Τζεντίλε Μπελλίνι
 |
Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές. |
| Τζεντίλε Μπελλίνι | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 1429[1][2][3] Βενετία |
| Θάνατος | 23 Φεβρουαρίου 1507 Βενετία |
| Χώρα πολιτογράφησης | Βενετική Δημοκρατία |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Ιταλικά[4] |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | ζωγράφος[5] γλύπτης γλύπτης μεταλλίων |
| Αξιοσημείωτο έργο | Miracle of the Cross at the Bridge of S. Lorenzo St. Mark Preaching in Alexandria Procession in St. Mark's Square The Nuttall Encyclopædia |
| Οικογένεια | |
| Γονείς | Γιάκοπο Μπελλίνι |
| Αδέλφια | Τζιοβάνι Μπελλίνι[6] Νικολόσια Μπελίνι |
| Συγγενείς | Αντρέα Μαντένια (κουνιάδος) |
| Οικογένεια | Bellini family |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Τζεντίλε Μπελλίνι (Gentile Bellini, 1429 ; - 1507) ήταν Ιταλός ζωγράφος της Αναγέννησης. Γεννήθηκε στην Βενετία και ήταν γιος του ζωγράφου Τζάκοπο Μπελλίνι, αδελφός του περίφημου Τζοβάννι Μπελλίνι, και κουνιάδος του Αντρέα Μαντένια.
Η πιο γνωστή συνεργασία των τριών Μπελλίνι είναι τέσσερα τρίπτυχα για την εκκλησία της μονής της Carità της Βενετίας, η οποία σήμερα αποτελεί τμήμα της Πινακοθήκης της Ακαδημίας, όπου τα τρίπτυχα φυλάσσονται.
Οι δύο αδελφοί συνέχισαν το έργο του πατέρα τους, ξεπερνώντας τον μάλιστα, και ο Τζεντίλε θαυμαζόταν για τους πίνακές του, όντας από το 1474 ο επίσημος προσωπογράφος του δόγη. Πολλά από τα έργα του όμως έχουν χαθεί, μεταξύ αυτών και οι πίνακες που ζωγραφισε για τον Μωάμεθ Β΄ κατά το διάστημα της παραμονής στην Κωνσταντινούπολη (1479-1481). Κατά τον Βαζάρι, ο σουλτάνος ήταν ενθουσιασμένος με τον Τζεντίλε και ο θαυμασμός του έφτασε στο έπακρο, όταν ο ζωγράφος του παρουσίασε την αυτοπροσωπογραφία του, που την έκανε κοιτάζοντας στον καθρέφτη. Σώθηκε πάντως η προσωπογραφία του Μωάμεθ, σήμερα στην Εθνική Πινακοθήκη του Λονδίνου.
Τα γνωστότερα από τα σωζόμενα έργα του Τζεντίλε είναι η «Λιτανεία στην Πλατεία του Αγίου Μάρκου» (1496) και «Το θαύμα του Σταυρού στην γέφυρα του Σαν Λορέντσο» (1500). Μας δίνουν μιαν εικόνα της Βενετίας όχι πολύ διαφορετική από την σημερινή (στην Πινακοθήκη της Ακαδημίας και οι δύο).
Στην εποχή τους, ή τουλάχιστον στην αρχή της σταδιοδρομίας τους, ο Τζεντίλε απολάμβανε μεγαλύτερης εκτίμησης ως ζωγράφος, από τον Τζοβάννι. Η κρατούσα σήμερα άποψη είναι διαφορετική. Η σχέση πάντως των δύο αδελφών ήταν μέχρι τέλους υποδειγματική.
- Επιλογή έργων
Προσωπογραφία δόγη, πιθανώς του Pasquale Malipiero, 1462, Βοστώνη, Μουσείο Καλών Τεχνών
Μωάμεθ Β΄, 1480, Λονδίνο, Εθνική Πινακοθήκη
Λιτανεία στην Πλατεία του Αγίου Μάρκου, 1496, Βενετία, Πινακοθήκη της Ακαδημίας
Το θαύμα του Σταυρού στην γέφυρα του Σαν Λορέντσο, 1500, Βενετία, Πινακοθήκη της Ακαδημίας
Αικατερίνη Κορνάρο, βασίλισσα της Κύπρου, 1500, Βουδαπέστη, Μουσείο Καλών Τεχνών
Η θεραπεία του Pietro dei Ludovici, 1501, Βενετία, Πινακοθήκη της Ακαδημίας
Ο δόγης Giovanni Mocenigo, Νέα Υόρκη, Frick Collection
Παρθένος και Βρέφος ένθρονοι, Λονδίνο, Εθνική Πινακοθήκη
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data
.bnf .fr /ark: /12148 /cb11952322h. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015. - ↑ 2,0 2,1 Art UK. gentile-bellini. Ανακτήθηκε στις 17 Οκτωβρίου 2015.
- ↑ 3,0 3,1 (Αγγλικά) SNAC. w6b933bw. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data
.bnf .fr /ark: /12148 /cb11952322h. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015. - ↑ The Fine Art Archive. cs
.isabart .org /person /58648. Ανακτήθηκε στις 1 Απριλίου 2021. - ↑ (Αγγλικά) Union List of Artist Names. 2 Νοεμβρίου 2017. 500026083. Ανακτήθηκε στις 21 Μαΐου 2021.
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Giorgio Vasari, Le vite de' più eccellenti pittori, scultori, e architettori, 1550 (Τζόρτζο Βαζάρι, Οι βίοι των εξοχοτέρων ζωγράφων, γλυπτών και αρχιτεκτόνων -αποσπασματική ελληνική μετάφραση με τον τίτλο «Καλλιτέχνες της Αναγέννησης» από τον Στέλιο Λυδάκη, "Κανάκης", 1995)
- “The Consice Oxford Dictionary of Art and Artists”, Ian Chilvers (editor) – Oxford University Press 1990
|
