Παναγιώτης Παλαμάς

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Παναγιώτης Παλαμάς
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα
Παναγιώτης Παλαμάς (Ελληνικά)
Γέννηση1722
Θάνατος1802
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητακαθηγητής
Οικογένεια
ΟικογένειαΟικογένεια Παλαμά

Ο Παναγιώτης Παλαμάς (1722 - 1802) ήταν Έλληνας λόγιος και ιδρυτής της σχολής του Μεσολογγίου που πήρε το όνομα του, Παλαμαϊκή Σχολή.

Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γεννήθηκε κατά πάσα πιθανότητα σε ένα χωριό κοντά στην Καρδίτσα και ήταν μαθητής του γνωστού λόγιου Ευγένιου Βούλγαρη. Δίδαξε αρχικά στην Αθωνιάδα Σχολή, όπου είχε μαθητή τον μετέπειτα νεομάρτυρα άγιο Αθανάσιο τον εν Ξηροκρήνη[1]. Αργότερα, το 1760, έγινε διευθυντής της σχολής του Μεσολογίου, που πήρε το όνομά του, Παλαμαϊκή Σχολή, και η οποία προσέλκυσε σπουδαστές απ' όλη την Ελλάδα και διατηρήθηκε και μεταεπαναστατικά. Το 1765 μυήθηκε από τον Γ. Παπαζώλη στην προετοιμασία της ορλωφικής εξέγερσης. Όταν αυτή ξέσπασε, τον Απρίλιο του 1770, ο σχολάρχης Π. Παλαμάς και οι προύχοντες του Μεσολογγίου Ανδρέας Καλογεράκης και Αναστάσιος Γουλιμής συνέστησαν τοπική τριανδρική κυβέρνηση και υποχρέωσαν με τα όπλα την ειρηνική αποχώρηση των Τούρκων από την πόλη. Όταν αυτή ολοκληρώθηκε οι παραπάνω έδωσαν εντολή για περίφραξη της πόλης με αμυντική τάφρο και στη συνέχεια ζήτησαν από τον Θ. Ορλώφ τουλάχιστον ένα ρωσικό πλοίο για την περιφρούρηση του Κορινθιακού κόλπου, αναλαμβάνοντας μάλιστα οι ίδιοι να το εξοπλίσουν με δική τους δαπάνη[2].

Έγραψε πολλά βιβλία που καταστράφηκαν στην περίοδο της επανάστασης. Εξαιτίας της συνεισφοράς του αποκλήθηκε Διδάσκαλος του Γένους. Ο Παναγιώτης Παλαμάς ήταν γενάρχης της οικογένειας των Παλαμάδων του Μεσολογγίου, μέλη της οποίας μεταξύ άλλων ήταν οι Κωστής και Λέανδρος Παλαμάς.

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, Αθήνα, 1959 (1921), λήμμα: Παλαμάς Παναγιώτης.
  • Κ. Σάθας "Τουρκοκρατούμενη Ελλάδα - Ιστορία των Ελλήνων από την Άλωση ως το 21" τομ.4 Εκδ. Νέα Σύνορα - Α. Α. Λιβάνη Αθήνα 1995, τ.4ος, σ.11