Δρυοπίδα Κύθνου
Συντεταγμένες: 37°22′48″N 24°25′48″E / 37.38000°N 24.43000°E
| Δρυοπίδα | |
|---|---|
 | |
| Διοίκηση | |
| Χώρα | Ελλάδα |
| Περιφέρεια | Νοτίου Αιγαίου |
| Περιφερειακή Ενότητα | Κέας-Κύθνου |
| Δήμος | Κύθνου |
| Γεωγραφία | |
| Νομός | Κυκλάδων |
| Υψόμετρο | 190 μέτρα |
| Πληθυσμός | |
| Μόνιμος | 399 |
| Έτος απογραφής | 2021 |
| Πληροφορίες | |
| Παλαιά ονομασία | Σύλλακας, Χωριό |
| Ταχ. κώδικας | 840 06 |
| Τηλ. κωδικός | 22810 |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Η Δρυοπίδα είναι παραδοσιακός[1] οικισμός της Κύθνου των Κυκλάδων. Σύμφωνα με τα στοιχεία της απογραφής του 2011, ο πληθυσμός της ανέρχεται στους 325 κατοίκους.[2]
Γενικά στοιχεία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η Δρυοπίδα βρίσκεται στο νότιο μέρος του νησιού σε απόσταση 8 χιλιομέτρων από τη Χώρα[3] και είναι κτισμένη ανάμεσα σε δύο λόφους[4], σε υψόμετρο 190 μέτρων.[1] Κύριο γνώρισμα του οικισμού είναι τα κεραμίδια[4] που καλύπτουν τις σκεπές των περισσότερων σπιτιών, πράγμα κυρίως οφείλεται στην κεραμική ενασχόληση απόδημων εργατών σε καμίνια της Αθήνας, οι οποίοι μετέφεραν στη γενέτειρά τους την αστική συνήθεια της κεραμοσκεπής.[5] Διοικητικά υπαγόταν αρχικά στην επαρχία Κέας ως έδρα της κοινότητας Δρυοπίδος, ενώ το 1997, στα πλαίσια των διοικητικών μεταβολών του σχεδίου Καποδίστριας, υπήχθη στον δήμο Κύθνου[1], στον οποίο παρέμεινε και μετά τις αλλαγές του σχεδίου Καλλικράτης που δεν επηρέασαν την Δρυοπίδα.
Στη Δρυοπίδα λειτουργούν οι τρεις ανώτερες τάξεις του διεδρικού Δημοτικού Σχολείου Κύθνου.[6] Οι υποδομές του χωριού περιλαμβάνουν το υπαίθριο Θεατράκι Δρυοπίδας και το Πολυδύναμο Περιφερειακό Ιατρείο του νησιού.
Ιστορικά στοιχεία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο οικισμός δημιουργήθηκε σε άγνωστη χρονική περίοδο, ενώ αργότερα εγκαταστάθηκαν σε αυτό πρόσφυγες από την Κρήτη. Σύμφωνα με την τοπική παράδοση χτίστηκε σε μέρος που να μην είναι ορατό στους πειρατές.[7] Αρχικά έφερε το όνομα Σύλλακας ή Χωριό, μετονομάστηκε όμως αργότερα σε Δρυοπίδα, όνομα που έφερε κατά την αρχαιότητα η Κύθνος, σε ανάμνηση των Δρυόπων που θεωρούνται οι πρώτοι οικιστές του νησιού[4]. Από τους ντόπιους αναφέρεται ακόμα με τις παλιές ονομασίες και οι κάτοικοι της ονομάζονται Συλλακώτες.[8]
Το χωριό αναφέρεται το 1700 από Γάλλους Ιησουίτες που πραγματοποιούσαν προσηλυτιστικές αποστολές στο Αιγαίο.[9] Αργότερα το επισκέφτηκαν και έγραψαν για αυτό διάφοροι περιηγητές. Κατά το παρελθόν στη Δρυοπίδα γνώρισε σημαντική ανάπτυξη η κεραμική[4], ενώ στον οικισμό λειτούργησε ορυχείο σιδήρου στο σπήλαιο Καταφύκι.[10]
Σημεία ενδιαφέροντος
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στη Δρυοπίδα λειτουργεί το Λαογραφικό μουσείο της Κύθνου στο οποίο εκτίθενται ενδύματα, αντικείμενα και εργαλεία της παραδοσιακής ζωής των κατοίκων της.[3] Επίσης λειτουργούν ένα μικρό Βυζαντινό Μουσείο που στεγάζεται στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου[3] καθώς και Αγρομουσείο. Σημαντικό αξιοθέατο είναι και η εκκλησία του Αγίου Μηνά που διαθέτει ξυλόγλυπτο τέμπλο και εικόνες του 16ου αιώνα.[3]
Στη θέση Φιρές στον οικισμό, υπάρχει το σπήλαιο Καταφύκι που περιέχει αίθουσες με σταλακτίτες και σταλαγμίτες αλλά και μια αλληλουχία φυσικών στοών και τεχνητών ανοιγμάτων. Κατά την αρχαιότητα λειτούργησε ως ορυχείο σιδήρου, δραστηριότητα που επαναλήφθηκε μετά την ίδρυση του ελληνικού κράτους[10]. Στο πέρασμα των αιώνων το σπήλαιο λειτούργησε και ως καταφύγιο και χώρος αποθήκευσης τροφίμων ή τέλεσης γιορτών.[8]
Φωτοθήκη
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]-
Σπίτια της Δρυοπίδας -
Αγία Παρασκευή (Εκκλησάκι) -
Το χωριό της Δρυοπίδας -
Προαύλιο Δημοτικού Σχολείου της Κύθνου (Δρυοπίδα) -
Αγία Τριάδα -
Άγιοι Ανάργυροι -
Το θεατράκι -
Χαρακτηριστικό δρομάκι του χωριού -
Το Ηρώο της Δρυοπίδας (Κύθνος)
.jpg)
_2.jpg)
Δημογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]| Απογραφή | 1928 | 1940 | 1951 | 1961 | 1971 | 1981 | 1991 | 2001 | 2011 |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Πληθυσμός | 1.463[1] | 1.372[1] | 1.377[1] | 1.128[1] | 786[1] | 701[1] | 591[1] | 517 | 325[2] |
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,00 1,01 1,02 1,03 1,04 1,05 1,06 1,07 1,08 1,09 Μιχαήλ Σταματελάτος, Φωτεινή Βάμβα-Σταματελάτου, Γεωγραφικό Λεξικό της Ελλάδας, ΤΑ ΝΕΑ, 2012, Α΄ τόμος, σελ. 205.
- ↑ 2,0 2,1 «Εφημερίς της Κυβερνήσεως της Ελληνικής Δημοκρατίας» (PDF). eetaa.gr. 28 Δεκεμβρίου 2012. σελ. 51678. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 17 Μαΐου 2017. Ανακτήθηκε στις 16 Μαΐου 2016.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 «Τουρισμός». kythnos.gr. Δήμος Κύθνου. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Μαΐου 2016. Ανακτήθηκε στις 16 Μαΐου 2016.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 «Κύθνος Δρυοπίδα: Η Χώρα, τα χωριά και οι οικισμοί της Κύθνου». kythnosinfo.gr. Κύθνος info. Ανακτήθηκε στις 16 Μαΐου 2016.
- ↑ Βενετετούλιας 2004, σελ. 82.
- ↑ «7/θέσιο Δημοτικό Σχολείο Κύθνου». 7/θέσιο Δημοτικό Σχολείο Κύθνου. Ανακτήθηκε στις 10 Ιουνίου 2022.
- ↑ Βενετούλιας 2007, σελ. 45.
- ↑ 8,0 8,1 Κεράστα, Βασιλική (13 Σεπτεμβρίου 2018). «Κύθνος: Η γοητεία της απλότητας». Η Καθημερινή. Ανακτήθηκε στις 9 Ιουνίου 2022.
- ↑ Ρούσσος-Μηλιδώνης 1989, σελ. 85.
- ↑ 10,0 10,1 «Ανοικτό για τους επισκέπτες το σπήλαιο "Καταφύκι" στην Κύθνο». Κοινή Γνώμη Κυκλάδων. 17 Ιουλίου 2015. Ανακτήθηκε στις 16 Μαΐου 2016.
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Βενετούλιας, Γιώργης (2004). Τα κεραμικά της Κύθνου. Αθήνα: Εν Πλω. ISBN 978-960-880-634-4.
- Βενετούλιας, Γιώργης (2007). Του νησιού μου: παραδόσεις της Κύθνου. Αθήνα: Εν Πλω. ISBN 978-960-6719-13-4.
- Ρούσσος-Μηλιδώνης, Μάρκος Ν. (1989). Ιησουίτες του 17ου και 18ου αιώνα περιγράφουν το Αιγαίο. Αθήνα: Εκδόσεις Δήμου Άνω Σύρου.
