Δαβίδ (γιος του Ηρακλείου)

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Δαβίδ (γιος του Ηρακλείου)
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση7  Νοεμβρίου 631 ή 630
Κωνσταντινούπολη
Θάνατος641
ΨευδώνυμοTiberius
Χώρα πολιτογράφησηςΒυζαντινή Αυτοκρατορία
Πληροφορίες ασχολίας
Οικογένεια
ΓονείςΗράκλειος και Μαρτίνα
ΑδέλφιαΗρακλεωνάς
Augoustina
Μαρτίνος (γιος του Ηρακλείου)
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΑξίωμαΒυζαντινός Αυτοκράτορας
δεδομένα

Ο Δαυίδ (γεννήθηκε στις 7 Νοεμβρίου 630) που πήρε το βασιλικό όνομα Τιβέριος ήταν ένας από τους τρεις Συναυτοκράτορες που κυβέρνησαν για λίγους μήνες (τέλη 641 - αρχές 642), ήταν ένας από τους γιους του μέγιστου αυτοκράτορα Ηρακλείου και της δεύτερης συζύγου και ανεψιάς του Μαρτίνας. Γεννήθηκε μετά την εποχή που οι γονείς του επισκέφτηκαν την Ιερουσαλήμ, πήρε αυτό το όνομα από τον πατέρα του για να συνδεθεί η οικογένεια του με τον θρυλικό βασιλιά Δαβίδ. Τα "πιάτα του Δαβίδ" με σκηνές από τον βίο του θρυλικού βασιλιά δημιουργήθηκαν μετά τη γέννηση του για να αποθανατίσουν το γεγονός. Ο μικρός Δαβίδ πήρε τον τίτλο του Καίσαρα σε ηλικία 7 ετών, ο μεγαλύτερος αδελφός του Ηρακλεωνάς τοποθέτησε στο κεφάλι του το καλυμμαύχι. Με τον θάνατο του μέγιστου αυτοκράτορα Ηρακλείου τον Φεβρουάριο του 641 ξέσπασαν συγκρούσεις ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας του για τη διαδοχή. Σαν αποτέλεσμα ο Δαυίδ ανακηρύχτηκε για λίγους μήνες Συναυτοκράτορας με το όνομα Τιβέριος, μαζί του κυβέρνησαν ο μεγαλύτερος αδελφός του Ηρακλεωνάς και ο ετεροθαλής ανεψιός τους Κώνστας Β΄. Οι τρεις αυτοκράτορες ήταν ανήλικοι και κυβέρνησαν υπό την κηδεμονία της μητέρας τους Μαρτίνας, ήταν μισητή στον λαό λόγω της αιμομικτικής της σχέσης με τον Ηράκλειο και των συνεχών παραβιάσεων στους χριστιανικούς κανόνες. Το αποτέλεσμα ήταν να ξεσπάσει σύντομα επανάσταση και να ανατραπούν, στη Μαρτίνα έκοψαν τη γλώσσα, στους γιους της τη μύτη και τους έστειλαν εξορία, ήταν η πρώτη φορά που εφαρμόστηκε το βάρβαρο έθιμο του ακρωτηριασμού μελών της αυτοκρατορικής οικογένειας για να μην μπορούν να διεκδικήσουν τον θρόνο. Την περίοδο που ήταν Συναυτοκράτορας ο Δαυίδ έγιναν μεγάλες κοσμογονικές αλλαγές, η μεγάλη προέλαση των Αράβων σε χριστιανικά εδάφη και η έκρηξη επικίνδυνων αιρέσεων όπως ο Μονοθελητισμός.

Υπό τη βασιλεία του Ηρακλείου[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ένα από τα "Πιάτα του Δαβίδ"

Ο Δαυίδ ήταν γιος του Βυζαντινού αυτοκράτορα Ηρακλείου και της δεύτερης συζύγου και ανεψιάς του Μαρτίνας, ο Θεοφάνης Ομολογητής γράφει στο χρονικό του ότι ο Δαυίδ γεννήθηκε την ίδια μέρα με τον ετεροθαλή ανεψιό του Κώνστα Β΄ (7 Νοεμβρίου 630).[1][2] Τη χρονιά που η μητέρα του ήταν έγκυος στον ίδιο οι γονείς του επισκέφτηκαν την Ιερουσαλήμ, τα μεγαλύτερα αδέλφια του είχαν δυναστικά Ρωμαϊκά ονόματα αλλά στον ίδιο αποφάσισαν να δώσουν το όνομα του μυθικού Εβραίου βασιλιά.[3][4][5] Η Βυζαντινή ιστορικός Σέσιλυ Χένεσι τονίζει ότι πολλά παιδιά του Ηρακλείου και της Μαρτίνας γεννήθηκαν παραμορφωμένα ή πέθαναν πρόωρα λόγω της αιμομιξίας, η γέννηση του Δαυίδ ήταν τελετουργικό γεγονός. Ο αυτοκράτορας Ηράκλειος αμέσως μετά δημιούργησε μια μεγάλη σειρά από τα "πιάτα του Δαυίδ" με παιδικές παραστάσεις του μυθικού Δαβίδ που ήθελε να τον συνδέσει με τον γιο του.[6] Ο Δαυίδ πήρε προαγωγή από τον αυτοκράτορα Ηράκλειο σε Καίσαρα (4 Ιουλίου 638), ο προηγούμενος τίτλος του ήταν Δεσπότης, ο μεγαλύτερος αδελφός του Ηρακλεωνάς προήχθη αντίστοιχα από Καίσαρα σε Συναυτοκράτορα.[7][8] Η τελετή έγινε στο παρεκκλήσι του Αγίου Στεφάνου στο Παλάτι της Δάφνης. Η τελετή περιγράφεται στο Περί βασιλείου τάξεως όπου ο Ηρακλεωνάς βγάζει από το κεφάλι του το καλυμμαύχι, το καπέλο του Καίσαρα και τοποθετεί στη θέση του το αυτοκρατορικό Στέμμα. Το ίδιο καλυμμαύχι τοποθετήθηκε στο κεφάλι το Δαυίδ, ο ιστορικός Γουόλτερ Κέγκι γράφει αναλυτικά:[9][10]

"Την ώρα που τοποθετούσαν το καλυμμαύχι στο κεφάλι του Δαυίδ προσευχήθηκαν όλοι για αυτόν, την ίδια στιγμή προήχθη σε Καίσαρα. Οι ένδοξοι Πατρίκιοι κλήθηκαν σύμφωνα με το έθιμο στο Μαυσωλείο του Αυγούστου και δέχτηκαν την αυτοκρατορική οικογένεια, ο Δαυίδ ήταν παρόν. Όλοι οι πρώην υψηλοί σύμβουλοι υποχρεώθηκαν να αποσυρθούν στα σκαλιά του προαυλίου. Οι πύλες του οπλοστασίου άνοιξαν και εισήλθαν οι Σχολές και οι Δήμοι, η αυτοκρατορική οικογένεια και ο πατριάρχης αναχώρησαν μέσω αποδοκιμασιών για την Αγία Σοφία".[11][12]

Ο Γουόλτερ Κέγκι σημειώνει τις προστριβές ανάμεσα στα μέλη της αυτοκρατορικής οικογένειας σαν "κινήσεις μιας θλιβερής εποχής".[13] Ο Βυζαντινός ιστορικός Ανδρέας Στράτος σημειώνει ότι είχαν στόχο την ομαλή διαδοχή του αυτοκράτορα από τα μέλη της οικογένειας του.[14] Ο μεγάλος αριθμός των πριγκίπων δεν ήταν κάτι το ασυνήθιστο, το είχε επαναλάβει παλιότερα και ο Μέγας Κωνσταντίνoς.[15] Σε μια μετέπειτα τελετή που συμμετείχαν όλες οι κόρες και οι γιοι του Ηρακλείου χαιρετίστηκε και ο Δαβίδ με τη φράση "Δαβίδ Καίσαρα να είσαι νικητής", ήταν μια συνηθισμένη Ρωμαϊκή πρακτική.[16] Ο Γουόλτερ Κέγκι καταλήγει ότι "ο Ηράκλειος και η οικογένεια του εξακολουθούσαν να έχουν την ίδια ισχύ σύμφωνα με τα Ρωμαϊκά έθιμα παρά το ότι ο ίδιος ήταν υπερήλιξ και διανοητικά ασθενής".[17]

Κρίση διαδοχής[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Νόμισμα που κόπηκε πιθανότατα την εποχή που ήταν Συναυτοκράτορες ο Ηρακλεωνάς, ο Τιβέριος και ο Κώνστας Β΄

Ο αυτοκράτορας Ηράκλειος πέθανε (11 Φεβρουαρίου 641), τον διαδέχθηκαν οι γιοι του Κωνσταντίνος Γ΄ και Ηρακλεωνάς ως Συναυτοκράτορες υπό την κηδεμονία της Μαρτίνας.[18] Ο Βυζαντινός λαός μισούσε ωστόσο τη Μαρτίνα χάρη στις αιμομικτικές της σχέσεις με τον Ηράκλειο και τη συμπεριφορά της, οι ανώτερες τάξεις πίστευαν ότι πίεζε έντονα τον διανοητικά ασθενή αυτοκράτορα για να εξασφαλίσει τους γιους της σε βάρος του Κωνσταντίνου.[19] Η ιστορικός Λίντα Γκάρλαντ περιγράφει τη Μαρτίνα ως "την πιο μισητή αυτοκράτειρα όλων των εποχών".[20] Η Βυζαντινή εξουσία αποδέχθηκε τα δύο ετεροθαλή αδέλφια αλλά απαιτούσε να απομακρύνουν τη Μαρτίνα.[21][22][23] Ο Κωνσταντίνος Γ΄ ήταν άρρωστος χρόνια, γνώριζε ότι θα πεθάνει και ήθελε να προστατέψει τον γιο του Κώνστα από τους ετεροθαλείς αδελφούς του.[24] Χρηματοδότησε με μεγάλα ποσά τον σφετεριστή Αρμένιο στρατηγό Βαλεντίνο, του ζήτησε να απομακρύνει τη Μαρτίνα και τους γιους της από τη διαδοχή.[25] Ο Κωνσταντίνος πέθανε σύντομα τον Μάιο του 641, η επίσημη αιτία θανάτου ήταν η φυματίωση αλλά πίστεψαν όλοι ότι τον δηλητηρίασε η Μαρτίνα, ο 11χρονος Ηρακλεωνάς έμεινε μόνος αυτοκράτορας μαζί με τη μητέρα του.[26][27][28][29] Η Μαρτίνα αποφάσισε να πάρει θετικά μέτρα αλλά η αντιδημοφιλία της είχε ξεπεράσει όλα τα όρια.[30] Το φθινόπωρο του 641 ο Βαλεντίνος οδήγησε τον στρατό στη Χαλκηδόνα, το πλήθος απαιτούσε από τον Ηρακλεωνά να στέψει Συναυτοκράτορα τον Κώνστα Β΄ κάτι που τον ανάγκασε να το κάνει.[31][32][33][34] Η στέψη του Κώνστα Β΄ δεν διέκοψε τις ταραχές, ο Πατριάρχης Πύρρος παραιτήθηκε από το αξίωμα του.[35] Ο Ιωάννης Νικίου γράφει ότι ο Δαυίδ και ο μικρότερος αδελφός του Μαρτίνος συμμετείχαν στην εξορία του Πύρρου στο Εξαρχάτο της Αφρικής. Οι δύο πρίγκιπες ήταν ωστόσο πολύ μικροί για να συμμετέχουν σε τέτοιες πολιτικές κινήσεις, η μαρτυρία του Νικίου αμφισβητείται. Η Μαρτίνα σε δύσκολη θέση προσπάθησε να ξεκινήσει διαπραγματεύσεις με τον Νικίου που βρισκόταν ο στρατός του στη Χαλκηδόνα.[36] Έκανε στον Βαλεντίνο πολλές δωρεές, του έδωσε ξανά το αξίωμα του Κόμη των Εξκουβίτορων που κατείχε παλιότερα.[37][38][39] Ο ένας από τους όρους της συμφωνίας ήταν να στεφτεί ο ίδιος ο Δαυίδ Συναυτοκράτωρ.[40][41]

Συναυτοκράτορας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η στέψη του Συναυτοκράτορα Δαυίδ έγινε στα τέλη Σεπτεμβρίου ή αρχές Οκτωβρίου του 641, ο ίδιος ήταν αγόρι 10 ετών.[42][43] Ο Δαυίδ με τη στέψη του πήρε το όνομα Τιβέριος. Η αλλαγή του ονόματος σε ένα παραδοσιακό Ρωμαϊκό ήταν συνηθισμένη τακτική σε αυτοκράτορες τον 7ο-8ο αιώνα όπως Τιβέριος Γ΄ (698), Φιλιππικός Βαρδάνης (711), Αναστάσιος Β΄ (713), Βασίλειος Ονομάγουλος (718) και Τιβέριος Πετάσιος (728).[44] Η βασική πηγή πληροφοριών για τον Δαυίδ ήταν ο Πατριάρχης Νικηφόρος Α΄ αλλά οι πληροφορίες διακόπτονται απότομα όταν έγινε Συναυτοκράτορας.[45] Μια άλλη σημαντική πηγή ήταν το Συνοδικό Βέτο στο οποίο ο Δαυίδ φαίνεται ότι ήταν αποδέκτης μιας παπικής επιστολής :[46]

"Ο Πάπας Ιωάννης Δ΄ που διαδέχθηκε τον πάπα Ονώριο Α΄ συγκάλεσε Σύνοδο στην οποία ο Πατριάρχης Σέργιος Α΄, Κύρος Αλεξανδρείας και ο πατριάρχης Πύρρος αναθεματίστηκαν. Η Σύνοδος αναγνώρισε τις δύο φύσεις του Ιησού και έστειλε αντίγραφο του διατάγματος στους γιους του Ηράκλειου Ηράκλειο και Δαυίδ".[47]

Οι συντάκτες της Συνοδικής Βέτας (1979) σημειώνουν ότι ο χρόνος της επιστολής ήταν παλιότερος, την εποχή που ήταν Συναυτοκράτορες ο Κωνσταντίνος Γ΄ και ο Ηρακλεωνάς.[48] Το βέβαιο είναι ότι η Μαρτίνα ήταν πάντα φανατική οπαδός του Μονοθελιτισμού.[49] Οι νομισματολόγοι του 19ου αιώνα ισχυρίζονται ότι ο Τιβέριος παριστάνεται σε νόμισμα της εποχής που χάθηκε στο μέλλον, χρησιμοποιούσαν παραστάσεις του παρελθόντος ακόμα και όταν ο αυτοκράτορας είχε πεθάνει.[50][51][52] Μερικά αποσπασματικά έγγραφα σε Αιγυπτιακούς πάπυρους αναφέρονται στον Δαυίδ με βάση τον αριθμό των ετών από τότε που πήρε τον τίτλο του Καίσαρα.[53][54] Οι Μουσουλμάνοι την ίδια εποχή υπέταξαν την Αίγυπτο και δημιούργησαν το Χαλιφάτο Ρασιντούν.[55][56] Η Μαρτίνα κράτησε την ίδια εποχή παθητική στάση απέναντι τους λόγω της ρευστής κατάστασης που επικρατούσε στο εσωτερικό της αυτοκρατορίας.[57][58]

Ανατροπή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το σαφές είναι ότι η βασιλεία της Μαρτίνας και των γιων της ήταν σύντομη, οι πρωτογενείς πηγές περιέχουν πολλές αντιφάσεις. Ο Σεβεός γράφει ότι ο Βαλεντίνος βάδισε στην Κωνσταντινούπολη και τοποθέτησε στον θρόνο τον Κώνστα Β΄.[59][60][61] Ο Θεοφάνης γράφει ότι καθαιρέθηκε από τη Γερουσία ύστερα από εξέγερση των Βένετων.[62][63] Μια επιγραφή που χρονολογείται τον 7ο αιώνα και αναφέρεται στον ρόλο του κόμματος των Βένετων γράφει "η τύχη του Κωνσταντίνου του θεού προστάτη μας και του κόμματος των Βένετων είναι νικηφόρα".[64] Ο Ιωάννης του Νικίου δίνει τις λεπτομερέστερες αναφορές αλλά οι πηγές του περιέχουν μεγάλες ανακρίβειες.[65] Ο Ιωάννης σχετίζει τη Μαρτίνα και τους γιους της σε συμμαχία με τον Βούλγαρο χάνο Χουρβάτη και έναν στρατιωτικό αρχηγό με το όνομα Δαβίδ, είχαν στόχο να αποκλείσουν τους απογόνους του Κωνσταντίνου Γ΄ από τον θρόνο. Ο στρατηγός Θεόδωρος νίκησε τον Δαβίδ, στη συνέχεια βάδισε στην Κωνσταντινούπολη και ανέτρεψε την αντιβασιλεία της Μαρτίνας.[66] Οι πηγές συμφωνούν ότι ακολούθησε το βάρβαρο έθιμα του ακρωτηριασμού στη Μαρτίνα και τους γιους της αν και εδώ πέφτουν ξανά σε αντιφάσεις σχετικά με τον τρόπο. Ο Θεοφάνης γράφει ότι έκοψαν τη γλώσσα της Μαρτίνας και τη μύτη του Ηρακλεωνά. Ο Θεόδωρος γράφει "η Μαρτίνα και οι τρείς γιοι της εκθρονίστηκαν, απογυμνώθηκαν από τα βασιλικά ενδύματα, τους έκοψαν τη μύτη και τους έστειλαν εξορία στη Ρόδο".[67][68][69] Ο Γεώργιος Οστρογκόρσκι χρονολογεί την εκθρόνιση της Μαρτίνας και των γιων της στα τέλη του Σεπτεμβρίου του 641, ο Γουόρεν Τρέντγκολντ στις 5 Νοεμβρίου 641 και ο Στράτος τον Ιανουάριο του 642.[70][71][72] Δεν υπάρχουν ιστορικές πηγές από τότε για τον Τιβέριο, παρέμεινε στη Ρόδο με τη μητέρα του και τα αδέλφια του μέχρι τον θάνατο τους.[73]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ Mango & Scott 1997, σ. 465
  2. ↑ Stratos 1968, σ. 264
  3. ↑ Alexander 1977, σσ. 233–234
  4. ↑ Zahnd 2008, σσ. 80–83
  5. ↑ Drijvers 2002, σ. 185
  6. ↑ Hennessy 2001, σ. 131
  7. ↑ Kaegi 2003, σσ. 265–266
  8. ↑ Stratos 1972, σ. 140
  9. ↑ Kaegi 2003, σσ. 265–266
  10. ↑ Reiskius 1829, σσ. 627–628
  11. ↑ Kaegi 2003, σσ. 265–266
  12. ↑ Reiskius 1829, σσ. 627–628
  13. ↑ Kaegi 2003, σ. 266
  14. ↑ Stratos 1972, σ. 141
  15. ↑ Humphreys 2019, σ. 33
  16. ↑ Kaegi 2003, σ. 268
  17. ↑ Kaegi 2003, σ. 268
  18. ↑ Garland 2002, σσ. 64–65
  19. ↑ Garland 2002, σ. 63
  20. ↑ Garland 2000
  21. ↑ Treadgold 1997, pp. 306–307
  22. ↑ Moore 1996
  23. ↑ Garland 2002, σ. 65
  24. ↑ Garland 2002, σ. 66
  25. ↑ Garland 2002, σ. 66
  26. ↑ Moore 1996
  27. ↑ Garland 2002, σ. 66
  28. ↑ Treadgold 1997, σσ. 308–309
  29. ↑ Bellinger & Grierson 1992, σ. 390
  30. ↑ Garland 2002, σ. 67
  31. ↑ Garland 2002, σσ. 67–68
  32. ↑ Treadgold 1997, σ. 309
  33. ↑ Stratos 1972, σ. 88
  34. ↑ Stratos 1972, σ. 179
  35. ↑ Garland 2002, σ. 68
  36. ↑ Garland 2002, σ. 68
  37. ↑ Bellinger & Grierson 1992, σ. 390
  38. ↑ Garland 2002, σ. 68
  39. ↑ Treadgold 1997, σ. 309
  40. ↑ Garland 2002, σ. 68
  41. ↑ Stratos 1975, σσ. 189–190
  42. ↑ Garland 2002, σ. 68
  43. ↑ Stratos 1972, σ. 199
  44. ↑ Hahn 1981, σ. 179
  45. ↑ Stratos 1972, σ. 200
  46. ↑ Duffy & Parker 1979, σ. 114
  47. ↑ Duffy & Parker 1979, σ. 114
  48. ↑ Duffy & Parker 1979, σ. 114
  49. ↑ Garland 2002, σ. 67
  50. ↑ Stratos 1972, σ. 200
  51. ↑ Sabatier 1862, σ. 290
  52. ↑ Wroth 1908, σ. 243
  53. ↑ Zuckerman 2010
  54. ↑ Gonis 2008
  55. ↑ Garland 2002, σ. 67
  56. ↑ Kaegi 1998, σ. 61
  57. ↑ Kaegi 1998, σ. 47
  58. ↑ Haldon 2016, σ. 32
  59. ↑ Bellinger & Grierson 1992, σ. 390
  60. ↑ Treadgold 1997, σ. 309
  61. ↑ Stratos 1972, σ. 201
  62. ↑ Stratos 1972, σσ. 200–203
  63. ↑ Garland 2002, σσ. 69–70
  64. ↑ Stratos 1972, σ. 203
  65. ↑ Stratos 1972, σσ. 200–201
  66. ↑ Stratos 1972, σσ. 200–201
  67. ↑ Garland 2000
  68. ↑ Charles 1916, σ. 197
  69. ↑ Garland 2002, σ. 70
  70. ↑ Ostrogorsky 1963, σ. 95
  71. ↑ Treadgold 1990, σσ. 431–433
  72. ↑ Stratos 1972, σσ. 201–203
  73. ↑ Stratos 1972, σ. 205

Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Alexander, Suzanne Spain (1977). "Heraclius, Byzantine Imperial Ideology, and the David Plates". Speculum. 52 (2): 217–237.
  • Bellinger, Alfred Raymond; Grierson, Philip, eds. (1992). Catalogue of the Byzantine Coins in the Dumbarton Oaks Collection and in the Whittemore Collection: Phocas to Theodosius III, 602–717. Part 1. Phocas and Heraclius (602–641). Dumbarton Oaks.
  • Charles, R. H. (1916). The Chronicle of John, Bishop of Nikiu. London: Williams & Norgate.
  • Drijvers, Jan Willem (2002). "Heraclius and the Restitutio Crucis. Notes on Symbolism and Ideology". In Reinink, Gerrit J.; Stolte, Bernard H. (eds.). The Reign of Heraclius (610–641). Crisis and Confrontation. Leuven: Peeters.
  • Duffy, John M.; Parker, John (1979). The Synodicon Vetus. Dumbarton Oaks.
  • Garland, Lynda (2000). "Martina (Second Wife of Heraclius)". De Imperatoribus Romanis. Archived from the original on 12 August 2019. Retrieved 13 August 2019.
  • Garland, Lynda (2002). Byzantine Empresses: Women and Power in Byzantium AD 527–1204. Routledge.
  • Gonis, Nikolaos (2008). "SB VI 8986 and Heraclius' Sons". Zeitschrift für Papyrologie und Epigraphik. 166: 199–202.
  • Hahn, Wolfgang (1981). Moneta Imperii Byzantini III. Rekonstruktion des Prägeaufbaues auf synoptisch-tabellarischer Grundlage (in German). Vienna: Verlag der Österreichischen Akademie der Wissenschaften.
  • Haldon, John (2016). The Empire That Would Not Die. The Paradox of Eastern Roman Survival, 640–740. Cambridge: Harvard University Press.
  • Hennessy, Cecily (2001). Images of Children in Byzantium. London: Courtauld Institute of Art, University of London.
  • Humphreys, Mike (2019). "The shifting importance of dynasty in Heraclian ideology". In Tougher, Shaun (ed.). The Emperor in the Byzantine World. Papers from the Forty-Seventh Spring Symposium of Byzantine Studies. Taylor & Francis. pp. 28–51.
  • Kaegi, Walter (1998). "Egypt on the eve of the Muslim conquest". In Petry, Carl F. (ed.). The Cambridge History of Egypt, Volume 1: Islamic Egypt, 640–1517. Cambridge: Cambridge University Press.
  • Kaegi, Walter E. (2003). Heraclius, Emperor of Byzantium. Cambridge University Press.
  • Lilie, Ralph-Johannes; Ludwig, Claudia; Pratsch, Thomas; Zielke, Beate (2013). Prosopographie der mittelbyzantinischen Zeit Online. Berlin-Brandenburgische Akademie der Wissenschaften. Nach Vorarbeiten F. Winkelmanns erstellt (in German). Berlin and Boston: De Gruyter.
  • Mango, Cyril; Scott, Roger (1997). The Chronicle of Theophanes Confessor. Byzantine and Near Eastern History AD 284–813. Oxford: Clarendon Press.
  • Moore, R. Scott (1996). "Heraklonas (April/May – September 641 A.D.)". De Imperatoribus Romanis. Archived from the original on 25 July 2019. Retrieved 25 July 2019.
  • Ostrogorsky, Georg (1963). Geschichte des Byzantinischen Staates (in German). Munich: C. H. Beck'sche Verlagsbuchhandlung.
  • Reiskius, Io. Iac. (1829). Constantini Porphyrogeniti Imperatoris De Cerimoniis Aulae Byzantinae Libri Duo (in Latin). Bonn: Bonnae Impensis Ed. Weberi.
  • Sabatier, J. (1862). Description générale des monnaies byzantines (in French). Vol. I. Paris: Rollin et Feuardent.
  • Stratos, Andreas N. (1968). Byzantium in the Seventh Century I: 602–634. Amsterdam: Hakkert.
  • Stratos, Andreas N. (1972). Byzantium in the Seventh Century II: 634–641. Amsterdam: Hakkert.
  • Stratos, Andreas N. (1975). "Πότε ἐξεθρονίσθη ὁ Αὐτοκράτωρ Ἠράκλειοσ Β'". Byzantina (in Greek). 7: 177–191.
  • Treadgold, Warren (1990). "A Note on Byzantium's Year of the Four Emperors (641)". Byzantinische Zeitschrift. 83.
  • Treadgold, Warren (1997). A History of the Byzantine State and Society. Stanford, California: Stanford University Press.
  • Wroth, Warwick (1908). Catalogue of the Imperial Byzantine Coins in the British Museum. Vol. I. London: The British Museum.
  • Zahnd, Ueli (2008). "Novus David – Νεοσ Δαυιδ". Frühmittelalterliche Studien (in German). 42: 71–87.
  • Zuckerman, Constantin (2010). "On the Title and Office of the Byzantine Basileus". In Morrisson, Cecile (ed.). Mélanges. Paris: Association des Amis du Centre D'Histoire et Civilisation de Byzance.
Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Δαβίδ_(γιος_του_Ηρακλείου)&oldid=9515448"