Κόκκινη Εβδομάδα
Κόκκινη Εβδομάδα του 1914, ή (κατά την καθαρεύουσα της εποχής), Ερυθρά Εβδομάς, ονομάζεται στην πολιτική ιστορία της Ιταλίας, αλλά και στον παγκόσμιο ταξικό αγώνα γενικότερα, η εβδομάδα των αιματηρών απεργιακών κινητοποιήσεων και ταραχών που συνέβησαν τον Ιούνιο του 1914 και συγκλόνισαν όλη την Ιταλία με κίνδυνο γενικής εργατικής επανάστασης.
Ιστορικό[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Συγκεκριμένα, αργά το απόγευμα στις 7 Ιουνίου του 1914 περίπου 70 αστυνομικοί στην προσπάθειά τους να αποτρέψουν την διαδήλωση περίπου 200 εργατών, στο κέντρο της πόλης της Αγκόνας, τελικά συνεπλάκησαν κάνοντας χρήση όπλων, φονεύοντας τρεις διαδηλωτές. Το τότε Σοσιαλιστικό Κόμμα της Ιταλίας (Παρτίτο Σοσιαλίστο Ιταλιάνο - PSI), παρακινούμενο από τον νεαρό τότε αρχισυντάκτη Μουσολίνι της εφημερίδας του κόμματος "Αβάντι !", ("Avanti !" = "Εμπρός !"), διέταξε την γενική απεργία σ΄ όλη την Ιταλία.
Τα γεγονότα που ακολούθησαν ήταν δραματικά. Η αντίδραση υπήρξε τόσο βίαιη και άμεση που ούτε οι ηγέτες των συνδικαλιστών αλλά ούτε και οι Αρχές μπόρεσαν να προλάβουν τα γεγονότα που είχαν ξεφύγει από τον έλεγχό τους. Πρώτη περιοχή που κήρυξε γενική απεργία ήταν η Ρωμανία, κατ΄ εξοχή "ανατρεπτική" περιοχή της Ιταλίας καθώς και η περιοχή της Αιμιλίας.
Το πρωί της 10ης Ιουνίου οι απεργοί στη πόλη Φαμπριάνο, που αποτελεί επαρχία της Αγκόνας, ανακήρυξαν αβασίλευτη δημοκρατία υψώνοντας και τραγουδώντας την Μπαντιέρα Ρόσα (= κόκκινη σημαία), ενώ στη περιοχή της Μαρκίας και της Απουλίας, στην Α. και ΝΑ. Ιταλία, αντίστοιχα, η απεργία υπήρξε περιορισμένη. Ιδιαίτερες μαχητικές διαδηλώσεις σημειώθηκαν από Β. προς Ν. στις πόλεις Τορίνο, Γένουα, Μιλάνο, Βενετία, Φλωρεντία, Ρώμη, Νάπολη, Μπάρι καθώς και στο Παλέρμο.
Τελικά με την εμπλοκή και την παρουσία των κυβερνητικών στρατευμάτων σε πολλές των περιπτώσεων αυτών, οι εκδηλώσεις διακόπηκαν μετά και από την παρέμβαση των συνδικαλιστών ηγετών. Έτσι το πρωί της 11ης Ιουνίου η αναταραχή πλέον είχε παύσει σε όλη την χώρα.
Η αποτυχία της κινητοποίσης της Κόκκινης Εβδομάδας (Settimana Rossa) έπεισε τον Μουσολίνι για την ανεπάρκεια του σοσιαλισμού ως επαναστατικής ιδεολογίας. Θεώρησε ότι ο σοσιαλισμός είχε γίνει πυλώνας του υπάρχοντος συστήματος και ότι το Σοσιαλιστικό Κόμμα με τα συνδικάτα του ήταν υπεύθυνα για την αποτυχία της Κόκκινης Εβδομάδας.[1]
Σημείωση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Δύο εβδομάδες αργότερα, στις 28 Ιουνίου (1914), δολοφονήθηκε ο Αρχιδούκας και διάδοχος Φραγκίσκος Φερδινάνδος της Αυστρίας, αδελφός του Αυτοκράτορα Φραγκίσκου Ιωσήφ,, στο Σεράγιεβο, που έγινε η αφορμή της έκρηξης του Α' Π.Π.. Το συμβάν αυτό επισκίασε τον αντίκτυπο των γεγονότων της Κόκκινης Εβδομάδας αποσπώντας την προσοχή γενικά από τον συνεχώς αυξανόμενο ταξικό αγώνα που συνέβαινε στην Ιταλία που μέσα στην επόμενη εικοσαετία τον καπηλεύτηκε έντεχνα ο ιταλικός υπερεθνικισμός - φασισμός.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Ιστορία του 20ου Αιώνος, τόμ. 6, Εκδ. ΠΑΡΝΕΛ - Χρυσός Τύπος - Αθήναι 1974, τομ. 1ος, σελ 362