Γεώργιος Στρέιτ

Γεώργιος Στρέιτ
Πρεσβευτής της Ελλάδας στη Βιέννη
Περίοδος 1910 – 1913
Υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας
Περίοδος 22 Δεκεμβρίου 1913 – 31 Αυγούστου 1914
Πρωθυπουργός	Ελευθέριος Βενιζέλος
Διάδοχος	Ελευθέριος Βενιζέλος
Προσωπικά στοιχεία
Γέννηση	1868, Πάτρα
Θάνατος	1948 Αθήνα
Υπηκοότητα	Ελλάδα
Σύζυγος	Ιουλία Καραθεοδωρή
Παιδιά	Δέσποινα
Σπουδές	Νομική
Επάγγελμα	διδάσκων πανεπιστημίου πολιτικός διπλωμάτης δικηγόρος νομικός
Σχετικά πολυμέσα

Ο βαρόνος Γεώργιος Στρέιτ - (Πάτρα, 25 Σεπτεμβρίου 1868 - Αθήνα, 27 Δεκεμβρίου 1948) υπήρξε σημαντικός παράγων της ελληνικής πολιτικής ζωής του α΄ μισού του 20ου αιώνα.

Απόγονος της βαυαρικής οικογένειας Στρέιτ που ήρθε στην Ελλάδα μαζί με τον βασιλιά Όθωνα, γιος του διακεκριμένου οικονομολόγου και καθηγητή νομικής Στέφανου Στρέιτ, ο Γεώργιος Στρέιτ υπήρξε από τους πιο διακεκριμένους νομικούς επιστήμονες, καθηγητής για πολλά χρόνια στην Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, και νομικός σύμβουλος του ελληνικού κράτους. Προώθησε τις ελληνικές θέσεις σε σημαντικές διεθνείς συμφωνίες και οργανισμούς, όπως στη Συνδιάσκεψη του Λονδίνου το 1912, αλλά και στην Κοινωνία των Εθνών το 1922. Διετέλεσε Πρέσβης της Ελλάδας στη Βιέννη, Υπουργός των Εξωτερικών στη κυβέρνηση του Ελευθερίου Βενιζέλου, προσωπικός φίλος και σύμβουλος του Βασιλιά Κωνσταντίνου, συνέδεσε τις τύχες του με αυτές του βασιλιά στην περίοδο του Εθνικού Διχασμού, ακολουθώντας τον τόσο στην άνοδο όσο και στην πτώση. Εκλέχτηκε αριστίνδην γερουσιαστής το 1933 και μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Έχει τιμηθεί από την Πολιτεία με πολλά παράσημα και διακρίσεις.

Βιογραφικά στοιχεία

Ο Στρέιτ (αριστερά), όταν ήταν πρέσβης της Ελλάδας στη Βιέννη, με τον Ελευθέριο Βενιζέλο (κέντρο) και τον διπλωματικό του σύμβουλο, Νικόλαο Πολίτη

Γεννήθηκε στην Πάτρα στις 25 Σεπτεμβρίου 1868, γιος του Στέφανου Στρέιτ και της Βικτωρίας Λόντου. Από την πλευρά της μητέρας του καταγόταν από την οικογένεια Λόντου και ήταν εγγονός του Ανδρέα Χ. Λόντου καθώς και πρώτος ξάδερφος του Δημήτριου Μάξιμου. Σπούδασε νομική στην Αθήνα και τη Γερμανία και έγινε διδάκτορας νομικής στη Λειψία με την εναίσιμο διατριβή Περί αντιστάσεως κατά της Αρχής. Το 1893 διορίστηκε υφηγητής του Διεθνούς Δικαίου στη Νομική Σχολή του πανεπιστημίου Αθηνών και το 1898 έγινε καθηγητής. Με προτάσεις και υπομνήματα επισήμανε την εθνική ανάγκη ιδρύσεως Πανεπιστημίου στη Θεσσαλονίκη, που θα συντελούσε στην εξέλιξή της σε εθνικό και πολιτισμικό κέντρο, συμβάλλοντας έτσι στην ίδρυση του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Εργάστηκε στο Υπουργείο Εξωτερικών ως νομικός σύμβουλος και διευθυντής του και το 1910 διορίστηκε πρεσβευτής της Ελλάδας στη Βιέννη επί τριετία. Το 1913 χρημάτισε υπουργός εξωτερικών (από 22 Δεκεμβρίου 1913 έως 31 Αυγούστου 1914). Το 1927 αναγορεύτηκε μέλος της Ακαδημίας Αθηνών και ήταν πρόεδρος της το 1931. Από το 1929 ήταν μέλος του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, και το 1933 εξελέγη τιμητικά γερουσιαστής.

Υπήρξε στενός φίλος του βασιλιά Κωνσταντίνου και διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο ως σύμβουλός του στα γεγονότα του Εθνικού Διχασμού. Τον ακολούθησε στην εξορία του το 1917 για να προβάλει τις βασιλικές θέσεις στο εξωτερικό, ενώ το 1922 ανέλαβε πρωτοβουλίες για τους πρόσφυγες στην Κοινωνία των Εθνών. Από τότε δεν ασχολήθηκε ενεργά με την πολιτική.

Πέραν των δημοσίων αξιωμάτων που κατείχε ήταν μέλος επιτροπών και συμβουλίων σε διάφορα υπουργεία. Ακόμη ήταν μέλος της Διεθνούς Ένωσης Ναυτικών, νομικός σύμβουλος της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδας, της Εταιρείας Υδάτων Αθηνών-Πειραιώς-Περιχώρων και της εταιρείας εκμετάλλευσης της Κωπαΐδας. Επιπλέον, μεταξύ 1896 και 1906 υπήρξε μέλος των επιτροπών των Ολυμπιακών Αγώνων.

Απεβίωσε στις 27 Δεκεμβρίου 1948 στην Αθήνα. Ήταν παντρεμένος με την Ιουλία Καραθεοδωρή και είχε μια κόρη, τη Δέσποινα, σύζυγο Ιωάννη Γερουλάνου, και έναν γιο, τον Στέφανο. Δισέγγονός του είναι ο Παύλος Γερουλάνος.

Ακαδημαϊκή καριέρα

Το 1893 διορίστηκε υφηγητής, 1897 τακτικός και το 1938 επίτιμος καθηγητής του Δημοσίου και Ιδιωτικού Διεθνούς Δικαίου στη Νομική Σχολή Αθηνών. Εργάστηκε στο Υπουργείο Εξωτερικών ως σύμβουλος & διευθυντής του και το 1910 διορίστηκε πρεσβευτής της Ελλάδας στη Βιέννη. Με τη δράση και τη νομική του κατάρτιση αναδείχθηκε σε μια από τις κορυφαίες προσωπικότητες της ελληνικής νομικής επιστήμης και συμμετείχε σε νομοπαρασκευαστικές επιτροπές για την εκπόνηση και αναθεώρηση του Αστικού Κώδικα, ενώ διετέλεσε νομικός σύμβουλος του υπουργείου Εξωτερικών και αντιπροσώπευσε επανειλημμένα τη χώρα σε διεθνείς συναντήσεις.

Το 1913 σε συνάντησή του στο Βερολίνο με τον Κωνσταντίνο Καραθεοδωρή αποδέχτηκε την πρόταση για την ίδρυση Πανεπιστημίου στην Θεσσαλονίκη και υποστήριξε με συνέπεια και επιμονή την εθνική ανάγκη ιδρύσεως του, καθώς πίστευε ότι θα συντελούσε στην εξέλιξη της σε εθνικό και πολιτισμικό κέντρο, ενώ συνέταξε σχέδιο οργανισμού για το υπό ίδρυση Πανεπιστήμιο.

Συγγράμματα

Είχε εκδώσει αρκετά νομικά έργα όπως:

• «Δικονομικοί κανόνες της εφαρμογής αλλοδαπού δικαίου» (1895)
• «Περί ιδιωτικού διεθνούς δικαίου. Εισαγωγή» μαζί με τον Πέτρο Βάλληνδα (1895),
• «Διεθνές Δίκαιον», (1900)
• «Διεθνές Δίκαιον Δημόσιον-Ιδιωτικόν » (1906)

καθώς και διάφορες μελέτες όπως:

• « Η υπόθεσις Ζάππα : ζητήματα δημοσίου και ιδιωτικού διεθνούς δικαίου » (1894),
• « Περί της θέσεως των Μεγάλων Δυνάμεων εν τω Διεθνεί Δικαίω » (1898),
• «Περί θέσεως της Καθολικής Εκκλησίας εν Ελλάδι» (1905),
• «Η εν Χάγη συνδιάσκεψις της ειρήνης» (1908),
• «Η ναυτική συνδιάσκεψις της ειρήνης» (1908),
• «Λόγος επί τη εκατοστή επετείω της γεννήσεως του Γουλιέλμου Γλάδστωνος» (1909)
• «Η ναυτική συνδιάσκεψις του Λονδίνου» (1910)
• «Κατάργησις των αντεκδικήσεων εν τω Διεθνεί Δικαίω» (1929)

κ.α.

Ημερολόγιο - Αρχείο

Τα Ημερολόγια και τα Αρχεία του Γεωργίου Στρέιτ έχουν εκδοθεί σε βιβλίο 2 τόμων, με τον τίτλο «Απομνημονεύματα (Ημερολόγιον - Αρχείον» σε πρόλογο του Παναγιώτη Πιπινέλη, από τις εκδόσεις «Ελληνική Πρωτοπορία», το 2018.

Πηγές

• Αντώνης Μακρυδημήτρης, Οι υπουργοί των εξωτερικών της Ελλάδας 1829-2000, εκδ. Καστανιώτης, Αθήνα, 2000, σελ. 74

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• Γεώργιος Στρέιτ στον Πανδέκτη, του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών.