Μάχη της Λευκόπετρας
 |
Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές. |
| Μάχη της Κορίνθου | |||
|---|---|---|---|
| Ελληνορωμαϊκοί πόλεμοι | |||
| Χρονολογία | 146 π.Χ. | ||
| Τόπος | Λευκόπετρα Κορίνθου | ||
| Έκβαση | Νίκη των Ρωμαίων | ||
| Αντιμαχόμενοι | |||
| Ηγετικά πρόσωπα | |||
| Δυνάμεις | |||
| |||
Η μάχη της Λευκόπετρας πραγματοποιήθηκε το 146 π.Χ. στη Λευκόπετρα της Κορίνθου. Αντίπαλοι ήταν οι Έλληνες με τους Ρωμαίους με νικητές τους δεύτερους που μετά από αυτή τη μάχη έθεσαν υπό τον έλεγχό τους ολόκληρη την Ελλάδα.
Πριν τη Λευκόπετρα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το 168 π.Χ. οι Ρωμαίοι υπό το στρατηγό τους Αιμίλιο Παύλο, νίκησαν τους Μακεδόνες στην μάχη της Πύδνας και υπέταξαν τη Μακεδονία. Το 167 π.Χ. ένας ρωμαιόφιλος στρατιωτικός της Αχαϊκής Συμπολιτείας, ο Καλλικράτης ο Αχαιός παρέδωσε στους Ρωμαίους τους 1.000 πιο εξέχοντες πολίτες της ως ομήρους. Μετά από 17 χρόνια αιχμαλωσίας, (150 π.Χ.) ξαναγύρισαν στην πατρίδα τους. Από τους 1.000 όμως γύρισαν μόλις 300, γιατί οι άλλοι 700 είχαν στο μεταξύ πεθάνει. Με τον θάνατο του Καλλικράτη την εξουσία στη Συμπολιτεία ανέλαβαν οι αντιρωμαϊκοί που κήρυξαν πόλεμο στη Σπάρτη. Η Σπάρτη είχε έριδες με την Αχαϊκή Συμπολιτεία και ζήτησε βοήθεια από τη Ρώμη. Οι Ρωμαίοι στην αρχή δεν φάνηκαν πρόθυμοι επειδή είχε κηρυχτεί ο Γ΄ Καρχηδονιακός Πόλεμος και ήταν σε εξέλιξη το κίνημα του Ανδρίσκου στη Μακεδονία. Όμως έστειλαν πρέσβεις στη Συμπολιτεία και της ζήτησαν να αποχωρήσουν από αυτή η Σπάρτη, η Κόρινθος, ο Ορχομενός και άλλες πόλεις. Όμως οι Αχαιοί δε δέχτηκαν. Μια πρώτη σύγκρουση έγινε στη Σκάρφεια όπου ο αρχηγός των Αχαιών, Κριτόλαος, έπαθε πανωλεθρία και ο αρχηγός των Ρωμαίων, Μέττελος, προχώρησε ακάθεκτος προς την Πελοπόννησο. Μετά το θάνατο του Κριτόλαου, στρατηγός στη Συμπολιτεία αναγορεύθηκε ο Διαίος, που μισούσε βαθύτατα τους Ρωμαίους.
Η μάχη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Διαίος έκανε μεγάλες αλλαγές στο στρατό της Συμπολιτείας. Απελευθέρωσε και στρατολόγησε 12.000 δούλους, μάζεψε 2.000 ελαφρούς οπλισμένους πολεμιστές και 500 ιππείς. Ο Ρωμαίος στρατηγός Μόμμιος είχε 23.000 πεζούς και 3.500 ιππείς. Οι δύο στρατοί κατευθύνθηκαν προς τη Λευκόπετρα της Κορίνθου το 146 π.Χ. Ο Διαίος παρέταξε το αριστερό του καλύπτοντας το στα τείχη της Κορίνθου. Στο κέντρο παρέταξε τη φάλαγγα των σαρισσοφόρων και στο δεξιό κέρας λίγους ιππείς. Ο Μόμμιος έταξε τις λεγεώνες του στο κέντρο και τους ιππείς του στο αριστερό κέρας. Την πρώτη μέρα κανείς από τους δύο στρατούς δεν έκανε κίνηση. Το βράδυ όμως ο Διαίος έκανε μια επιτυχημένη καταδρομική επιχείρηση κατά των Ρωμαίων. Όμως οι Ρωμαίοι παρά τον πανικό τους τους απέκρουσαν. Το επόμενο πρωί οι Ρωμαίοι επιτέθηκαν με το πεζικό τους εναντίον των Ελλήνων σαρισσοφόρων. Οι Έλληνες όμως κατάφεραν να κρατήσουν τους Ρωμαίους. Δεκάδες επιθέσεις των Ρωμαίων κατέληξαν σε αποτυχία. Όσο τα πλευρά των Ελλήνων ήταν καλυμμένα, οι Ρωμαίοι δεν μπορούσαν να διασπάσουν τη φάλαγγα τους. Ο Μόμμιος διέταξε τότε το ιππικό του να επιτεθεί. Οι Έλληνες και πάλι συγκράτησαν τους Ρωμαίους, όμως η αριθμητική υπεροχή των τελευταίων ανάγκασε τους Έλληνες ιππείς να υποχωρήσουν. Έτσι έπεσε και το ελληνικό κέντρο ηρωικά μαχόμενο. Η νίκη των Ρωμαίων ήταν ολοκληρωτική.
Μετά τη μάχη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Μετά την πανωλεθρία της Συμπολιτείας στην Λευκόπετρα, οι Αχαιοί σκορπίστηκαν πανικόβλητοι στην Πελοπόννησο, αναζητώντας καταφύγιο ο καθένας στη γενέτειρά του. Ακόμη και ο στρατηγός Δίαιος, ίσως κυριευμένος από τον πανικό της στιγμής, κατέφυγε στην ιδιαίτερη πατρίδα του (τη Μεγαλόπολη) και αφού θανάτωσε τη γυναίκα του, αυτοκτόνησε και ο ίδιος. Είναι σχεδόν σίγουρο πως, εάν κατά την οπισθοχώρηση επέλεγε να κλειστεί πίσω από τα τείχη της Κορίνθου με όσα στρατεύματα του είχαν απομείνει, θα μπορούσε να κερδίσει χρόνο δίνοντας συνέχεια στον πόλεμο. Το αποτέλεσμα της ήττας δύσκολα θα μπορούσε να ανατραπεί, όμως έτσι θα είχαν την δυνατότητα διαπραγμάτευσης ευνοϊκότερων όρων. Ο Μόμμιος, μετά τη νίκη, οδήγησε τις λεγεώνες στην Κόρινθο, απέφυγε όμως να εισβάλει στην πόλη, φοβούμενος ενδεχόμενη ενέδρα των Αχαιών. Τα ρωμαϊκά στρατεύματα παρέμειναν στρατοπεδευμένα εκεί για τρεις μέρες. Η πολιορκία που ακολούθησε ήταν σφοδρή και βάναυση. Ο Ρωμαίος ύπατος, αφού διέταξε να εκτελεστούν όσοι άντρες βρίσκονταν στην πόλη, να πωληθούν οι γυναίκες και τα παιδιά ως δούλοι και μαζί και οι δούλοι της Κορίνθου, αδιάφορο αν ήταν απελεύθεροι ή όχι, διάλεξε τα καλύτερα αριστουργήματα της κορινθιακής τέχνης και τα έστειλε στη Ρώμη. Τέλος η πόλη παραδόθηκε στις φλόγες.
Αντίθετα με την τύχη της Μακεδονίας την επαύριο της ήττας του Ανδρίσκου (148π.Χ.), η Αχαϊκή Συμπολιτεία δεν μετατράπηκε σε ρωμαϊκή επαρχία. Αυτό έγινε μόνο πολύ αργότερα. Η Κόρινθος όμως κηρύχθηκε ager publicus (=δημόσια ρωμαϊκή γη) ώστε να αποτραπεί η εκ νέου ανοικοδόμησή της. Μόλις το 44 π.Χ. (100 χρόνια αργότερα) πραγματοποιήθηκε η ανοικοδόμηση και πάλι της πόλης, κάνοντας την Κόρινθο μια από τις πλέον ευνοημένες πόλεις της Ελλάδος από τους Ρωμαίους αυτοκράτορες.
Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Πολύβιος ο Μεγαλοπολίτης, Ιστορίες, βιβλ. ΛΉ
- Παυσανίας, Αχαϊκά
- Πόλεμος & Ιστορία, τεύχος 128, Ιούνιος 2009