Λουίζ Μπερτέν
| Λουίζ Μπερτέν | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Louise Bertin (Γαλλικά) |
| Γέννηση | 15 Ιανουαρίου 1805[1][2] Μπιέβρ[3] |
| Θάνατος | 26 Απριλίου 1877[1][4][2] 6ο δημοτικό διαμέρισμα του Παρισιού[3] |
| Χώρα πολιτογράφησης | Γαλλία |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Γαλλικά[5] |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | ποιήτρια συνθέτρια[6] συγγραφέας |
| Αξιοσημείωτο έργο | La Esmeralda Fausto Le Loup-garou |
| Οικογένεια | |
| Γονείς | Louis-François Bertin και Geneviève-Aimée-Victoire Boutard |
| Αδέλφια | Édouard Bertin Armand Bertin Geneviève Bertin |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Βραβεύσεις | Montyon Prizes |
 Σχετικά πολυμέσα | |
H Λουίζ-Ανζελίκ Μπερτέν (γαλλικά: Louise-Angélique Bertin), γεννήθηκε στις 15 Ιανουαρίου 1805 στη Ρος (οικισμός κοντά στην Μπιέβρ, του Εσόν) και πέθανε στις 26 Απριλίου στο Παρίσι, είναι Γαλλίδα ποιήτρια και συνθέτρια.
Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πρώιμα χρόνια και σπουδές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η Λουίζ Μπερτέν γεννήθηκε στην Μπιέβρ[7] στο κτήμα της οικογένειας, το οποίο και κληρονόμησε αργότερα.[8] Ήταν κόρη του Λουί-Φρανσουά Μπερτέν (Louis-François Bertin), διευθυντή της εφημερίδας Journal des Débats και της Ζενεβιέβ-Αιμέ-Βικτουάρ Μπουτάρ (Geneviève-Aimée-Victoire Boutard). Όταν σταμάτησε η δημοσιογραφική δραστηριότητα του πατέρα της με την καταστολή του ανεξάρτητου Τύπου το 1811 και την αναπηρία της Λουίζ, που έπασχε από πολιομυελίτιδα, καθώς ήταν ανίκανη για οποιαδήποτε φυσική δραστηριότητα, ο πατέρας της ανέλαβε προσωπικά την εκπαίδευση της κόρης του. Η μητέρα της, που ήταν πιανίστρια, της έμαθε να παίζει.[9] [10] Μεγάλωσε σε ένα καλλιτεχνικό και λογοτεχνικό περιβάλλον. Η ενέργειά της διοχετεύτηκε στη ζωγραφική και την ποίηση, καθώς και στη μουσική.[11] Σε επιστολή του αδελφού της αναφέρεται ότι είχε μουσικές δεξιότητες σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών.[12]
Έλαβε ιδιωτικά μαθήματα με τον Φρανσουά-Ζοζέφ Φετί στο τραγούδι, καθώς και στην παράδοση των συνθέσεων ιταλικού στιλ. Για αντίστιξη στράφηκε στον Αντουάν Ρεσά (Antoine Reicha) – φίλο του Χάυντν, ο οποίος ανήκε στο γερμανικό κίνημα συνθέσεων όπως του Μότσαρτ, του Μπετόβεν και του Βέμπερ – ο οποίος ήταν επίσης δάσκαλος του Μπερλιόζ και του Λίστ.[13] Η επιρροή του Αντουάν Ρεσά είναι ίσως η πιο σημαντική, καθώς εκείνος σχετίζεται, για παράδειγμα, με τη χρήση ακανόνιστης μετατροπίας, απροσδόκητων εναλλαγών ή ακόμα με τη χρήση πνευστών.[14]
Κατά τη διάρκεια μιας ιδιωτικής παράστασης στο Σατώ ντε Ρος το 1825, η Λουίζ Μπερτέν έπαιξε το έργο Guy Mannering, αντλώντας έμπνευση από το ομώνυμο μυθιστόρημα του Γούολτερ Σκοτ. Ωστόσο, το έργο θεωρείται έργο μαθητευόμενης συνθέτριας, αφού ήταν μόλις είκοσι ετών και δεν είχε ολοκληρώσει τις μουσικές της σπουδές.[15] [16]
Σταδιοδρομία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Τα κύρια έργα της Λουίζ Μπερτέν είναι μια κωμική όπερα (Le Loup-garou) καθώς και δύο όπερες που πλησιάζουν το είδος grand opéra: Fausto (1831) και La Esmeralda (1836). Το 1836 στην Όπερα του Παρισιού ανέβηκε η όπερα La Esmeralda - με την Κορνελί Φαλκόν (Cornélie Falcon) στον ομώνυμο ρόλο - το οποίο παίχτηκε μόνο έξι φορές, εν μέσω ταραχών λόγω πολιτικών διαμαχών εναντίον της εφημερίδας Journal des Débats που ίδρυσε ο πατέρας της Λουί-Φρανσουά Μπερτέν.[17] Το λιμπρέτο που έγραψε ο Βίκτωρ Ουγκώ βασισμένο στο δράμα του Η Παναγία των Παρισίων λογοκρίθηκε επίσης (εξού και προέκυψε η αλλαγή του τίτλου).[18] Ο Βίκτωρ Ουγκώ ήταν τότε ένας ποιητής με πολλούς επικριτές. Ο Φραντς Λιστ έγραψε ένα ορχηστρικό κομμάτι για σόλο πιάνο (S.476) και μια εκδοχή για πιάνο του Air chanté par Massol (S.477).[19][20]
Η Λουίζ Μπερτέν δεν έτυχε αναγνώρισης λόγω της ποιότητας των συνθέσεων της, αλλά και λόγω της συγκατάβασης των κριτικών προς μια γυναίκα με αναπηρία[13] (μετά την πολιομυελίτιδα κυκλοφορούσε με πατερίτσες), καθώς έβλεπαν στις συνθέσεις της μια «παρηγοριά για τις σωματικές της αναπηρίες» (εφημερίδα Le Siècle), ενώ ο Μπερλιόζ, που διηύθυνε τις πρόβες στην Όπερα, βεβαίωνε στην αλληλογραφία του για τις μουσικές αρετές και τις αρμονικές καινοτομίες ενός έργου που περιγράφει ως «αρρενωπό, δυνατό και νέο». Αν και «η όπερα ξεπερνά σε μεγάλο βαθμό τις λυρικές παραγωγές της εποχής»,[20] η αποτυχία της La Esmeralda απέτρεψε τη συνθέτρια από το να συνεχίσει να δημιουργεί για τη σκηνή.[19]
Ωστόσο, έγραψε επίσης δώδεκα καντάτες, ορισμένα έργα για συγκεκριμένα μουσικά όργανα, μεταξύ των οποίων έξι μπαλάντες για πιάνο, πέντε συμφωνίες δωματίου (όλες έχουν σωθεί σε χειρόγραφα), καθώς και δύο ποιητικές συλλογές.
Μνημονεύεται στην εφημερίδα La Gazette des femmes ως γυναίκα των γραμμάτων και μουσικός, όπου αναφέρονται κυρίως οι τρεις γνωστές όπερές της, οι συλλογές ποιημάτων της, καθώς και ορισμένα έργα μουσικής δωματίου και μελωδίες.[21]
Έργα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Συνθέσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Guy Mannering, 1825
- Le Loup-garou, κωμική όπερα σε μια πράξη, λιμπρέτο των Εζέν Σκριμπ (Eugène Scribe) και του Εντουάρ-Ζοζέφ-Ενμόντ Μαζέρ (Édouard-Joseph-Ennemond Mazères), 1827
- Fausto, 1831
- La Esmeralda, λιμπρέτο του Βικτώρα Ουγκώ, 1836 [22]
- Piano Trio, op. 10 (επιμ. Schoenenberger 1875)[23]
- Έξι μπαλάντες (1842)
- 5 συμφωνίες δωματίου (αδημοσίευτες)[24]
- L'Hirondelle (reverie), αφήγηση του Αλφόνς ντε Λαμαρτίν, 1877
- Reviens !, φαντασία για πιάνο βασισμένη σε έργο του M. L.M., 1878
Ποίηση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Les Glanes, A. René, 1842. Συλλογή που βραβεύθηκε από τη Γαλλική Ακαδημία [25] [διαδικτυακή ανάγνωση]
- Nouvelles Glanes, Carpenter, 1876
Μελοποιημένα έργα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Του Σαρλ Γκουνό:
- Si la mort est le but, για κοντράλτο, 1866.
Του Maurice Desrez:
- Si la mort est le but, για κοντράλτο, 1921.
Του Napoleon Henri Reber:
- L'amour (Dans le sentier, la violette)..
Αφιερώματα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Εκτόρ Μπερλιόζ του αφιέρωσε την πρώτη εκδοχή, για φωνή και πιάνο, του κύκλου τραγουδιών του Les Nuits d'été, op. 7, το 1841.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data
.bnf .fr /ark: /12148 /cb13967569d. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015. - ↑ 2,0 2,1 2,2 International Music Score Library Project. Category:Bertin,_Louise. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ 3,0 3,1 data
.bnf .fr /13967569 /louise _bertin /. - ↑ (Αγγλικά) SNAC. w63n3q95. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data
.bnf .fr /ark: /12148 /cb13967569d. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015. - ↑ Operone. bertin. Ανακτήθηκε στις 5 Απριλίου 2022.
- ↑ «Registres paroissiaux et d'état-civil». archives.yvelines.fr (στα Γαλλικά). Ανακτήθηκε στις 26 Ιουνίου 2023.
- ↑ Launay 2006, σελ. 74, 122.
- ↑ Launay 2006, σελ. 74.
- ↑ Boneau 1989, σελ. 75.
- ↑ Grove 2001.
- ↑ Boneau 1989, σελ. 68.
- ↑ 13,0 13,1 Launay 2006, σελ. 35.
- ↑ Crémades 2013, σελ. 9.
- ↑ Boneau 1989, σελ. 122-163.
- ↑ Crémades 2013, σελ. 11.
- ↑ Launay 2006, σελ. 415.
- ↑ Laster 2003.
- ↑ 19,0 19,1 Fauquet 2003, σελ. 138.
- ↑ 20,0 20,1 Serna 2008.
- ↑ «Dictionnaire des contemporaines». Gallica (στα Γαλλικά). 10 Δεκεμβρίου 1879. Ανακτήθηκε στις 28 Ιουνίου 2023.
- ↑ La Esmeralda, grand opéra de Louise Bertin Thèse de Mateo Crémades, université de Tours
- ↑ Launay 2006, σελ. 282.
- ↑ Launay 2006, σελ. 315.
- ↑ Lettre de Victor Hugo en 1842.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Louise Bertin στο Wikimedia Commons
|