Μίρον Μπαρνόφσι-Μοβίλα
| Μίρον Μπαρνόφσι-Μοβίλα | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Miron Barnovschi-Movilă (Ρουμανικά) |
| Γέννηση | 1590 Toporivtsi |
| Θάνατος | 2 Ιουλίου 1633 Κωνσταντινούπολη |
| Αιτία θανάτου | αποκεφαλισμός |
| Συνθήκες θανάτου | θανατική ποινή |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ηγεμονία της Μολδαβίας |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Ρουμανικά |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | μονάρχης |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | βοεβόδας της Μολδαβίας (1626–1629) βοεβόδας της Μολδαβίας (Μαΐου 1633 – Ιουλίου 1633) |
| Θυρεός | |
 | |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Mίρον, ρουμαν.: Μiron Barnovschi Movilă (1590 – 2 Ιουλίου 1633) από τον Οίκο Μπαρνόφσι, ήταν πρίγκιπας της Μολδαβίας από το 1626 έως το 1629 και το 1633.
Βιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η καταγωγή
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Μίρον προερχόταν από μια οικογένεια Μολδαβών βογιάρων πολωνικής καταγωγής (Barnowski). Ο πατέρας του Ντιμίτριε είχε υψηλό αξίωμα στην αυλή της Μολδαβίας, όπου ήταν "Mare Postelnic" ("Μεγάλος Ποστέλνικος") από το 1599 έως το 1606. Ο παππούς του Tόμας Μπαρνόφσι ήταν ένας από τους ηγέτες της συνωμοσίας των βογιάρων, που έληξε στη βασιλεία του Ιωάννη-Ιακώβου του δεσπότη το 1563.
Η μητέρα του, από την οικογένεια των Μολδαβών βογιάρων Mοβίλα, ήταν ανιψιά των αδελφών Iερεμία και Συμεών, πριγκίπων της Μολδαβίας.
Η εξουσία του
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Μπαρνόφσι ανέλαβε υψηλό αξίωμα με τους πρίγκιπες της Μολδαβίας: έγινε "spătar" (σπαθάριος, "αστυφύλακας") από το 1615 έως το 1618, "pârcălab" ("καστελάνος") του Χοτίν από το 1618 έως το 1622 και "hetman" ("στρατιωτικός κυβερνήτης"" για τη Σουτσεάβα από το 1622 έως το 1626.
Στο τέλος της εξουσίας του, ο πεθερός του Ράντου Μίχνεα, εξασθενημένος από την ασθένεια, του έδωσε σημαντικό ρόλο στη διαχείριση της χώρας. Γι' αυτόν τον λόγο, με το τέλος τού πρίγκιπα στις 13 Ιανουαρίου 1626, οι βογιάροι τον εξέλεξαν ως πρίγκιπα, και ο διορισμός του επιβεβαιώθηκε από την «Υψηλή Πύλη».
Σύμφωνα με τη γενεαλογία "Europaische Stammtafeln", ο Mίρον Μπαρνόφσι νυμφεύτηκε μια κόρη του πρίγκιπα Ράντου Θ΄ Μίχνεα. Στο βιβλίο του για τη βασιλεία του Mίρον Μπαρνόφσι, ο Άουρελ Γκολίμας παρουσιάζει μια άλλη εκδοχή των γεγονότων: το 1614, ο Μπαρνόφσι νυμφεύτηκε μια κοινή, την Eλένα Βάρτικ (απεβ. το 1622). Προς το τέλος της βασιλείας του Ράντου Θ΄, ο Mίρον υποσχέθηκε να νυμφευτεί την κόρη του Mίχνεα, Αικατερίνη. Ωστόσο, δεν σεβάστηκε τη δέσμευσή του, την οποία η πριγκίπισσα Αικατερίνη δεν του το συγχώρησε ποτέ. Το 1626 σύναψε μια ένωση με μια Πολωνή πριγκίπισσα.
Σε θρησκευτικό επίπεδο, η βασιλεία του στη Μολδαβία χαρακτηρίζεται από την προσοχή του στην κατασκευή θρησκευτικών μνημείων. Έκτισε το μοναστήρι Μπαρνόφσι στο οικογενειακό του φέουδο, και επίσης οχύρωσε το μοναστήρι Νταγκομίρνα, που είχε κτιστεί το 1609 υπό την αιγίδα του Aτανάσιε Τσρίμκα, μητροπολίτη Μολδαβίας από το 1608 έως το 1629. Ήταν επίσης υπεύθυνος για την ανέγερση του ναού του Αγίου Ιωάννη του Ιασίου.
Σε κοσμικό επίπεδο, ωστόσο, ο Mίρον άφησε μια κακή ανάμνηση στους μολδαβούς αγρότες, επειδή είναι αυτός που εισήγαγε τη δουλοπαροικία με το διάταγμά του της 16ης Ιανουαρίου 1628, το οποίο καθηλώνει τους αγρότες στη γη τού κυρίου τους, με την απαγόρευση ελεύθερης μετακίνησης.
Το επόμενο έτος αρνήθηκε να δεχτεί την αύξηση του φόρου, που ήθελε να επιβάλει ο μέγας βεζίρης στη Μολδαβία. Τον Αύγουστο του 1629 έπρεπε να παραδώσει τον θρόνο του στον νεαρό κουνιάδο του Αλέξανδρο Ε΄ τον «Μικρό Πρίγκιπα», γιο του Ράντου Θ΄. Στη συνέχεια αποσύρθηκε στην Πολωνία, το οποίο δεν παρέλειψε να ξυπνήσει την καχυποψία των Οθωμανών.
Τον Απρίλιο του 1633, αφού ο πρίγκιπας Aλέξανδρος Ηλίας εκδιώχθηκε από μια εξέγερση των βογιάρων, ο τελευταίος τον διόρισε ξανά πρίγκιπα. Τότε ο Μίρον αποφάσισε να μεταβεί προσωπικά στην Κωνσταντινούπολη για να λάβει την επιβεβαίωση της εκλογής του. Χρειάστηκε σχεδόν δύο μήνες για να φτάσει στην πρωτεύουσα της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, διότι σταμάτησε στο Βουκουρέστι, όπου συνάντησε τον πρίγκιπα Ματέι Μπασαράμπ, κάτι που ενίσχυσε τη δυσπιστία των Οθωμανών εναντίον του. Όταν τελικά έφθασε στην Κωνσταντινούπολη στα τέλη Ιουνίου, οι δολοπλοκίες με επικεφαλής τους αντιπάλους του, κυρίως τον μελλοντικό πρίγκιπα Βασίλε Λούπου της Μολδαβίας, έκαναν τη δουλειά τους: η οθωμανική κυβέρνηση αρνήθηκε να τον αναγνωρίσει, και τον καταδίκασε σε θάνατο.
Το τέλος
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Mίρον Μπαρνόφσι αποκεφαλίστηκε στις 2 Ιουλίου 1633 από το ντιβάνι, κάτω από τα μάτια του σουλτάνου. Το σώμα του αφέθηκε στην αυλή μέχρι το βράδυ. Στη συνέχεια, ο μέγας βεζίρης απελευθέρωσε τον «Postelnic» Iάνκου Κοστίν (πατέρα του ιστορικού Mίρον Κοστίν) που είχε συλληφθεί μαζί του, ώστε να πάρει το λείψανο και να το μεταφέρει στο Ορθόδοξο Πατριαρχείο. Από εκεί, ο πρίγκιπας Βασίλε Λούπου μετέφερε αργότερα τα λείψανά του στη Μολδαβία.
Ο εξάδελφος της μητέρας του, ο Μωυσής Μοβίλα, ο οποίος είχε νυμφευτεί την κόρη του Ράντου Θ΄ Μίχνεα, Αικατερίνη, ονομάστηκε διάδοχός του.
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Alexandru Dimitrie Xenopol Histoire des Roumains de la Dacie trajane : Depuis les origines jusqu'à l'union des principautés . E Leroux Paris (1896)
- Nicolas Iorga Histoire des Roumains et de la romanité orientale . (1920)
- Constantin C. Giurescu & Dinu C. Giurescu, Istoria Românilor Τόμος III (depuis 1606), Editura Ştiinţifică şi Enciclopeică, București, 1977.
- Jean Nouzille La Moldavie, Histoire tragique d'une région européenne, Εκδ. Bieler,(ISBN 2-9520012-1-9) .
- Gilles Veinstein, Les Ottomans et la mort (1996)(ISBN 9004105050) .
- Traian Sandu, Histoire de la Roumanie, Perrin (2008).
- Joëlle Dalegre Grecs et Ottomans 1453-1923. De la chute de Constantinople à la fin de l'Empire Ottoman, L'Harmattan Paris (2002)(ISBN 2747521621).