Ιωάννης Β΄ του Αρμανιάκ
| Ιωάννης Β΄ του Αρμανιάκ | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 1333 (περίπου)[1] |
| Θάνατος | 26 Μαΐου 1384[1] Αβινιόν |
| Τόπος ταφής | καθεδρικός ναός του Ως |
| Χώρα πολιτογράφησης | Γαλλία |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Γαλλικά |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | φεουδάρχης |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Jane of Perigord[1][2] |
| Τέκνα | Ιωάννης Γ΄ του Αρμανιάκ[1] Βερνάρδος Ζ' του Αρμανιάκ[1] Beatrix of Armagnac[1][3][4] Jean d'Armagnac |
| Γονείς | Ιωάννης Α΄ του Αρμανιάκ[1] και Βεατρίκη του Κλερμόν[1] |
| Αδέλφια | Bernard of Armagnac Μάρθα του Αρμανιάκ Ιωάννα του Αρμανιάκ |
| Οικογένεια | Οίκος του Αρμανιάκ |
| Θυρεός | |
 | |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Ιωάννης Β' ο Κυφός, [5] γαλλ.: Jean II le Bossu, (1333 - 26 Μαΐου 1384) από τον Οίκο του Αρμανιάκ, ήταν κόμης του Αρμανιάκ, του Φεζενσάκ, του Ροντέζ (1371-1384) και κόμης του Σαρολαί (1364-1384), υποκόμης Λομάν (Lomagne) και Ωβιλάρ (Auvillars).
Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ήταν γιος του Ιωάννη Α' κόμη του Αρμανιάκ, του Φεζενσάκ και του Ροντέζ, υποκόμη Λομάν και του Οβιλάρ και της Βεατρίκης του Κλερμόν, δισεγγονής του Λουδοβίκου Θ' της Γαλλίας.
Κατά τη διάρκεια της ζωής τού πατέρα του, έφερε τον τίτλο τού κυρίου και στη συνέχεια τού κόμη του Σαρολαί, τον οποίο είχε λάβει από τη μητέρα του. Επίσης κατά τη διάρκεια της ζωής του τού ανατέθηκε η διακυβέρνηση του Λανγκεντόκ.
Εκατονταετής Πόλεμος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Από το 1351, συμμετείχε ενεργά στις μάχες του Εκατονταετούς Πολέμου, πολεμώντας υπό τις διαταγές τού πατέρα του, ή για τον επικυρίαρχό του, Φίλιππο Γ' δούκα της Βουργουνδίας, ή Ιωάννη δούκα του Μπερί, ή τον βασιλιά της Γαλλίας.
Ως άρχοντας του Σαρολαί δεν ήταν υποχρεωμένος, σύμφωνα με τους όρους της Συνθήκης του Μπρετινύ, να αποτίσει ταπεινωτικό φόρο τιμής σε όσους είχε πολεμήσει για αρκετά χρόνια: τον Εδουάρδο Γ' βασιλιά της Αγγλίας, και τον γιο του τον Μαύρο Πρίγκιπα, πρίγκιπας της Ουαλίας. Ήταν όμως η πρώτη και μοναδική φορά, που υποστήριξε την κλήση του βασιλιά Καρόλου Ε' ενάντια στις ενέργειες τού πρίγκιπα της Ουαλίας, που τελικά οδήγησαν στην απελευθέρωση της Μπισκάι από την αγγλική κατοχή.
Ειρήνη με τους Φουά[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το 1379 συνήψε με τον Γκαστόν Γ' Φοίβο μία ειρήνη, που εδραιώθηκε με τον γάμο της κόρης του Βεατρίκης με τον γιο τού Γκαστόν Γ΄ Φοίβου. Έτσι έληξε αυτή η ατυχής διαμάχη, που για 89 χρόνια, είχε φέρει σε αντίθεση τις δύο ισχυρότερες οικογένειες της νότιας Γαλλίας.
Η δίκη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Μέσα από τις δολοπλοκίες του δούκα του Μπερί, εναντίον του αδελφού του, του δούκα της Βουργουνδίας, ο Ιωάννης κλήθηκε στην Αυλή για να υπερασπιστεί τον εαυτό του ενάντια σε αυτές τις κατηγορίες:
- Εξασφάλιση συμμαχίας με την Αγγλία.
- Συμμαχία με ελεύθερες εταιρείες μισθοφόρων.
- Προσπάθησε, σε συνεννόηση με τον κόμη του Φουά, να μοιραστούν το Λανγκεντόκ.
Ο Ιωάννης δεν δικάστηκε ποτέ, αφού απεβίωσε στην Αβινιόν το 1384.
Οικογένεια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στις 21 Νοεμβρίου 1359 νυμφεύτηκε την Ιωάννα του Περιγκόρ, κόρη του Ρογήρου-Βερνάρδου κόμη του Περιγκόρ, και της Eleanor de Vendôme. Είχαν τρία παιδιά:
- Ιωάννης Γ΄, (1359 - 1391), κόμης του Aρμανιάκ.
- Bερνάρδος Ζ΄, (1363 έως 1418), κόμης του Aρμανιάκ, κοντόσταυλος της Γαλλίας. [6]
- Βεατρίκη (γενν. 1365), παντρεύτηκε το 1379 με τον Γκαστόν του Φουά (απεβ. 1381), γιο του Γκαστόν Γ΄ κόμη του Φουά, και στις 27 Ιανουαρίου 1382 με τον Κάρλo Βισκόντι κύριο της Πάρμα, γιο του Μπερναμπό Βισκόντι και της Βεατρίκης Ρεγκίνας ντελα Σκάλα. [7] [8]
Ο Γιάννης είχε επίσης πολλά νόθα παιδιά:
- (νόθος) Ζαν (απεβ. 8 Οκτωβρίου 1409), επίσκοπος Mέντε και αρχιεπίσκοπος Άουχ. [9]
- (νόθος) Μπερτράν (απεβ. 1403), κύριος του Σατώ ντε Βιλιέ στο Aρμανιάκ.
Βιβλιογραφικές αναφορές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,00 1,01 1,02 1,03 1,04 1,05 1,06 1,07 1,08 1,09 1,10 Charles Cawley: «Medieval Lands». (Αγγλικά) Charles Cawley, "Medieval Lands", 2006-2020.
- ↑ p48977.htm#i489770. Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2020.
- ↑ Leo van de Pas: (Αγγλικά) Genealogics. 2003.
- ↑ Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage.
- ↑ The Americana: a universal reference library, Vol.2, Ed. Frederick Converse Beach, George Edwin Rines, (1912).
- ↑ The Americana: a universal reference library, Vol.2, Ed. Frederick Converse Beach, George Edwin Rines, (1912).
- ↑ Black 2009, σελ. 54.
- ↑ Bartlett 2013, σελ. 177.
- ↑ Joseph Vaissète, Histoire générale de Languedoc, Vol.3, 68.
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Bartlett, Kenneth R. (2013). A Short History of the Italian Renaissance. University of Toronto Press.
- Black, Jane (2009). Absolutism in Renaissance Milan: Plenitude of Power Under the Visconti and the Sforza 1329-1535. Oxford University Press.
- The Americana: a universal reference library, Vol.2, Ed. Frederick Converse Beach, George Edwin Rines, 1912.
- Histoire générale de Languedoc, Vol.3, Ed. Claude de Vic, Joseph Vaissete, Alexandre Du Mège, 1841.