Χουάν Χοσέ Φλόρες
| Χουάν Χοσέ Φλόρες | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Juan José Flores (Ισπανικά) |
| Γέννηση | 19 Ιουλίου 1800[1][2][3] Πουέρτο Καμπέλλο |
| Θάνατος | 1 Οκτωβρίου 1864[1][2][3] Puná Island |
| Αιτία θανάτου | ουραιμία |
| Τόπος ταφής | Cathedral of Quito |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ισπανία (1800–1819) Μεγάλη Κολομβία (1819–1830) Ισημερινός (από 1830) Βενεζουέλα (από 1830) |
| Θρησκεία | Καθολικισμός |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Ισπανικά |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | πολιτικός στρατιωτικός γαιοκτήμων |
| Πολιτική τοποθέτηση | |
| Πολιτική ιδεολογία | συντηρητισμός και Μιλιταρισμός |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Mercedes Jijón |
| Τέκνα | Antonio Flores Jijón |
| Στρατιωτική σταδιοδρομία | |
| Βαθμός/στρατός | στρατηγός/Ισπανικός Στρατός Ξηράς, Πατριώτης και Ecuadorian Army |
| Πόλεμοι/μάχες | Ισπανοαμερικανικοί πόλεμοι ανεξαρτησίας |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Πρόεδρος του Ισημερινού (1830–1834) Πρόεδρος του Ισημερινού (1839–1845) President of the National Assembly of Ecuador (Ιανουάριος 1837 – Απριλίου 1837) επιστάτης (1828–1830, South District) Πρόεδρος του Ισημερινού (1843–1845) |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Χουάν Χοσέ Φλόρες υ Αραμπούρου (Juan José Flores y Aramburu, 19 Ιουλίου 1800 – 1 Οκτωβριου 1864) ήταν γεννημένος στη Βενεζουέλα στρατηγός, που το 1830 έγινε ο πρώτος στην ιστορία Πρόεδρος του Ισημερινού, αμέσως μετά την ίδρυση του κράτους αυτού.[4] Υπηρέτησε αργότερα δύο ακόμη προεδρικές θητείες. Αναφέρεται συχνά ως «ο ιδρυτής της Δημοκρατίας του Ισημερινού».[5]
Οι τρεις πρώτες δεκαετίες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Φλόρες γεννήθηκε στην παραλιακή πόλη Πουέρτο Καβέγιο της Βενεζουέλας ως ο νόθος και μοναδικός γιος του Χουάν Χοσέ Αραμπούρου, ενός πλούσιου και διακεκριμένου εμπόρου από την Ισπανία, και της Βενεζουελανής Ρίτα Φλόρες Μποόρκες. Ο πατέρας του επέστρεψε σύντομα στην Ευρώπη, εγκαταλείποντας το μοναχοπαίδι του και τη μητέρα του σε μια ζωή φτώχειας. Επειδή μέχρι την εφηβεία του ο Χουάν Χοσέ ο νεότερος έτυχε ελάχιστης σχολικής εκπαιδεύσεως, η φτωχή μητέρα του τον ενέγραψε όταν έγινε 14 ετών σε μια ισπανική στρατιωτική σχολή και νοσοκομείο, όπου θα μάθαινε εργαζόμενος. Καθώς ωστόσο ο νεαρός δεν ήξερε τι να κάνει με τη ζωή του, στα 15 του στρατολογήθηκε στον ισπανικό στρατό του στρατηγού Πάμπλο Μορίγιο, που είχε ως κύριο έργο την καταπολέμηση και εξόντωση των δυνάμεων που μάχονταν για την ανεξαρτησία της Νότιας Αμερικής από την Ισπανία. Σύντομα ο Φλόρες διακρίθηκε στον στρατό αυτόν για την αφοσίωση, την πειθαρχία του, τη γενναιότητά του, αλλά και την εξυπνάδα του. Ωστόσο, έχοντας πάρει τον βαθμο του λοχία, αιχμαλωτίσθηκε στις 31 Οκτωβρίου 1817 και τότε η επαφή του με τον αντίπαλο τον έπεισε πως η απελευθέρωση των νέων χωρών από την κυριαρχία της Ισπανίας ήταν μια δίκαιη υπόθεση. Μεταπήδησε τότε στον στρατό του επαναστάτη Σιμόν Μπολίβαρ. Εκεί αποδείχθηκε εξίσου αφοσιωμένος και γνωρίσθηκε με τον ίδιο τον Σιμόν Μπολίβαρ, ο οποίος είχε διακρίνει από την αρχή την εξαιρετική γενναιότητα και το στρατιωτικό ταλέντο του Φλόρες, ιδίως στη νίκη τους στη Μάχη του Καραμπόμπο το 1821. Τον προήγαγε έτσι σε συνταγματάρχη, αν και ήταν μόλις 23 ετών, και αργότερα σε Γενικό Διοικητή της προσφάτως καταληφθείσας αντεπαναστατικής πόλεως του Πάστο.
Φυσιογνωμία και χαρακτήρας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Οι σύγχρονοί του περιγράφουν τον Φλόρες ως λιγνό άνδρα μετρίου αναστήματος, με καλές αναλογίες, που ακτινοβολούσε μια ευστροφία και ηγετική παρουσία. Βασικά ήταν αυτοδίδακτος, ωστόσο παρά την έλλειψη τυπικής παιδείας εξελίχθηκε σε καλό ρήτορα και σε βιβλιόφιλο αναγνώστη Ευρωπαίων συγγραφέων, όπως του Ρουσσώ, του Μοντεσκιέ, του Χόλμπαχ και του Εμέρ ντε Βατέλ. Ο Φλόρες είχε συναρπασθεί τόσο με το διάβασμα, ώστε το 1826 ζήτησε και έλαβε ένα φορτίο βιβλίων από τον στρατηγό Σάνταντερ, τότε αντιπρόεδρο της Μείζονος Κολομβίας. Αρκετά αργότερα οι καθηγητές του Πανεπιστημίου του Κίτο ανεγνώρισαν αυτή τη δίψα και του απένειμαν έναν τίτλο διδάκτορα τιμής ένεκεν το 1842.
Πολιτική σταδιοδρομία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στις 13 Μαΐου 1830, την ημέρα που το κράτος του Ισημερινού αποσπάσθηκε από τη Μείζονα Κολομβία, ο Φλόρες ορίσθηκε ανώτατος διοικητής της νέας χώρας και τρεις μήνες αργότερα, στις 14 Αυγούστου 1830, ονομάσθηκε προσωρινός Πρόεδρος. Τέλος, στις 22 Σεπτεμβρίου άρχισε η επίσημη θητεία του ως Προέδρου του Ισημερινού, 11 ημέρες μετά την εκλογή του σε αυτή τη θέση από την εθνοσυνέλευση στη Ριομπάμπα. Αυτή η θητεία ήταν τετραετής, μέχρι τις 10 Σεπτεμβρίου 1834, και σημαδεύθηκε από αναταραχές. Ο Φλόρες αντιμετώπισε μια εξέγερση καθοδηγούμενη από τον Λούις Ουρδανέτα (1768-1831), πιστό στον Μπολίβαρ, που αντιτασσόταν στην απόσχιση του Ισημερινού από την Κολομβία. Ο Φλόρες αντιμετώπισε επίσης μια απειλή από έναν βουλευτή του νέου κράτους, τον Βιθέντε Ροκαφουέρτε, ο οποίος επεχείρησε να τον ανατρέψει. Τελικώς οι δυο τους συμφώνησαν να γίνει ο Ροκαφουέρτε Πρόεδρος μετά τη λήξη της θητείας του Φλόρες και ο Φλόρες αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων της χώρας. Εκτός αυτών, ο Φλόρες το 1832 πολέμησε μια εισβάλλουσα στρατιά από την Κολομβία. Οι Κολομβιανοί εισέβαλαν και πάλι το 1834, αλλά ο Φλόρες τελικώς τους κατενίκησε, ως αρχιστράτηγος πλέον, στις 18 Ιανουαρίου 1835 στη Μινιαρίκα, κοντά στο Αμπάτο. Το 1837 εκλέχθηκε Πρόεδρος της Γερουσίας του Ισημερινού.
Η δεύτερη προεδρική θητεία του Φλόρες άρχισε την 1η Φεβρουαρίου 1839 και έληξε στις 15 Ιανουαρίου 1843. Η αρχή της αυτή τη φορά ήταν ειρηνική και υπήρξε κάποια κοινωνική ανάπτυξη. Ο Φλόρες κράτησε την υπόσχεσή του να κυβερνήσει δίκαια και να υπερασπισθεί την ελευθερία. Ωστόσο το 1843 αναμίχθηκε, και μάλιστα στρατιωτικώς, στις εσωτερικές υποθέσεις της Νέας Γρανάδας (του διάδοχου κράτους της Μείζονος Κολομβίας), μαχόμενος τον παλαιό του αντίπαλο Χοσέ Μαρία Ομπάντο. Αργότερα, όταν υποχρεώθηκε να παρέμβει και πάλι, δέχθηκε την επίθεση του κολομβιανού στρατού και η δημοτικότητά του στο εσωτερικό του Ισημερινού έπεσε. Τελικώς, μετά από ατασθαλίες στις εκλογές του 1842, πίεσε να ακυρωθεί το Σύνταγμα του 1835, το πέτυχε, και το νέο σύνταγμα, που τού δόθηκε από τον λαό το παρατσούκλι «Carta de la esclavitud» («Χάρτα της σκλαβιάς»), του επέτρεψε να συνεχίσει να κυβερνά για μια τρίτη θητεία, η οποία άρχισε στις 1 Απριλίου 1843. Στη διάρκειά της ο φλόρες πάλεψε για να παραμείνει στην εξουσία, αλλά τελικώς ανατράπηκε στις 6 Μαρτίου 1845 από μια εξέγερση υπό τους Ροκαφουέρτε και Βιθέντε Ραμόν Ρόκα, με τον δεύτερο να γίνεται ο επόμενος Πρόεδρος του Ισημερινού.
Θάνατος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Φλόρες πέθανε από ουραιμία σε ηλικία 64 ετών, ευρισκόμενος στη Νήσο Πούνα του Εκουαδόρ, σε εκστρατεία υπέρ της προεδρίας του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μορένο.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. 118904027. Ανακτήθηκε στις 17 Οκτωβρίου 2015.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 (Αγγλικά) SNAC. w6wd4gw0. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 (Γερμανικά) Εγκυκλοπαίδεια Μπρόκχαους. flores-juan-jose. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ Ecuador Online [1]. Retrieved May 7, 2013
- ↑ Villalba, Jorge F.: [2] El General Juan José Flores, Fundador de la República del Ecuador, 1993
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Το λήμμα για τον Φλόρες στην Enciclopedia del Ecuador
- Σύντομη βιογραφία στον ιστότοπο της Προεδρίας της χώρας (αρχείο)
- Ο Φλόρες στο «Βρες τον τάφο τους»
|