Τζον Άκτον
Ο Σερ Τζον Φράνσις Έντουαρντ Άκτον (αγγλικά: Sir John Francis Edward Acton, 6th Baronet, 3 Ιουνίου 1736 - 12 Αυγούστου 1811)[11] ήταν Άγγλος ευγενής γαλλικής καταγωγής, ο οποίος υπηρέτησε ως διοικητής των ναυτικών δυνάμεων του Μεγάλου Δουκάτου της Τοσκάνης και αργότερα ως πρωθυπουργός του Βασιλείου της Νάπολης υπό τον Φερδινάνδο Δ΄.[12] Υπηρέτησε στη Νάπολη κατά τη διάρκεια της ταραγμένης περιόδου, όταν ο ενθουσιασμός της Γαλλικής Επανάστασης υπό τον Ναπολέοντα σάρωνε την Ευρώπη και απειλούσε να εξαφανίσει τη μοναρχία που υπηρετούσε.
Καταγωγή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Τζον γεννήθηκε στις 3 Ιουνίου 1736 στη Μπεζανσόν της Γαλλίας, γιος του Έντουαρντ Άκτον, ενός αγγλικής καταγωγής γιατρού που είχε εγκατασταθεί στην πόλη αυτή, δισέγγονος του σερ Γουόλτερ Άκτον, 2ου βαρονέτου (1623-1665) του Άλντεναμ Παρκ του Μόρβιλ, στο Σροπσάιρ της Αγγλίας. Το 1791, σε ηλικία 55 ετών, ο Τζον διαδέχθηκε τον δεύτερο εξάδελφό του ως 6ος βαρονέτος.
Σταδιοδρομία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Υπηρεσία στην Τοσκάνη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Υπηρέτησε υπό τον θείο του στο ναυτικό του Μεγάλου Δουκάτου της Τοσκάνης. Το 1773, ενώ υπηρετούσε ως καπετάνιος της τοσκάνικης φρεγάτας Austria, κατέστρεψε πολλά πλοία στον κόλπο της Τύνιδας. Ενώ έπλεε στα ανοικτά του Τετουάν, πληροφορήθηκε ότι δύο αλγερινά ζεμπέκια και πέντε Σαλέ Ρόβερ επρόκειτο να εισέλθουν στη Μεσόγειο. Στις 14 Οκτωβρίου παρατήρησε στα ανοικτά του ακρωτηρίου Σπαρτέλ, δύο σκάφη να κατευθύνονται προς τα στενά- το ένα έδεσε κάτω από το ακρωτήριο, περιμένοντας προφανώς τον συνοδό του, με τον οποίο αντάλλασσε σήματα, αλλά πυκνή ομίχλη το απέκρυψε για τρεις ώρες: όταν η ομίχλη διαλύθηκε, βρισκόταν σχεδόν σε απόσταση βολής, με τη σημαία του Σαλέ να κυματίζει, ένα σήμα αναρτημένο και όλα έτοιμα για δράση. Ο Άκτον το έφερε αμέσως σε απόσταση μισής βολής από μουσκέτα και έριξε πυρά από όλα τα όπλα- έριξε τις σημαίες του και καταλήφθηκε μετά από αδύναμη αντίσταση χωρίς βοήθεια από τη συνοδεία του. Είχε 24 πυροβόλα και τα υπολείμματα του πληρώματός του, που ανέρχονταν σε 80 αιχμαλώτους, στάλθηκαν στο πλοίο Austria.
Αφού εξασφάλισε αυτό το λάφυρο, ο Άκτον καταδίωξε τη δεύτερη φρεγάτα και την έριξε στην ξηρά κοντά στο Αλγέρι, αλλά περιμένοντας μια ευνοϊκή στιγμή για να ολοκληρώσει το έργο του, μια άλλη φρεγάτα του Σαλέ και δύο ξιπέκια τον πλησίασαν. Μετά από σύντομη καταδίωξη η φρεγάτα οδηγήθηκε στην ξηρά από το Austria και καταστράφηκε με δύο ακροβολισμούς. Στη συνέχεια ο Άκτον καταδίωξε ένα xebec έξω από το λιμάνι της Λαράς και άνοιξε πυρ, αλλά υπό την κάλυψη των πυροβολαρχιών μπήκε με ασφάλεια. Η δεύτερη φρεγάτα ήταν επίσης 24 πυροβόλων, τα xebecs 23 και 16 πυροβόλων το καθένα, αλλά η δεύτερη διέφυγε ενώ η άλλη είχε εμπλακεί με τον Άκτον. Στη συνέχεια ανακάλυψε ότι σχημάτιζαν μία μοίρα και είχαν αφήσει το Λαράς για να καταλάβουν το Austria, αλλά ούτε ένας Τοσκανός ναυτικός δεν σκοτώθηκε ή τραυματίστηκε καθ' όλη τη διάρκεια της εκστρατείας.[13]
Το 1775 διοικούσε τις φρεγάτες της Τοσκάνης στην υπό ισπανική ηγεσία εισβολή στο Αλγέρι.[14] Όσον αφορά την ολέθρια αποβίβαση, κατά την οποία οι Ισπανοί παρασύρθηκαν σε παγίδα από την προσποιητή υποχώρηση των Αλγερινών, ο ταξιδιωτικός συγγραφέας Χένρι Σουίνμπερν έγραψε ότι οι Ισπανοί θα είχαν "σπάσει και σφαγιαστεί μέχρι τελικής πτώσεως... αν ο κ. Άκτον, ο Τοσκανός διοικητής, δεν είχε κόψει τα σχοινιά του και δεν είχε αφήσει τα πλοία του να φτάσουν στην ακτή ακριβώς τη στιγμή που ο εχθρός ερχόταν κατά πάνω μας ολοταχώς. Τα αδιάκοπα πυρά των μεγάλων πυροβόλων του, που ήταν γεμάτα με βλήματα από στέμφυλα, όχι μόνο τους σταμάτησαν στην πορεία τους, αλλά τους υποχρέωσαν να υποχωρήσουν με μεγάλες απώλειες".[15]
Υπηρεσία στη Νάπολη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το 1779 η βασίλισσα Μαρία Καρολίνα της Νάπολης έπεισε τον αδελφό της, τον μεγάλο δούκα Λεοπόλδο της Τοσκάνης, να επιτρέψει στον Άκτον, τον οποίο της είχε συστήσει ο πρίγκιπας του Καραμανίκο, να αναλάβει την αναδιοργάνωση του ναπολιτάνικου ναυτικού. Η ικανότητα που επέδειξε σε αυτό οδήγησε στη γρήγορη προαγωγή του. Έγινε αρχιστράτηγος τόσο του στρατού όσο και του ναυτικού του Βασιλείου της Νάπολης, υπουργός Οικονομικών και, τελικά, πρωθυπουργός.[14][16]
Η πολιτική του, η οποία σχεδιάστηκε σε συνεργασία με τον σερ Ουίλιαμ Χάμιλτον, τον Άγγλο πρεσβευτή στη Νάπολη, είχε ως στόχο την απομάκρυνση της ισπανικής επιρροής από τη Νάπολη και την αντικατάστασή της από την επιρροή της Βρετανίας και της Αυστρίας. Η πολιτική αυτή οδήγησε σε ανοιχτή αντιπαράθεση με τη Γαλλία και το γαλλικό κόμμα στην Ιταλία.[14]
Ο ναπολιτάνικος στόλος, ο οποίος όταν ο Άκτον εισήλθε στην υπηρεσία της Νάπολης ήταν πρακτικά ανύπαρκτος, αυξήθηκε μέχρι το 1798 σε 120 πλοία με 1.200 κανόνια, ενώ οι χερσαίες δυνάμεις είχαν τετραπλασιαστεί από 15 σε 60 χιλιάδες. Όμως, τα συμφέροντα της Νάπολης δεν προωθήθηκαν σε κανέναν βαθμό από την αλαζονική πολιτική που εγκαινιάστηκε με αυτόν τον τρόπο, η οποία κατέληξε γρήγορα σε καταστροφή. Παρόλο που ο Άκτον είχε ως στόχο να επεκτείνει το εμπόριο της χώρας αυξάνοντας τις διευκολύνσεις των εσωτερικών επικοινωνιών και αποκαθιστώντας ορισμένα από τα σημαντικότερα λιμάνια, η αυξημένη φορολογία που απαιτούνταν για τη στήριξη του στρατού και του ναυτικού αντιστάθμισε σε μεγάλο βαθμο αυτές τις προσπάθειες και προκάλεσε έντονη δυσφορία και γενική δυσαρέσκεια. Η εισαγωγή ξένων αξιωματικών στις υπηρεσίες, η οποία είχε προκαλέσει τη δυσαρέσκεια των ανώτερων τάξεων, ενισχύθηκε περαιτέρω όταν ο στόλος τέθηκε υπό τις διαταγές του Βρετανού ναυάρχου Οράτιου Νέλσον.[16]
Αν και ο Νέλσον και ο βρετανικός στόλος είχαν εξαλείψει τη γαλλική ναυτική δύναμη στη Μεσόγειο με τη νίκη του στη Ναυμαχία του Νείλου τον Αύγουστο του 1798, σώζοντας έτσι το Βασίλειο της Νάπολης από τη ναυτική κατάκτηση από την επαναστατική Γαλλία, οι γαλλικοί στρατοί εισήλθαν στη βόρεια Ιταλία, όπου γνώρισαν επιτυχίες. Σε απάντηση, τον Δεκέμβριο του 1798, ο βασιλιάς και η βασίλισσα, μαζί με τον Άκτον, τον Χάμιλτον (και τη σύζυγό του Λαίδη Έμμα Χάμιλτον), με διαταγή του Νέλσον απομακρύνθηκαν από τη Νάπολη με το πλοίο HMS Vanguard στην πρωτεύουσα του βασιλιά, το Παλέρμο της Σικελίας. Εκεί, απαλλαγμένοι από τη βασιλική παρουσία, οι Ναπολιτάνοι πολίτες και ευγενείς που συμμερίζονταν τα ιδανικά της Γαλλικής Επανάστασης ίδρυσαν αμέσως τη βραχύβια Παρθενόπεια Δημοκρατία, με τη βοήθεια των Γάλλων. Ωστόσο, η μοναρχία αποκαταστάθηκε στη Νάπολη πέντε μήνες αργότερα με τη βοήθεια στρατευμάτων από την Καλαβρία, που ονομάστηκε Sanfedisti, υπό την ηγεσία του καρδινάλιου Ρούφο. Για να αποκαταστήσει την τάξη και με τη συγκατάθεση της βασίλισσας και τη βοήθεια του Ρούφο, ο Άκτον εγκαθίδρυσε στη Νάπολη τη Χούντα του Κράτους, ένα καθεστώς τρόμου κατά τη διάρκεια του οποίου πολλοί επιφανείς πολίτες οδηγήθηκαν στη φυλακή ή εκτελέστηκαν.[16]
Το 1804 ο Άκτον απομακρύνθηκε από την εξουσία, κατόπιν απαίτησης της Γαλλίας, αλλά παρόλα αυτά συμβούλευσε τον βασιλιά, ο οποίος είχε συμφωνήσει σε συμμαχία με τον Ναπολέοντα, να επιτρέψει σε βρετανικά και ρωσικά στρατεύματα να αποβιβαστούν στη Νάπολη. Στον Άκτον χορηγήθηκε σύνταξη 3000 δουκάτων και ανακηρύχθηκε δούκας της Μόντιτσα, από την οποία παραιτήθηκε αργότερα.[17] Λίγο αργότερα ο υπουργός αποσύρθηκε, αλλά όταν οι Γάλλοι εισήλθαν στη Νάπολη το 1806, ο ίδιος μαζί με τη βασιλική οικογένεια κατέφυγε και πάλι στη Σικελία.
Μια επιστολή την 25η Ιουλίου 1809 ανέφερε ότι ο Άκτον "επέστρεψε πριν από λίγες ημέρες από τα λουτρά της Τερμίνας, χωρίς να ωφεληθεί καθόλου από τα νερά τους. Οι οδυνηρές συνέπειες ενός παραλυτικού εγκεφαλικού επεισοδίου και μιας σοβαρής πτώσης πέρυσι, επιδεινώνονται τώρα από μια σχεδόν πλήρη στέρηση της όρασης".[18]
Διαδοχή στη βαρονεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το 1791, σε ηλικία 55 ετών, κληρονόμησε το βαρονείο Άκτον και τις περιουσίες του μετά το θάνατο του δεύτερου ξαδέρφου του, Ρίτσαρντ Άκτον, 5ου βαρονέτου του Άλντεναμ Παρκ στο Σροπσάιρ.[14][16]
Γάμος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
,_Countess_Granville.jpg)
Στις 2 Φεβρουαρίου 1800, σε ηλικία 63 ετών, παντρεύτηκε τη 13χρονη ανιψιά του Μαίρη Αν Άκτον, τη μεγαλύτερη κόρη του νεότερου αδελφού του στρατηγού Τζόζεφ Έντουαρντ Άκτον (1737-1830). Ο γάμος φαίνεται ότι έγινε για δυναστικούς σκοπούς για να διατηρηθεί ο έλεγχος του πλούτου της οικογένειας[11] και απαιτούσε παπική απονομή λόγω συγγένειας. Στο άκουσμα της είδησης ο Νέλσον σχολίασε "ποτέ δεν είναι αργά για να κάνεις το σωστό"[19] και μετά την άφιξή του στη Νάπολη διοργάνωσε πάρτι για τους νεόνυμφους στη ναυαρχίδα του, το Foudroyant. "Ανυψώνοντας την τέντα κατά είκοσι πόδια, αφαιρώντας τα κανόνια και ντύνοντας τα κατάρτια με μετάξι, δόθηκαν δύο ευρύχωρα δωμάτια, τα οποία ήταν υπέροχα διακοσμημένα- και όταν φωτίστηκαν το βράδυ, παρουσίαζαν πραγματικά μια παραμυθένια εμφάνιση, ενώ η μουσική που έπλεε πάνω από τα ήρεμα νερά αυτού του όμορφου κόλπου ήταν απαλή. Όλοι οι ευγενείς της αυλής, με εξαίρεση τον βασιλιά και τη βασίλισσα, ήταν εκεί". Οι εορτασμοί αμαυρώθηκαν κάπως όταν ένας μεθυσμένος Άγγλος υποπλοίαρχος έριξε κατά λάθος μια Ιταλίδα πριγκίπισσα στο νερό (στην ανάδυση αυτή απαίτησε έξαλλη να τον κρεμάσουν από τον βραχίονα του προαυλίου).[20]
Από τη σύζυγό του απέκτησε τρία παιδιά:[14]
- Σερ Φέρντιναντ Ντάλμπεργκ-Άκτον, 7ος Βαρονέτος (1801–1837), πρωτότοκος γιος και κληρονόμος, γιος του οποίου ήταν ο Τζων Έμεριχ Έντουαρντ Ντάλμπεργκ Άκτον, 1ος Βαρόνος Άκτον.
- Καρδινάλιος Κάρολος Ιανουάριος Έντουαρντ Άκτον (1803–1847)
- Ελίζαμπεθ Άκτον (1806–1850), η οποία παντρεύτηκε τον Σερ Ρόμπερτ Θροκμόρτον, 8ο Βαρονέτο, από την Έπαυλη Κόουτον του Γόργουικσάιρ.
Θάνατος, ταφή & μνημείο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πέθανε στο Παλέρμο στις 12 Αυγούστου 1811, σε ηλικία 75 ετών, και "του ετοιμάστηκε μια υπέροχη κηδεία- αλλά κατά τη διάρκεια της πομπής, έπεσε μια τόσο δυνατή βροχή, ώστε το σώμα παρέμεινε εγκαταλελειμμένο στο δρόμο για μεγάλο χρονικό διάστημα".[21]
Ο Άκτον θάφτηκε στην εκκλησία της Santa Ninfa dei Crociferi,[16] όπου σώζεται το επιτείχειο μνημείο, όπου απεικονίζεται γλυπτά (όλα ανάγλυφα) η προτομή του μέσα σε δαφνοστεφανωμένο περιδέραιο και ένα αρχαίο τρόπαιο όπλων πάνω από μια αετωματική σαρκοφάγο με τη μορφή μιας διπλής φτερωτής Σφίγγας.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 (Γερμανικά) Εγκυκλοπαίδεια Μπρόκχαους. acton-john-francis-edward.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 BeWeB. 2196. Ανακτήθηκε στις 14 Φεβρουαρίου 2021.
- ↑ (Αγγλικά) The Bourbons of Naples. Faber & Faber. Λονδίνο. 2009. σελ. 187. ISBN-13 978-0-571-24901-5.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 3 Μαΐου 2014.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data
.bnf .fr /ark: /12148 /cb12288968g. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015. - ↑ (Αγγλικά) SNAC. w6z93ct2. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data
.bnf .fr /ark: /12148 /cb12288968g. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015. - ↑ 8,0 8,1 8,2 8,3 8,4 8,5 8,6 «Kindred Britain»
- ↑ p6121.htm#i61205. Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2020.
- ↑ 10,0 10,1 10,2 10,3 10,4 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage.
- ↑ 11,0 11,1 Oxford Dictionary of National Biography (online έκδοση). Oxford University Press. doi:. (Subscription or UK public library membership required.)
- ↑ Chambers Biographical Dictionary, (ISBN 0-550-16010-8), σελ. 6
- ↑ Napier, Henry Edward (1847). Florentine History, from the Earliest Authentic Records to the Accession of Ferdinand III. Grand Duc of Tuscany. London: Moxon. σελ. 107.
- ↑ 14,0 14,1 14,2 14,3 14,4
Μία ή περισσότερες προτάσεις από το προηγούμενο κείμενο ενσωματώνει κείμενο από έκδοση που είναι πλέον κοινό κτήμα: Chisholm, Hugh, επιμ.. (1911) «Acton, Sir John Francis Edward, Bart.» Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάννικα 1 (11η έκδοση) Cambridge University Press, σσ. 160-161
- ↑ Travels through Spain, in the years 1775 and 1776, τόμ. 1, σσ. 61–62, του Henry Swinburne, έκδ. 1787
- ↑ 16,0 16,1 16,2 16,3 16,4 Henderson 1885.
- ↑ «L'ascesa di Giovanni Acton al governo dello stato». Archivio Storico per le Province Napoletane. 1980. σελ. 437. Ανακτήθηκε στις 5 Αυγούστου 2023.
- ↑ «Mediterranean Expedition». The Times. 18 Σεπτεμβρίου 1809. Ανακτήθηκε στις 5 Αυγούστου 2023.
- ↑ Nicolas, Sir Nicholas Harris (1845). The dispatches and letters of Vice Admiral Lord Viscount Nelson. 4. H. Colburn. σελ. 206. Ανακτήθηκε στις 22 Οκτωβρίου 2020.
- ↑ Parsons, George Samuel (1843). Nelsonian Reminiscences. Leaves from Memory's Log. London: C. Little and J. Brown. σελ. 50-52.
- ↑ «Naples, Sept. 9». The Times. 3 Οκτωβρίου 1811. Ανακτήθηκε στις 5 Αυγούστου 2023.
Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Henderson, Thomas Finlayson (1885). «Acton, John Francis Edward». Στο: Leslie, Stephen. Dictionary of National Biography. 1. London: Smith, Elder & Co.
|