Μαρτίνος (γιος του Ηρακλείου)

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Μαρτίνος (γιος του Ηρακλείου)
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση7ος αιώνας
Κωνσταντινούπολη
Θάνατος641
Πληροφορίες ασχολίας
Οικογένεια
ΓονείςΗράκλειος και Μαρτίνα
ΑδέλφιαΗρακλεωνάς
Augoustina
Δαβίδ (γιος του Ηρακλείου)
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΑξίωμαΒυζαντινός Αυτοκράτορας
δεδομένα

Ο Μαρτίνος Καίσαρας στη Βυζαντινή αυτοκρατορία από το 638 μέχρι τον Οκτώβριο του 641 ήταν μικρότερος γιος του μέγιστου αυτοκράτορα Ηρακλείου και της δεύτερης συζύγου και ανεψιάς του Μαρτίνας. Ο πατέρας του τον αναγόρευσε Καίσαρα (638), όταν πέθανε (641) τον διαδέχθηκαν οι μεγαλύτεροι αδελφοί του Κωνσταντίνος Γ΄ και Ηρακλεωνάς. Ο Κωνσταντίνος Γ΄ πέθανε πρόωρα την ίδια χρονιά από Φυματίωση αν και οι φήμες που κυκλοφορούσαν έλεγαν ότι δηλητηριάστηκε από τη θετή μητέρα και ξαδέλφη του Μαρτίνα. Ο Βαλεντίνος ένας πιστός Αρμένιος στρατηγός του αυτοκράτορα Ηρακλείου οδήγησε τα στρατεύματα του στη Χαλκηδόνα και ανάγκασε τη Μαρτίνα να ανακηρύξει τον γιο του Κωνσταντίνου Γ΄ Κώνστα Β΄ Συναυτοκράτορα. Ο Βαλεντίνος οδήγησε τον Οκτώβριο του 641 τα στρατεύματα του στην Κωνσταντινούπολη, εκθρόνισε τον Ηρακλεωνά, έκοψε τις μύτες στη Μαρτίνα, τον Ηρακλεωνά και τον Μαρτίνο και τους έστειλε εξορία στη Ρόδο.

Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Βυζαντινή αυτοκρατορία μετά τις απώλειες των Αράβων (650)

Η ημερομηνία της γέννησης του Μαρτίνου από τον αυτοκράτορα Ηράκλειο και τη Μαρτίνα είναι άγνωστη. Ο Μαρτίνος ανακηρύχτηκε από τον πατέρα του Νωβελίσσιμος την ίδια μέρα που ο μεγαλύτερος αδελφός του Τιβέριος ανακηρύχτηκε Καίσαρας (4 Ιουλίου 638).[1][2] Ο Βυζαντινός ιστορικός Νικηφόρος Γρηγοράς γράφει ότι ο Μαρτίνος ανακηρύχτηκε και αυτός Καίσαρας την ίδια μέρα, ο αυτοκράτορας ιστορικός Κωνσταντίνος ΣΤ΄ γράφει ωστόσο ότι μόνο ο Δαβίδ ανακηρύχτηκε Καίσαρας.[3][4] Σε ένα τμήμα παπύρου αποκαλύφτηκε ότι και ο ίδιος ο Μαρτίνος κάποια στιγμή τη διετία 638-639 ανακηρύχτηκε Καίσαρας, ο Βυζαντινός ιστορικός Κονσταντάν Ζούκερμαν την τοποθετεί την περίοδο (4 Ιανουαρίου 639 - 8 Νοεμβρίου 639).[5] Ο Ιωάννης Νικίου γράφει ότι ο Πατριάρχης Πύρρος οδηγήθηκε σε εξορία στο Εξαρχάτο της Αφρικής από τα αδέλφια Δαβίδ και Μαρτίνο μετά τον θάνατο του Μέγα Ηρακλείου. Η μαρτυρία θεωρείται αναξιόπιστη επειδή τα αδέλφια ήταν πολύ μικρά σε ηλικία και ανίκανα για μια τόσο ισχυρή πολιτική παρέμβαση.[6][7]

Όταν πέθανε ο Ηράκλειος (11 Φεβρουαρίου 641) τον διαδέχθηκαν οι γιοι του και ετεροθαλείς αδελφοί Κωνσταντίνος Γ΄ και Ηρακλεωνάς υπό την κηδεμονία της Μαρτίνας. Η Σύγκλητος δέχτηκε τους δυο Συναυτοκράτορες αλλά ζήτησε από την ανεπιθύμητη Μαρτίνα να παραιτηθεί από την αντιβασιλεία.[8][9][10] Την περίοδο 20 Απριλίου 641-26 Μάϊου 641 ο Κωνσταντίνος Γ΄ πέθανε από Φυματίωση αν και όλες οι φήμες έλεγαν ότι δηλητηριάστηκε από τη Μαρτίνα, ο Ηρακλεωνάς παρέμεινε μόνος αυτοκράτορας.[11][12][13] Τον Αύγουστο του 641 ο Βαλεντίνος ένας Αρμένιος στρατηγός πιστός στον Κωνσταντίνο Γ΄ οδήγησε τον στρατό του στη Χαλκηδόνα και διέταξε τη Μαρτίνα να ανηγορεύσει Συναυτοκράτορα και τον Κώνστα. Τα εξαγριωμένα πλήθη ζητούσαν από τον πατριάρχη Πύρρο να ανηγορεύσει Συναυτοκράτορα τον Κώνστα Β΄, αναγκάστηκε να παραιτηθεί, τον αντικατέστησε ο Πατριάρχης Παύλος Β΄ που έστεψε τον Κώνστα. Η Μαρτίνα σε απελπιστική κατάσταση υπέκυψε, ανακάλεσε τον Φιλάγριο από την εξορία του στην Αφρική και έδωσε ξανά στον Βαλεντίνο τον τίτλο του Κόμη των Εξκουβίτορων.[14][15] Τον Οκτώβριο του 641 η Μαρτίνα έστεψε Συναυτοκράτορα και τον γιο της Τιβέριο.[16] Οι υποχωρήσεις αυτές δεν κλόνισαν τις αποφάσεις του Βαλεντίνου που μπήκε στην πόλη, ανέτρεψε τη Μαρτίνα και τον Ηρακλεωνά και τοποθέτησε σαν μόνο αυτοκράτορα τον Κώνστα Β΄.[17][18] Η Μαρτίνα, ο Ηρακλεωνάς, ο Τιβέριος και ο Μαρτίνος ρινοκοπήθηκαν ώστε να είναι ανίκανοι να διεκδικήσουν ξανά τον θρόνο και πήγαν εξορία στη Ρόδο όπου παρέμειναν μέχρι τον θάνατο τους.[19][20][21] Ο Θεοδόσιος ένας άλλος γιος του Ηρακλείου του Μέγα και της Μαρτίνας δεν ακρωτηριάστηκε επειδή ήταν κωφάλαλος, συνεπώς ανίκανος να διεκδικήσει τον θρόνο.[22][23]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ https://www.degruyter.com/database/PMBZ/entry/PMBZ15943/html
  2. ↑ Gonis 2008, σ. 199
  3. ↑ Gonis 2008, σ. 199
  4. ↑ Garland 2002, σ. 256
  5. ↑ Zuckerman 2010, σ. 875
  6. ↑ Gonis 2008, σ. 199
  7. ↑ https://www.degruyter.com/database/PMBZ/entry/PMBZ12334/html
  8. ↑ Treadgold 1997, σσ. 306–307
  9. ↑ https://www.degruyter.com/database/PMBZ/entry/PMBZ13681/html
  10. ↑ Moore
  11. ↑ Moore
  12. ↑ Treadgold 1997, σσ. 308–309
  13. ↑ Bellinger & Grierson 1992, σ. 390
  14. ↑ Treadgold 1997, σ. 309
  15. ↑ Bellinger & Grierson 1992, σ. 390
  16. ↑ https://www.degruyter.com/database/PMBZ/entry/PMBZ13681/html
  17. ↑ Bellinger & Grierson 1992, σ. 390
  18. ↑ Treadgold 1997, σ. 309
  19. ↑ https://www.degruyter.com/database/PMBZ/entry/PMBZ15943/html
  20. ↑ Garland
  21. ↑ Garland 2002, σ. 70
  22. ↑ Garland
  23. ↑ Stratos 1968, σ. 204

Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Bellinger, Alfred Raymond; Grierson, Philip, eds. (1992). Catalogue of the Byzantine Coins in the Dumbarton Oaks Collection and in the Whittemore Collection: Phocas to Theodosius III, 602-717. Part 1. Phocas and Heraclius (602-641). Dumbarton Oaks.
  • Garland, Lynda (2000). "Martina (Second Wife of Heraclius)". De Imperatoribus Romanis. Archived from the original on 12 August 2019. Retrieved 13 August 2019.
  • Garland, Lynda (2002). Byzantine Empresses: Women and Power in Byzantium AD 527-1204. Routledge.
  • Gonis, Nikolaos (2008). "SB VI 8986 and Heraclius' Sons". Zeitschrift für Papyrologie und Epigraphik. 166: 199–202.
  • Lilie, Ralph-Johannes; Ludwig, Claudia; Pratsch, Thomas; Zielke, Beate (2013). Prosopographie der mittelbyzantinischen Zeit Online. Berlin-Brandenburgische Akademie der Wissenschaften. Nach Vorarbeiten F. Winkelmanns erstellt (in German). Berlin and Boston: De Gruyter.
  • Moore, R. Scott (1996). "Heraklonas (April/May - September 641 A.D.)". De Imperatoribus Romanis. Archived from the original on 25 July 2019. Retrieved 25 July 2019.
  • Stratos, A. N. (1968). Byzantium in the Seventh Century. Amsterdam: Hakkert.
  • Treadgold, Warren (1997). A History of the Byzantine State and Society. Stanford: Stanford University Press.
  • Zuckerman, Constantin (2010). On the Title and Office of the Byzantine Basileus. Paris: Association des Amis du Centre D'Histoire et Civilisation de Byzance.
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Μαρτίνος_(γιος_του_Ηρακλείου)&oldid=9513472"