωσης Γκαλούπ, για την πρόθεση ψήφου, ανέφερε ότι το 31% των Αμερικανών είναι Δημοκράτες, το 29% είναι Ρεπουμπλικάνοι και το 38% είναι ανεξάρτητοι.[11] Μια έρευνα του Pew Research Center στους εγγεγραμμένους ψηφοφόρους η οποία κυκλοφόρησε τον Αύγουστο 2010 ανέφερε ότι 47% από αυτούς προσδιορίζονταν ως Δημοκρατικοί ή έκλιναν προς το κόμμα, ενώ ως Ρεπουμπλικάνοι το 43%.
Δημοκρατικοί πρόεδροι
| Όνομα | Πορτραίτο | Κράτος | Περίοδος |
|---|---|---|---|
| Άντριου Τζάκσον | 
|
Τενεσί | 4 Μαρτίου 1829 – 4 Μαρτίου 1837 |
| Μάρτιν Βαν Μπιούρεν | 
|
Νέα Υόρκη | 4 Μαρτίου 1837 – 4 Μαρτίου 1841 |
| Τζέιμς Νοξ Πολκ | 
|
Τενεσί | 4 Μαρτίου 1845 – 4 Μαρτίου 1849 |
| Φράνκλιν Πιρς | 
|
Νιου Χάμσαϊρ | 4 Μαρτίου 1853 – 4 Μαρτίου 1857 |
| Τζέιμς Μπιουκάναν | 
|
Πενσυλβάνια | 4 Μαρτίου 1857 – 4 Μαρτίου 1861 |
| Άντριου Τζόνσον | 
|
Τενεσί | 15 Απριλίου 1865 – 4 Μαρτίου 1869 |
| Γκρόβερ Κλίβελαντ | 
|
Νέα Υόρκη | 4 Μαρτίου 1885 – 4 Μαρτίου 1889 4 Μαρτίου 1893 – 4 Μαρτίου 1897 |
| Γούντροου Ουίλσον | 
|
Νιού Τζέρσεϊ | 4 Μαρτίου 1913 – 4 Μαρτίου 1921 |
| Φραγκλίνος Ρούσβελτ | 
|
Νέα Υόρκη | 4 Μαρτίου 1933 – 12 Απριλίου 1945 |
| Χάρρυ Τρούμαν | 
|
Μισσούρι | 12 Απριλίου 1945 – 20 Ιανουαρίου 1953 |
| Τζον Κέννεντι | 
|
Μασσαχουσέτη | 20 Ιανουαρίου 1961 – 22 Νοεμβρίου 1963 |
| Λίντον Τζόνσον | 
|
Τέξας | 22 Νοεμβρίου 1963 – 20 Ιανουαρίου 1969 |
| Τζίμι Κάρτερ | 
|
Γεωργία | 20 Ιανουαρίου 1977 – 20 Ιανουαρίου 1981 |
| Μπιλ Κλίντον | 
|
Αρκάνσας | 20 Ιανουαρίου 1993 – 20 Ιανουαρίου 2001 |
| Μπάρακ Ομπάμα | 
|
Ιλινόι | 20 Ιανουαρίου 2009 – 20 Ιανουαρίου 2017 |
Τρέχουσα δομή και σύνθεση
Η Δημοκρατική Εθνική Επιτροπή (ΔΕΕ) είναι υπεύθυνη για την προώθηση των δραστηριοτήτων των εκστρατειών των Δημοκρατικών. Ενώ η ΔΕΕ είναι υπεύθυνη για την επίβλεψη της διαδικασίας διαγραφής της Δημοκρατικής Πλατφόρμας, η ΔΕΕ επικεντρώνεται περισσότερο στην εκστρατεία και την οργανωτική στρατηγική από ότι στην δημόσια πολιτική. Στις προεδρικές εκλογές, επιβλέπει το Δημοκρατικό Εθνικό Συνέδριο. Το εθνικό συνέδριο είναι, υποκείμενο στον καταστατικό χάρτη του κόμματος, η τελική εξουσία μέσα στο Δημοκρατικό Κόμμα όταν είναι σε συνεδρίαση, με την ΔΕΕ να διενεργεί την οργάνωση του κόμματος άλλες φορές. Της ΔΕΕ προεδρεύει τρεχόντως η αντιπρόσωπος της Φλόριντα Ντέμπι Βάσσερμαν Σουλτς. [12]
Η Δημοκρατική Επιτροπή Εκστρατείας του Κογκρέσου (ΔΕΕΚ) βοηθά τους υποψηφόυς του κόμματος στις αναμετρήσεις της Βουλής.
Ιδεολογία
Από την δεκαετία του 1890, το Δημοκρατικό Κόμμα έχει υποστηρίξει φιλελεύθερες θέσεις (Ο όρος φιλελεύθερος στην συγκεκριμένη περίπτωση αποτυπώνεται καλύτερα με τον όρο κοινωνικός φιλελευθερισμός και όχι ως κλασικός φιλελευθερισμός). Σε πρόσφατα exit poll, το δημοκρατικό κόμμα είχε απήχηση σε όλες τις κοινωνικό – εθνό – οικονομικές δημογραφικές ομάδες.[13][14][15]
Φιλελεύθεροι
Οι κοινωνικά φιλελεύθεροι (σύγχρονοι φιλελεύθεροι) και οι προοδευτικοί αποτελούν περίπου την μισή εκλογική βάση των Δημοκρατικών. Οι φιλελεύθεροι σχηματίζουν έτσι τη μεγαλύτερη ενωμένη δημογραφική βάση εντός του Δημοκρατικού κόμματος.Σύμφωνα με τα αποτελέσματα των exit poll του 2008, οι φιλελεύθεροι αντιπροσωπεύουν το 22% του εκλογικού σώματος και το 89% των Αμερικανών φιλελεύθερων προτίμησε τον υποψήφιο του Δημοκρατικού κόμματος.[16] Οι Λευκοί-μαύροι επαγγελματίες, κολλεγιακά σπουδαγμένοι, ήταν κυρίως Ρεπουμπλικανοί μέχρι το 1950. Τώρα αποτελούν ίσως τη ραχοκοκαλιά του Δημοκρατικού Κόμματος[17] Η μεγάλη πλειοψηφία των φιλελεύθερων είναι υπέρ της καθολικής υγειονομικής περίθαλψης, με πολλούς να υποστηρίζουν ένα σύστημα που θα τροφοδοτείται από μια μοναδική κρατική υπηρεσία. Η πλειοψηφία ακόμα υποστηρίζει την διπλωματία έναντι των στρατιωτικών δράσεων, την ερευνά βλαστικών κυττάρων, την νομιμοποίηση του γάμου μεταξύ ανθρώπων του ίδιου φύλου, την κοσμική (έναντι της θεοκρατικής) κυβέρνηση, πιο αυστηρό έλεγχο της οπλοκατοχής και την εφαρμογή νόμων υπέρ της περιβαλλοντικής προστασίας. Είναι ακόμα θετικοί στην διατήρηση του δικαιώματος των γυναικών στην έκτρωση. Η μετανάστευση και η πολυπολιτισμική διαφοροποίηση είναι θέματα πάνω στα οποία οι φιλελεύθεροι αντιμετωπίζουν θετικά, προωθώντας τον πολιτισμικό πλουραλισμό, ένα σύστημα στο οποίο οι μετανάστες διατηρούν την κουλτούρα και τις παραδόσεις τους αντί να υιοθετούν την νέα κουλτούρα που συναντούν. Συνηθίζουν να διαχωρίζονται σε συμφωνίες και οργανισμούς όπως για παράδειγμα η Συμφωνία Ελευθερίου Εμπορίου Βόρειας Αμερικής (NAFTA). Οι περισσότεροι φιλελεύθεροι αντιτίθενται στην αύξηση των δαπανών για στρατιωτικές επενδύσεις και στην προβολή των 10 εντολών στα δημοσιά κτίρια.[18]
Αυτό η ιδεολογική ομάδα διαφέρει από την παραδοσιακή οργανωμένη βάση. Σύμφωνα με το Pew Research Center,ένα ποσοστό 41% διαμένουν σε εύπορα νοικοκυριά και το 49% είναι απόφοιτοι πανεπιστήμιου, το μεγαλύτερο ποσοστό ανάμεσα σε κάθε άλλη ομάδα ανθρώπων. Ήταν επίσης η γρηγορότερα αναπτυσσόμενη ομάδα ανθρώπων κατά τα τέλη του 1990 μέχρι τις αρχές του 2000.[18] Οι φιλελεύθεροι αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος την ακαδημαϊκής κοινότητας[19] και μεγάλο μέρος της μεσο – ανώτερης κοινωνικοοικονομικής τάξης.[13][14][15]
Αναφορές
- ↑ Grigsby, Ellen (2008). Analyzing Politics: An Introduction to Political Science. Florence: Cengage Learning. σελίδες 106–7. ISBN 0495501123.
In the United States, the Democratic Party represents itself as the liberal alternative to the Republicans, but its liberalism is for the most the later version of liberalism—modern liberalism.
- ↑ Arnold, N. Scott (2009). Imposing values: an essay on liberalism and regulation. Florence: Oxford University Press. σελ. 3. ISBN 0495501123.
Modern liberalism occupies the left-of-center in the traditional political spectrum and is represented by the Democratic Party in the United States.
- ↑ Levy, Jonah (2006). The state after statism: new state activities in the age of liberalization. Florence: Harvard University Press. σελ. 198. ISBN 0495501123.
In the corporate governance area, the center-left repositioned itself to press for reform. The Democratic Party in the United States used the postbubble scandals and the collapse of share prices to attack the Republican Party...Corporate governance reform fit surprisingly well within the contours of the center-left ideology. The Democratic Party and the SPD have both been committed to the development of the regulatory state as a counterweight to managerial authority, corporate power, and market failure.
- ↑ http://www.britannica.com/EBchecked/topic/157244/Democratic-Party#233981.toc
- ↑ Galbraith Schlisinger, Of the People: The 200 Year History of the Democratic Party (1992) ch 1-3
- ↑ Robert Allen Rutland, The Democrats: From Jefferson to Clinton (U. of Missouri Press, 1995) ch 1-4
- ↑ Rutland, The Democrats: From Jefferson to Clinton (1995) ch 5-6
- ↑ Rutland, The Democrats: From Jefferson to Clinton (1995) ch 7
- ↑ Rutland, The Democrats: From Jefferson to Clinton (1995) ch 8
- ↑ Paul Finkelman and Peter Wallenstein, eds. The Encyclopedia Of American Political History (CQ Press, 2001) , passim, esp. pp 124-26
- ↑ Democratic Party ID Drops in 2010, Tying 22-Year Low
- ↑ Camia, Catalina (Apr 5, 2011). «Obama taps Wasserman Schultz to lead DNC». USA Today. http://content.usatoday.com/communities/onpolitics/post/2011/04/debbie-wasserman-schultz-democratic-national-committee-chair-/1. Ανακτήθηκε στις April 05, 2011.
- ↑ 13,0 13,1 «CNN. (2000). Exit Poll.». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2007-06-30. http://web.archive.org/web/20070630063715/http://www4.cnn.com/ELECTION/2000/results/index.epolls.html. Ανακτήθηκε στις 2007-07-11.
- ↑ 14,0 14,1 «CNN. (2004). Exit Poll.». http://www.cnn.com/ELECTION/2004/pages/results/states/US/P/00/epolls.0.html. Ανακτήθηκε στις 2007-07-11.
- ↑ 15,0 15,1 «CNN. (2006). Exit Poll.». http://www.cnn.com/ELECTION/2006/pages/results/states/US/H/00/epolls.0.html. Ανακτήθηκε στις 2007-07-11.
- ↑ «National Exit Polls CNN.com.». http://www.cnn.com/ELECTION/2008/results/polls/#USP00p1. Ανακτήθηκε στις 2009-03-02.
- ↑ «Judis, B. J. (July 11, 2003). The trouble with Howard Dean. Salon.com.». Ανακτήθηκε στις 19 Ιουλίου 2007.
- ↑ 18,0 18,1 «Pew Research Center. (May 10, 2005). Beyond Red vs. Blue». Ανακτήθηκε στις 12 Ιουλίου 2007.
- ↑ «Kurtz, H. (March 29, 2005). College Faculties A Most Liberal Lot, Study Finds. The Washington Post.». March 29, 2005. http://www.washingtonpost.com/wp-dyn/articles/A8427-2005Mar28.html. Ανακτήθηκε στις 2007-07-02.
| Δημοκρατικό | Ρεπουμπλικανικό | ||||||||
| Συνταγματικό | Ελευθεριακό | Πράσινο | |||||||
