Η Αλμπερτίν αγνοούμενη
 Εξώφυλλο έκδοσης του 2009 | |
| Συγγραφέας | Μαρσέλ Προυστ |
|---|---|
| Τίτλος | Albertine disparue[1] |
| Γλώσσα | Γαλλικά |
| Ημερομηνία δημοσίευσης | 1925 |
| Μορφή | μυθιστόρημα |
| Θέμα | Πένθος |
| Σειρά | Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο |
| Προηγούμενο | Η φυλακισμένη |
| Επόμενο | Ο ανακτημένος χρόνος |
| δεδομένα () | |
Η Αλμπερτίν αγνοούμενη (γαλλικός τίτλος: Albertine disparue) είναι ο έκτος και προτελευταίος τόμος του Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο του Μαρσέλ Προυστ. Εκδόθηκε το 1925, μετά τον θάνατο του συγγραφέα με επιμέλεια του αδελφού του Ρομπέρ Προυστ. Αναφέρεται στη θλίψη που αισθάνεται ο αφηγητής μετά τη φυγή της φίλης του, θλίψη η οποία μετριάζεται σιγά-σιγά - «με τον καιρό» - από το πένθος και τη λήθη. [2]
Το μυθιστόρημα είχε αρχικά τον τίτλο La Fugitive (Η Δραπέτις) και στα ελληνικά έχει μεταφραστεί και ως Μετά την εξαφάνιση της Αλμπερτίν.
Υπόθεση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πρώτο κεφάλαιο: Μόλις η υπηρέτρια Φρανσουάζ του ανακοινώνει τη φυγή της Αλμπερτίν από το σπίτι στον προηγούμενο τόμο, ο αφηγητής Μαρσέλ μένει εμβρόντητος. Εκπλήσσεται που βιώνει τόσο έντονο πόνο καθώς συχνά επιζητούσε και ο ίδιος τον χωρισμό. Κατηγορεί τον εαυτό του που της στέρησε αλόγιστα την ελευθερία της, κάνοντας την να ζει σαν φυλακισμένη, αντί να την παντρευτεί. Όταν μαθαίνει ότι έχει πάει στην Τουρ, στη θεία της, στέλνει τον φίλο του Ρομπέρ ντε Σαιν Λου να την πείσει να επιστρέψει, ακόμη και να δωροδοκήσει τη θεία της, και όταν αυτός αποτυγχάνει της στέλνει ένα απελπισμένο μήνυμα, παρακαλώντας την να επιστρέψει κοντά του. Έτοιμος να κάνει οποιεσδήποτε παραχωρήσεις για να την ξανακερδίσει, υπόσχεται να της δώσει πλήρη ελευθερία με την επιστροφή της. Προσπαθεί να τη δελεάσει με δώρα, έπειτα να την κάνει να ζηλέψει γράφοντάς της ότι αποφάσισε να παντρευτεί τη φίλη της Αντρέ. Αλλά όλες οι προσπάθειές του είναι μάταιες. Την ίδια μέρα, λαμβάνει ένα τηλεγράφημα από τη θεία της που του ανακοινώνει τον θάνατο της Αλμπερτίν, μετά από πτώση από άλογο. Και λίγες ώρες αργότερα, δύο γράμματα από την κοπέλα, στο πρώτο του εύχεται καλή τύχη με την Αντρέ και στο δεύτερο τον ρωτά αν μπορεί να επιστρέψει.[3]
Ενώ αναπολεί τις τελευταίες στιγμές που πέρασε με την Αλμπερτίν, τα πιθανά ψέματά της ανακτούν όλη τη σημασία τους, αναζωπυρώνοντας τη ζήλια που εξακολουθεί να αισθάνεται παρά τον θάνατό της. Θυμάται όλες τις φράσεις που αντάλλαξαν τις τελευταίες μέρες, χαρούμενος που ήξερε ότι, αν είχε ζήσει, θα είχε επιστρέψει κοντά του. Οι υποψίες του είναι ατελείωτες και αποφασίζει να κάνει έρευνες στο Μπαλμπέκ και μετά στη Νίκαια όπου έχει μείνει η νεαρή κοπέλα. Τα αποτελέσματα αυτών των ερευνών επιβεβαιώνουν τις υποψίες που είχε για τη διπλή ζωή της Αλμπερτίν. Βασανίζεται ακόμη: «Έτσι, αυτό που πίστευα ότι δεν ήταν τίποτα για μένα ήταν απλώς ολόκληρη η ζωή μου». Η θλίψη του σταδιακά μειώνεται καθώς συνειδητοποιεί ότι η Αλμπερτίν είναι πράγματι νεκρή. (Αυτό το επεισόδιο θυμίζει, τηρουμένων των αναλογιών, τη συντριβή του Προυστ για τον θάνατο του Αλφρέ Αγκοστινέλι, γραμματέα και φίλου του, που η σχέση τους είχε αρκετά κοινά με τη σχέση του Μαρσέλ με την Αλμπερτίν, ο οποίος σκοτώθηκε το 1914 σε αεροπορικό δυστύχημα - θεωρείται ένα από τα πρότυπα του χαρακτήρα της Αλμπερτίν.)[4]
Δεύτερο κεφάλαιο. Ένα άρθρο του Μαρσέλ εμφανίζεται τελικά στην εφημερίδα Le Figaro, γεμίζοντάς τον χαρά και περηφάνια. Για να εκτιμήσει τον αντίκτυπο του άρθρου του, πηγαίνει να επισκεφθεί τη δούκισσα του Γκερμάντ. Εκεί, συναντά τη Ζιλμπέρτ. Μετά τον θάνατο του Σουάν, η μητέρα της Οντέτ παντρεύτηκε τον κόμη ντε Φορβίλ και η Ζιλμπέρτ, με τον τίτλο του πατριού της και την τεράστια περιουσία που κληρονόμησε από τον πατέρα της και μια θεία της είναι πλέον μέλος της υψηλής κοινωνίας, δεκτή στους δούκες του Γκερμάντ. Για πρώτη φορά, ο αφηγητής ανακοινώνει στους γύρω του τον χαμό κάποιου πολύ αγαπημένου του και αυτό τον βοηθάει να μειώσει περαιτέρω τον πόνο του.[5]
Τρίτο κεφάλαιο: Για να τον βοηθήσει να ξεπεράσει τη θλίψη του, η μητέρα του τον συνοδεύει σε ένα ταξίδι στη Βενετία για μερικές εβδομάδες. Συναντούν παλιές γνωριμίες, του αρέσει να περπατά στους δρόμους της πόλης, έλκεται πάλι από κορίτσια, σημειώνει επίσης μια θαυμάσια ποιητική περιγραφή της πόλης των Δόγηδων. Ο έρωτάς του έχει περάσει. Ακόμη κι όταν ένα λάθος τηλεγράφημα τον κάνει να πιστέψει ότι η φίλη του είναι στην πραγματικότητα ζωντανή, δεν αναζωπυρώνονται τα συναισθήματά του. Επιστρέφοντας στο Παρίσι, στο τρένο διαβάζει την πρωινή αλληλογραφία του και πληροφορείται για τον επικείμενο γάμο της Ζιλμπέρτ με τον Ρομπέρ ντε Σαιν Λου.[6]
Τέταρτο κεφάλαιο: Ο Μαρσέλ επισκέπτεται τη Ζιλμπέρτ στο νέο της σπίτι κοντά στο Κομπραί των παιδικών του χρόνων και σοκάρεται όταν μαθαίνει ότι ο Σαιν Λου την απατά με τον νεαρό βιολιστή Μορέλ, μεταξύ άλλων. Ο αφηγητής, που μερικές φορές αναρωτιόταν για τον σεξουαλικό προσανατολισμό του φίλου του, βλέπει τις υποψίες του να επιβεβαιώνονται. Σημειώνει τη σύνδεση ανάμεσα στη μεριά του Σουάν με την πλευρά του Γκερμάντ, και ότι ο έρωτας για την Ζιλμπέρτ καθώς και για την Αλμπερτίν έχουν ξεχαστεί οριστικά. Το τέλος του έρωτα του δημιουργεί ένα κενό, μια αναμονή - αυτή του Ανακτημένου χρόνου, όπου θα μπορέσει να επιδοθεί στην αναζήτηση του χαμένου χρόνου.[7]
Τετράδια μελέτης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Σε ένα από τα τετράδια μελέτης του (αρ. 56) ο Μαρσέλ Προυστ είχε οραματιστεί ένα είδος ανάστασης για την Αλμπερτίν. Ενώ ο αφηγητής βρισκόταν στη Βενετία με τη μητέρα του για να συνέλθει από τη θλίψη του, ο Προυστ είχε οραματιστεί ότι θα λάμβανε την ακόλουθη επιστολή από τη θεία της:
«Αγαπητέ μου φίλε, γράφω να σου ανακοινώσω μια είδηση που είναι ελάχιστα πιστευτή και όμως απολύτως αληθινή. Ξέρεις ότι το σώμα της μικρής μου Αλμπερτίν δεν είχε βρεθεί ποτέ. Είναι ζωντανή! Έφυγε γιατί αγαπούσε κάποιον. Επέστρεψε χθες. Μπορείτε να φανταστείτε τη χαρά μας. Είναι αρραβωνιασμένη με έναν πλούσιο Αμερικανό. Πιστεύω, ωστόσο, ότι αν συμφωνήσεις να τη συγχωρέσεις για την ταλαιπωρία που σου προκάλεσε και να συνεχίσεις το παλιό σχέδιο του γάμου που εγκαταλείφθηκε, θα εγκατέλειπε αυτό που έχει στο μυαλό της. Αλλά πρέπει να δράσουμε γρήγορα. Γράψε μου αμέσως. Μακάρι να φτάσει αυτό το γράμμα, μου λένε ότι βρίσκεσαι στην Ιταλία και δεν ξέρω την ακριβή διεύθυνσή σου.»
Όμως τελικά εγκατέλειψε αυτή την ιδέα.[4]
Ελληνικές μεταφράσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Μετά την εξαφάνιση της Αλμπερτίν. Μετάφραση: Έλλη και Γιάννης Αγγέλου, εκδόσεις Σ.Ι. Ζαχαρόπουλος, 1987
- Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο - Η Αλμπερτίν αγνοούμενη. Μετάφραση: Παναγιώτης Πούλος, εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 2014[8]
Σχετικά άρθρα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Μαρσέλ Προυστ
- Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο
- Από τη μεριά του Σουάν και Ένας έρωτας του Σουάν
- Στον ίσκιο των ανθισμένων κοριτσιών
- Η μεριά του Γκερμάντ
- Σόδομα και Γόμορρα
- Η φυλακισμένη
- Η Αλμπερτίν αγνοούμενη
- Ο ανακτημένος χρόνος
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei.
- ↑ . «babelio.com/livres/Proust-A-la-recherche-du-temps-perdu-tome-6--Albertine-disparue».
- ↑ . «lesbonsprofs.com/cours/premiere/francais/le-roman-et-le-recit-du-moyen-age-au-xxie-siecle/».
- ↑ 4,0 4,1 . «proust-personnages.fr/les-personnages-de-la-recherche/personnages/albertine/».
- ↑ . «proust-personnages.fr/la-recherche-2/resume-des-differents-livres/la-fugitive/».
- ↑ . «cairn.info/revue-poetique-L'effet Albertine».
- ↑ . «laparafe.fr/albertine-disparue-de-marce-proust/».
- ↑ . «culturenow.gr/Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο, VI Η Αλμπερτίν αγνοούμενη, του Μαρσέλ Προυστ».
|