Στρατός του Δουκάτου της Βαρσοβίας

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
5ο Σύνταγμα Πεζικού του Δουκάτου της Βαρσοβίας

Ο Στρατός του Δουκάτου της Βαρσοβίας αναφέρεται στις στρατιωτικές δυνάμεις του Δουκάτου της Βαρσοβίας. Ο στρατός βασίστηκε σημαντικά στις Πολωνικές Λεγεώνες, αριθμούσε περίπου 30.000 στρατιώτες και επεκτάθηκε κατά τη διάρκεια του πολέμου σε σχεδόν 100.000 στρατιώτες. Αποτελούταν από πεζικό με ισχυρή δύναμη ιππικού που υποστηρίζονταν από πυροβολικό. Τα ναπολεόντεια έθιμα και παραδόσεις οδήγησαν σε ορισμένες κοινωνικές εντάσεις, αλλά γενικά πιστώνονται με χρήσιμο εκσυγχρονισμό και χρήσιμες μεταρρυθμίσεις.

Μέγεθος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το επιτελείο του Στρατού του Δουκάτου της Βαρσοβίας δημιουργήθηκε από τους λεγεωνάριους των Πολωνικών Λεγεώνων.[1] Επιπλέον, στελεχώθηκαν από παλαιότερους στρατιώτες από το Στρατό της Πολωνικής-Λιθουανικής Κοινοπολιτείας, οι οποίοι ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του Γιούζεφ Πονιατόφσκι και των πατριωτών νέων.[2] Το 1808, αφού τελείωσε η πρώτη περίοδος έκτακτης ανάγκης, και το Δουκάτο αισθάνθηκε πιο ασφαλές, σε εκείνους που ήθελαν να φύγουν από το στρατό τους δόθηκε άδεια.[2] Ο στρατός επεκτάθηκε με μεγάλα κύματα νέων προσλήψεων την παραμονή των νέων πολέμων το 1809 και το 1812, όταν το Δουκάτο πολέμησε άλλους διαμελιστές, με αποτέλεσμα την εισροή στρατολογημένων από αυτές τις περιοχές, ελπίζοντας να δουν το σπίτι τους να απελευθερώνεται. Η τελική φάση στρατολόγησης ήταν εκείνη το φθινόπωρο και το χειμώνα του 1813, όταν το Δουκάτο προσπαθούσε να συσπειρωθεί για την άμυνά του μετά τις ήττες του Ναπολέοντα στη Ρωσία.[2]

Επίθεση του πολωνικού ελαφριού ιππικού της Αυτοκρατορικής Φρουράς στη Μάχη της Σομοσιέρα το 1808, του Γιανουάρι Σουχοντόλσκι

Με τη δημιουργία του, ο Στρατός ανερχόταν σε 30.000 στρατιώτες (από τον πληθυσμό των 2,6 εκ. του Δουκάτου).[3][4] Το μέγεθος του στρατού ήταν ένα σημαντικό οικονομικό βάρος για το μικρό κράτος.[4] Ο στρατός επεκτάθηκε αρκετές φορές και έφτασε στο διπλάσιο αριθμό το 1809.[4] Πολλά συντάγματα χρηματοδοτήθηκαν από τους Γάλλους. Για τον πόλεμο του 1812, σχεδόν 100.000 άντρες είχαν αποσταλεί - περισσότεροι από τον Στρατό της Πολωνικής-Λιθουανικής Κοινοπολιτείας.[5] Το φθινόπωρο του 1813, ο στρατός, που ανοικοδομήθηκε μετά την ήττα στη Ρωσία, αριθμούσε περίπου 20.000 ή 40.000 άντρες (οι πηγές διαφέρουν).[2]

Εκτιμάται ότι περίπου 180.000 έως 200.000 άνδρες υπηρετούσαν στο στρατό καθ΄ όλη τη σύντομη ύπαρξή του.[4]

Σφραγίδα του Υπουργού Πολέμου του Δουκάτου της Βαρσοβίας

Εκτός από τον Στρατό του Δουκάτου της Βαρσοβίας, οι Πολωνοί υπηρέτησαν επίσης σε άλλους σχηματισμούς που ήταν σύμμαχοι με τη Γαλλία, κυρίως, στη Λεγεώνα του Βιστούλα. Εκτός από τον μόνιμο στρατό, μια εθνική φρουρά θα μπορούσε να κληθεί για μάχη, όπως συνέβη το 1809 και το 1811.

Αξιοσημείωτοι Πολωνοί διοικητές του Στρατού του Δουκάτου της Βαρσοβίας περιελάμβαναν τον Πρίγκιπα Γιούζεφ Πονιατόφσκι (ο οποίος ήταν αρχηγός του στρατού σε όλη την ιστορία του) και τον Γιαν Χένρικ Ντομπρόφσκι.[6]

Σύνθεση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πεζικό της Λεγεώνας του Βιστούλα

Ο Στρατός του Δουκάτου της Βαρσοβίας αποτελούταν από τους ακόλουθους σχηματισμούς:

  • ένα σύνταγμα θωρακοφόρων (14ο)[7]
  • δέκα συντάγματα ουλάνων λογχοφόρων (2ο, 3ο, 6ο, 7ο, 8ο, 9ο, 11ο, 12ο, 15ο, 16ο), πέντε άλλα ιδρύθηκαν στη Λιθουανία το 1812
  • δύο συντάγματα ουσάρων (10ο και 13ο)[8]
  • τρία συντάγματα κυνηγών (1ο, 4ο και 5ο)
  • δεκαεπτά συντάγματα πεζικού (από ένα έως δεκαεπτά, άλλα πέντε σχηματίστηκαν στη Λιθουανία το 1812)
  • ένα σύνταγμα πυροβολικού αλόγων (αποτελούμενο από τέσσερις μεραρχίες)[9]
  • είκοσι πέντε μεραρχίες τακτικού πυροβολικού[10]

Το 1813 σχεδιάστηκαν αρκετές μονάδες ελαφρού ιππικού, οι Κρακούσι (Πολωνοί κοζάκοι), όπου τελικά σχηματίστηκε ένα σύνταγμα.[11]

Πολιτισμός, εκπαίδευση και χρόνος υπηρεσίας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στρατηγός ταξιαρχίας και συνταγματάρχης του 17ου Συντάγματος Ουλάνων

Ο Στρατός ήταν ο τόπος μιας πολιτιστικής σύγκρουσης νέων, δημοκρατικών γαλλικών παραδόσεων και παλαιών πολωνικών εθίμων, με συγκρούσεις σχετικά με τον ρόλο των ευγενών στο στρατό - με ορισμένους συντηρητικούς να προσπαθούν να περιορίσουν την αξιωματική θέση στους ευγενείς. Οι γαλλικές επαναστατικές και πολιτικές παραδόσεις, που πέρασαν από βετεράνους λεγεωνάριους, είχαν ως αποτέλεσμα περισσότερα κίνητρα για τους στρατολόγους χωρικών, σε σύγκριση με το στρατό της παλιάς Κοινοπολιτείας.[2] Ο εκπαιδευτικός ρόλος του στρατού θεωρείται ως ένας από τους σημαντικότερους. Ο στρατός βελτιώθηκε επίσης λόγω του εκσυγχρονισμού και της υιοθέτησης σύγχρονων γαλλικών στρατιωτικών κανόνων και τακτικών. Συνολικά, η εποχή του Δουκάτου της Βαρσοβίας σηματοδότησε μια περίοδο εκσυγχρονισμού του Πολωνικού Στρατού, με ένα νέο στρατιωτικό δόγμα και επιστήμη που κωδικοποιήθηκε από τον Πολωνό στρατιωτικό μελετητή εκείνης της εποχής, τον Ιγκνάτσι Προντζίνσκι.

Ο υποχρεωτικός χρόνος υπηρεσίας ορίστηκε στα 6 χρόνια, με οποιονδήποτε πολίτη ηλικίας 21 έως 28 να έχει την ευκαιρία να επιλέγεται τυχαία για εγγραφή. Ο Στρατός υποστηρίχθηκε από τα νέα σχολεία, με το 3ετές Δημοτικό Σχολείο και ένα μονοετές Σχολείο Υποψήφιων Πυροβολικού και Μηχανικών.

Συνολικά, οι πολωνικές μονάδες εκτιμήθηκαν από τους Γάλλους ως υψηλής ποιότητας και με μεγάλα κίνητρα.[4]

Επιχειρησιακό ιστορικό[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πολωνοί ουλάνοι του Δουκάτου της Βαρσοβίας

Ο στρατός σχηματίστηκε τη στιγμή της δημιουργίας του Δουκάτου της Βαρσοβίας το 1807. Ο στρατός συμμετείχε σε πολλούς πολέμους με την πλευρά της Γαλλίας του Ναπολέοντα, όπως στον Πόλεμο του Τέταρτου Συνασπισμού (1806-1807), στον Πόλεμο της Ιβηρικής Χερσονήσου, στον Πόλεμο του Πέμπτου Συνασπισμού (κυρίως στον Αυστροπολωνικό Πόλεμο) του 1809 και στον Πόλεμο του Έκτου Συνασπισμού (ιδίως, στη γαλλική εισβολή στη Ρωσία) του 1812-1813. Στη ρωσική εκστρατεία του 1812, οι πολωνικές μονάδες σχημάτισαν ένα ολόκληρο σώμα (το 5ο Σώμα) του Μεγάλου Στρατού (Grande Armée). Ο στρατός υπέστη απώλειες άνω του 70%. Ο στρατός υπέστη περαιτέρω βαριά θύματα στη Μάχη της Λειψίας το 1813, όπου πέθανε ο Πρίγκιπας Πονιατόφσκι.[12]

Σύγχρονη αναπαράσταση (4ο Σύνταγμα Πεζικού του Δουκάτου της Βαρσοβίας)

Μετά από την ήττα του Ναπολέοντα το 1813, το Δουκάτο καταλήφθηκε από τους εχθρούς του Ναπολέοντα.[12] Καθώς πραγματοποιήθηκαν αρκετές φρουρές στα φρούρια, μεγάλο μέρος του στρατού ακολούθησε τον Ναπολέοντα πίσω στη Γαλλία εκείνο το έτος. Αποδιοργανωμένος μετά το θάνατο του Πονιατόφσκι, το 1814, ο στρατός είχε ακόμα περίπου 8.000 άτομα σε ελεγχόμενες περιοχές της Γαλλίας, κυρίως στη Γαλλία, αλλά ενσωματώθηκε στον γαλλικό στρατό και έπαψε να υπάρχει μετά την τελική ήττα του Ναπολέοντα.[12][11] Μετά τη Συνθήκη του Φονταινεμπλώ, οι περισσότεροι Πολωνοί στρατιώτες τέθηκαν υπό κράτηση από τους Ρώσους.[13]

Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ Πιοτρ Στέφαν Βάντιτς (1980). The United States and Poland. Harvard University Press. σελ. 53. ISBN 978-0-674-92685-1. Ανακτήθηκε στις 10 Μαΐου 2012. 
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 «Wojsko polskie». Napoleon.org.pl. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Μαΐου 2012. Ανακτήθηκε στις 11 Μαΐου 2012. 
  3. ↑ Γιάτσεκ Γιέντρουχ (1998). Constitutions, elections, and legislatures of Poland, 1493–1977: a guide to their history. EJJ Books. σελ. 206. ISBN 978-0-7818-0637-4. Ανακτήθηκε στις 13 Αυγούστου 2011. 
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 Πολ Ρόμπερτ Μαγκόστσι· Τζιν Γ. Σέντλαρ· Ρόμπερτ A. Καν· Τσαρλς Γέβιτς· Τζόσεφ Ρόθστσαϊλντ (1974). A History of East Central Europe. University of Washington Press. σελ. 29. ISBN 978-0-295-95358-8. Ανακτήθηκε στις 10 Μαΐου 2012. 
  5. ↑ William Fiddian Reddaway (1971). The Cambridge History of Poland. CUP Archive. σελ. 232. GGKEY:2G7C1LPZ3RN. Ανακτήθηκε στις 11 Μαΐου 2012. 
  6. ↑ Νόρμαν Ντέιβις (23 Αυγούστου 2001). Heart of Europe: The Past in Poland's Present. Oxford University Press. σελ. 162. ISBN 978-0-19-280126-5. Ανακτήθηκε στις 11 Μαΐου 2012. 
  7. ↑ «Kirasjerzy». Napoleon.org.pl. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Μαρτίου 2012. Ανακτήθηκε στις 11 Μαΐου 2012. 
  8. ↑ «Huzarzy». Napoleon.org.pl. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Απριλίου 2013. Ανακτήθηκε στις 11 Μαΐου 2012. 
  9. ↑ «Artyleria konna». Napoleon.org.pl. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Απριλίου 2013. Ανακτήθηκε στις 11 Μαΐου 2012. 
  10. ↑ «Artyleria piechoty». Napoleon.org.pl. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Απριλίου 2013. Ανακτήθηκε στις 11 Μαΐου 2012. 
  11. ↑ 11,0 11,1 John R. Elting (22 Μαρτίου 1997). Swords Around A Throne. Da Capo Press. σελίδες 380–3812. ISBN 978-0-306-80757-2. Ανακτήθηκε στις 11 Μαΐου 2012. 
  12. ↑ 12,0 12,1 12,2 Norman Davies (1982). God's Playground, a History of Poland: 1795 to the present. Columbia University Press. σελ. 269. ISBN 978-0-231-05353-2. Ανακτήθηκε στις 10 Μαΐου 2012. 
  13. ↑ Ντέιβιντ Λέιβεν· Λούσι Ράιαλ (1 Φεβρουαρίου 2000). Napoleon's Legacy: Problems of Government in Restoration Europe. Berg. σελ. 116. ISBN 978-1-85973-249-6. Ανακτήθηκε στις 11 Μαΐου 2012. 
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Στρατός_του_Δουκάτου_της_Βαρσοβίας&oldid=9764521"