Ραφαήλ Αμπραμόβιτς
| Ραφαήλ Αμπραμόβιτς | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 21 Ιουλίου 1880 Νταουγκάβπιλς |
| Θάνατος | 11 Απριλίου 1963[1] Νέα Υόρκη[2] |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ρωσική Αυτοκρατορία Σοβιετική Ρωσία Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Πολωνικά Εβραϊκά Γίντις |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | δημοσιογράφος συγγραφέας δημοσιογράφος άποψης |
| Πολιτική τοποθέτηση | |
| Πολιτικό κόμμα/Κίνημα | Γενική Ένωση Εβραίων Εργατών στη Λιθουανία, Πολωνία και Ρωσία και Ρωσικό Σοσιαλιστικό Δημοκρατικό Κόμμα των Εργαζομένων |
| Οικογένεια | |
| Τέκνα | Mark Rein |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Ραφαήλ Α. Αμπραμόβιτς Ρέιν (ρωσ. Рафаил Абрамович Рейн, 7 Ιουλίου 1880 – 11 Απριλίου 1963), γνωστότερος απλώς ως Ραφαήλ Αμπραμόβιτς, ήταν Ρωσοεβραίος σοσιαλιστής, μέλος της «Γενικής Ένωσης Εβραίων Εργατών Λιθουανίας, Πολωνίας και Ρωσίας» (γνωστής συνοπτικά ως «Μπουντ»), καθώς και ηγέτης της ομάδας των Μενσεβίκων του Ρωσικού Σοσιαλδημοκρατικού Εργατικού Κόμματος (RSDRP).
Βιογραφικά στοιχεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Αμπραμόβιτς γεννήθηκε στην πόλη Ντάουγκαβπιλς της σημερινής Λετονίας (τότε ονομαζόταν Ντίναμπουργκ και ανήκε στη Ρωσική Αυτοκρατορία).[3] Ως φοιτητής του Πολυτεχνείου της Ρίγας, αναμίχθηκε σε επαναστατικούς πολιτικούς κύκλους και έγινε μαρξιστής.
Το 1901 εντάχθηκε στην εβραϊκή συνδικαλιστική ένωση «Μπουντ» και το Ρωσικό Σοσιαλδημοκρατικό Εργατικό Κόμμα (RSDRP). Μετά τη σύλληψή του και την κράτησή του για λίγο από τις αρχές της τσαρικής Ρωσίας, ο Αμπραμόβιτς μετανάστευσε και εργάσθηκε με τα μέλη της Ενώσεως στο εξωτερικό. Το 1903 η Μπουντ απεχώρησε από το RSDRP, αλλά ο Αμπραμόβιτς διετήρησε επαφή με τους Μενσεβίκους ηγέτες Γιούλι Μάρτοφ και Φιόντορ Νταν, αμφότερους Ρωσοεβραίους. Η Μπουντ και οι Μενσεβίκοι τελικώς γεφύρωσαν τις διαφορές τους και ο Αμπραμόβιτς έγινε μέλος της ομάδας των Μενσεβίκων μέσα στο RSDRP. Υπήρξε συντάκτης των σοσιαλδημοκρατικών εφημερίδων Εβραίοι εργάτες και Ο λόγος μας. Το 1904 εκλέχθηκε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής της Μπουντ. Το 1907 ήταν υποψήφιος βουλευτής για τη Δεύτερη Δούμα, αλλά απέτυχε να εκλεγεί και το 1911 συνελήφθη και εξορίσθηκε στη Βόλογκντα. Διέφυγε όμως και κατέφυγε και πάλι στο εξωτερικό. Από το 1912 έως το 1914 έζησε στη Βιέννη, εργαζόμενος ως ανταποκριτής για τις γερμανόφωνες εφημερίδες της Μπουντ Leben Frage και Tseit, που εκδίδονταν νόμιμα στη Βαρσοβία και στην Αγία Πετρούπολη.
Το 1914 ο Αμπραμόβιτς τάχθηκε με τη διεθνιστική φράξια του κόμματος, που ήταν αντίθετη με τη συμμετοχή της Ρωσίας στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μετά την Επανάσταση του Φεβρουαρίου του 1917 επέστρεψε στη Ρωσία και έγινε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του Σοβιέτ της Πετρούπολης. Υπεστήριξε τότε, όπως και οι Νταν και Ιράκλι Τσερετέλι, μια λογική άμυνα κατά του εξωτερικού εχθρού (Γερμανών) ώστε να διασωθεί και η Επανάσταση, ενώ οι αδιάλλακτοι διεθνιστές του Μάρτοφ εξακολουθούσαν να αντιτίθενται στον πόλεμο.
Μετά και την Οκτωβριανή Επανάσταση, οι Αμπραμόβιτς και Νταν μετακινήθηκαν και πάλι προς τα αριστερά, και συμφιλιώθηκαν με τη φράξια του Μάρτοφ. Ο Αμπραμόβιτς είχε έναν ρόλο σε αποτυχημένες προσπάθειες να διαπραγματευθούν οι Μενσεβίκοι μια «πανσοσιαλιστική συμμαχία» με τους Μπολσεβίκους, στην οποία θα συμμετείχαν και οι Σοσιαλεπαναστάτες, διάφορες ομάδες και οι Λαϊκοί Σοσιαλιστές. Αλλά ούτε ο Λένιν, ούτε οι περισσότεροι ηγέτες των άλλων προαναφερθέντων παρατάξεων επέδειξαν κάποιο ενδιαφέρον σχετικώς (παρά το ότι υπήρχε υποστήριξη για κάτι τέτοιο στις τάξεις των εργατών) και οι διαπραγματεύσεις απέτυχαν. Μετά από αυτό ο Αμπραμόβιτς έγινε πιο επικριτικός έναντι των Μπολσεβίκων. Το 1918 τον συνέλαβαν για «αντισοβιετικές δραστηριότητες» και γλίτωσε την εκτέλεση χάρη στη διαμεσολάβηση του Φρήντριχ Άντλερ και άλλων ξένων σοσιαλιστών. Στο 12ο Συνέδριο της Μπουντ ο Αμπραμόβιτς αντιτάχθηκε έντονα σε μια πρόταση κάποιων εκ των συνέδρων να συνενωθούν με το Κομμουνιστικό Κόμμα.
Το 1920 ο Αμπραμόβιτς έφυγε για πάντα από τη Σοβιετική πλέον Ρωσία. Εγκαταστάθηκε στο Βερολίνο, όπου συνίδρυσε και συνέτασσε τη ρωσόφωνη εφημερίδα Sotsialisticheskii Vestnik (= σοσιαλιστής αγγελιοφόρος), η οποία συνέχισε να υποστηρίζει τις θέσεις των Μενσεβίκων. Αργότερα συμμετείχε στην εκτελεστική επιτροπή της Εργατικής και Σοσιαλιστικής Διεθνούς (προδρόμου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς).[4] Είχε επίσης οργανικό ρόλο στο να διατηρούν επαφή οι Μενσεβίκοι του εξωτερικού με τους συντρόφους τους στη Ρωσία. Βοηθούσε να κινητοποιούνται Δυτικοί σοσιαλιστές και εργατικοί προς υποστήριξη σοσιαλδημοκρατών που διώκονταν από τη Σοβιετική κυβέρνηση, π.χ. κατά τη λεγόμενη Δίκη των Εσέρων το 1922 και στη Δίκη των Μενσεβίκων το 1931.[5]
Μετά την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία, ο Αμπραμόβιτς κατέφυγε στο Παρίσι και το 1940, όταν οι Ναζί εισέβαλαν και στη Γαλλία, διέφυγε στις ΗΠΑ, και από τότε έζησε κυρίως στη Νέα Υόρκη. Εκεί έγραφε στη σοσιαλδημοκρατική εφημερίδα Forwerts (= «προς τα εμπρός»), που γραφόταν στη γλώσσα γίντις. Ο Αμπραμόβιτς συνέγραψε τα απομνημονεύματά του επίσης στα γίντις, ενώ στα αγγλικά εξέδωσε μια ιστορία της Ρωσικής Επαναστάσεως. Παρέμεινε έντονα αναμεμιγμένος στις δραστηριότητες του εξόριστου κόμματος των Μενσεβίκων. Το 1949 συνίδρυσε την «Ένωση για την απελευθέρωση των λαών της Ρωσίας».[6]
- Ο Ραφαήλ Αμπραμόβιτς ήταν ο πατέρας του δημοσιογράφου Μαρκ Ρέιν, ο οποίος απάχθηκε στην Ισπανία το 1937, σε ηλικία 28 ετών, πιθανώς από το OGPU (σοβιετική μυστική υπηρεσία). Πιστεύεται ότι δολοφονήθηκε μετά την απαγωγή του.
Εργογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Der Terror gegen die sozialistischen Parteien in Russland und Georgien (μαζί με τους I. Tsereteli και V. Suchomlin), Βερολίνο 1925
- Wandlungen der bolschewistischen Diktatur, Βερολίνο 1931
- The Soviet Revolution, 1917-1939, International Universities Press, Νέα Υόρκη 1962
Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Brovkin, Vladimir: Dear Comrades: Menshevik Reports on the Bolshevik Revolution and the Civil War, Hoover Institution Press, Stanford 1991
- Burbank, Jane: Intelligentsia and Revolution: Russian Views of Bolshevism, 1917-1922, Oxford University Press, Νέα Υόρκη 1989
- Liebich, André: From the Other Shore: Russian Social Democracy after 1921, Harvard University Press, 1997
- Michels, Tony: «The Abramovitch Campaign and What It Tells Us about American Communism», American Communist History, τόμ. 15, νο. 3 (Δεκέμβριος 2016), σσ. 283-292
- Shukman, Harold: The Blackwell Encyclopedia of the Russian Revolution, Blackwell, 1988
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ «Raphael Abramovitch». (Αγγλικά) SNAC. w6qc7rmz.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 31 Δεκεμβρίου 2014.
- ↑ «Абрамович Рафаил Абрамович». hrono.ru. Ανακτήθηκε στις 2 Μαΐου 2023.
- ↑ Kowalski, Werner: Geschichte der sozialistischen arbeiter-internationale: 1923 - 1940, Dt. Verl. d. Wissenschaften, Βερολίνο 1985, σελ. 294
- ↑ Abramovich, Rafail (14 March 1931). «Against Fascism and Bolshevik Slander!». Sotsialistichesky Vestnik 5 (243): 11-12. http://www.korolevperevody.co.uk/korolev/abramovich01.htm.
- ↑ «Jews of the Town :: Politicians :: Dvinsker - Daugavpils, Latvia». www.dvinsker.lv. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Μαρτίου 2016.
|