Ιστορία της Ρουμανίας κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο

Μετά το ξέσπασμα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου την 1η Σεπτεμβρίου 1939, το Βασίλειο της Ρουμανίας (με βασιλιά τον Βασιλιά Κάρολο Β΄) αποφάσισε να τηρήσει στάση ουδετερότητας. Ωστόσο, η ταχέως μεταβαλλόμενη πολιτική κατάσταση στην Ευρώπη κατά τη διάρκεια του 1940, καθώς και οι εγχώριες πολιτικές αναταραχές, υπονόμευσαν τη στάση που είχε αποφασίσει να κρατήσει αρχικά η Ρουμανία. Οι φασιστικές πολιτικές δυνάμεις (όπως η Σιδηρά Φρουρά) απέκτησαν μεγαλύτερη δημοτικότητα στον ρουμανικό λαό και μεγαλύτερη εξουσία στη διακυβέρνηση της χώρας, ωθώντας τη χώρα σε συμμαχία με τη Ναζιστική Γερμανία και τους συμμάχους της. Καθώς οι στρατιωτικές τύχες των δύο κύριων εγγυητών της εδαφικής ακεραιότητας της Ρουμανίας (της Γαλλίας και της Βρετανίας) κατέρρευσαν στην Πτώση της Γαλλίας, η κυβέρνηση της Ρουμανίας στράφηκε στη Γερμανία ελπίζοντας σε μια παρόμοια εγγύηση. Όμως, δεν είχαν ενημερωθεί ότι οι Γερμανοί είχαν συναινέσει στις Σοβιετικές εδαφικές αξιώσεις στο μυστικό σύμφωνο Μολότωφ–Ρίμπεντροπ.

Το καλοκαίρι του 1940 μια σειρά εδαφικών διαμαχών επιλύθηκαν με αρνητική έκβαση για τη Ρουμανία, καθώς τα περισσότερα εδάφη που κερδήθηκαν σε όλη την πορεία του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου χάθηκαν. Αυτό οδήγησε στην κατρακύλα της δημοτικότητα της ρουμανικής κυβέρνησης, ενισχύοντας τη δημοτικότητα των φασιστών και στρατιωτικών φατριών, οι οποίες έκαναν πραξικόπημα κατά της κυβέρνησης της χώρας. Η χώρα έγινε δικτατορία με ηγέτη τον στρατηγό Ιόν Αντονέσκου. Το νέο καθεστώς στράφηκε όλο και περισσότερο προς τον Άξονα, μπαίνοντας επίσημα στις δυνάμεις του Άξονα στις 23 Νοεμβρίου 1940. Ως μέλος του Άξονα, η Ρουμανία συμμετείχε στη γερμανική εισβολή στη Σοβιετική Ένωση στις 22 Ιουνίου 1941, εφοδιάζοντας τη Ναζιστική Γερμανία με πετρέλαια και εξοπλισμό. Επίσης η Ρουμανία έστειλε περισσότερα στρατεύματα στο Ανατολικό Μέτωπο απ'όλους τους συμμάχους των Γερμανών μαζί. Οι ρουμανικές δυνάμεις έπαιξαν μεγάλο ρόλο στις μάχες στην Ουκρανία, στη Βεσσαραβία, στο Στάλινγκραντ και αλλού. Τα ρουμανικά στρατεύματα είναι υπεύθυνα για τη δίωξη και σφαγή περίπου 260.000 Εβραίων σε ρουμανοκρατούμενες περιοχές, ωστόσο οι περισσότεροι Ρουμανοεβραίοι επέζησαν του πολέμου και των αντίξοων συνθηκών. Σύμφωνα με τον ιστορικό και συγγραφέα Μαρκ Αξουόρθι, ο δεύτερος αξονικός στρατός στη Ρουμανία ανήκε αναμφισβήτητα στη Ρουμανία, ωστόσο η θέση αυτή αμφισβητείται καθώς άλλη συμφωνούν με τη θέση ότι αυτή η θέση ανήκει στον ιταλικό στρατό.

Καθώς η πλάστιγγα του πολέμου έγερνε προς τους Συμμάχους, η Ρουμανία βομβαρδίστηκε από τους Συμμάχους από το 1943 και έπειτα και μετά, το 1944, εισέβαλαν οι Σοβιετικοί που προέλασαν. Με τη λαϊκή υποστήριξη για τη συμμετοχή της Ρουμανίας στον πόλεμο να παραπαίει και τα γερμανορουμανικά στρατεύματα να δέχονται συνεχώς ήττες, ο βασιλιάς Μιχαήλ της Ρουμανίας ηγήθηκε ενός πραξικοπήματος που έριξε το καθεστώς του Αντονέσκου και ενέταξε τη Ρουμανία στο πλευρό των Συμμάχων για το υπόλοιπο του πολέμου. Ο Αντονέσκου εκτελέστηκε τον Ιούνιο του 1946. Παρά την καθυστέρηση ένταξη στο πλευρό της πλευράς που νίκησε, η Μεγάλη Ρουμανία που οικοδομήθηκε στα τέλη του Α΄ ΠΠ διαλύθηκε σε μεγάλο βαθμό, καθώς η Βουλγαρία και η Σοβιετική Ένωση αλλά ανέκτησε τη Βόρεια Τρανσυλβανία από την Ουγγαρία. Η Ρουμανία έχασε δύο νότιες επαρχίες (Σιλίστρα και Ντόμπριτς) υπέρ της Βουλγαρίας, καθώς και τα εδάφη της σημερινής Μολδαβίας, του Μπουτζάκ (Ουκρανία) και το Τσερνίβτσι με το Χοτίν και τα περίχωρά του.