Μίλιτσα Στογιαντίνοβιτς-Σρπκίνια
| Μίλιτσα Στογιαντίνοβιτς-Σρπκίνια | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 6 Ιουνίου 1828 ή 13 Απριλίου 1830[1] Bukovac |
| Θάνατος | 25 Ιουλίου 1878[2][3] Βελιγράδι |
| Τόπος ταφής | Ποζάρεβατς |
| Χώρα πολιτογράφησης | Σερβία |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Σερβικά |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | ποιήτρια συγγραφέας |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Η Μίλιτσα Στογιαντίνοβιτς-Σρπκίνια (σερβικά κυριλλικά: Милица Стојадиновић Српкиња, προφέρεται mîlitsa stɔjadǐːnɔv̞itɕ sr̩̂pkiɲa ) (1828–1878) ήταν Σέρβα ποιήτρια, που μερικές φορές αποκαλείται «η μεγαλύτερη Σέρβα ποιήτρια του 19ου αιώνα».
Νεαρή ηλικία και εκπαίδευση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Γεννήθηκε σε μία οικογένεια ενοριακού ιερέα της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Σερβίας και έλαβε αναγνώριση για την πατριωτική της ποίηση ήδη από εφηβική ηλικία. Μεγαλώνοντας επεκτάθηκε σε άλλες πτυχές της ρομαντικής ποίησης. Ο χαρακτήρας της διαμορφώθηκε στην πατρίδα της στο Μπουκόβατς. Εδώ ενέπνευσε αυτή την παθιασμένη αγάπη για τις σκηνές της χώρας και την εξοχική ζωή που ούτε η απουσία, η πολιτική ούτε η διάλυση θα μπορούσαν να ξεριζώσουν. Εδώ έμαθε να καταλαβαίνει τους τρόπους και τις σκέψεις των χωρικών και έβγαλε αυτό το πλούσιο απόθεμα σκηνών και χαρακτήρων που μία θαυμάσια συγκρατημένη μνήμη της επέτρεψε να αντλήσει κατά βούληση. Η πρόοδος του μυαλού της κατά τη διάρκεια αυτών των πρώτων ετών αξίζει να καταγραφεί.
Εκπαίδευση, με την αυστηρή έννοια της λέξης, είχε ελάχιστη. Εκτός από μία χαμηλότερη εκπαίδευση στο Γυμνάσιο, ήταν ως επί το πλείστον αυτοδίδακτη, ωστόσο εκτιμήθηκε πολύ στη ζωή της από ποιητές και συγγραφείς πολύ πιο ακαδημαϊκούς από ό,τι η ίδια, όπως οι Πέταρ Β' Πέτροβιτς-Νιέγκος, Μπράνκο Ραντίσεβιτς, Ιβάν Μαζουράνιτς και Λιούμπομιρ Νενάντοβιτς . Όταν ο Νιέγκος την γνώρισε για πρώτη φορά στη Βιέννη, είπε: Είμαι ποιητήε, είναι ποιήτρια. Αν δεν ήμουν επίσκοπος, το Μαυροβούνιο θα είχε τώρα πριγκίπισσα.[α]
Καριέρα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το πρώτο της βιβλίο ποιημάτων — Pesme (Ποιήματα) — εκδόθηκε το 1850 και αργότερα, εκδόθηκαν δύο εκτεταμένες εκδόσεις το 1855 και το 1869. Έγραψε επίσης ένα ημερολόγιο με τίτλο U Fruskoj gori 1854 (Στη Φρούσκα Γκόρα : 1854), σε τρεις τόμους, που δημοσιεύθηκε το 1861, το 1862 και το 1866. Μιλούσε άπταιστα τα Γερμανικά και μάλιστα μετέφρασε άρθρα από γερμανικά περιοδικά για σερβικές εφημερίδες. Η Μίλιτσα θεωρείται η πρώτη γυναίκα ανταποκρίτρια πολέμου στη Σερβία. Στις 15 Ιουνίου 1862 ήταν μάρτυρας σε αυτό που ξεκίνησε ως αψιμαχία αλλά εξελίχθηκε σε μία μεγάλη σύγκρουση μεταξύ της σερβικής χωροφυλακής και των τουρκικών στρατευμάτων στο Βελιγράδι. Το περιστατικό στο Σιντριβάνι του Σούκουρ (Τσουκούρ Σέσμα) ξεκίνησε όταν ένα αγόρι με κανάτα πυροβολήθηκε και σκοτώθηκε από Τούρκο στρατιώτη, το οποίο είχε ως αποτέλεσμα τον βομβαρδισμό της σερβικής πρωτεύουσας από τουρκικό πυροβολικό στο φρούριο Καλεμεγκντάν.
Καθώς η φήμη της εξαπλώθηκε πέρα από τα όρια της σερβικής κουλτούρας της αυστριακής αυτοκρατορίας, ο πρίγκιπας Μιχαήλ Ομπρένοβιτς την προσκάλεσε στην αυλή όταν ήρθε στο Βελιγράδι και ο ανθρωπολόγος και ποιητής της Βιέννης, Γιόχαν Γκάμπριελ Σέιντλ της αφιέρωσε ένα ποίημα.
Αλληλογραφούσε εκτενώς με τους συγγραφείς Ντόρντε Ράγκοβιτς (1825-1886), Λιούμπομιρ Νενάντοβιτς, Βουκ Στεφάνοβιτς Καράτζιτς και την κόρη του Βιλελμίνα/ Μίνα, Μποζένα Νέμκοβα και με τον Λούντβιγκ Αύγουστο φον Φρανκλ. Το 1891 εκδόθηκε στη Βιέννη ένα αλμανάκ Die Dioskuren (Οι διόσκουροι) από τον Λούντβιγκ φον Φρανκλ με μία συλλογή επιστολών γραμμένων από τη Μίλιτσα Στογιαντίνοβιτς.
Η δουλειά της, ωστόσο, ήταν κυρίως εκτός της δημοσιότητας και σχεδόν ξεχασμένη με εξαίρεση τους ειδικούς λογοτεχνίας για το μεγαλύτερο μέρος του 20ού αιώνα, πρώτα κατά τη διάρκεια του νεωτεριστικού ποιητισμού του fin-de-siècle ως μια ξεπερασμένη ποιητική μορφή της δεκαετίας του 1870 και αργότερα, υπό τον κομμουνιστικό κανόνα ως μια απαράδεκτη έκφραση πατριωτισμού για ένα μόνο από τα έξι έθνη της Γιουγκοσλαβίας (συγκεκριμένα: το Σερβικό).
Μετά το θάνατο του Γιόσιπ Μπροζ Τίτο, η αναγνωρισιμότητα της δουλειάς της αναζωογονήθηκε και το τελευταίο τέταρτο του αιώνα ένα τετραήμερο ποιητικό μνημόσυνο συγκαλείται κάθε χρόνο στο Νόβι Σαντ προς τιμή της, όπου ένα βραβείο ποίησης με το όνομά της απονέμεται σε εξέχοντες ποιητές από τη Σερβία.
Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Σημειώσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Quoted from Milovan Djilas's Njegoš: Poet, Prince, Bishop, published by Harcourt, Brace, Jovanovich, New York, 1966, p. 242.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 «Stojadinovics, Miliza» (Γερμανικά) σελ. 370.
- ↑ (Γερμανικά, Αγγλικά) FemBio database. 26204. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 12121938f.
Βιβλιογραφικές αναφορές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Γιόβαν Σκέρλιτς Skerlić, Istorija Nove Srpske Književnosti / Ιστορία της σύγχρονης σερβικής λογοτεχνίας (Βελιγράδι, 1914, 1921), σ.208. Η βιογραφία της μεταφράστηκε από τους Σέρβους του Σκερλί στα Αγγλικά για αυτήν την καταχώρηση στη Βικιπαίδεια.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Works by or about Milica Stojadinović-Srpkinja at Internet Archive
|