Ισλάμ στην Ουκρανία
Το Ισλάμ είναι η τέταρτη μεγαλύτερη θρησκεία στην Ουκρανία, αντιπροσωπεύοντας το 0,6% -0,9% του πληθυσμού.[1][2] Η θρησκεία έχει μακρά ιστορία στην Ουκρανία που χρονολογείται από την ίδρυση της Χανάτου της Κριμαίας τον 15ο αιώνα.
Το Σουνιτικό Ισλάμ της σχολής Χανάφι είναι η μεγαλύτερη μη χριστιανική θρησκεία στην Ουκρανία και η πλειοψηφία των Ουκρανών μουσουλμάνων είναι Τάταροι της Κριμαίας . Άλλοι τουρκικοί λαοί ιθαγενείς στην Ουκρανία, που βρίσκονται κυρίως στη Νότια και νοτιοανατολική Ουκρανία, ασκούν άλλες μορφές Ισλάμ. Σε αυτά περιλαμβάνονται οι Τάταροι του Βόλγα, οι Αζέροι, οι εθνοτικές ομάδες του Βόρειου Καυκάσου και οι Ουζμπέκοι.[2] Το 2012 περίπου 500.000 Μουσουλμάνοι ζούσαν στην Ουκρανία, συμπεριλαμβανομένων 300.000 Τάταρων της Κριμαίας.[3] Τον Φεβρουάριο του 2016, ο Σάιντ Ισμάγκιλοφ, ο μουφτής της Ουμμάχας, απαρίθμησε ένα εκατομμύριο μουσουλμάνους στην Ουκρανία.
Ενώ δεν υπάρχει γενική κυβερνητική δομή για τους Μουσουλμάνους στην Ουκρανία, οι μονοεθνικές κοινότητες σε πολυεθνικές περιοχές εξυπηρετούνται από τα εθνικά τους ιδρύματα και υποστηρίζονται από τους διεθνείς ομολόγους τους. Κοινότητες που υποστηρίζουν μεγάλα Ισλαμικά ιδρύματα βρίσκονται στο Κίεβο, την Κριμαία, τη Συμφερόπολη και το Ντονέτσκ . Ανεξάρτητες κοινότητες Σαλαφιστών βρίσκονται επίσης στο Κίεβο και την Κριμαία, καθώς και κοινότητες Σιίτες στο Κίεβο, το Χάρκοβο και το Λούανσκ.[2]
Ιστορία των Μουσουλμάνων στην Ουκρανία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ενώ οι Ουκρανοί είναι κυρίως Ορθόδοξοι και Καθολικοί, οι Μουσουλμάνοι έχουν ζήσει στην περιοχή που αποτελεί τη σύγχρονη Ουκρανία για αιώνες. Οι μουσουλμανικοί οικισμοί συγκεντρώνονται στο νότιο ήμισυ της χώρας, ιδιαίτερα στην Κριμαία, αν και υπάρχουν αποικίες Τατάρων Λίπκα σε άλλες περιοχές όπως η Βολυνία και η Ποδολία.
Η ιστορία του Ισλάμ στην Ουκρανία συνδέεται με τους Τάταρους της Κριμαίας, τους Τούρκους απογόνους τουρκικών και μη τουρκικών λαών που είχαν εγκατασταθεί στην Ανατολική Ευρώπη ήδη από τον 7ο αιώνα. Κατέστησαν το Χανάτο της Κριμαίας στην νότια Ουκρανία τον 15ο αιώνα. Το Χανάτο έχασε σύντομα την κυριαρχία του και έπεσε υπό την επιρροή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αν και οι τοπικοί ηγεμόνες του διατήρησαν σημαντικό βαθμό αυτονομίας. Από τον 15ο έως τον 18ο αιώνα, οι Τάταροι της Κριμαίας εισέβαλαν συχνά σε ανατολικά σλαβικά εδάφη για να συλλάβουν τους κατοίκους τους, υποδουλώνοντας περίπου τρία εκατομμύρια ανθρώπους, κυρίως Ουκρανούς.[4][5][6] Το Χανάτο έληξε μετά την αυξανόμενη ρωσική επιρροή που οδήγησε στην προσάρτησή του στην Ρωσική Αυτοκρατορία μετά τους Ρωσοτουρκικούς πολέμους στα τέλη του 18ου αιώνα.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Соціологічне опитування - Релігія: Віруючим якої церкви, конфесії Ви себе вважаєте? [Sociological survey - Religion: Believers, which churches do you consider yourself to adherents of?]. Razumkov Centre (στα Ουκρανικά). 2006. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Απριλίου 2014. Ανακτήθηκε στις 27 Μαΐου 2016.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 Yarosh, Oleg· Brylov, Denys (2011). «Muslim communities and Islamic network institutions in Ukraine: contesting authorities in shaping Islamic localities». Στο: Katarzyna Górak-Sosnowka. Muslims in Poland and Eastern Europe: Widening the European Discourse on Islam. Katarzyna Górak-Sosnowska. σελίδες 252–265. ISBN 978-83-903229-5-7.
- ↑ «2012 Report on International Religious Freedom - Ukraine». United States Department of State. 20 Μαΐου 2013. Ανακτήθηκε στις 16 Δεκεμβρίου 2013.
- ↑ Matsuki, Eizo (March 2006). «The Crimean Tatars and their Russian-Captive Slaves: An Aspect of Muscovite-Crimean Relations in the 16th and 17th Centuries». Mediterranean world (Hitotsubashi University, Mediterranean Studies Group) 18: 171–182. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 June 2013. https://web.archive.org/web/20130605131551/http://www.econ.hit-u.ac.jp/~areastd/mediterranean/mw/pdf/18/10.pdf.
- ↑ Kizilov, Mikhail. «Slave Trade in the Early Modern Crimea From the Perspective of Christian, Muslim, and Jewish Sources». Oxford University. σελίδες 2–7.
- ↑ Alan Fisher, Muscovy and the Black Sea Slave Trade – Canadian American Slavic Studies, 1972, Vol. 6, pp. 575–594