Ομπαφέμι Αβολόβο

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ομπαφέμι Αβολόβο
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα
Obafemi Awolowo (Γιορούμπα)
Γέννηση6  Μαρτίου 1909[1][2]
Ικένε
Θάνατος9  Μαΐου 1987[1][3][4]
Ικένε
Χώρα πολιτογράφησηςΝιγηρία
ΘρησκείαΧριστιανισμός
Εκπαίδευση και γλώσσες
Μητρική γλώσσαΓιορούμπα γλώσσα
Ομιλούμενες γλώσσεςΑγγλικά[5]
Γιορούμπα γλώσσα
Πίντγκιν της Νιγηρίας
ΣπουδέςBaptist Boys’ High School
Πανεπιστήμιο του Λονδίνου
Wesley College, Ibadan
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταπολιτικός
δικηγόρος
συνδικαλιστής
καθηγητής
Πολιτική τοποθέτηση
Πολιτικό κόμμα/ΚίνημαUnity Party of Nigeria
Οικογένεια
ΣύζυγοςHannah Awolowo (από 1937)
ΤέκναAyodele Soyode
Segun Awolowo Sr.
ΣυγγενείςSegun Awolowo (εγγονός)
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΑξίωμαΠρωθυπουργός (1954–1960, Western State)
Υπουργός Οικονομικών της Νιγηρίας (1967–1971)
Commons page Σχετικά πολυμέσα

Ο Ομπαφέμι Αβολόβο (αγγλ. Obafemi Jeremiah Oyeniyi Awolowo, γιορούμπα Ọbafẹ́mi Oyèníyì Awólọ́wọ̀, 6 Μαρτίου 19099 Μαΐου 1987) ήταν Νιγηριανός πολιτικός, που διεδραμάτισε κρίσιμο ρόλο στο κίνημα για την ανεξαρτησία της χώρας του, στην Α΄ και Β΄ Νιγηριανή Δημοκρατία, καθώς και στον Νιγηριανό Εμφύλιο Πόλεμο.[6] Γιος ενός αγρότη, ήταν ένας από τους πραγματικά αυτοδημιούργητους ανθρώπους της πολιτικής.[7]

Βίος και πολιτική[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Αβολόβο γεννήθηκε στην πόλη Ικέννε του βασιλείου Ιτζέμπου, στη σημερινή Πολιτεία Όγκουν της νοτιοδυτικής Νιγηρίας. Ο πατέρας του πέθανε από ευλογιά όταν εκείνος ήταν 11 ετών[8], ωστόσο ο Ομπαφέμι σπούδασε δάσκαλος, πήρε και ένα δίπλωμα στενογραφίας, εργάσθηκε ως υπάλληλος, έμπορος και δημοσιογράφος, ενώ στον ελεύθερο χρόνο του ασχολήθηκε με την οργάνωση των εργατικών συνδικάτων της τότε αποικιακής Νιγηρίας. Το 1944 πήγε στην Αγγλία, όπου σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου. Εκεί ίδρυσε τον «`Ομιλο Απογόνων του Οντουντούβα», έναν πολιτιστικό σύλλογο των Γιορούμπα, που απετέλεσε αργότερα τη βάση για το πολιτικό κόμμα του λαού αυτού, την «Action Group» («Ομάδα Δράσης»). Στο Λονδίνο συνέγραψε και το βιβλίο Ο δρόμος για την απελευθέρωση της Νιγηρίας (Path to Nigerian Freedom, 1947), που είχε μεγάλη απήχηση.

Το 1948 ο Αβολόβο επέστρεψε στο Ιμπαντάν με σκοπό να ασκήσει τη δικηγορία. Το 1949 ωστόσο ίδρυσε την εφημερίδα Nigerian Tribune, ενώ το 1950 ίδρυσε την Action Group και έγινε ο πρώτος πρόεδρός της. Κέρδισε με αυτό το κόμμα τις πρώτες εκλογές στη Δυτική Νιγηρία (1951) και έγινε υπουργός στην τοπική κυβέρνηση, και μετέπειτα πρωθυπουργός της Δυτικής Νιγηρίας. Από τη θέση αυτή, εργάσθηκε για τη βελτίωση της παιδείας, των κοινωνικών υπηρεσιών και της γεωργίας. Ταυτοχρόνως προσπάθησε να αναπτύξει το κόμμα του σε έναν παννιγηριανό πολιτικό σχηματισμό καταφεύγοντας σε συμμαχίες με διάφορες μειοψηφικές ομάδες άλλων περιοχών. Μετά το μη ικανοποιητικό για το κόμμα του αποτέλεσμα των εκλογών του 1959 και τη συμμαχία των δυο άλλων μεγαλύτερων κομμάτων, ο Αβολόβο έγινε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως στην ομοσπονδιακή βουλή, αφήνοντας στη θέση .

Μετά την ανεξαρτησία της Νιγηρίας το 1960, ο Αβολόβο στράφηκε πολιτικά προς τα αριστερά και τον σοσιαλισμό, υποστηρίζοντας μια ουδέτερη εξωτερική πολιτική, σε αντίθεση με τις παλαιότερες φιλοδυτικές αντιλήψεις του. Στο μεταξύ οι διαφορές μέσα στο κόμμα του μεγάλωναν, τόσο εξαιτίας ιδεολογικών αντιθέσεων, όσο και εξαιτίας του ανταγωνισμού ανάμεσα στις διάφορες φατρίες που επεδίωκαν να αποκτήσουν τον έλεγχο του κομματικού μηχανισμού. Στο ετήσιο συνέδριο του κόμματος το 1962 ο Αβολόβο κατόρθωσε να επιβληθεί, αλλά το επόμενο έτος δικάσθηκε με την κατηγορία ότι συνωμότησε για την ανατροπή της κυβερνήσεως[9] και καταδικάσθηκε σε δεκαετή φυλάκιση.[10] Απελευθερώθηκε μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα του συνταγματάρχη Γκοβόν, τον Ιούλιο του 1966. Τελικώς ο Αβολόβο υπεστήριξε την ομοσπονδιακή κυβέρνηση εναντίον της εξεγέρσεως των Ίμπο στη νοτιοανατολική Νιγηρία, τον Νιγηριανό Εμφύλιο Πόλεμο. Κατά τη διάρκεια του πολέμου υπήρξε υπουργός των Οικονομικών και αντιπρόεδρος του Ομοσπονδιακού Εκτελεστικού Συμβουλίου. Με την επάνοδο της Νιγηρίας στον ομαλό πολιτικό βίο το 1978, ο Αβολόβο έθεσε υποψηφιότητα για την προεδρία της χώρας στις εκλογές του 1979 και του 1983, αλλά ηττήθηκε και τις δύο φορές από τον Σέχου Σαγκάρι. Αμέσως μετά ακολούθησε το στρατιωτικό πραξικόπημα της 31ης Δεκεμβρίου 1983, οπότε το κόμμα του Αβολόβο κηρύχθηκε παράνομο και ο ίδιος υποχρεώθηκε να παραδώσει το διαβατήριό του στις αρχές.

Ο Αβολόβο πέθανε ειρηνικά τριάμισυ χρόνια αργότερα, σε ηλικία 79 ετών, στο σπίτι που γεννήθηκε, στο Ικέννε. Είχε παντρευτεί τη Χάνα Ιντόβου Ντιντεόλου (Hannah Idowu Dideolu-Awolowo, 1915-2015) και απέκτησαν μαζί πέντε τέκνα. Η εγγονή τους Ολουντολάπο Σογιόντε-Οσινμπάγιο (γενν. 1967) είναι η σύζυγος του σημερινού αντιπροέδρου της Νιγηρίας, Γέμι Οσινμπάγιο.

  • Η μορφή του Ομπαφέμι Αβολόβο απεικονίζεται στο χαρτονόμισμα των 100 νάιρα[11][12] από το 1999.


Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. 1,0 1,1 1,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb120257093. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  2. 2,0 2,1 «Dictionary of African Biography». (Αγγλικά) Dictionary of African Biography. Oxford University Press. Νέα Υόρκη. 2012. ISBN-13 978-0-19-538207-5.
  3. (Αγγλικά) SNAC. w6rz3kcd. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  4. «Encyclopædia Britannica» (Αγγλικά) biography/Obafemi-Awolowo. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  5. Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb120257093. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  6. «NATIONAL HERO: Chief Obafemi Awolowo Full Biography, Life And Heroic Works+Quotes». TIN Magazine. 13 Οκτωβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 7 Απριλίου 2021. 
  7. «Obafemi Awolowo – Early Life, Career & many more». dakingsman.com. Ανακτήθηκε στις 3 Αυγούστου 2020. 
  8. Glickman, Harvey (1992). Political Leaders of Contemporary Africa South of the Sahara: A Biographical Dictionary. Greenwood Press. ISBN 9780313267819. 
  9. O. Awolowo: Adventures in Power, Book One: My March through Prison, Macmillan Nigeria Publishers, 1985.
  10. Siollun, Max (2009). Oil, Politics and Violence: Nigeria's Military Coup Culture (1966-1976). Algora. σελ. 15. ISBN 9780875867090. 
  11. Nigeria 100 Naira 1999-2014 Bank note museum
  12. Nigeria 100 Naira 2014 & 2019 Bank note museum

Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Το ομώνυμο λήμμα στην Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος-Larousse-Britannica, έκδ. 2006, τόμος 1, σσ. 127-128