Το λιμάνι των απόκληρων

Το λιμάνι των Απόκληρων ; (Le Quai des brumes)
	Κινηματογραφική αφίσα
Σκηνοθεσία	Μαρσέλ Καρνέ
Παραγωγή	Gregor Rabinovitch
Σενάριο	Ζακ Πρεβέρ και Pierre Mac Orlan
Πρωταγωνιστές	Ζαν Γκαμπέν, Μισέλ Σιμόν, Μισέλ Μοργκάν, Πιερ Μπρασέρ, Édouard Delmont, Gaby Wagner, Jenny Burnay, Léo Malet, Marcel Melrac, Μαρσέλ Περέζ, Martial Rèbe, Raymond Aimos, Raymond Pélissier, René Génin, Robert Le Vigan και Roger Legris
Μουσική	Μορίς Ζωμπέρ
Φωτογραφία	Eugen Schüfftan
Μοντάζ	René Le Hénaff
Ενδυματολόγος	Chanel
Διανομή	Netflix
Πρώτη προβολή	17 Μαΐου 1938 και 1938
Διάρκεια	91 λεπτά
Προέλευση	Γαλλία
Γλώσσα	Γαλλικά
	δεδομένα (π • σ • ε )

Το Λιμάνι των Απόκληρων (γαλλικά: Le Quai des brumes) είναι Γαλλική δραματική ταινία του 1938 σε σκηνοθεσία Μαρσέλ Καρνέ και σενάριο του Ζακ Πρεβέρ, βασισμένη σε μυθιστόρημα του Πιερ Μακ Ορλάν.^[4]. Πρωταγωνιστούν οι Ζαν Γκαμπέν, Μισέλ Σιμόν και η Μισέλ Μοργκάν.

Η ταινία αποτελεί παράδειγμα του ποιητικού ρεαλισμού και σύμφωνα με τον Τσαρλς Ο'Μπράιεν θεωρείται ένα από τα πρώτα φιλμ νουάρ.^[5] ^[6] Το 1939 ήταν η νικήτρια του κορυφαίου κινηματογραφικού βραβείου της Γαλλίας, του Prix Louis-Delluc.

Πλοκή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Ζαν, ένας λιποτάκτης του Γαλλικού Αποικιακού Στρατού προσπαθεί να φύγει από τη Γαλλία για να ξεκινήσει μια νέα ζωή. Με το που φτάνει στο λιμάνι της Χάβρης πηγαίνει στο μοναχικό μπαρ «Παναμάς»,στην άκρη της πόλης. Εκεί, ενώ παίρνει ένα καλό γεύμα, ο Ζαν θα γνωρίσει τη Νέλυ, μια 17χρονη μελαγχολική κοπέλα που έχει ξεφύγει από τον κηδεμόνα της, Ζαμπέλ, με τον οποίο ζει. Ο Ζαν και η Νέλυ περνούν το χρόνο τους τις επόμενες μέρες αλλά συχνά διακόπτονται από τον Ζαμπέλ, ο οποίος είναι επίσης ερωτευμένη μαζί της και από τον Λουσιέν, έναν γκάνγκστερ που αναζητά τον πρώην φίλο της Νέλυ, τον Μορίς, ο οποίος πρόσφατα εξαφανίστηκε. Ο Ζαν ενοχλείται από τις εμφανίσεις του Λουσιεν και τον ταπεινώνει δύο φορές χαστουκίζοντάς τον.

Όταν η Νέλυ διαπιστώνει ότι ο κηδεμόνας της σκότωσε τον Μορίς από ζήλια, χρησιμοποιεί τις πληροφορίες για να τον εκβιάσει και να τον εμποδίσει να πει στην αστυνομία ότι ο Ζαν είναι ένας λιποτάκτης. Αν και οι δύο είναι ερωτευμένοι, ο Ζαν σχεδιάζει να φύγει με πλοίο για τη Βενεζουέλα. Την τελευταία στιγμή ο Ζαν βγαίνει από το πλοίο για να πει αντίο στη Νέλυ. Για να την προστατέψει από τον Ζαμπέλ, ο Ζαν θα τον σκοτώσει αλλά επιστρέφοντας προς το πλοίο θα πυροβοληθεί στη μέση του δρόμου από τον Λουσιέν και θα πεθάνει στην αγκαλιά της Νέλυ.

Διανομή ρόλων[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ζαν Γκαμπέν ως Ζαν
Μισέλ Σιμόν ως Ζαμπέλ
Μισέλ Μοργκάν ως Νέλυ
Πιερ Μπρασέ ως Λουσιέν
Εντουάρ Ντελμόν ως Παναμά
Ρέιμοντ Αιμος ως Quart Vittel
Ρενε Ζενί ως Γιατρός
Λεο Μαλέ ως στρατιωτης
Τζένι Μπάρνει ως φιλη του Λουσιέν
Μαρτιάλ Ρεμπέ ως πελατης

Ιστορικό υπόβαθρο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το στυλ της ταινίας συσχετίζεται περισσότερο με τον Μαρσέλ Καρνέ, οπαδό του ποιητικού ρεαλισμού. Ο Λικ Σαντ γράφει ότι το λιμάνι των απόκληρων έχει σχεδόν όλες τις ιδιότητες που ήταν κάποτε συνώνυμες με την ιδέα του γαλλικού κινηματογράφου. Τα θολά φώτα, τα υγρά λιθόστρωτα δρομάκια, οι κατακόκκινες λεύκες που περιβάλλουν το δρόμο έξω από την πόλη, η φιλοσοφική βαρύτητα των υποστηρικτικών χαρακτήρων, η ιδέα ότι τίποτα στη ζωή δεν είναι πιο σημαντικό από το πάθος - τα πράγματα αυτά καθόρισαν έναν εθνικό κινηματογράφο που ίσως να είχε υποβαθμιστεί από το Χόλιγουντ όσον αφορά την εμβέλεια και το κέρδος, αλλά έμεινε κάθε ίντσα ψηλά σε σχέση με την ομορφιά και δύναμη. ^[7]

Κυκλοφορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στην Ελλάδα η ταινία προβλήθηκε στις 5 Ιουνίου 1939 στον κινηματογράφο Αλκαζάρ της Θεσσαλονίκης.^[8]

Υποδοχή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Φρανκ Νάτζεντ στους New York Times έγραψε ότι η ταινία είναι μια από τις πιο συναρπαστικές και προκλητικές ταινίες της εποχής. Σύμφωνα με τον ίδιο, είναι μια διεξοδική μελέτη μαύρου και γκρίζου, χωρίς ελεύθερο γέλιο, αλλά είναι επίσης μια εξαιρετικά όμορφη κινηματογραφική ταινία από καθαρά εικαστική σκοπιά και ένα παράξενο συγκλονιστικό δράμα, μια αλλαγή σαν τονωτικό ως μιας χειμωνιάτικης μέρας.^[9]

Την εποχή της κυκλοφορίας της, η ταινία επικρίθηκε ευρέως επειδή ήταν υπερβολικά αρνητική σχετικά με το κράτος και τον ηθικό χαρακτήρα των Γάλλων. Μετά από εξήντα χρόνια της κυκλοφορίας της, ο Λικ Σαντ, γράφοντας για την ταινία κατά την επανακυκλοφορία της από την Criterion Collection, τη χαρακτήρισε την ταινία ως «οριστικό παράδειγμα του στυλ που είναι γνωστό ως «ποιητικός ρεαλισμός» των πρωταγωνιστών, την κίνηση της ιστορίας πρώτα προς τα πάνω προς μία μόνο στιγμή ευτυχίας και στη συνέχεια προς την αδυσώπητη καταστροφή - ενα κινηματογραφικό στυλ το οποίο είχε ευδοκιμήσει με κάποια μορφή ή άλλα μέσα στη δεκαετία του 1930.^[10] Ο Δανός σκηνοθέτης Καρλ Ντράγιερ περιλάμβανε Το λιμάνι των απόκληρων στην πρώτη του λίστα ταινιών.^[11]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

↑ www.imdb.com/title/tt0030643/. Ανακτήθηκε στις 8 Απριλίου 2016.
↑ ^2,0 ^2,1 ^2,2 ^2,3 ^2,4 www.allocine.fr/film/fichefilm_gen_cfilm=2594.html. Ανακτήθηκε στις 8 Απριλίου 2016.
↑ www.imdb.com/title/tt0030643/releaseinfo.
↑ «Le Quai des brumes/Port of Shadows». filmsdefrance.com. Ανακτήθηκε στις 26 Δεκεμβρίου 2008.
↑ «The Streets of Paris». www.williamahearn.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Αυγούστου 2020. Ανακτήθηκε στις 16 Απριλίου 2020.
↑ «O'Brien, Charles – Film Studies». carleton.ca.
↑ Sante, Luc. «Port of Shadows». The Criterion Collection. Ανακτήθηκε στις 10 Απριλίου 2012.
↑ «Το λιμάνι των απόκληρων». digitallib.parliament.gr. Μακεδονία. 4 Ιουνίου 1939. σελ. 210. Ανακτήθηκε στις 18 Οκτωβρίου 2023.
↑ Frank S. Nugent (30 Οκτωβρίου 1939). «Port of Shadows, a Somber French Film, at the New Central». The New York Times. Ανακτήθηκε στις 3 Νοεμβρίου 2011.
↑ Luc Sante (19 Ιουλίου 2004). «Port of Shadows». Essay. Criterion Collection. Ανακτήθηκε στις 3 Νοεμβρίου 2011.
↑ «Recommendations: Directors' Favorite Films». listology.com^{[αυτοδημοσιευμένη πηγή
;]}. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Οκτωβρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 3 Νοεμβρίου 2011. line feed character in |publisher= at position 387 (βοήθεια)

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Λιμάνι των Απόκληρων στην IMDb (Αγγλικά)
Το Λιμάνι των Απόκληρων στο AllMovie (Αγγλικά)
Το Λιμάνι των Απόκληρων στο Rotten Tomatoes (Αγγλικά)
Το Λιμάνι των Απόκληρων στο TCMDB (Αγγλικά)
Το Λιμάνι των Απόκληρων στο AlloCine (Γαλλικά)
Το Λιμάνι των Απόκληρων στο Cine.gr (αρχειοθετημένος)
Le Quai des brumes/Το λιμάνι των αποκλήρων στο filmsdefrance.com
Το λιμάνι των αποκλήρων στο Criterion Collection

[24934ed5d4a45286519b4f7a1b6771fbfb55a95c-1] www.imdb.com/title/tt0030643/. Ανακτήθηκε στις 8 Απριλίου 2016.

[c28178e2da2923418d9f9ec6f7a2bab721622961-2] 2,0 ^2,1 ^2,2 ^2,3 ^2,4 www.allocine.fr/film/fichefilm_gen_cfilm=2594.html. Ανακτήθηκε στις 8 Απριλίου 2016.

[56603f2d430a61b66a89ad744d438f578e0ce087-3] www.imdb.com/title/tt0030643/releaseinfo.

[filmsdefrance-4] «Le Quai des brumes/Port of Shadows». filmsdefrance.com. Ανακτήθηκε στις 26 Δεκεμβρίου 2008.

[5] «The Streets of Paris». www.williamahearn.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Αυγούστου 2020. Ανακτήθηκε στις 16 Απριλίου 2020.

[6] «O'Brien, Charles – Film Studies». carleton.ca.

[7] Sante, Luc. «Port of Shadows». The Criterion Collection. Ανακτήθηκε στις 10 Απριλίου 2012.

[8] «Το λιμάνι των απόκληρων». digitallib.parliament.gr. Μακεδονία. 4 Ιουνίου 1939. σελ. 210. Ανακτήθηκε στις 18 Οκτωβρίου 2023.

[9] Frank S. Nugent (30 Οκτωβρίου 1939). «Port of Shadows, a Somber French Film, at the New Central». The New York Times. Ανακτήθηκε στις 3 Νοεμβρίου 2011.

[cc2004-10] Luc Sante (19 Ιουλίου 2004). «Port of Shadows». Essay. Criterion Collection. Ανακτήθηκε στις 3 Νοεμβρίου 2011.

[11] «Recommendations: Directors' Favorite Films». listology.com^{[αυτοδημοσιευμένη πηγή
;]}. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Οκτωβρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 3 Νοεμβρίου 2011. line feed character in |publisher= at position 387 (βοήθεια)

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]