Μετάβαση στο περιεχόμενο

Λουίζ Μπράιαν

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
(Ανακατεύθυνση από Λουίζ Μπράιαντ)
Λουίζ Μπράιαν
Η Μπράιαν το 1917.
Γενικές πληροφορίες
ΓέννησηΆννα Λουίζ Μόχαν
5 Δεκεμβρίου 1885
Σαν Φρανσίσκο, Καλιφόρνια, ΗΠΑ
Θάνατος6 Ιανουαρίου 1936 (50 ετών)[1]
Σεβρ, Γαλλία[1]
Αιτία θανάτουΕγκεφαλική αιμορραγία
Τόπος ταφήςCimetière des Gonards
ΕθνικότηταΑμερικανίδα
Χώρα πολιτογράφησηςΗνωμένες Πολιτείες Αμερικής[3]
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΑγγλικά
ΣπουδέςΠανεπιστήμιο του Όρεγκον
Πληροφορίες ασχολίας
ΙδιότηταΔημοσιογράφος
Οικογένεια
ΣύζυγοςΠολ Τρούλινγκερ (1909)
Τζον Ριντ (1916)
Ουίλιαμ Κρίστιαν Μπούλιτ Τζ. (1924)
ΤέκναΑνν Μόεν Μπούλιτ (1924-2007)[2]
ΓονείςΧιου Μόραν - Λουίζα Φλικ
ΣυγγενείςΣέριανταν Μπράιαν (πατριός)
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Η Λουίζ Μπράιαν (αγγλικά: Louise Bryant, 5 Δεκεμβρίου 1885 - 6 Ιανουαρίου 1936) ήταν Αμερικανίδα δημοσιογράφος, γνωστή για τη συμπάθειά της στην κάλυψη ειδήσεων για τη Ρωσία και τους Μπολσεβίκους κατά τη Ρωσική Επανάσταση. Η Μπράιαν, ήτανφεμινίστρια και παντρεύτηκε το 1916 τον πιο διάσημο από αυτήν συγγραφέα Τζον Ριντ, και έγραψε για κορυφαίες Ρωσίδες όπως η Κατερίνα Μπρεσκόφσκι και η Μαρία Σπιριντόνοβα, όπως και για άνδρες σαν τον Αλέξανδρο Κερένσκι, τον Βλαδίμηρο Λένιν και τον Λέοντα Τρότσκι. Οι ειδήσεις της που διανέμονταν από την Εταιρεία Χηρστ, κατά και μετά τα ταξίδια της στην Αγία Πετρούπολη και τη Μόσχα, εμφανίστηκαν σε εφημερίδες σε όλες τις ΗΠΑ και τον Καναδά τα χρόνια που ακολούθησαν αμέσως μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Μια συλλογή από το πρώτο ταξίδι της δημοσιεύτηκε σε βιβλίο με τίτλο Six Red Months in Russia το 1918. Το 1919, υπεραμύνθηκε της επανάστασης με ένορκη κατάθεση ενώπιον της Επιτροπής Όβερμαν, μιας υποεπιτροπής της Γερουσίας που ιδρύθηκε για να ερευνήσει την επιρροή των Μπολσεβίκων στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αργότερα εκείνη τη χρονιά, ανέλαβε μια πανεθνική περιοδεία ομιλιών, για να παροτρύνει το κοινό στη στήριξη των Μπολσεβίκων και να αποτρέψει την ένοπλη επέμβαση των ΗΠΑ στη Ρωσία.

Η Μπράιαν μεγάλωσε στην αγροτική Νεβάδα και σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Νεβάδα στο Ρήνο και στο Πανεπιστήμιο του Όρεγκον, και πήρε πτυχίο στην Ιστορία το 1909. Επιδιώκοντας μια καριέρα στη δημοσιογραφία, έγινε κοσμική συντάκτης του Spectator στο Πόρτλαντ του Όρεγκον και ελεύθερη ρεπόρτερ για την The Oregonian. Στα χρόνια του Πόρτλαντ (1909-15), ενεργοποιήθηκε στο κίνημα για την ψήφο των γυναικών. Αφήνοντας τον πρώτο της άντρα το 1915 για να ακολουθήσει τον Ριντ στο Γκρίνουιτς Βίλατζ, δημιούργησε φιλίες με κορυφαίες φεμινίστριες της εποχής, κάποιες από τις οποίες γνώρισε μέσω των συναδέλφων του Ριντ σε εκδόσεις όπως The Masses, ή σε συγκεντρώσεις μιας γυναικείας ομάδας, της Heterodoxy (Ετεροδοξία), ή μέσω της δουλειάς με τους ηθοποιούς της Προβινστάουν. Σε ένα συλλαλητήριο για την ψήφο των γυναικών του Πανεθνικού Κόμματος Γυναικών στην Ουάσιγκτον το 1919 συνελήφθη και πέρασε τρεις μέρες στη φυλακή. Όπως ο Ριντ, είχε εραστές εκτός γάμου. Την εποχή του Γκρίνουιτς Βίλατζ (1916-20) ανάμεσά τους ήταν ο θεατρικός συγγραφέας Ευγένιος Ο'Νηλ και ο ζωγράφος Άντριου Ντάσμπεργκ.

Το φιλμ Οι κόκκινοι (Reds) του 1981, αναφέρεται στην ιστορία της Μπράιαν και του Ριντ. Μετά τον θάνατό του από τύφο το 1920, συνέχισε να γράφει για λογαριασμό της Χηρστ για τη Ρωσία, όπως και για την Τουρκία, Ουγγαρία, Ελλάδα, Ιταλία και άλλες χώρες στην Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή. Κάποια από αυτά τα άρθρα επανεκδόθηκαν σε βιβλίο με τίτλο Mirrors of Moscow το 1923. Αργότερα εκείνη τη χρονιά παντρεύτηκε τον Ουίλιαμ Κρίστιαν Μπούλιτ τον νεώτερο, με τον οποίο απέκτησε το μόνο της παιδί, την Άνι, που γεννήθηκε το 1924. Υποφέροντας από μια σπάνια και επώδυνη διαταραχή, η Μπράιαν μείωσε τη συγγραφική της παραγωγή τα τελευταία 10 χρόνια ενώ έπινε πολύ. Ο Μπούλιτ, παίρνοντας την αποκλειστική κηδεμονία της Άνι, τη χώρισε το 1930. Η Μπράιαν πέθανε στο Παρίσι το 1936 και τάφηκε στις Βερσαλίες. Μια ομάδα από το Πόρτλαντ επισκέφτηκε τον παραμελημένο τάφο το 1998 και ασχολήθηκε να τον αποκαταστήσει.

Πρώτα χρόνια

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Μπράιαν γεννήθηκε ως Άννα Λουίζ Μόχαν (Anna Louise Mohan) στο Σαν Φρανσίσκο της Καλιφόρνιας το 1885.[4] Ο πατέρας της, Χιού Μόχαν, γεννημένος στην Πενσιλβάνια, έγινε δημοσιογράφος και εκφωνητής λόγων που είχαν σχέση με εργατικά θέματα και την πολιτική του Δημοκρατικού Κόμματος.[5] Μετακομίζοντας στο Σαν Φρανσίσκο, συνέχισε να γράφει για εφημερίδες, και το 1880 παντρεύτηκε τη Λουίζα Φλικ, που μεγάλωσε στο ράντσο του πατριού της Τζέιμς Σέι, κοντά στο Χούμπολντ Λέικ της Νεβάδα. Οι Μόχαν είχαν δύο παιδιά, την Μπάρμπαρα (1880) και τη Λουίζ (1882), πριν γεννηθεί η Άννα Λουίζ.[5] Αργότερα, το 1885, η οικογένεια μετακόμισε στο Ρίνο, όπου ο Μόχαν συνέχισε τη δημοσιογραφική του καριέρα, αλλά έπινε πολύ. Μια μέρα έφυγε και δεν επέστρεψε ποτέ. Η μητέρα της Λουίζ τον χώρισε το 1889 και παντρεύτηκε τον Σέρινταν Μπράιαν, προϊστάμενο εμπορευματικών αμαξοστοιχιών για τους σιδηροδρόμους Southern Pacific.[6] Η οικογένεια, η οποία τελικά απέκτησε δύο παιδιά, τον Φλόιντ (1894) και τον Ουίλιαμ (1896) ζούσε στο Γουάντσγουορθ.[6] Ωστόσο, η Λουίζ σύντομα δέχθηκε μια πρόσκληση από τον παππού της, Τζέιμς Σέι, να ζήσει στο ράντσο του. Παρέμεινε εκεί για τρία ή τέσσερα χρόνια, επιστρέφοντας στο Γουάντσγουορθ μόνο μετά από επιμονή της μητέρας της, σε ηλικία 12 ετών.[6]

Πηγαίνοντας στο γυμνάσιο του Γουάντσγουορθ και του Ρίνο, και μετά στο Κρατικό Πανεπιστήμιο της Νεβάδα (το οποίο έγινε το Πανεπιστήμιο της Νεβάδα, στο Ρήνο), η Μπράιαν ανέπτυξε ενδιαφέροντα για τη δημοσιογραφία, τη δημόσια αντιπαράθεση-συζήτηση (debate), την εικονογράφηση, την κοινωνική ζωή, τον χορό, και το μπάσκετ μπολ.[6] Επιμελήθηκε την έκδοση του Young Ladies Edition στο Άλμπουμ των μαθητών του 1905, έγραψε τη σύντομη ιστορία The Way of a Flirt (Ο Τρόπος Ενός Φλερτ), για ένα λογοτεχνικό περιοδικό, το Chuckwalla, και έδωσε σκίτσα σε αυτό και σε μια άλλη έκδοση, την Artemisia.[7] Καταπτοημένη από τον θάνατο του Σέι το 1906, η Μπράιαν εγκατέλειψε το σχολείο για να βρει δουλειά στη Χολόν της Καλιφόρνια, όπου για λίγους μήνες έμεινε σε ένα ράντσο με γελάδια και δίδασκε παιδιά, κυρίως νεαρούς Μεξικάνους.[6] Εκείνο το καλοκαίρι μετακόμισε πάλι, στο Γιουτζίν του Όρεγκον, όπου ο αδελφός της Λουίζ εργαζόταν για την Southern Pacific.[8]

Αφού έμαθε ότι μπορούσε να μεταφέρει τους βαθμούς της από το κολέγιο στη Νεβάδα, γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο του Όρεγκον, στο Γιουτζίν.[7] Κοινωνικά δημοφιλής στη σχολή, η οποία τότε είχε συνολικά λιγότερους από 500 φοιτητές,[7] βοήθησε να ξεκινήσει μια μικρή αδελφότητα, η Ζήτα Γιώτα Φι (ένα τμήμα της Chi Omega),[9] της οποίας ήταν η πρώτη πρόεδρος.[7] Κατά την παραμονή της στο Γιουτζίν, έγραψε ποιήματα και έκανε σκίτσα με πενάκι για έκδοση στο Oregon Monthly.[7] Σε μια μικρή πόλη εμποτισμένη στην "πουριτανική ηθικολογία", ήταν η πρώτη που έβαλε ρουζ στην πανεπιστημιούπολη. Απέκτησε φίλους-συνοδούς και φόρεσε ρούχα που θεωρήθηκαν από μερικούς ότι είναι "φανταχτερά".[7] Αποχώρησε κατά το εαρινό εξάμηνο του 1908 για να διδάξει σε μονοθέσιο σχολείο στο Στιούαρτ Άιλαντ, ένα από τα νησιά του Σαν Χουάν κοντά στα σύνορα των ΗΠΑ με τον Καναδά, επέστρεψε στο Γιουτζίν για να τελειώσει το πτυχίο της στην Ιστορία, αποφοιτώντας στις αρχές του 1909. Η διατριβή της ήταν για τους Ινδιάνικους πολέμους των Μόντοκ.[10]

Πόρτλαντ

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πορτραίτο της Μπράιαν το 1913 από τον Θείο του Πολ Τρούλιτζερ, Τζον Χένρι Τρούλιτζερ.

Εκείνη την Άνοιξη η Μπράιαν μετακόμισε στο Πόρτλαντ, όπου στην αρχή μοιραζόταν ένα διαμέρισμα στο κέντρο με μια φίλη της από το κολέγιο, την Κλάρα Γουώλτ, και μετά νοικιάζοντας το δικό της διαμέρισμα στο ίδιο κτίριο.[11] Αναζητώντας εργασία, έπιασε μια προσωρινή εργασία σχεδιάζοντας ένα παράθυρο βιτρό για τους Povey Brothers,[11] έκανε λίγο ελεύθερο ρεπορτάζ για τη The Oregonian,[12] και βρήκε εργασία, σαν εικονογράφος και κοσμική συντάκτης για τη Spectator του Πόρτλαντ.[11] Εν τω μεταξύ, έκανε φιλίες με ανθρώπους όπως τον Κας Μπάερ, θεατρικό συντάκτη του The Oregonian, που ενδιαφέρονταν για τη δημοσιογραφία και τις Τέχνες.[11] Στα τέλη του 1909 γνώρισε και παντρεύτηκε τον Πολ Τρούλιτζερ, έναν γοητευτικό οδοντίατρο που ζούσε σε ποταμόπλοιο στον ποταμό Γουίλαμετ, συλλέκτη έργων τέχνης, που απολάμβανε τα απελευθερωμένα πάρτι.[11]

Η Μπράιαν, που κράτησε το πατρικό της όνομα και το διαμέρισμά της στο κέντρο μετά τον γάμο της με τον Τρούλιτζερ, περιφρονούσε τις δουλειές στο σπίτι και λαχταρούσε επαγγελματική ανέλιξη. Οδηγημένη στην πολιτική από μια νέα φίλη, τη Σάρα Μπαρντ Φιλντ, ενεπλάκη στο κίνημα για το δικαίωμα ψήφου των γυναικών. Το 1912 εντάχθηκε στο Παράρτημα του Όρεγκον του College Equal Suffrage League. Αυτή και η Φιλντ έκαναν ομιλίες υπέρ της ψήφου σε μικρές πόλεις του Όρεγκον, και η Μπράιαν ανέβηκε στο άρμα της ψήφου στην ετήσια παρέλαση της Ημέρας της Σημαίας (Flag Day) στο Πόρτλαντ. Με επικεφαλής την Αμπιγκέιλ Σκοτ Ντανιγουέι, οι γυναίκες πέτυχαν να ψηφίζουν στο Όρεγκον αργότερα εκείνη τη χρονιά.[13]

Η Μπράιαν γνώρισε το σοσιαλιστικό περιοδικό The masses μέσω του κατοίκου και δικηγόρου του Πόρτλαντ, Τσαρλς Έρσκιν Σκοτ Γουντ, ο οποίος τελικά παντρεύτηκε τη Φιλντ και ο οποίος συχνά συνεργαζόταν με το περιοδικό.[14] Ενθουσιασμένη με τα περιεχόμενά του, ιδιαίτερα με τα άρθρα του καταγόμενου από το Πόρτλαντ, Τζον Ριντ, η Μπράιαν άρχισε να συγκεντρώνει συνδρομές γι' αυτό.[15] Η Έμμα Γκόλντμαν, μια πολύ γνωστή αναρχική την οποία ο Γουντ είχε υπερασπιστεί στο δικαστήριο,[14] έκανε ομιλία προς τιμήν του Ριντ στην αίθουσα των Βιομηχανικών Εργατών του Κόσμου (IWW) στο Πόρτλαντ.[15] Αυτή και άλλοι πολιτικοί ακτιβιστές, όπως ο Αλεξάντερ Μπέρκμαν, ήταν ανάμεσα στους καλεσμένους που τους δεξιώθηκαν η Μπράιαν και ο σύζυγός της.[2] Το 1914, ο Ριντ, απόφοιτος του Χάρβαρντ και καθιερωμένος συγγραφέας που τότε ζούσε στο Γκρίνουιτς Βίλατζ, ήρθε στην ιδιαίτερη πατρίδα του για επίσκεψη, κατά τη διάρκεια της οποίας μίλησε στη Λέσχη του Πανεπιστημίου (University Club) του Πόρτλαντ κατά του ταξικού συστήματος.[15] Ακριβώς πως ή πότε ή πόσο συχνά η Μπράιαν και ο Ριντ συναντήθηκαν δεν είναι σίγουρο, αλλά κοντά στα Χριστούγεννα του 1915, όταν ο Ριντ ήρθε πάλι για να δει τη χήρα μητέρα του, το νεαρό ζευγάρι ανακοίνωσε τον έρωτά τους σε ένα πάρτι με δείπνο.[16] Ο Ριντ επέστρεψε στο Γκρίνουιτς Βίλατζ στις 28 Δεκεμβρίου, και η Μπράιαν, εγκαταλείποντας τον γάμο της, τον ακολούθησε τρεις ημέρες αργότερα.[2] Ο Τρούλιτζερ κατέθεσε αίτηση διαζυγίου, το οποίο δόθηκε τον Ιούλιο του 1916, λόγω εγκατάλειψης.[17]

Γκρίνουιτς Βίλατζ και Κέιπ Κοντ

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Τζον Ριντ γύρω στα 1910-15.

Ο Ριντ είχε νοικιάσει ένα δωμάτιο για την Μπράιαν κοντά στο διαμέρισμά του στην Washington Square 43, αλλά αυτή, αντίθετα, εγκαταστάθηκε μαζί του σε ένα μέρος που ο Μαξ Ήστμαν, εκδότης του The Masses, αποκάλεσε "τσιγγάνικη γωνίτσα".[18] Η χωρίς γάμο συγκατοίκησή τους προκάλεσε ελάχιστη περιέργεια στους φίλους του Ριντ στο Βίλατζ, γιατί πολλοί από αυτούς απέρριπταν τον γάμο και άλλα μικροαστικά πρότυπα εκ πεποιθήσεως.[19] Ενωμένοι από έναν "αέρα διανοητικής ελευθερίας, ηθική μη ανάμιξης και συναδελφικότητα" οι περισσότεροι συμμετείχαν σε λογοτεχνικές, καλλιτεχνικές ή πολιτικές αναζητήσεις, σε μια μποέμικη γειτονιά που κατά κάποιο τρόπο έμοιαζε με την Αριστερή Όχθη του Παρισιού.[19] Κατά την επίσκεψή της στη Νέα Υόρκη, η Φιλντ πήρε την Μπράιαν σε μια συνεδρίαση της Heterodoxy, μιας γυναικείας ομάδας που περιλάμβανε τη φεμινίστρια Σαρλότ Πέρκινς Γκίλμαν, τη δημοσιογράφο Μαίρη Χήτον Βορς, την ακτιβίστρια της πολιτικής Κρίσταλ Ήστμαν (αδελφής του Μαξ), την ηθοποιό Άιντα Ραφ, τις συγγραφείς Ζόνα Γκέιλ και Μαίρη Όστιν, και πολλές άλλες.[20] Ανάμεσα στις νέες φίλες της Μπράιαν ήταν οι φεμινίστριες Ινέζ Μιλχόλαντ, Ινέζ Γκίλμουρ και Ντόρις Στήβενς.[21] Άλλοι διάσημοι που κυκλοφορούσαν στο Βίλατζ περιλάμβαναν την Γκόλντμαν, τον θεατρικό συγγραφέα Ευγένιο Ο'Νηλ, και μια από τις πρώην ερωμένες του Ριντ, την προστάτιδα των Τεχνών Μέιμπελ Ντοτζ.[22]

Στο νούμερο 43, η Μπράιαν και ο Ριντ ασκούσαν τις δημοσιογραφικές τους προσπάθειες σε χωριστά δωμάτια.[23] Τέσσερις μήνες αφού έφυγε από το Όρεγκον, η Μπράιαν πήγε στο τυπογραφείο για πρώτη φορά στη Νέα Υόρκη με ένα άρθρο για δύο δικαστές από το Πόρτλαντ, ένας από τους οποίους είχε απορρίψει μια υπόθεση που υποβλήθηκε κατά της Γκόλντμαν για τη διανομή πληροφοριών αντισύλληψης. Δημοσιεύθηκε με τίτλο "Δύο Δικαστές" στην έκδοση του Απριλίου 1916, στο The Masses.[24] Εν τω μεταξύ ο Ριντ, ο οποίος είχε κάνει ρεπορτάζ το 1913 για την απεργία του μεταξιού στο Πάτερσον, τον Πάντσο Βίλα, και τον συνεχιζόμενο πόλεμο (Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο) στην Ευρώπη,[25] πήγε σε αποστολή για το περιοδικό Κολίερς για να πάρει συνέντευξη από τον Ουίλιαμ Τζέκινς Μπράιαν στη Φλόριντα.[26]

Αργότερα εκείνη την Άνοιξη, η Μπράιαν και ο Ριντ δέχτηκαν την πρόσκληση της Βορς να περάσουν μια ζεστή σεζόν στο Προβινστάουν της Μασαχουσέτης, στην άκρη του Κέιπ Κοντ, και να πάρουν μέρος στις κοινές θεατρικές παραγωγές των ηθοποιών του Προβινστάουν. Πήγαν κι άλλοι, επίσης από το Βίλατζ και εντάχθηκαν στην ομάδα, που οργανώθηκε το 1915 από τον Τζόρτζ Κραμ Κουκ και τη γυναίκα του, Σούζαν Γκλάσπελ, που ήλπιζαν να δημιουργήσουν έργα που θα ήταν πολιτικά και καλλιτεχνικά. ανάμεσα στις δουλειές που ανέβασε η ομάδα το 1916 ήταν της Μπράιαν το "The Game", στο οποίο οι χαρακτήρες που λέγονται Ζωή και Θάνατος παίζουν ζάρια για τις ζωές του Νεαρού (ένας ποιητής) και της Κοπέλας (μια χορεύτρια). Παρουσιάστηκε στο ίδιο πρόγραμμα με το "Not Smart" του Γουίλμπουρ Στηλ και το "Bound East for Cardiff" (Πλέοντας Ανατολικά για το Κάρντιφ) του Ευγένιου Ο'Νηλ.[27]

Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, ο Ριντ έφυγε για το Κέιπ Κοντ για να καλύψει το συνέδριο του Προοδευτικού Κόμματος στο Σικάγο, ενώ έγραφε σποραδικά άρθρα για το Κολίερς και το Μετροπόλιταν Μάγκαζιν. Σε αυτές τις απουσίες η Μπράιαν και ο Ο'Νηλ έγιναν εραστές, καθόλου πρωτοφανές σε μια ομάδα που επαγγελλόταν και ασκούσε τον ελεύθερο έρωτα.[28] Ο Ριντ, μαθαίνοντας αυτήν την εξέλιξη, αντέδρασε καλώντας τον Ο' Νηλ να αρχίσει να παίρνει τα γεύματά του μαζί τους.[29] Σε σημείωμα προς τη Φιλντ, η Μπράιαν είπε ότι η σχέση της με τον Ριντ ήταν ¨τόσο όμορφη και τόσο ελεύθερη !... Δεν παρεμβαίνουμε ο ένας στον άλλο καθόλου... αισθανόμαστε σαν παιδιά που δεν θα μεγαλώσουν ποτέ".[30]

Κρότον-ον-Χάντσον

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
"Ευρώπη 1916", αντιπολεμική γελοιογραφία του Μπόρντμαν Ρόμπινσον, που δημοσιεύθηκε στην έκδοση του Οκτωβρίου 1916 του The Masses, ένα περιοδικό για το οποίο η Μπράιαν άρχισε να γράφει άρθρα και ποιήματα την ίδια χρονιά.

Αφού πέρασαν τον μήνα Σεπτέμβριο σε ένα εξοχικό που αγόρασαν στο Τρούρο, η Μπράιαν και ο Ριντ επέστρεψαν στο Γκρίνουιτς Βίλατζ, όπου οι Ηθοποιοί του Προβινστάουν σχεδίαζαν να ιδρύσουν κάτι εναλλακτικό στο θέατρο του Μπροντγουέι. Τα σαββατοκύριακα, έμεναν στο Κρότον-ον-Χάντσον, στις πηγές του ποταμού από τη Νέα Υόρκη, όπου και άλλοι από το Βίλατζ, περιλαμβανομένων του Ήστμαν, της Ντοτζ, του εικονογράφου Μπόρντμαν Ρόμπινσον και της συζύγου του, είχαν εξοχικά. Τον Οκτώβριο, η Μπράιαν και ο Ριντ αγόρασαν τον δικό τους χώρο στο Κρότον-ον-Χάντσον. Εν τω μεταξύ, στον Ριντ, που υπέφερε από ασθένεια των νεφρών από την παιδική ηλικία, οι γιατροί είπαν ότι θα χρειαζόταν να αφαιρέσει ένα νεφρό. Η εγχείριση, που θεωρούνταν "πολύ σοβαρή", προγραμματίστηκε για τα μέσα Νοεμβρίου. Για να προστατεύσει την Μπράιαν κάνοντάς τη νόμιμη κληρονόμο του, ο Ριντ την παντρεύτηκε πριν πάει για εγχείριση στο Νοσοκομείο John Hopkins, στη Βαλτιμόρη.[31]

Τη δύσκολη κατάσταση επιδείνωσε η συνεχιζόμενη σχέση της Μπράιαν με τον Ο'Νηλ και τα γυναικολογικά προβλήματα που αντιμετώπιζε, ενώ ο Ριντ ήταν στο νοσοκομείο.[32] Όταν επέστρεψε από τη Βαλτιμόρη στα μέσα Δεκεμβρίου, το ζευγάρι αποτραβήχτηκε μονίμως στο Κρότον-ον-Χάντσον για να αναρρώσουν και να επικεντρωθούν στο γράψιμο. Έκαναν σχέδια να ταξιδέψουν στην Κίνα το 1917 για να καλύψουν γεγονότα για Αμερικανικές εκδόσεις, αλλά τον Ιανουάριο τα σχέδια δεν τελεσφόρησαν, όταν η είσοδος των ΗΠΑ στον πόλεμο κατά της Γερμανίας έγινε πολύ πιθανή.[33] (Οι ΗΠΑ μπήκαν στον πόλεμο στις 6 Απριλίου).[34] Για να ενισχύσουν τα οικονομικά τους, πούλησαν το εξοχικό στο Τρούρο στη Μάργκαρετ Σάνγκερ, και ο Ριντ έβαλε ενέχυρο το χρυσό ρολόι του πατέρα του.[34] Την ίδια στιγμή, οι έντονες αντιπολεμικές του θέσεις, διακηρυγμένες στο The Masses και αλλού, ψύχραναν τους περισσότερους εργοδότες του, μειώνοντας παραπέρα το εισόδημά του.[34] Κοντά σε αυτά προστέθηκε και η ομολογία του Ριντ στην Μπράιαν ότι είχε πολλαπλές ερωτικές σχέσεις που δεν της είχε πει, και η επακόλουθη δυσφορία μεταξύ Μπράιαν και Ριντ οδήγησαν σε προσωρινό χωρισμό. Αφού εξασφάλισε διαπίστευση Τύπου για την Μπράιαν, ο Ριντ μετακόμισε στο Χάρβαρντ Κλαμπ, και η Μπράιαν, ανοίγοντας πανιά τον Ιούνιο, πήγε στη Γαλλία για να καλύψει τον πόλεμο για λογαριασμό του Πρακτορείου Μπελ Συντικέιτ.[35] Σύντομα ακολούθησαν οι τύψεις:

Δεν είχαν καλά-καλά χωρίσει όταν τόσο ο Ριντ, όσο και η Μπράιαν ενεπλάκησαν σε διαπληκτισμούς, ανταλλάσσοντας πικρούς χαρακτηρισμούς. Ακολούθησε ένας χείμαρος επιστολών και από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Και οι δύο υπέφεραν, και οι δύο ήταν μπερδεμένοι, μόνοι, και δυστυχείς... [Οι επιστολές ήταν] απόδειξη του βασικά δυνατού δεσμού που είχαν οι δύο, ο ποιητής-δημοσιογράφος της κοινωνικής κριτικής και η εκκεντρική, γοητευτική γυναίκα που την είχε σώσει από την κοινοτοπία του μικροαστικού τρόπου ζωής στο Πόρτλαντ.[36]

Αγία Πετρούπολη

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η Κατερίνα Μπρεσκόφσκι, η "γιαγιά της επανάστασης", ήταν ανάμεσα στις γυναίκες που έδωσαν συνέντευξη στην Μπράιαν το 1917.

Στα μέσα Αυγούστου, όταν η Μπράιαν επέστρεψε από τη Γαλλία, ο Ριντ τη συνάντησε στην αποβάθρα και της είπε να ετοιμαστεί να πάει στην Αγία Πετρούπολη (τα ιστορικά ονόματα της οποίας περιλαμβάνουν επίσης το Αγία Πετρούπολη και Λένινγκραντ) τέσσερις ημέρες αργότερα για να καλύψει τη Ρωσική Επανάσταση. Ο Ήστμαν από το The Masses είχε μαζέψει χρήματα για να πληρώσει τα έξοδα του ταξιδιού του Ριντ, και η Μπελ Συντικέιτ ανέθεσε στην Μπράιαν να κάνει ρεπορτάζ για τον πόλεμο "από την πλευρά της γυναίκας". Φεύγοντας από τη Νέα Υόρκη στις 17 Αυγούστου, έφθασαν στη Ρωσική πρωτεύουσα (τότε η Αγία Πετρούπολη, αργότερα η Μόσχα) περίπου έξι μήνες μετά την αναγκαστική παραίτηση του Ρώσου Τσάρου, Νικολάου Β΄. Έχοντας επικεφαλής τον Αλέξανδρο Κερένσκι, η προσωρινή κυβέρνηση που είχε διαδεχθεί τον Τσάρο είχε ήδη επιβιώσει μιας απόπειρας πραξικοπήματος από τον Στρατηγό Κορνίλοφ. Η Μπράιαν και ο Ριντ ήρθαν στην πόλη μετά το πραξικόπημα Κορνίλοφ και πριν οι Μπολσεβίκοι ανατρέψουν την κυβέρνηση Κερένσκι στην Οκτωβριανή Επανάσταση.[37]

Συμφιλιωμένοι σαν ζευγάρι και δουλεύοντας από το δωμάτιό τους στο Ξενοδοχείο Ανγκλετέρ, η Μπράιαν και ο Ριντ παρακολούθησαν συγκεντρώσεις στο Ινστιτούτο Σμόλνι και αλλού στην Αγία Πετρούπολη και πήραν συνεντεύξεις από πολλές ηγετικής πολιτικές προσωπικότητες, συμπεριλαμβανομένων των Λένιν, Τρότσκι και Κερένσκι, Και οι δύο τελικώς, χρησιμοποιώντας τα άρθρα τους, έγραψαν βιβλία. Η μεν Μπράυαν το ″Έξι Κόκκινοι μήνες στη Ρωσία″ (Six Red Months in Russia), ο δε Ρηντ το ″Οι δέκα ημέρες που συγκλόνησαν τον κόσμο″ (Ten Days That Shook the World. Η Μπράιαν κυκλοφορούσε ευρέως, καλύπτοντας τις συνεδριάσεις της Δούμας, τρώγοντας σε δημόσιες αίθουσες συσσιτίων με στρατιώτες και εργάτες, και παίρνοντας συνεντεύξεις από επαναστάτριες γυναίκες. Ανάμεσα σε αυτές ήταν η Κατερίνα Μπρεσκόφσκι, γνωστή σαν η "γιαγιά της επανάστασης", η Μαρία Σπιριντόνοβα, την οποία η Μπράιαν θεωρούσε την πιο ισχυρή γυναίκα στη Ρωσία, και η Αλεξάνδρα Κολοντάι, η οποία έγινε Λαϊκή Επίτροπος Κοινωνικής Πρόνοιας και η μόνη γυναίκα στο Μπολσεβίκικο υπουργικό συμβούλιο. Κατά τη διαδικασία, η Μπράιαν, η οποία είχε συχνά επισκιαστεί από τον διάσημο σύζυγό της, απέκτησε αυτοπεποίθηση για τις επαγγελματικές δημοσιογραφικές της ικανότητες.[38] Μέχρι τη στιγμή που επέστρεψε στη Νέα Υόρκη, η δουλειά της διαβαζόταν σε όλη τη Βόρειο Αμερική:

Η άνοιξη του 1918 στις ΗΠΑ ήταν μια εποχή αυξημένων αντιφάσεων. Το ανοιχτό ενδιαφέρον για το νέο Ρωσικό πείραμα στις πόλεις και την ενδοχώρα συνυπήρχε με τον ενισχυμένο πατριωτισμό της εποχής του πολέμου... Ό,τι κι αν δημοσιεύονταν στις σελίδες των κύριων άρθρων τους, οι εκδότες των εφημερίδων γνώριζαν ότι οι κύριες ιστορίες με γνώση από πρώτο χέρι για την Επανάσταση πούλαγε φύλλα. Το συντηρητικό και Ρεπουμπλικανικό από τη Φιλαδέλφεια πρακτορείο Public Ledger syndicate αγόρασε τριάντα δύο άρθρα της Μπράιαν και τα πούλησε στο New York American του Χηρστ και σε περισσότερες από εκατό εφημερίδες στις ΗΠΑ και τον Καναδά.[39]

Νέα Υόρκη

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η Άννα Λουίζ Στρονγκ το 1918, τον προηγούμενο χρόνο προετοίμασε την πανεθνική περιοδεία ομιλιών της Μπράιαν, "The Truth About Russia".

Φεύγοντας από τη Ρωσία πριν από τον Ριντ, που ήθελε να κάνει ρεπορτάζ πάνω στη διαμάχη των Μπολσεβίκων για τη Ρωσική συμμετοχή στον πόλεμο με τη Γερμανία.[40] Η Μπράιαν επέστρεψε στη Νέα Υόρκη, φτάνοντας στις 18 Φεβρουαρίου 1918.[41] Βρήκε το Γκρίνουιτς Βίλατζ πολύ αλλαγμένο από τον πόλεμο. Οι παλιοί φίλοι είχαν μετακομίσει, τα νοίκια είχαν ανέβει, και οι τουρίστες αντικαθιστούσαν τους μποέμ.[42] Κάτω από την πίεση της κυβέρνησης, το The Masses είχε κλείσει.[43] Δουλεύοντας σε ένα δωμάτιο του Ξενοδοχείου Brevoort,[41] η Μπράιαν έγραψε άρθρα για την Οκτωβριανή Επανάσταση και ομιλίες ή τηλεγραφήματα, παροτρύνοντας για στήριξη της εργατικής κυβέρνησης στη Ρωσία.[44]

Εν τω μεταξύ, ο Ριντ, που προσπαθούσε να επιστρέψει στις ΗΠΑ, δεν μπορούσε να πάρει πιστοποιητικό για visa από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και κρατείτο στο Όσλο (τότε λεγόταν Κριστιάνα), της Νορβηγίας, για πάνω από ένα μήνα.[45] Οι επιστολές του λογοκρίνονταν, και η Μπράιαν δεν έμαθε νέα του απ' ευθείας από τον ίδιο, μέχρι τον Απρίλιο.[45] Με εντολή του Έντγκαρ Σίσον της Επιτροπής για την Ενημέρωση του Κοινού των ΗΠΑ, όλα τα χαρτιά του Ριντ κατασχέθηκαν όταν έφτασε στη Νέα Υόρκη στις 28 Απριλίου.[46] Αδυνατώντας να γράψει για την Οκτωβριανή Επανάσταση χωρίς τις σημειώσεις του, ο Ριντ αντί να κάνει αυτό, έκανε ομιλίες υποστηρίζοντας την αναγνώριση από τις ΗΠΑ της νέας Ρωσικής κυβέρνησης. Εκείνο το καλοκαίρι το ζευγάρι αποτραβήχτηκε στο Κρότον-ον-Χάντσον.[46]

Τον Αύγουστο, η Μπράιαν πέρασε ένα μακρύ σαββατοκύριακο στην αποικία της Τέχνης στο Γούντστοκ, όπου αυτή και ο ζωγράφος Άντριου Ντάσμπεργκ, με τον οποίο η Μπράιαν ήταν στενοί φίλοι ένα-δύο χρόνια, άρχισαν μια μακροχρόνια, διακοπτόμενη ερωτική σχέση.[47] Επιστρέφοντας στο Βίλατζ τον Σεπτέμβριο, η Μπράιαν και ο Ριντ νοίκιασαν ένα μικρό σπίτι στην Πάτσιν Πλέις 1 και εγκαταστάθηκαν εκεί.[48] Αργότερα εκείνο τον μήνα ο Ριντ συνελήφθη γιατί έκανε ομιλία, στην οποία κατήγγειλε τη χρήση των Συμμαχικών στρατευμάτων στη Ρωσία.[49] Σε μια άλλη περίπτωση, ο Ριντ πήγε στο δικαστήριο με τους Ήστμαν, Φλόιντ Ντελ, και άλλους από το πρώην προσωπικό του The Masses, με την κατηγορία της παρεμπόδισης της στρατολογίας.[50] Η Μπράιαν ανακρίθηκε, αλλά δεν κατηγορήθηκε. Τόσο αυτή όσο και μια άλλη προηγούμενη δίκη κατά του The Masses τελείωσαν με μη ομόφωνη απόφαση των ενόρκων και οι κατηγορούμενοι αφέθηκαν ελεύθεροι.[49] Επίσης τον Οκτώβριο του 1918, το πρώτο βιβλίο της Μπράιαν, Six Red Months in Russia, εκδόθηκε με ¨ως επί το πλείστον ευνοϊκές κριτικές"[51] και ο Ριντ ξανάρχισε τη δουλειά στο Ten Days That Shook the World, αφού η κυβέρνηση του επέστρεψε τις σημειώσεις του.[52] Δεν θα δημοσιευόταν ως τον Απρίλιο του 1919.[53]

Πορτραίτο του Γερουσιαστή Λη Σλέιτερ Όβερμαν, προέδρου της υποεπιτροπής της Γερουσίας που δημιουργήθηκε για να ερευνήσει τον Μπολσεβικισμό στις ΗΠΑ. Η Μπράιαν κατέθεσε στην επιτροπή το 1919.

Τον Φεβρουάριο του 1919, ενώ εξακολουθεί να έχει έδρα τη Νέα Υόρκη, η Μπράιαν πήγε στην Ουάσινγκτον, για να μιλήσει, μαζί με τον Άλμπερτ Ρις Ουίλιαμς, για την κατάσταση στη Ρωσία.[54] Έμεινε στην Ουάσινγκτον αρκετά για να λάβει μέρος σε μια συγκέντρωση του Πανεθνικού Κόμματος Γυναικών για την ψήφο, κατά τη διάρκεια της οποίας συνελήφθη και πέρασε τρεις ημέρες στη φυλακή.[55] Μετά την απελευθέρωσή της, επέμενε να καταθέσει ως εχθρικός μάρτυς ενώπιον της Επιτροπής Όβερμαν, η οποία είχε συσταθεί για να ερευνήσει τη δραστηριότητα των Μπολσεβίκων στις ΗΠΑ. Αποφεύγοντας τις ερωτήσεις για τις θρησκευτικές της πεποιθήσεις, γάμους, και άλλα προσωπικά ζητήματα κατά τις δύο ημέρες κατάθεσής της, προσπάθησε να πείσει την υποεπιτροπή, με επικεφαλής τον Γερουσιαστή Λη Σ. Όβερμαν, ότι η Ρωσία είχε το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού.[56] Λίγο αργότερα, άρχισε μια περιοδεία ομιλιών σε όλη τη χώρα, που λεγόταν "Η Αλήθεια για τη Ρωσία", προπαρασκευασμένη από την Άννα Λουίζ Στρονγκ, κατά την οποία απευθύνθηκε σε μεγάλα ακροατήρια σε Ντιτρόιτ, Σικάγο, Σποκέιν, Σαν Φρανσίσκο, Λος Άντζελες και άλλες Αμερικανικές πόλεις.[57] Σύμφωνα με τη βιογράφο της Βιρτζίνια Γκάρντνερ, η Μπράιαν ήταν "... η πρώτη γυναίκα που πήγε στους γεροδεμένους να υπερασπιστεί τον Λένιν και τον Τρότσκι. Το μήνυμά της ήταν απλό: "Κάτω τα χέρια από τη Ρωσία", "Φέρτε τα παιδιά πίσω στην πατρίδα !".[58]

Αφού η Μπράιαν επέστρεψε από την περιοδεία ομιλιών, αυτή και ο Ριντ πέρασαν τους επόμενους λίγους μήνες κυρίως στο Κρότον-ον-Χάντσον με γράψιμο, κηπουρική, και στην περίπτωση του Ριντ, ανάρρωση από τη γρίπη.[59] Στα τέλη Αυγούστου, ο Ριντ, που είχε ενταχθεί στο Σοσιαλιστικό Κόμμα Αμερικής, επελέγη από μια από τις συνιστώσες του, το Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα Αμερικής (CLP), να επισκεφθεί τη Μόσχα για να ζητήσει αναγνώριση για το CLP σαν του μόνου εκπροσώπου της Κομμουνιστικής Διεθνούς (Κομιντέρν) στις ΗΠΑ.[60] Η κυβέρνηση των ΗΠΑ σύντομα έθεσε εκτός νόμου το CLP και τον ανταγωνιστή του, το Αμερικανικό Κομμουνιστικό Κόμμα, με επικεφαλής τον Λουίς Φραΐνα.[61] Με κίνδυνο να συλληφθεί και μη μπορώντας να έχει διαβατήριο να πάει στη Ρωσία, ο Ριντ, μεταμφιεσμένος σε θερμαστή, έφυγε από τις ΗΠΑ στα τέλη Σεπτεμβρίου 1919 με ένα Σκανδιναβικό πλοίο που κατευθυνόταν στην Ευρώπη.[62] Κατά τη διάρκεια των Επιδρομών Πάλμερ και των ημερών της Τρομοκρατίας κατά των Ερυθρών που άρχισαν τον Νοέμβριο του 1919, θα μπορούσε να κατηγορηθεί ότι συνωμοτεί για να ανατρέψει την κυβέρνηση με τη βία.[63] Πετυχαίνοντας να φτάσει στη Μόσχα, συνελήφθη και φυλακίστηκε στη Φινλανδία τον Μάρτιο του 1920 κατά την επιστροφή του στις ΗΠΑ.[64] Τρεις μήνες αργότερα, επέστρεψε στη Μόσχα σε μια ανταλλαγή κρατουμένων μεταξύ Λευκών Φινλανδών του Φινλανδικού Εμφυλίου Πολέμου και των Μπολσεβίκων.[64] Από το Ρίβαλ (Τάλιν) της Εσθονίας, τηλεγράφησε στην Μπράιαν: "Διαβατήριο επιστροφής απορρίφθηκε. Προσωρινά επιστροφή έδρα. Έλα, αν είναι δυνατόν".[65] Ταξιδεύοντας χωρίς διαβατήριο, η Μπράιαν, μεταμφιεσμένη σε σύζυγο ενός Σουηδού επιχειρηματία,[66] έφθασε στην Αγία Πετρούπολη τέλη Αυγούστου 1920.[67]

Ο θάνατος του Ριντ

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Όταν η Μπράιαν έφθασε στην Αγία Πετρούπολη, ο Ριντ ήταν στο Μπακού, παρακολουθώντας το "πρώτο συνέδριο των λαών της Ανατολής" (Ανατολικό Συνέδριο) με την Εκτελεστική Επιτροπή της Κομιντέρν.[68] Είχε αφήσει ένα γράμμα γι' αυτήν στο οποίο της πρότεινε ορισμένες διευθύνσεις για διαμονή, μια από τις οποίες ήταν ένα δωμάτιο που αυτός είχε κανονίσει στο Ξενοδοχείο Ντιελοβόι στη Μόσχα. Εκεί είναι που, στις 15 Σεπτεμβρίου, τελικά επανασυνδέθηκαν, περνώντας τις επόμενες λίγες ημέρες μαζί και επισκεπτόμενοι τους Λένιν, Τρότσκι, τον Ούγγρο επαναστάτη Μπέλα Κουν, και τον Ενβέρ Πασά, έναν πρώην υπουργό πολέμου στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.[69] Η Μπράιαν άρχισε να δίνει ειδήσεις από τη Μόσχα στη Διεθνή Υπηρεσία Ειδήσεων, η οποία την είχε προσλάβει πριν φύγει από τη Νέα Υόρκη.[70]

Μια εβδομάδα μετά την επιστροφή του από το Μπακού ο Ριντ άρχισε να έχει ζαλάδα και πονοκεφάλους, και νόμισε στην αρχή ότι είναι συμπτώματα γρίπης. Πέντε ημέρες αργότερα, όταν άρχισε το παραλήρημα, οι γιατροί διέγνωσαν τύφο και τον έστειλαν στο νοσοκομείο. Εκεί, με την Μπράιαν στο πλευρό του, πέθανε στις 17 Οκτωβρίου 1920, λίγες ημέρες πριν τα 33α γενέθλιά του. Την ημέρα της κηδείας του Ριντ, σύμφωνα με το ρωσικό έθιμο, η Μπράιαν βάδισε μόνη πίσω από τη νεκροφόρα, στην κεφαλή της νεκρικής πομπής. Λιποθυμώντας κατά την ταφή, ξύπνησε στο δωμάτιό της στο ξενοδοχείο. Μεταξύ εκείνων στο πλευρό της ήταν η Έμμα Γκόλντμαν και ο Αλεξάντερ Μπέρκμαν, οι οποίοι είχαν συλληφθεί στις ΗΠΑ και απελαθεί στη Ρωσία στα τέλη του 1919.[71]

Περαιτέρω δημοσιογραφική έρευνα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μετά τον θάνατο του Ριντ, η Μπράιαν πήρε την έγκριση του Λένιν για ένα ταξίδι στα νότια Ρωσικά σύνορα και τις γειτονικές χώρες.[72] Πήγε με τρένο πέρα στις στέπες του Καζακστάν, μέσα από περιοχές σκληρά χτυπημένες από την πείνα, στην Τασκένδη και την Μπουχάρα, και στα σύνορα του Ιράν και του Αφγανιστάν, παίρνοντας συνεντεύξεις και κρατώντας σημειώσεις[73]

Επέστρεψε στις ΗΠΑ στα μέσα του καλοκαιριού του 1921, και έμεινε για περίπου ένα χρόνο.[74] Τον Αύγουστο, η New York American, μια εφημερίδα του Χηρστ, άρχισε να δημοσιεύει μια σειρά από 16 άρθρα της που περιγράφουν την πείνα στη Ρωσία, τη Νέα Οικονομική Πολιτική Του Λένιν, το τέλος του Ρωσικού εμφυλίου, και συναφή θέματα.[75] Σε γενικές γραμμές, ο τόνος σε αυτά τα άρθρα ήταν "μετριοπαθής και μερικές φορές αδυσώπητος, σε αντίθεση με τα συχνά διθυραμβικά άρθρα της του 1918".[76]

Τον Οκτώβριο, ήταν η κύρια ομιλήτρια σε μια επιμνημόσυνη τελετή για τον Ριντ στη Νέα Υόρκη, και πέρασε λίγο από τον χρόνο της συγκεντρώνοντας τα χειρόγραφα του Ριντ για μια πιθανή έκδοση.[77] Επιπλέον, κανόνισε με το King Features Syndicate, ένα άλλο πρακτορείο του Χηρστ, να επιστρέψει στη Ρωσία για να γράψει πορτραίτα Ρώσων. Το πρώτο από αυτά δημοσιεύθηκε τον Ιούνιο του 1922 και οδήγησε στο δεύτερο βιβλίο της, Mirrors of Moscow, το 1923.[78] Τα ταξίδια της Μπράιαν στην Ευρώπη αυτή τη φορά περιλάμβαναν Μόσχα, Βερολίνο, Λονδίνο, Παρίσι, συνοδευόμενη από τον Ουίλιαμ Κρίστιαν Μπούλιτ τον νεώτερο, ο οποίος θα γινόταν ο τρίτος της σύζυγος.[79] Εδώ, στα τέλη του 1922, έγραψε για τον Μπενίτο Μουσολίνι, τον Φασίστα ηγέτη που μόλις είχε ανέλθει στην εξουσία και από τον οποίο πήρε συνέντευξη. Μαζεύοντας υλικό από διάφορες πηγές, περιλαμβανομένης της κυρίας Μουσολίνι, η Μπράιαν έγραψε ένα κύριο άρθρο με τίτλο: "Ο Μουσολίνι υπολογίζει στην αποτελεσματικότητα για να αναστηλώσει την Ιταλία", που δημοσιεύθηκε στη New York American στις αρχές του 1923. Περιέγραψε τον μελλοντικό δικτάτορα με τον εξής τρόπο:

Θα θεωρώ πάντα τον Μουσολίνι σαν έναν από τους πιο περίεργους χαρακτήρες στην Ιστορία, και θα τον θυμάμαι όπως τον είδα την τελευταία φορά στο μεγάλο λευκό και χρυσό φουαγιέ του Grand Hotel, κάτω από έναν τεράστιο κρυστάλλινο κηροστάτη να βουλιάζει νωχελικά σε μια όμορφη Λουί Κενζ στιλβωμένη πολυθρόνα από ελεφαντόδοντο.

Το χλωμό, αδρό πρόσωπό του έδειχνε σημάδια αϋπνίας. Το δυνατό σώμα του προεξείχε από τις πλευρές του καθίσματος. Τα πόδια του ήταν ορθάνοιχτα πάνω στο ξεθωριασμένο, τριανταφυλλί βελούδινο χαλί. Υπήρχε ένα μικρό φλιτζάνι σκέτου καφέ, παράξενα εκλεπτυσμένου, δίπλα στο ροζιασμένο στραβωμένο από τη δουλειά χέρι του.[80]

Φεύγοντας από τη Ρώμη για να καλύψει τον Τουρκικό Πόλεμο της Ανεξαρτησίας για το πρακτορείο International Nrews Service, η Μπράιαν ζούσε με τον Μπούλιτ σε μια βίλα στην Κωνσταντινούπολη στις αρχές του 1923.[81] Ο Μπούλιτ ήταν ένας πλούσιος από τη Φιλαδέλφεια που αργότερα θα γινόταν ο πρώτος πρεσβευτής των ΗΠΑ στη Σοβιετική Ένωση.[82][83] Ενώ εργαζόταν πάνω στη νουβέλα του, It's Not Done, που εκδόθηκε το 1926 και αφιερώθηκε στην Μπράιαν, αυτή κάλυπτε γεγονότα που είχαν σχέση με την άνοδο του ισχυρού άνδρα της Τουρκίας, Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ.[84] Από τη βάση της στην Τουρκία, αποτόλμησε να πάει στο Παλέρμο να πάρει συνέντευξη από τον έκπτωτο Βασιλιά της Ελλάδας, Κωνσταντίνο Α΄, και στην Αθήνα, για να πάρει συνέντευξη από τον γιό του, Γεώργιο Β΄.[85] Λίγο αργότερα, η Μπράιαν διέκοψε τη δημοσιογραφική της καριέρα για να αφοσιωθεί στην οικογένειά της.[85]

Παρίσι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Ουίλιαμ Κ. Μπούλιτ, ο τρίτος σύζυγος της Μπράιαν, ο οποίος έγινε ο πρώτος πρεσβευτής των ΗΠΑ στη Σοβιετική Ένωση το 1933.

Αργότερα το 1923, η Μπράιαν και ο Μπούλιτ μετακόμισαν στο Παρίσι, όπου παντρεύτηκαν τον Δεκέμβριο. Η Μπράιαν γέννησε το μοναδικό παιδί της, την Άνι, τον Φεβρουάριο του 1924,[86] και το 1925 αυτή και ο Μπούλιτ πρόσθεσαν στην οικογένειά τους ένα αγόρι οκτώ ετών, τον Ρεφίκ Ισμαήλ Μπέη, το οποίο είχε γνωρίσει στην Τουρκία.[87] Σαν σύζυγος ενός πλούσιου άνδρα, η Μπράιαν είχε καθήκοντα που σχετίζονταν με τη λειτουργία ενός νοικοκυριού της ανώτερης τάξης: "... η επίβλεψη του προσωπικού, η παραγγελία των τροφίμων και ο προγραμματισμός του μενού, η διακόσμηση του σπιτιού, η τακτοποίηση των λουλουδιών, η τήρηση ενός κοινωνικού ημερολογίου.[88] Σε κάποιον επισκέπτη στο σπίτι της είπε ότι θεωρούσε τη νέα της ζωή "άχρηστη" και ο γάμος Μπράιαν-Μπούλιτ άρχισε να ξεφτίζει.[89] Στο "Η Λουίζ Μπράιαν Γερνάει", η ιστορικός Κριστίν Στάνσελ εξετάζει τις μεγάλες αλλαγές στη ζωή της Μπράιαν μετά τον γάμο της με τον Μπούλιτ:

Η είσοδος του Ουίλιαμ Μπούλιτ στη ζωή της Λουίζ Μπράιαν ανατρέπει τις μπερδεμένες ιστορίες της χτυπημένης από τη θλίψη χήρας του πολέμου, της ριζοσπαστικής ηρωίδας και της υπερμάχου των καταπιεσμένων. Ο γάμος είναι ένας γρίφος, τόσο βιογραφικά, όσο και ιστορικά. Βιογραφικά, αποδείχτηκε μια καταστροφή, σε αντίθεση με τις προηγούμενες ρομαντικές επιλογές της Μπράιαν, που υπήρξαν έξυπνες και ικανοποιητικές.[90]

Αν και η Μπράιαν συνέχισε να γράφει, ελάχιστη από τη δουλειά της προς το τέλος της ζωής της δημοσιεύθηκε.[91] Το τελευταίο της δημοσιογραφικό κομμάτι, "Ένα Τουρκικό Διαζύγιο", σχετικά με τη συμπεριφορά του Ατατούρκ στις γυναίκες, δημοσιεύθηκε στην The Nation τον Αύγουστο του 1925.[92]

Μέχρι το 1926, η Μπράιαν, που γενικά απείχε από το αλκοόλ προηγουμένως στη ζωή της, υπέφερε από την επώδυνη και ανίατη Adiposis dolorosa (Dercum's disease) και άρχισε να πίνει πολύ.[93] Το 1930, ο Μπούλιτ, επικαλούμενος τον αλκοολισμό της γυναίκας του και ισχυριζόμενος ότι αυτή είχε μια λεσβιακή σχέση με την Γκουέν Λε Γκαλιέν, κόρη του συγγραφέα Ρίτσαρντ Λε Γκαλιέν, χώρισε την Μπράιαν και πήρε την αποκλειστική επιμέλεια της Άνι.[94] Η Μπράιαν συνέχισε να ζει στο Παρίσι, συμβουλεύοντας κατά καιρούς τον συγγραφέα Κλωντ Μακ Κέι,[95] και δίνοντας σύντομες βοήθειες σε ερευνητές από το Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ στη διατήρηση των εγγράφων του Ριντ.[91]

Θάνατος

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Μπράιαν πέθανε στις 6 Ιανουαρίου 1936, από εγκεφαλική αιμορραγία στη Σεβρ, στα προάστια του Παρισιού,[96] και είναι θαμμένη στο Cimetiere des Gonards στις Βερσαλίες.[97] Το 1998, τρεις εθελοντές από την Επιτροπή Πολιτιστικής Κληρονομιάς του Όρεγκον πήγαν στο Παρίσι για να βρουν τον τάφο, τον οποίο βρήκαν διαλυμένο, αχρονολόγητο και προγραμματισμένο για απομάκρυνση. Με τις προσπάθειες της Επιτροπής και με δωρεές, συμπεριλαμβανομένων μερικών από τους συγγενείς της Μπράιαν και του Μπούλιτ, ο τάφος αποκαταστάθηκε.[97]

Τα γραπτά της

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η Sterling Memorial Library που στεγάζει τα έγγραφα Μπράιαν.

Τα προσωπικά έγγραφα της Μπράιαν μεταβιβάστηκαν στον Μπούλιτ, όπου παρέμειναν μέχρι που η κόρη τους, Άνι, δώρισε τη συλλογή στο Πανεπιστήμιο Γέιλ, το 2004. Υπάρχουν ως χωριστές συλλογές, τα Έγγραφα Λουίζ Μπράιαν (MS 1840) και τα Έγγραφα Ουίλιαμ Κ. Μπούλιτ (MS 112) στη Βιβλιοθήκη Sterling Memorial στο Γέιλ. Η συλλογή της Μπράιαν αποτελείται, σε μήκος, από 5,92 μέτρα με "αλληλογραφία, γραπτά, βιβλία, εικαστικό υλικό, φωτογραφίες, έντυπα και άλλο υλικό που δημιουργήθηκε και συνελέγη από την Μπράιαν στα τελευταία είκοσι χρόνια της ζωής της, από το 1916 ως το 1936".[91]

Στη λαϊκή κουλτούρα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η ιστορία Μπράιαν-Ριντ έχει αποτυπωθεί στο φιλμ Reds (Οι κόκκινοι), του 1981, με πρωταγωνιστές την Ντάιαν Κίτον στον ρόλο της Μπράιαν και τον Γουόρεν Μπίτι στον ρόλο του Ριντ.[98] Στους άλλους ρόλους περιλαμβάνονται ο Τζακ Νίκολσον ως Ευγένιος Ο'Νηλ, η Μορίν Στάπλετον ως Έμμα Γκόλντμαν· Ζέρσεϊ Κοσίνσκι ως Γκριγκόρι Ζινόβιεφ (ένας από τους Μπολσεβίκους ηγέτες), και Έντουαρτ Χέλμαν ως Μαξ Ήστμαν.

Έργα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το πρώιμο δημοσιογραφικό έργο της Μπράιαν δημοσιεύεται σε κολεγιακές εκδόσεις και εφημερίδες - The Spectator, όπου η Μπράιαν ήταν κοσμική συντάκτης, και The Oregonian, για την οποία έκανε ελεύθερο ρεπορτάζ - στο Πόρτλαντ. Αρκετή από τη μετέπειτα δουλειά της δημοσιεύθηκε σε εφημερίδες όπως η Public Ledger της Φιλαδέλφειας, η New York American και άλλες εκδόσεις του Χήρστ, και δημοσιεύθηκαν ταυτοχρόνως σε εφημερίδες σε όλη τη Βόρειο Αμερική. Κάποια από αυτά τα άρθρα δημοσιεύθηκαν επίσης σαν συλλογή σε βιβλίο το 1918 και το 1923. Η δουλειά της επίσης δημοσιεύθηκε σε ανεξάρτητα περιοδικά, περιλαμβανομένου του The Masses, The Liberator και The Nation. Ακολουθεί ατελής κατάλογος του δημοσιευμένου έργου της.

Βιβλία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Louise Bryant (1923). «Mirrors of Moscow». marxists.org 1999;. Ανακτήθηκε στις 10 Μαρτίου 2016.  (Πρώτη έκδοση: New York: Thomas Seltzer, 1923) OCLC 1012771
  • Louise Bryant (1918). «Six Red Months in Russia: An Observer's Account of Russia Before and During the Proletarian Dictatorship». A Celebration of Women Writers. Ανακτήθηκε στις 10 Μαρτίου 2016.  (Πρώτη έκδοση: New York: George H. Doran Company. 1918) OCLC 464606065.

Θεατρικά

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Άλλα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 Gardner 1982, σελ. 294.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 Munk, Michael. «Louise Bryant (1885–1936)». The Oregon Encyclopedia. Portland State University. Ανακτήθηκε στις 19 Μαΐου 2014. 
  3. ↑ «Online Biographical Dictionary of the Woman Suffrage Movement in the United States» (Αγγλικά) Alexander Street Press.
  4. ↑ Dearborn 1996, p. 9.
  5. ↑ 5,0 5,1 Dearborn 1996, pp. 10–11.
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 6,4 Dearborn 1996, pp. 12–17.
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 7,3 7,4 7,5 Gardner 1982, pp. 22–23.
  8. ↑ Dearborn 1996, p. 18.
  9. ↑ Dearborn 1996, p. 19.
  10. ↑ Dearborn 1996, p. 18–22.
  11. ↑ 11,0 11,1 11,2 11,3 11,4 Dearborn 1996, pp. 22–27.
  12. ↑ Perry, Douglas (March 1, 2011)."Women's History Month: Revisiting Louise Bryant's Portland". The Oregonian (Portland, Oregon). Retrieved February 3, 2014.
  13. ↑ Dearborn 1996, pp. 27–29.
  14. ↑ 14,0 14,1 Gardner 1982, pp. 25–29.
  15. ↑ 15,0 15,1 15,2 Dearborn 1996, pp. 36–37.
  16. ↑ Dearborn 1996, pp. 37–40.
  17. ↑ Gelb 1973, p. 104., Dearborn 1996, p. 56.
  18. ↑ Dearborn 1996, p. 43.
  19. ↑ 19,0 19,1 Gelb 1973, pp. 76–77.
  20. ↑ Dearborn 1996, p. 44.
  21. ↑ Gardner 1982, p. 16.
  22. ↑ Gelb 1973, pp. 78–79.
  23. ↑ Gardner 1982, p. 14.
  24. ↑ Bryant, Louise (April 1916). "Two Judges". The Masses (New York: The Masses Publishing Company)8 (6): 18. Retrieved January 24, 2014 – via New York University.
  25. ↑ Gelb 1973, pp. 44–75.
  26. ↑ Gelb 1973, pp. 80–81.
  27. ↑ Dearborn 1996, pp. 47–52.
  28. ↑ Dearborn 1996, p. 52.
  29. ↑ Dearborn 1996, pp. 53–54.
  30. ↑ Dearborn 1996, pp. 55–56.
  31. ↑ Dearborn 1996, pp. 58–59.
  32. ↑ Dearborn 1996, pp. 60–62.
  33. ↑ Gardner 1982, p. 62.
  34. ↑ 34,0 34,1 34,2 Dearborn 1996, p. 64.
  35. ↑ Dearborn 1996, p. 67.
  36. ↑ Gardner 1982, p. 68.
  37. ↑ Dearborn 1996, pp. 74–88.
  38. ↑ Gardner 1982, pp. 81–96.
  39. ↑ Gardner 1982, p. 134.
  40. ↑ Gardner 1982, p. 124.
  41. ↑ 41,0 41,1 Gardner 1982, p. 126.
  42. ↑ Gardner 1982, pp. 126–29.
  43. ↑ Gardner 1982, p. 110.
  44. ↑ Gardner 1982, pp. 130–32.
  45. ↑ 45,0 45,1 Dearborn 1996, p. 98.
  46. ↑ 46,0 46,1 Dearborn 1996, pp. 103–04.
  47. ↑ Dearborn 1996, p. 108.
  48. ↑ Dearborn 1996, p. 109.
  49. ↑ 49,0 49,1 Dearborn 1996, p. 110.
  50. ↑ Dearborn 1996, pp. 96, 110.
  51. ↑ Dearborn 1996, p. 112.
  52. ↑ Gardner 1982, p. 146.
  53. ↑ Dearborn 1996, p. 139.
  54. ↑ Gardner 1982, p. 148.
  55. ↑ Dearborn 1996, pp. 120–23.
  56. ↑ Dearborn 1996, pp. 123–26.
  57. ↑ Gardner 1982, pp. 153–63.
  58. ↑ Gardner 1982, p. 163.
  59. ↑ Dearborn 1996, pp. 136–38.
  60. ↑ Dearborn 1996, pp. 139–40. Αντίθετα από τον Ριντ, η Μπράιαν απέφυγε την ιδιότητα του μέλους του κόμματος (Dearborn 1996, p. 182).
  61. ↑ Gelb 1973, p. 243.
  62. ↑ Gardner 1982, p. 174.
  63. ↑ Gardner 1982, pp. 179–80.
  64. ↑ 64,0 64,1 Gardner 1982, pp. 183–89.
  65. ↑ Gardner 1982, p. 188.
  66. ↑ Gardner 1982, p. 193.
  67. ↑ Gardner 1982, p. 200.
  68. ↑ Gardner 1982, pp. 200–02, 341.
  69. ↑ Gardner 1982, pp. 202–05.
  70. ↑ Gardner 1982, p. 205.
  71. ↑ Gardner 1982, pp. 200–08.
  72. ↑ Gardner 1982, p. 211.
  73. ↑ Gardner 1982, pp. 213–17.
  74. ↑ Dearborn 1996, pp. 175–76.
  75. ↑ Gardner 1982, pp. 220–21.
  76. ↑ Gardner 1982, p. 222.
  77. ↑ Dearborn 1996, p. 178.
  78. ↑ Dearborn 1996, pp. 181–83.
  79. ↑ Dearborn 1996, pp. 184–87.
  80. ↑ Dearborn 1996, p. 211.
  81. ↑ Gardner 1982, pp. 236–37.
  82. ↑ Dearborn 1996, pp. 307–08.
  83. ↑ "U.S. Ambassadors to Russia: William Christian Bullitt, 1933–1936". U.S. Department of State. Retrieved February 15, 2014.
  84. ↑ Dearborn 1996, pp. 217–19.
  85. ↑ 85,0 85,1 Dearborn 1996, p. 220.
  86. ↑ Dearborn 1996, pp. 216–24.
  87. ↑ Dearborn 1996, p. 225.
  88. ↑ Dearborn 1996, p. 227.
  89. ↑ Dearborn 1996, pp. 227–30.
  90. ↑ Stansell, Christine (Autumn 2000). "Louise Bryant Grows Old". History Workshop Journal(Oxford University Press) 50: 166.
  91. ↑ 91,0 91,1 91,2 "Guide to the Louise Bryant Papers MS 1840". Yale University Library. Retrieved January 21, 2014.
  92. ↑ Dearborn 1996, p. 231.
  93. ↑ Dearborn 1996, pp. 244–47.
  94. ↑ Gardner 1982, pp. 270–74.
  95. ↑ Gardner 1982, pp. 253–64.
  96. ↑ Gardner 1982, p. 294.
  97. ↑ 97,0 97,1 Allen, Penny (October 15, 1999)."Rehabilitating a Memory From a Forgotten Grave".The New York Times. Retrieved January 23, 2014.
  98. ↑ Myers, Marc (January 3, 1982)."The Story of 'Reds' and the Reed House". The New York Times. Retrieved February 2,2014.

Πηγές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]


Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Λουίζ_Μπράιαν&oldid=10884066"