Ελισάβετ του Τσέλιε

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ελισάβετ του Τσέλιε
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση1441
Τσέλιε
Θάνατος1455
Χώρα πολιτογράφησηςΒασίλειο της Ουγγαρίας
Πληροφορίες ασχολίας
Οικογένεια
ΣύζυγοςΜατθίας Κορβίνος
ΓονείςΟύλριχ Β΄ του Τσέλιε και Καταρίνα Μπράνκοβιτς
ΟικογένειαΟίκος του Ουνυάδη και Κόμητες του Τσέλιε
δεδομένα

Η Ελισάβετ, γερμ. Elisabet von Celje (1441 - 1455) από τον Οίκο του Τσέλιε, ήταν κόρη του κόμη του Τσέλιε (στη Σλοβενία) και με τον γάμο της έγινε η πρώτη σύζυγος του Ματθία Κορβίνου Oυνιάδη, του μετέπειτα βασιλιά της Ουγγαρίας.

Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ήταν η μόνη (επιζήσασα) κόρη του Ούλριχ Β΄ κόμη του Τσέλιε και της Αικατερίνης Μπράνκοβιτς, κόρης του Γεωργίου δεσπότη της Σερβίας. [1] [2] [3] Ο πατέρας της ήταν πρίγκιπας υποτελής της Γερμανίας, με εκτεταμένους τομείς τόσο στη Γερμανική επικράτεια όσο και στο βασίλειο της Ουγγαρίας, με επίκεντρο την Κάτω Στυρία, την Καρνιόλη και τη Σλαβονία. [1] [2] Η μητέρα της ήταν η αδελφή της Mάρας Μπράνκοβιτς (αγαπημένης συζύγου του Μουράτ Β΄ σουλτάνου των Οθωμανών), του Λάζαρ Μπράνκοβιτς (συζύγου της Ελένης Παλαιολογίνας) και κόρη της Ειρήνης Καντακουζηνής.

Η Ελισάβετ πιθανότατα γεννήθηκε στο Τσέλιε, την έδρα της οικογένειας. Φαίνεται ότι είχε μία δίδυμη αδελφή, την Αικατερίνη, η οποία απεβίωσε ως παιδί. [4] Η Ελισάβετ βαπτίστηκε στην Ανατολική Ορθόδοξη πίστη της μητέρας της, μία ρύθμιση που προκάλεσε ανησυχία στη Ρωμαιοκαθολική κοινωνία του Τσέλιε.

Και οι δύο αδελφοί της, ο Χέρμαν Δ΄ και ο Γεώργιος, απεβίωσαν το 1452. Στη συνέχεια παρέμεινε το μοναδικό παιδί των γονιών της και η τελευταία απόγονος του Οίκου του Τσέλιε. [4]

Αρραβώνας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Ελισάβετ αρχικά μνηστεύθηκε με τον Ιωάννη Β΄ κόμη της Γκορίτσια, γιο του Ερρίκου Δ΄ κόμη της Γκορίτσια, ο οποίος ζούσε στο Τσέλιε υπό την επίβλεψη του πατέρα της. [5] Ωστόσο αποφασίστηκε αργότερα ότι θα παντρευόταν στον Οίκο Ουνυάδη.

Ο πατέρας και ο παππούς της Ελισάβετ ήταν παλαιοί αντίπαλοι του Ιωάννη Ουνυάδη, καθώς οι Οίκοι των Τσέλιε και Ουνυάδη ανταγωνίζοντο για την επιρροή στο βασίλειο της Ουγγαρίας από τις αρχές του 1440. [6] Τον Ιούνιο του 1448 τα δύο μέρη κατέληξαν σε συμφωνία σχετικά με το μοίρασμα των περιοχών ενδιαφέροντος, που σφραγίστηκε από τον αρραβώνα της Ελισάβετ με τον Λαδίσλαο, τον πρωτότοκο γιο του Ιωάννη Ουνιάδη. [7] [8]

Το φθινόπωρο του ίδιου έτους ο Ουνυάδης ηττήθηκε από τους Οθωμανούς στο Κοσσυφοπέδιο. Κατά τη διάρκεια της υποχώρησής του συνελήφθη από τον Γεώργιο Μπράνκοβιτς και έτσι αναγκάστηκε να επιστρέψει πολλά κτήματα σε αυτόν. [9] Όμως με τη βοήθεια του πάπα ο Ουνυάδης έλυσε την αρνητική συμφωνία. Ως συνέπεια, η συμφωνία γάμου με τους Τσέλιε διακόπηκε. [10] Ωστόσο υπό την πίεση της συνέλευσης των τάξεων, ακολούθησαν παρατεταμένες διαπραγματεύσεις. Τον Αύγουστο του 1451 επιτεύχθηκε ένας διακανονισμός στο Σμεντέρεβο. Αυτή τη φορά συμφωνήθηκε ότι η Ελισάβετ θα παντρευτεί τον δεύτερο γιο του Ιωάννη, τον Ματθία. Ο γάμος ορίστηκε στις 6 Δεκεμβρίου 1453, [11] με την προϋπόθεση ότι σε περίπτωση που ο γάμος δεν υλοποιηθεί από αιτία που θα οφείλεται στον Μπράνκοβιτς, τα κάστρα του τελευταίου και τα άλλα κτήματα στην Ουγγαρία θα μεταφερθούν στον Ουνυάδη και στους γιους του. [12]

Ήταν ο ίδιος ο Ιωάννης Ουνυάδης, ωστόσο, που διέκοψε τον γάμο λίγους μήνες πριν από την πραγματοποίησή του. Το φθινόπωρο του 1453, στην πραγματικότητα, ο πατέρας της Ελισάβετ εξέπεσε της εύνοιας του βασιλιά Λαδίσλαου Ε΄ των Αψβούργων και ο Ουνυάδης εκμεταλλεύτηκε την κατάσταση, για να διαλύσει τη συμμαχία με το Τσέλιε που περιόριζε την αυτονομία του στην Ουγγαρία. [13] Αλλά μέχρι τον Φεβρουάριο του 1455 ο Ούλριχ Β΄ επέστρεψε στην εξουσία και ο Γεώργιος Μπράνκοβιτς έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ανανέωση της συμμαχίας μεταξύ του γαμπρού του Ούλριχ Β΄ και τού Ουνυάδη, προκειμένου να εξασφαλίσει ένα κοινό μέτωπο ενάντια στην Οθωμανική απειλή. [13]

Ο γάμος της και το τέλος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μετά την ανανέωση της συμμαχίας Τσέλιε-Ουνυάδη, η Ελισάβετ παντρεύτηκε τον Ματθία την άνοιξη του 1455, αφού είχε μεταστραφεί στον καθολικισμό. [13] Μέχρι εκείνη τη στιγμή, ο Ούλριχ Β΄ είχε παραμείνει χωρίς γιους, με τη σύζυγό του να πλησιάζει τα σαράντα έτη: ο Mατθίας έγινε έτσι ο πιο πιθανός κληρονόμος του. [14] Εστάλη στη βασιλική αυλή στη Βούδα, όπου ο Ούριχ Β΄ έμενε τώρα ως αντιβασιλιάς, ενώ η Ελισάβετ εγκαταστάθηκε στα κτήματα των Ουνυάδη. Έτσι οι δύο νέοι σύζυγοι χρησιμοποιήθηκαν κυρίως ως όμηροι μεταξύ των αντίστοιχων οικογενειών τους. [3]

Τον χειμώνα του 1455 η Ελισάβετ αρρώστησε σοβαρά· o διάσημος ιεροκήρυκας Ιωάννης Καπίστραν οργάνωσε δημόσιες προσευχές για την ανάρρωσή της. [13] Ωστόσο αυτή απεβίωσε πριν από το τέλος του έτους, στην Αυλή των Ουνυάδη στην Τρανσυλβανία. Με το τέλος της, ο Ούλριχ Β΄ κόμης του Τσέλιε παρέμεινε χωρίς παιδιά και ο τελευταίος δεσμός μεταξύ των οικογενειών Ουνυάδη και Τσέλιε έπαυσε. [15]

Σημειώσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,0 1,1 Fine 1994, σελ. 530.
  2. ↑ 2,0 2,1 Markó 2000, σελ. 303.
  3. ↑ 3,0 3,1 Kubinyi 2008, σελ. 25.
  4. ↑ 4,0 4,1 Habjan 1997, σελ. 66.
  5. ↑ Baum 2000, σελ. 200-01.
  6. ↑ Štih 1999, σελ. 29-45.
  7. ↑ Engel 2001, σελ. 121.
  8. ↑ Pálosfalvi 2018, σελ. 148.
  9. ↑ Engel 2001, σελ. 122.
  10. ↑ Štih 1999, σελ. 31.
  11. ↑ Štih 1999, σελ. 31, 39.
  12. ↑ Pálosfalvi 2018, σελ. 168.
  13. ↑ 13,0 13,1 13,2 13,3 Štih 1999, σελ. 39.
  14. ↑ Fugger Germadnik 2006, σελ. 25-26.
  15. ↑ Štih 1999, σελ. 41.

Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Baum, Wilhelm (2000). I conti di Gorizia: una dinastia nella politica europea medievale. Libreria Editrice Goriziana. ISBN 978-8886928427.
  • Engel, Pál (2001). The Realm of St Stephen: A History of Medieval Hungary, 895–1526. I.B. Tauris Publishers. ISBN 1-86064-061-3.
  • Fine, John V. A. (1994). The Late Medieval Balkans: A Critical Survey from the Late Twelfth Century to the Ottoman Conquest. The University of Michigan Press. ISBN 0-472-08260-4.
  • Fugger Germadnik, Jerneja (2006). K zvezdam in nazaj: Ob 550-letnici smrti poslednjega grofa celjskega. Pokrajinski muzej Celje.
  • Habjan, Vlado (1997). Mejniki slovenske zgodovine (in Slovenian). Društvo 2000. ISBN 961-90349-7-X.
  • Kubinyi, András (2008). Matthias Rex (in Hungarian). Balassi Kiadó. ISBN 978-963-506-767-1.
  • Markó, László (2000). A magyar állam főméltóságai Szent Istvántól napjainkig: Életrajzi Lexikon [Great Officers of State in Hungary from King Saint Stephen to Our Days: A Biographical Encyclopedia] (in Hungarian). Magyar Könyvklub. ISBN 963-547-085-1.
  • Pálosfalvi, Tamás (2018). From Nicopolis to Mohács. A History of Ottoman-Hungarian Warfare, 1389–1526. Brill. ISBN 978-90-04-36584-1.
  • Štih, Peter (1999). "Ulrik II. Celjski in Ladislav Posmrtni ali Celjski grofje v ringu velike politike [Ulrich II. of Celje and Ladislas the Posthumous, or the Counts of Celje in the Ring of Great Power Politics]". In Štih, Peter (ed.). Spomini Helene Kottanner (in Slovenian). Založba Nove revije. pp. 11–46. ISBN 961-6017-83-7.
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ελισάβετ_του_Τσέλιε&oldid=10170310"