Μετάβαση στο περιεχόμενο

Κάρολος Β΄ της Ορλεάνης

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Κάρολος των Βαλουά
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα
Charles II d'Orléans (Γαλλικά)
Γέννηση22  Ιανουαρίου 1522
Σαιν-Ζερμαίν-αν-Λαι
Θάνατος9  Σεπτεμβρίου 1545
Forest-Montiers
Αιτία θανάτουπανώλη
Τόπος ταφήςΒασιλική Σαιν-Ντενί
Χώρα πολιτογράφησηςΓαλλία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΓαλλικά
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητααριστοκράτης
Οικογένεια
ΓονείςΦραγκίσκος Α΄ της Γαλλίας και Κλαυδία της Βρεττάνης
ΑδέλφιαΜαγδαληνή της Γαλλίας
Μαργαρίτα της Γαλλίας
Καρλόττα των Βαλουά
Ερρίκος Β΄ της Γαλλίας
Φραγκίσκος Γ΄ της Βρεττάνης
ΟικογένειαΟίκος του Βαλουά
Θυρεός
Commons page Σχετικά πολυμέσα

Ο Κάρολος Β' της Ορλεάνης (22 Ιανουαρίου/1522 - 9 Σεπτεμβρίου/1545) ήταν Γάλλος πρίγκιπας απο τον Οίκο του Βαλουά γνωστός και ως δούκας του Ανγκουλέμ, τρίτος γιος του βασιλιά της Γαλλίας Φραγκίσκου Α' απο τον πρώτο γάμο του με την Κλαυδία της Βρετάνης. Μετά τον πρόωρο θάνατο του μεγαλύτερου αδελφού Φραγκίσκου (1536) πήρε τον τίτλο του δούκα της Ορλεάνης ως δεύτερος επιζών γιος του βασιλιά. Τον τίτλο κατείχε μέχρι τότε ο δεύτερος αδελφός του Ερρίκος που έγινε στην συνέχεια δελφίνος και μετέπειτα βασιλιάς.

Ευνοούμενος γιος του Φραγκίσκου Α'

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ήταν ο πιο ωραίος και ο αγαπημένος γιος του βασιλιά Φραγκίσκου Α' αν και ευλογιά τον είχε τυφλώσει από το ένα μάτι. Η εύνοια του πατέρα τον έκανε εξαιρετικά άτακτο και κακομαθημένο. [1] Ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής στην Γαλλική αριστοκρατία επειδή πίστευαν ότι τελικά θα καταφέρει ο Φραγκίσκος Α' να τον ορίσει διάδοχο. Το 1540 πήρε τον τίτλο του κόμητα του Κλερμόν.[2]

Το 1542 ο πατέρας του ξεκίνησε ξανά τον πόλεμο εναντίον του αυτοκράτορα των Αψβούργων Καρόλου Κουίντου και ο Κάρολος κυρίευσε ξανά το Λουξεμβούργο. Ο πόλεμος έληξε για άλλη μια φορά σε ήττα για τον Φραγκίσκο Α' με την ειρηνική συνθήκη του Κρεπί στις 19 Σεπτεμβρίου/1544 σύμφωνα με την οποία ο Κάρολος ήταν υποχρεωμένος να παντρευτεί πριγκίπισσα από την οικογένεια των Αψβούργων.

Εχθρότητες με τον μεγαλύτερο αδελφό του Ερρίκο

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

H πρώτη επιλογή ήταν να παντρευτεί την ινφάντα Μαρία της Ισπανίας κόρη του ίδιου του Καρόλου Ε' και της Ισαβέλλας της Πορτογαλίας, η δεύτερη επιλογή ήταν η αρχιδούκισσα Άννα της Αυστρίας κόρη του Φερδινάνδου Α' της Ουγγαριας και της Βοημίας και ανιψιά του Καρόλου Ε'. H συνθήκη του Κρεπί άφησε δυσαρεστημένο έντονα τον μεγαλύτερο αδελφό του Ερρίκο επειδή θεωρούσε οτι το Μιλάνο του ανήκει σαν κληρονομιά της συζύγου του Αικατερίνης των Μεδίκων. Ο Ερρίκος φοβήθηκε σε συνδυασμό με την εύνοια του πατέρας τους στον Κάρολο τον τεμαχισμό του μελλοντικού του βασιλείου που θα είχε σαν αποτέλεσμα την απώλεια της ισχύος του.[3]

Το μίσος ανάμεσα στα δύο αδέλφια έληξε με τον πρόωρο θάνατο του Καρόλου το 1545 σε ηλικία μόλις 23 ετών. Σύμφωνα με τις περισσότερες πληροφορίες αιτία του θανάτου ήταν η πανώλη· κάποιοι άλλοι λένε ότι δηλητηριάστηκε από τον αδελφό του, αλλά αυτό δεν είναι εξακριβωμένο.

  1. Seward, Desmond (1973). Prince of the Renaissance: The Golden Life of François I. New York: Macmillan Publishing Co. p. 228.
  2. Prime, Temple (1903). "Note on the County of Clermont". Notes Relative to Certain Matters Connected with French History. 1. De Vinne Press. p. 103. Retrieved 11 August 2016 – via Google Books. "Charles, Duke of Orleans, was Count of Clermont from 1540 to 1545, when he died leaving no issue."
  3. Seward, Desmond (1973). Prince of the Renaissance: The Golden Life of François I. New York: Macmillan Publishing Co. p. 241.
  • Seward, Desmond (1973). Prince of the Renaissance: The Golden Life of François I. New York: Macmillan Publishing Co. p. 228.
  • Prime, Temple (1903). "Note on the County of Clermont". Notes Relative to Certain Matters Connected with French History. 1. De Vinne Press. p. 103. Retrieved 11 August 2016 – via Google Books. Charles, Duke of Orleans, was Count of Clermont from 1540 to 1545, when he died leaving no issue.
  • Seward, Desmond (1973). Prince of the Renaissance: The Golden Life of François I. New York: Macmillan Publishing Co. p. 241.