Φοινίκη (Αλβανία)
| Φοινίκη | ||
|---|---|---|
 Άποψη της νεκρόπολης της Φοινίκης | ||
| ||
  Φοινίκη | ||
| Χώρα | Αλβανία | |
| Διοικητική υπαγωγή | Δήμος Φοινικαίων | |
| Ταχ. κωδ. | 9716 | |
| Ζώνη ώρας | UTC+01:00 (επίσημη ώρα) UTC+02:00 (θερινή ώρα) | |
Η Φοινίκη ή το Φοινίκι (αλβανικά: Finiq) είναι κωμόπολη και δήμος που βρίσκεται 10 χλμ. ανατολικά από τους Αγίους Σαράντα και τις ακτές του Ιονίου Πελάγους και 20 χλμ. βόρεια των ελληνικών συνόρων. Είναι μέρος του Νόμου Δέλβινου της Περιφέρειας Αυλώνα.
Ο δήμος δημιουργήθηκε το 2015 με τη διοικητική μεταρρύθμιση της τοπικής αυτοδιοίκησης από τη συγχώνευση των πρώην δήμων Αλύκου, Δίβρης, Λιβαδειάς, Μεσοποτάμου και Φοινίκης που έγιναν δημοτικές ενότητες. Η έδρα του Δήμου Φοινίκης είναι το χωριό Ντρεμίσι. Ο συνολικός πληθυσμός είναι 11.862 άτομα (απογραφή του 2011) από τα οποία τα 5.513 δηλαδή σχεδόν το 50% είναι Έλληνες.[1] Ο πληθυσμός της περιοχής του πρώην δήμου κατά την απογραφή του 2011 ήταν 1.333 άτομα.
Ο πληθυσμός του δήμου είναι κυρίως ελληνικός, ενώ η ίδια η πόλη αποτελεί εξ ολοκλήρου μέρος της ελληνικής μειονότητας, κρατώντας τις ελληνικές παραδόσεις, τημ γλώσσα, τα ήθη και τα έθιμα. Η δημοτική μονάδα της Φοινίκης περιλαμβάνει τα χωριά Φοινίκη, Μπουρόνια, Τσλιρίμ, Βρυώνη, Καραχάτζι, Βρομερό και Μπλερίμας.
Στην αρχαιότητα, η Φοινίκη ήταν το πολιτικό κέντρο της Ηπειρώτικης φυλής των Χαόνων.
Ιστορία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Τα ερείπια της αρχαίας πόλης βρίσκονται σε έναν λόφο δίπλα στη σύγχρονη πόλη. Σε αυτήν υπογράφτηκε συνθήκη το 205 π.Χ. που τερμάτιζε τον Α΄ Μακεδονικό Πόλεμο. Στην αρχαιότητα η Φοινίκη ήταν το πολιτικό κέντρο στο οποίο ζούσε η Ελληνική φυλή των Χαόνων. Η πρώιμη βυζαντινή αρχιτεκτονική (4ος - 7ος) δείχνει έναν οικισμό στην περιοχή με μια τρίκλιτη βασιλική.[2] Ο οικισμός διατήρησε το αρχαίο του όνομα και στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, καταγράφεται ως "Φοινίκη" (1431).[3] Σύμφωνα με το "Χρονικό του Αργυροκάστρου" τα πρώτα χρόνια της Τουρκοκρατίας ήταν ειρηνικά στην Φοινίκη, μετά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης (1453) οι Μουσουλμάνοι την κατέστρεψαν.[4] Στα τέλη του 16ου αιώνα η Φοινίκη εμφανίζεται ξανά σαν ένα μεγάλο αστικό κέντρο με 359 νοικοκυριά, το Αργυρόκαστρο είχε 392 και το Δέλβινο 204.[5] Το 1862 ιδρύθηκε ελληνικό σχολείο, ενώ το 1870 οικοδομήθε και δεύτερο γλωσσικό σχολείο.[6]
Δείτε επίσης
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ «Τέταρτη έκθεση που υποβλήθηκε από την Αλβανία σύμφωνα με το άρθρο 25 παράγραφος 2 της σύμβασης πλαισίου για την προστασία των εθνικών μειονοτήτων». Υπουργείο Εξωτερικών, Δημοκρατία της Αλβανίας. σελ. 98. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Δεκεμβρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 28 Δεκεμβρίου 2018.
- ↑ Giakoumis, 2002, σ. 123
- ↑ Kyriazis, Doris (2019). "Διατοπικότητα και διαχρονικότητα των νεοελληνικών γλωσσικών ιδιωμάτων της νότιας Αλβανίας". Proceedings of the International Conference Series of Modern Greek Dialects and Linguistic Theory. 8: 122
- ↑ Giakoumis, 2002, σ. 71
- ↑ Giakoumis, 2002, σ. 54
- ↑ http://ikee.lib.auth.gr/record/104814
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Konstantinos., Giakoumis (2002). "The monasteries of Jorgucat and Vanishte in Dropull and of Spelaio in Lunxheri as monuments and institutions during the Ottoman period in Albania (16th-19th centuries)". University of Birmingham. Retrieved 20 May 2018.
- Kyriazis, Doris (2019). "Διατοπικότητα και διαχρονικότητα των νεοελληνικών γλωσσικών ιδιωμάτων της νότιας Αλβανίας". Proceedings of the International Conference Series of Modern Greek Dialects and Linguistic Theory. 8: 122