Nembo (αντιτορπιλικό, 1927)
 Φωτογραφία του Nembo στις αρχές της δεκαετίας του 1930. | |
| Πληροφορίες | |
|---|---|
| Τύπος και κλάση | Αντιτορπιλικό κλάσης Turbine |
| Ναυπηγείο | Cantieri del Tirreno, Σέστρι Λεβάντε |
| Έναρξη ναυπήγησης | 21 Ιανουαρίου 1925 |
| Καθέλκυση | 27 Ιανουαρίου 1927 |
| Ένταξη σε υπηρεσία | 24 Οκτωβρίου 1927 |
| Κατάληξη | Βυθίστηκε στις 20 Ιουλίου 1940. |
| Γενικά χαρακτηριστικά | |
| Εκτόπισμα | κανονικό (standard): 1090 t (1070 LT) πλήρες: 1700 t (1670 LT) |
| Μήκος | 93,2 m |
| Πλάτος | 9,2 m |
| Βύθισμα | 3 m |
| Πρόωση | Το προωστικό σύστημα απέδιδε έως και 40.000 shp. |
| Ταχύτητα | 33 kn |
| Αυτονομία | 3200 ναυτικά μίλια με ταχύτητα πλεύσης 14 kn |
| Πλήρωμα | Δώδεκα αξιωματικοί και 167 υπαξιωματικοί και ναύτες. |
| Οπλισμός | 2×2 πυροβόλα των 120 mm 2 πυροβόλα των 40 mm 2 πολυβόλα των 13,2 mm 2 τριπλοί τορπιλοσωλήνες των 533 mm 52 νάρκες |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Το Nembo είναι ένα από τα οκτώ αντιτορπιλικά κλάσης Turbine που ναυπηγήθηκαν για το Ιταλικό Βασιλικό Ναυτικό (Regia Marina) τη δεκαετία του 1920. Διαδραμάτισε ήσσονος σημασίας στα τεκταινόμενα του Ισπανικού Εμφυλίου, στο πλαίσιο της υποστήριξης που παρείχε η Φασιστική Ιταλία στην πλευρά των Εθνικιστών. Η πορεία του στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν βραχύβια διότι βυθίστηκε στις 20 Ιουλίου 1940, μερικές εβδομάδες έπειτα από την είσοδο της Ιταλίας στον πόλεμο.
Περιγραφή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Τα αντιτορπιλικά της κλάσης Turbine ήταν μεγαλύτερων διαστάσεων εκδοχές των προγενέστερων σκαφών της κλάσης Sauro. Είχαν ολικό μήκος 93,2 m, πλάτος 9,2 m και μέσο βύθισμα 3 m.[1] Το εκτόπισμά τους ήταν 1090 t (1070 LT) με κανονικό (standard) φορτίο και έφθανε τους 1700 t (1670 LT) με πλήρες φορτίο. Το πλήρωμά τους αποτελούνταν από δώδεκα αξιωματικούς και 167 υπαξιωματικούς και ναύτες.[2]
Το προωστικό σύστημα απέδιδε έως και 40000 shp και η μέγιστη ταχύτητα των πλοίων της κλάσης ανέρχονταν σε 33 kn σε πραγματικές, επιχειρησιακές συνθήκες.[3] Κατά τη διάρκεια των δοκιμών του το Nembo είχε φθάσει στην ταχύτητα των 38,4 kn, έχοντας όμως ελάχιστο φορτίο.[4] Η εμβέλεια των πλοίων της κλάσης έφθανε τα 3200 ναυτικά μίλια με ταχύτητα πλεύσης 14 kn.[1]
Ο κύριος οπλισμός αποτελούνταν από τέσσερα πυροβόλα των 120 mm τα οποία ήταν εγκατεστημένα σε δύο πύργους, μπροστά και πίσω από την υπερκατασκευή.[2] Αντιαεροπορική κάλυψη παρείχαν δύο πυροβόλα των 40 mm και δύο πολυβόλα των 13,2 mm. Υπήρχαν επίσης έξι τορπιλοσωλήνες των 533 mm[3] και ήταν δυνατή η μεταφορά έως και 52 ναρκών.[2]
Επιχειρησιακή ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η ναυπήγηση του Nembo άρχισε την 21η Ιανουαρίου 1925 στις εγκαταστάσεις της Cantieri Navali del Tirreno στο Σέστρι Λεβάντε.[1] Καθελκύστηκε στις 27 Ιανουαρίου 1927 και ολοκληρώθηκε στις 14 Οκτωβρίου του ίδιου έτους.[1]
Όταν εντάχθηκε σε υπηρεσία συγκρότησε μαζί με τα αδελφά πλοία Turbine, Aquilone και Euro τη 2η Υπομοίρα του Ι Στολίσκου Αντιτορπιλικών με βάση τη Λα Σπέτσια.[5] Μεταξύ 1929 και 1932 το Nembo έλαβε μέρος σε εκπαιδευτικά ταξίδια στη Μεσόγειο.[5][6]
Το 1931 ήταν ενταγμένο μαζί με τα αντιτορπιλικά Euro, Espero, Zeffiro καθώς και το παλαιό καταδρομικό Ancona στη ΙΙ Μοίρα του στόλου.[7]
Το Nembo καθώς και τα άλλα πλοία του σχηματισμού στον οποίο ανήκε ήταν από τα πρώτα πλοία του ιταλικού στόλου στα οποία εγκαταστάθηκε το σύστημα ελέγχου πυρός «Galileo-Bergamini», σχεδίασης του κατοπινού ναυάρχου Κάρλο Μπεργκαμίνι (Carlo Bergamini). Τα αποτελέσματα των δοκιμών ήταν ικανοποιητικά και έτσι το εν λόγω σύστημα υιοθετήθηκε από το Ναυτικό και εγκαταστάθηκε και σε άλλες μονάδες του.[8][9]
Το 1934 το Nembo εντάχθηκε στον 8ο Στολίσκο Αντιτορπιλικών, όπου για δεύτερη φορά στην πορεία του επιχειρούσε μαζί με τα Aquilone, Turbine και Euro.[10] Το έτος αυτό στάλθηκε επίσης για σύντομο χρονικό διάστημα στην Ερυθρά Θάλασσα, μαζί με το Turbine, προκειμένου να πραγματοποιηθεί εκπαίδευση σε περιοχή με τροπικό κλίμα.[6]
Στα 1936-1938 το Nembo επιχειρούσε σε ισπανικά νερά, στο πλαίσιο της υποστήριξης που παρείχε η Ιταλία στους Εθνικιστές εν μέσω του Ισπανικού Εμφυλίου. Η παρουσία του ιταλικού πλοίου αποσκοπούσε στην παρεμπόδιση της παράδοσης εφοδίων στους Δημοκρατικούς.[6]
Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Τον Ιούνιο του 1940, όταν εισήλθε η Ιταλία στον παγκόσμιο πόλεμο, το Nembo και άλλα πλοία της κλάσης του είχαν για βάση τους το Τομπρούκ ήταν ενταγμένα στην 1η Μοίρα Αντιτορπιλικών. Εν αναμονή των εχθροπραξιών πόντισε νάρκες στα ανοικτά του Τομπρούκ από κοινού με τα άλλα πλοία του σχηματισμού του και τη ναρκοθέτιδα Bartletta.[11] Όταν άρχισαν οι εχθροπραξίες συμμετείχε σε ανθυποβρυχιακές αποστολές καθώς και στην κάλυψη νηοπομπών.
Αεροπορική αναγνώριση της RAF αποκάλυψε την παρουσία πολλών πλοίων στον λιμένα του Τομπρούκ, συμπεριλαμβανομένων αρκετών αντιτορπιλικών. Οι Βρετανοί αποφάσισαν να πραγματοποιήσουν αεροπορική επίθεση τα ξημερώματα της 12ης Ιουνίου και την αποστολή αυτή ανέλαβαν βομβαρδιστικά Blenheim από τα Σμήνη Νο. 45, Νο. 113 και Νο. 211. Από ιταλικής πλευράς, την αναχαίτιση των Blenheim ανέλαβαν μαχητικά CR.32 τα οποία έτρεψαν σε φυγή ορισμένα από τα βρετανικά βομβαρδιστικά. Παρόλα αυτά αρκετά από τα Blenheim κατάφεραν να φθάσουν στον λιμένα του Τομπρούκ και να ρίψουν τις βόμβες τους χωρίς να πετύχουν όμως κάποιο αξιόλογο πλήγμα.[12]
Ως απάντηση οι Ιταλοί αποφάσισαν να βομβαρδίσουν το Σαλούμ. Την επιχείρηση πραγματοποίησαν από κοινού δώδεκα βομβαρδιστικά SM.79 της Ιταλικής Βασιλικής Αεροπορίας που το βομβάρδισαν τα ξημερώματα της 15ης Ιουνίου καθώς και τα αντιτορπιλικά Nembo, Turbine και Aquilone.[13] Δεν πέτυχαν αξιόλογα πλήγματα εξαιτίας της ομίχλης που επικρατούσε στην περιοχή την ώρα της επίθεσης.[13][14][15] Η ίδια ομάδα αντιτορπιλικών βομβάρδισε ξανά το Σαλούμ στις 26 Ιουνίου, αυτή τη φορά με καλύτερα αποτελέσματα.[14][16]
Στις 5 Ιουλίου 1940 ελιμενίζονταν στο Τομπρούκ επτά αντιτορπιλικά της κλάσης Turbine, συμπεριλαμβανομένου και του Nembo, τέσσερα τορπιλοβόλα, έξι εμπορικά πλοία καθώς και αρκετά βοηθητικά.[17] Μεταξύ 10:00 και 11:15 μία αεράκατος αναγνώρισης Sunderland πέταξε πάνω από την περιοχή και παρά το αντιαεροπορικό πυρ κατάφερε να επιβεβαιώσει την παρουσία πολυάριθμων ιταλικών πλοίων στο Τομπρούκ. Αργά το απόγευμα της ίδιας μέρας απογειώθηκαν από το Σίντι Μπαράνι ενέα τορπιλοπλάνα Swordfish και κατευθύνθηκαν προς το Tobruk.[18] Οι Ιταλοί δεν κατάφεραν να τα εντοπίσουν παρά μόνον όταν βρίσκονταν πλέον ήδη πάνω από το λιμάνι.[17] Τα περισσότερα μέλη των πληρωμάτων των αντιτορπιλικών, εξαιρουμένων των ομοχειριών των αντιαεροπορικών, δεν βρίσκονταν στα πλοία τους αλλά στα επιβατηγά Liguria και Sabbia.[19] Η βρετανική επίθεση διήρκεσε μόλις επτά λεπτά και είχε σαν συνέπεια να βυθιστούν ή να υποστούν ζημιές επτά πλοία.[17] Τα Swordfish κατάφεραν να πραγματοποιήσουν την επίθεσή τους από χαμηλό ύψος, κάνοντας άφεση των τορπιλών τους από απόσταση μόλις 500-600 μέτρων από τους στόχους τους χωρίς να υπάρξει παρέμβαση από πλευράς της ιταλικής αεροπορίας.[19] Πρώτο χτυπήθηκε το αντιτορπιλικό Zeffiro[19] το οποίο κόπηκε στα δύο από το πλήγμα που υπέστη και βυθίστηκε. Επίσης χτυπήθηκε και βυθίστηκε το εμπορικό Manzoni και δέχτηκαν πλήγματα το αντιτορπιλικό Euro, το επιβατηγό Serenitas και το υπερωκεάνιο Liguria. Τα τρία προαναφερθέντα αναγκάστηκαν να προσαράξουν στα αβαθή προκειμένου να μην βυθιστούν. Δύο από τα Swordfish επιχείρησαν να επιτεθούν σε άλλα ιταλικά πλοία, συμπεριλαμβανομένου του Nembo, αλλά δεν κατάφεραν να ρίψουν τις τορπίλες τους εξαιτίας του πυκνού αντιαεροπορικού πυρός.[18]
Στις 19 Ιουλίου 1940 η βρετανική διοίκηση αποφάσισε την πραγματοποίηση νέας επίθεσης στο Τομπρούκ διότι πιστεύονταν πως το λαβωμένο καταδρομικό Giovanni delle Bande Nere είχε βρει καταφύγιο εκεί.[20] Τα αντιτορπιλικά Nembo, Aquilone και Ostro βρίσκονταν στο ίδιο σημείο του λιμανιού που ήταν και κατά την προηγούμενη αεροπορική επίθεση. Και αυτή τη φορά τα πληρώματά τους, εξαιρουμένων των ομοχειριών των αντιαεροπορικών, δεν βρίσκονταν στα πλοία τους. Περίπου στις 17:00 δώδεκα Blenheim βομβάρισαν το βόρειο τμήμα του λιμανιού, προκαλώντας ελαφρές ζημιές σε μια αντιαεροπορική πυροβολαρχία και κάποιες εγκαταστάσεις, χάνοντας όμως ένα αεροσκάφος.[21][20] Στις 18:56 αναγνωριστικό υδροπλάνο που είχε απονηωθεί από το θωρηκτό HMS Warspite έφθασε στην περιοχή του Τομπρούκ προκειμένου να γίνει εκτίμηση των αποτελεσμάτων της αεροπορικής επίθεσης που προηγήθηκε. Η αντίδραση της ιταλικής αεράμυνας ήταν άμεση και το αεροσκάφος αυτό σύντομα καταρρίφθηκε.[21][20] Στις 21:54 σήμανε ξανά ο συναγερμός στο Τομπρούκ, αυτή τη φορά εξαιτίας της επίθεσης έξι Swordfish. Το αντιαεροπορικό πυρ των Ιταλών ήταν πυκνό και έτσι τα Swordfish εξαναγκάστηκαν να πραγματοποιήσουν ελιγμούς και πολλαπλές διελεύσεις προκειμένου να αποφύγουν τα πυρά και να καταφέρουν να ευθυγραμμιστούν με τους στόχους τους για να ρίψουν τις τορπίλες τους.[21] Την όλη κατάσταση καθιστούσε ακόμα πιο δύσκολη για τους επιτιθέμενους το γεγονός πως η νύχτα αυτή ήταν συννεφιασμένη.[21] Οι Βρετανοί κατάφεραν να εξαπολύσουν τελικά τις τορπίλες τους περίπου στη 1:30 της 20ης Ιουλίου. Έπληξαν το επιβατηγό Sereno, το οποίο και βυθίστηκε,[21] ενώ ανάλογη τύχη είχε λίγο αργότερα και το αντιτορπιλικό Ostro που ανατινάχτηκε και βυθίστηκε μέσα σε λίγα λεπτά.[21] Το Nembo επίσης χτυπήθηκε από τορπίλη και βυθίστηκε μέσα σε οκτώ λεπτά.[21] Έχασαν τη ζωή τους 25 μέλη του πληρώματός του ενώ άλλοι τέσσερις τραυματίστηκαν.[21] Από βρετανικής πλευράς η μοναδική απώλεια ήταν ένα Swordfish που συνετρίβη κατά την επιστροφή στη βάση του.[20]
Οι Ιταλοί ανέσυραν τα πυροβόλα των Nembo και Ostro και τα αξιοποίησαν για να ενισχύσουν την άμυνα της Μπάρντια.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 Whitley, p. 161
- ↑ 2,0 2,1 2,2 Fraccaroli, p. 47
- ↑ 3,0 3,1 Roberts, p. 299
- ↑ McMurtrie, p. 280
- ↑ 5,0 5,1 Pier Paolo Ramoino. «La Regia Marina Tra le due Guerre Mondiali» (PDF). σελ. 74. Ανακτήθηκε στις 18 Δεκεμβρίου 2017.
- ↑ 6,0 6,1 6,2 Destroyer Nembo
- ↑ Pier Paolo Ramoino. «La Regia Marina Tra le due Guerre Mondiali» (PDF). σελ. 75. Ανακτήθηκε στις 18 Δεκεμβρίου 2017.
- ↑ «Carlo Bergamini Biography».
- ↑ Friedman, Norman (2013). Naval Firepower: Battleship Guns and Gunnery in the Dreadnought Era. Seaforth Publishing. σελ. 263. ISBN 978-1848321854.
- ↑ Pier Paolo Ramoino. «La Regia Marina Tra le due Guerre Mondiali» (PDF). σελ. 84. Ανακτήθηκε στις 18 Δεκεμβρίου 2017.
- ↑ Bertke, Donald· Smith, Gordon· Kindell, Don (2011). World War II Sea War, Volume 2: France Falls, Britain Stands Alone. Bertke Publications. σελίδες 306–307.
- ↑ Gustavsson, pp.41-42
- ↑ 13,0 13,1 Gustavsson, p.51
- ↑ 14,0 14,1 O'Hara, p.16
- ↑ Giorgerini, Giorgio (2001). La Guerra Italiana sul Mare. La Marina tra Vittoria e Sconfitta 1940-1943. Mondadori. σελ. 12. ISBN 88-04405813.
- ↑ Chester Times, June 1927, 1940, p.1
- ↑ 17,0 17,1 17,2 Gustavsson, pp.95-96
- ↑ 18,0 18,1 Brown, pp. 38-39
- ↑ 19,0 19,1 19,2 Franco Prosperini in Storia Militare No. 208 (January 2011), pp.4-10.
- ↑ 20,0 20,1 20,2 20,3 Gustavsson, pp.111-112
- ↑ 21,0 21,1 21,2 21,3 21,4 21,5 21,6 21,7 Prosperini, Franco. «1940:L'estate degli "Swordfish", Part 2» (PDF). σελίδες 18–20. Ανακτήθηκε στις 21 Δεκεμβρίου 2017.
Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Brescia, Maurizio (2012). Mussolini's Navy: A Reference Guide to the Regina Marina 1930–45. Annapolis, Maryland: Naval Institute Press. ISBN 978-1-59114-544-8.
- Fraccaroli, Aldo (1968). Italian Warships of World War II. Shepperton, UK: Ian Allan. ISBN 0-7110-0002-6.
- Greene, Jack· Massignani, Alessandro (1998). The Naval War in the Mediterranean, 1940–1943. London: Chatham Publishing. ISBN 1-86176-057-4.
- McMurtrie, Francis E., επιμ. (1937). Jane's Fighting Ships 1937. London: Sampson Low. OCLC 927896922.
- O'Hara, Vincent P. (2009). Struggle for the Middle Sea: The Great Navies at War in the Mediterranean Theater, 1940–1945. Annapolis, Maryland: Naval Institute Press. ISBN 978-1-59114-648-3.
- Ramoino, Pier Paolo (September 2011). «La Regia Marina Tra le due Guerre Mondiali». Rivista Marittima (Supplement). http://www.marina.difesa.it/conosciamoci/editoria/marivista/Documents/2011/09_settembre/La_Regia_Marina.pdf. Ανακτήθηκε στις 2017-12-18.
- Roberts, John (1980). «Italy». Στο: Chesneau, Roger. Conway's All the World's Fighting Ships 1922–1946. New York: Mayflower Books. σελίδες 280–317. ISBN 0-8317-0303-2.
- Rohwer, Jürgen (2005). Chronology of the War at Sea 1939–1945: The Naval History of World War Two (Third Revised έκδοση). Annapolis, Maryland: Naval Institute Press. ISBN 1-59114-119-2.
- Whitley, M. J. (1988). Destroyers of World War 2: An International Encyclopedia. Annapolis, Maryland: Naval Institute Press. ISBN 1-85409-521-8.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- (Ιταλικά) Το Nembo στον ιστότοπο του Ιταλικού Πολεμικού Ναυτικού (Marina Militare)
| |||||||||||
