Εξάγραμμο του γενειοφόρου Κώνστα Β΄ Αυτοκράτορα με τον γιο του Κωνσταντίνο (Δ΄) διάδοχο. Επιγρ.: DN CONSTANTINUS C' CONSTANS / DEUS ADIUTA ROMANIS (O Θεός βοηθεί του Ρωμαίους).
Το εξάγραμμο υπήρξε μεγαλόσχημο αργυρό νόμισμα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, σε κυκλοφορία κυρίως κατά τον 7ο μ.Χ. αιώνα. Το προηγούμενο αργυρό νόμισμα ήταν η σίλικα.
Με εξαίρεση ορισμένες ειδικές εκδόσεις του 6ου αιώνα, στο νομισματικό σύστημα της πρώιμης Βυζαντινής Αυτοκρατορίας τα αργυρά νομίσματα δεν χρησιμοποιούνταν, κυρίως λόγω της εξαιρετικά κυμαινόμενης τιμής του πολύτιμου μετάλλου[1]. Μόνο υπό τον Αυτοκράτορα Ηράκλειο (βασ. 610-641) κόπηκαν κάποια νέα αργυρά νομίσματα, για τις ανάγκες που προέκυψαν από τον πόλεμο μεταξύ Βυζαντινών και Σασσανιδών (602-628)· η δε πρώτη ύλη γι' αυτά αντλήθηκε από την κατάσχεση αργυρών εκκλησιαστικών σκευών. Τα εξαγράμματα έλαβαν την ονομασία τους κατ' αντιστοιχία του βάρους τους, ήτοι έξι γράμματα (υπολογίζεται σε 6,84 γραμμάρια), ενώ η συναλλαγματική τους αντιστοιχία ήταν 12 προς 1 χρυσό σόλιδο[2][3]. Η χρήση του συνεχίστηκε και μετά τη βασιλεία του Ηρακλείου, υπό τον Κώνστα Β΄ (βασ. 641-668), περίοδο από την οποία και προέρχονται τα περισσότερα σωζόμενα δείγματα. Υπό τον Κωνσταντίνο Δ΄ (βασ. 668-685) η χρήση των εξαγράμμων σταδιακά εξασθενεί και περιορίζεται μόνο σε ειδικές εκδόσεις, έως την πλήρη κατάργησή τους υπό τον Αυτοκράτορα Αναστάσιο Β΄ (βασ. 713-715). Το έτος 720 ένα νέο αργυρό νόμισμα κάνει την εμφάνισή του, με το όνομα μιλιαρήσιο, υπό τον νέο Αυτοκράτορα Λεοντα Γ΄ τον Ίσαυρο (βασ. 717-741)[2][3].
