Λεύκιος Καλπούρνιος Πίσων (ύπατος το 57)
| Λεύκιος Καλπούρνιος Πίσων (ύπατος το 57) | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 1ος αιώνας |
| Θάνατος | 70 |
| Χώρα πολιτογράφησης | Αρχαία Ρώμη |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | λατινική γλώσσα |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | πολιτικός στρατιωτικός |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Licinia Magna |
| Τέκνα | Calpurnius Piso Calpurnia |
| Γονείς | Λεύκιος Καλπούρνιος Πίσων (ύπατος το 27) |
| Αδέλφια | Γάιος Καλπούρνιος Πίσων (συνωμότης) |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Ρωμαίος συγκλητικός Ύπατος στην αρχαία Ρώμη |
Ο Λεύκιος Καλπούρνιος Πίσων, λατιν.: Lucius Calpurnius Piso (απεβ. το 70 μ.Χ.) ήταν Ρωμαίος συγκλητικός, που δραστηριοποιήθηκε τον 1ο αι. μ.Χ. Κατά τη διάρκεια του Έτους των Τεσσάρων Αυτοκράτορων ήταν ανθύπατος (κυβερνήτης) της Αφρικής και υποστήριξε τον Βιτέλλιο. Μετά τον θάνατο τού Βιτέλλιου σκοτώθηκε από υποστηρικτές τού Βεσπασιανού.
Νεανική ζωή
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ήταν γιος του Λεύκιου Καλπούρνιου Πίσωνα, ο οποίος είχε αναγκαστεί να αλλάξει το όνομα του από Γναίος σε Λεύκιο λόγω της εμπλοκής τού πατέρα του σε συνωμοσία εναντίον του Τιβέριου.[1] Η ζωή του νεότερου Πίσωνα δεν είναι γνωστή πριν από την ανάληψη της υπατείας για το έτος 57 ως συνάδελφος του Αυτοκράτορα Νέρωνα.[2]
Ο Τάκιτος καταγράφει ένα περιστατικό το προηγούμενο έτος, όπου δημιουργήθηκε μια σύγκρουση μεταξύ του πραίτορα Βιμπούλιου και του Αντίστιου Σωσιανού, του τριβούνου των πληβείων, για το αν πρέπει να κρατήσει φυλακισμένα κάποια αντάξια μέλη του ακροατηρίου. Η Σύγκλητος αποφάσισε εναντίον του Αντίστιου, και ο Πίσων πήγε παραπέρα και πρότεινε ότι δεν θα πρέπει πλέον στους τριβούνους να δικάζουν υποθέσεις στα σπίτια τους. [3]
Αξιώματα
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Υπηρέτησε ως επιμελητής των υδάτων (curator aquarum) για τη Ρώμη από το 60 έως το 63.[4] Το έτος 62 ο Αυτοκράτορας Νέρων διόρισε τον Πίσωνα, μαζί με τον Αύλο Δουκένιο Γεμίνο και τον Πομπηίο Παυλλίνο σε μια επιτροπή για τη διαχείριση των δημόσιων εσόδων. [5] Στη συνέχεια το 69 μ.Χ. επιλέχθηκε από την εκλογή για να γίνει ανθύπατος (proconsul) της Αφρικής.[6]
Ήταν μέλος των Αδελφών Αρβάλων. Αν και δεν είναι γνωστό πότε προσήλθε στον σύλλογο (collegia), ο Πίσων έχει καταγραφεί ότι παρακολουθούσε τις συναντήσεις στα έτη 57, 58, 59, 60 και 63.
Ο Πίσων είχε σύζυγο τη Λικινία Μάγνα. Η κόρη τους Καλπουρνία παντρεύτηκε τον Καλπούρνιο Γαλεριανό, γιο του Γάιου Καλπούρνιου Πίσωνα.[7]
Το τέλος
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ενώ κυβερνούσε τη Ρωμαϊκή Αφρική, ξεκίνησε ο εμφύλιος πόλεμος γνωστός ως το Έτος των Τέσσερων Αυτοκράτορων. Τόσο η επαρχία όσο και ο Πίσων υποστήριξαν τον Βιτέλλιο, ο οποίος ήταν ανθύπατος εκεί πιο πριν. Ο διοικητής της λεγεώνας που είχε σταθμεύσει στη Βόρεια Αφρική, Γάιος Καλπετανός Ράντιος Κουιρινάλις Βαλέριος Φήστος, όμως, είχε μυστική επικοινωνία με τον Βεσπασιανό. Μετά τον θάνατο του Βιτέλλιου, ο Κλαύδιος Σαγίττα, ένας έπαρχος του Ιππικού, έφτασε στην Αφρική. Ο Σαγίττα είπε στον Πίσωνα ότι είχε εκδοθεί διαταγή για να εκτελεστεί ο ανθύπατος, ότι ο γαμπρός του είχε εκτελεστεί, και η μόνη ελπίδα του Πίσωνα για ασφάλεια ήταν είτε να φύγει προς τους υποστηρικτές του Βιτέλλιου που παρέμειναν στη Γαλλία και την Ισπανία, είτε να υπερασπιστεί τον εαυτό του στην Καρχηδόνα. Λίγο αργότερα, ένας αγγελιοφόρος, ο Γάιος Λικίνιος Μουκιανός, έφτασε ως απεσταλμένος από τον Μουκιανό, ένα υποστηρικτή του Βεσπασιανού με έδρα τη Ρώμη, για να συνομιλήσει με τον Πίσωνα. Ο Πίσων αρνήθηκε να φύγει από το παλάτι του, γεγονός που εξόργισε τον τοπικό πληθυσμό, που άρχισε να κάνει ταραχές στην αγορά, απαιτώντας από τον Πίσωνα να παρουσιαστεί. Ο Πίσων απέφυγε να εμφανιστεί στο πλήθος, αλλά κατάφερε να φέρει τον αγγελιοφόρο και κατά την ανάκριση αυτού διαπίστωσε ότι ο Μουκιανός τον είχε στείλει να τον σκοτώσει. Ο ανθύπατος διέταξε τη θανατική ποινή τού αγγελιοφόρου και αρνήθηκε να εκτελέσει οποιαδήποτε καθήκοντα έξω από το παλάτι, ως μια προσπάθεια να προστατευτεί από την επανάληψη των ταραχών.[7]
Όταν ο Φήστος έμαθε για τα γεγονότα στην Καρχηδόνα, έστειλε ένα σώμα ιππικού για να σκοτώσει τον Πίσωνα. Αν και κανένας από τους άνδρες δεν γνώριζε τον Πίσωνα, ο ίδιος ταυτοποιήθηκε από τον Βαίβιο Μάσα, τον οποίο ο Τάκιτος περιέγραψε ως "έναν άνθρωπο ακόμη και τότε μοιραίο για το καλό, που προορίζεται να εμφανίζεται συχνά ανάμεσα στη σειρά των δεινών που είχε υπομείνει πολύ καιρό".[8] Με το τέλος του Πίσωνα, ο Φήστος μπόρεσε να λάβει τον έλεγχο της επαρχίας, και να υποστηρίξει ανοικτά τον Βεσπασιανό.
Αναφορές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ Ronald Syme, The Augustan Aristocracy (Oxford: Clarendon Press, 1986), p. 374
- ↑ Giuseppe Camodeca, "I consoli des 55–56 e un nuovo collega di seneca nel consolato: P. Cornelius Dolabella (TP.75 [=1401 +135)*", Zeitschrift für Papyrologie und Epigraphik, 63 (1986), pp. 201–215.
- ↑ Tacitus, Annales, XIII.28
- ↑ Frontinus, De aquis, 102
- ↑ Tacitus, Annales XV.18
- ↑ Wells, Colin (1995). The Roman Empire. Cambridge, Mass.: Harvard University Press. σελίδες 68. ISBN 9780674777705.
- ↑ 7,0 7,1 Tacitus, Histories, IV.49
- ↑ Tactius, Histories, IV.50