Ράντου Θ΄ της Βλαχίας
| Ράντου Θ΄ της Βλαχίας | |
|---|---|
.jpg) | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 1586[1] Κωνσταντινούπολη |
| Θάνατος | 13 Ιανουαρίου 1626[1] Μολδαβία |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ηγεμονία της Μολδαβίας Βλαχία |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | ηγεμόνας |
| Οικογένεια | |
| Τέκνα | Αλέξανδρος Ε΄ της Βλαχίας Mihnea III |
| Γονείς | Μίχνεα Β΄ της Βλαχίας |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Κατάλογος ηγεμόνων της Βλαχίας (1601–1602) Κατάλογος ηγεμόνων της Βλαχίας (Απριλίου 1611 – Μαΐου 1611) Κατάλογος ηγεμόνων της Βλαχίας (1611–1616) βοεβόδας της Μολδαβίας (1616–1619) Κατάλογος ηγεμόνων της Βλαχίας (1620–1623) βοεβόδας της Μολδαβίας (1623–1626) |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Ράντου Θ΄ Μίχνεα, ρουμαν.: Radu Mihnea (1586 – 13 Ιανουαρίου 1626) ήταν πρίγκιπας (voivode, βοεβόδας) της Βλαχίας μεταξύ Σεπτεμβρίου 1601 και Μαρτίου 1602, Μαρτίου και Μαΐου 1611, Σεπτεμβρίου 1611 και Αυγούστου 1616, Αυγούστου 1620 και Αυγούστου 1623 και βοεβόδος της Μολδαβίας το 1616–1619, 1623–1626. Ήταν νόθος γιος του Mίχνεα Β΄ του Εκτουρκισμένου από τη Βόιτσα Μπράτκουλ.
Πρίγκιπας και οικογενειάρχης σε μοντέρνο στυλ
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Ράντου Μίχνεα πέρασε μέρος των πρώτων χρόνων του στο Κόπερ (Καποντίστρια), στο Άγιο Όρος και στην Ελλάδα. Η παραμονή του στη Γαληνοτάτη εξηγεί τον φιλο-βενετικό χαρακτήρα της διακυβέρνησής του και το ενδιαφέρον του για τη μεταρρύθμιση των θεσμών της Βλαχίας και της Μολδαβίας. Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του στην Κωνσταντινούπολη, ο Ράντου έγινε πρίγκιπας της Βλαχίας σε μια πολύ σημαντική περίοδο της ρουμανικής ιστορίας: μετά την ένωση των τριών πριγκιπάτων της Βλαχίας, της Μολδαβίας και της Τρανσυλβανίας υπό τον Μιχαήλ Β΄ τον Γενναίο.
Ο Ράντου θα κυβερνούσε τουλάχιστον τέσσερις φορές στη Βλαχία, και δύο φορές στη Μολδαβία. Αγαπήθηκε λόγω του αναγεννησιακού του στυλ και της αγάπης του για τις τέχνες. Αυτό οφειλόταν στην ανατροφή του από τους μοναχούς της Ιβήρων στο Άγιο Όρος. Ο Ράντου Μίχνεα απεβίωσε το 1626 στη Μολδαβία∙ η σορός του μεταφέρθηκε στο Βουκουρέστι, και ενταφιάστηκε στην Εκκλησία του πρίγκιπα Ράντου. Το μοναστήρι προστάτευαν οι μοναχοί του Αγίου Όρους λόγω της πίστης του Ράντου στους παιδαγωγούς του. Ο Ράντου και η σύζυγός του Aργκίρα είχαν πέντε παιδιά, τρία αγόρια και δύο κορίτσια. Αυτοί οι πέντε θα ήταν οι τελευταίοι επιζώντες άμεσοι απόγονοι του Βλαντ Γ΄ Παλουκωτή. Ο μεγαλύτερος ήταν ο Aλέξανδρος Ε΄ ο Μικρός Πρίγκιπας.
Αντικατέστησε τον Πολωνό υποτελή Σιμιόν Μοβιλά στον θρόνο στο Βουκουρέστι, μετά τη σύντομη κατάληψη της Βλαχίας από τα στρατεύματα των στρατηγών (hetmans) Γιαν Ζαμόισκο και Γιαν Κάρολ Χοντκιέβιτς. Η πρώτη του διακυβέρνηση στη χώρα σήμαινε την επιστροφή στον Οθωμανικό έλεγχο, που διακόπηκε από τον Μιχαήλ Β΄ τον Γενναίο .
Ο Ράντου φαίνεται ότι ενδιαφερόταν για μια κοινή κυριαρχία στη Βλαχία και τη Μολδαβία. Έφτασε πιο κοντά στο να το πετύχει, όταν η τρίτη κυριαρχία του στη Μολδαβία ήταν ταυτόχρονα με τη βασιλεία τού γιου του Aλεξάνδρου Ε΄ του Μικρού Πρίγκιπα στη Βλαχία. Η πρόθεση συγκυριαρχίας απορρίπτεται σε διάφορες πηγές:
- Ο Ραντούλo, ο οποίος είναι σήμερα Πρίγκιπας στη Μολδαβία, και ο γιος του [που είναι Πρίγκιπας] στη Βλαχία, [ο τελευταίος] είναι πολύ νέος και υπό την επίβλεψη του πατέρα του ( Βενετικό έγγραφο της 11ης Απριλίου 1625).
- Ραντούλο βοϊβόντε, πρίγκιπας της Βλαχίας και της Μολδαβίας (διάφορα έγγραφα).
- Η επιτύμβια στήλη του Ράντου Θ΄ Μίχνεα φέρει τη σκάλισμα των θυρεών και των δύο χωρών.
Απόγονοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ένα άρθρο σε μια ρουμανική εφημερίδα της δεκαετίας του 1950 αναγνώρισε το θάνατο του τελευταίου άμεσου αρσενικού απογόνου του Radu Mihnea Voda, του Dumitru Radulescu (Radu) - ενός εκκλησιαστικού, ζωγράφου καλλιτέχνη. Ωστόσο, δεν είναι ευρέως γνωστό ότι οι γυναίκες απόγονοι του Ράντου Θ΄ Μίχνεα ζουν στην πραγματικότητα ακόμη στο Βουκουρέστι. Στην πραγματικότητα, η γραμμή αίματος εκτείνεται μέχρι τη 10η γενιά μέσω της συνεχιζόμενης γενεαλογίας της αδελφής του Ντουμίτρου Ράντου, Ροζαλία Ματίλντα Ραντουλέσκου (Ράντου). Παντρεύτηκε έναν φαρμακοποιό Γκεόργκε Μοράρου και απέκτησε πέντε παιδιά, από τα οποία επέζησαν μόνο δύο, η Mατίλντα-Βιργινία και η Mαρία-Φλορίκα.
Δείτε επίσης
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Βιβλιογραφικές αναφορές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Magazin Istoric, 6/1979
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 1,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. 1021282200. Ανακτήθηκε στις 15 Οκτωβρίου 2015.